Bloggang.com : ทะเลาะคือชอบ โต้ตอบคือรัก : บทที่ 8 วันสัมภาษณ์วีซ่า วันที่เลวร้ายและดีที่สุดในวันหนึ่ง ภาค 1

บทที่ 8 วันสัมภาษณ์วีซ่า วันที่เลวร้ายและดีที่สุดในวันหนึ่ง ภาค 1

วันที่ 19 กุมภาพันธ์ 2552 ไม่รู้ว่าจะเป็นรอบวันที่ดีที่หรือว่าเลวร้ายที่สุด..

ยังไงมาลองฟังกันดูค่ะ

วันที่ 18 กุมภาพันธ์ 2552

วันนี้มีนัดกับโต้ค่ะเพื่อที่จะไปถ่ายรูปชุดคลุยกัน พอถ่ายเสร็จดันได้ชุดคลุยกลับมาซะงั้นค่ะ ในราคา 790 บาท สีแดงได้ใจมากๆ แหล่มสุดๆ พอเสร็จจากนี้ก็คือต้องแยกย้ายกับโต้ค่ะ โต้จะรีบกลับไปอ่านหนังสือสอบ ส่วนเราวันนี้งานเข้าทั้งวันเพราะตอนที่กำลังลองชุดอยู่นั้นเพื่อนที่ทำโปรเจคก็โทรมาหาแล้วถามหางานโปรเจคที่อยู่กับเราเพราะอาจารย์จะเอาเล่มนี้ไปเทียบกับอันใหม่ อ้าว!!!งานเข้า งานมันอยู่โคราช กุอยู่กรุงเทพ มรึงจะเอาพรุ่งนี้ กูจะไปเอางานที่ไหนมา เลยต้องโทรบอกน้องชายที่อยู่โคราชให้เอางานฝากรถทัวร์มา กะว่าลองชุดเสร็จจะไปที่หมอชิตไปเอางานมาเลย ถึงจะดึกก็เถอะ แต่ก็ต้องใจแป้วเพราะบอกว่าได้พรุ่งนี้เก้าโมงเช้า!!!

แม่เจ้าพรุ่งนี้อิฉันต้องปฏิบัติภารกิจอันยิ่งใหญ่คือการไปสัมภาษณ์วีซ่าตอนบ่าย ไหนจะต้องเตรียมตัว เตรียมใจ กับการไปสัมภาษณ์ ก็เครียดสิค๊ะงานนี้
พอเครียดเสร็จเลยไปแพลตตินั่มเลยค่ะ ไปสอยพวกกระเป๋าจุกจิก ห้อยคอ สมุดไดอารี่บ้าๆบอๆ(ขอเน้นสติทส์)หมดไปเกือบ 350 บาท ซื้อเสร็จกลับมากลุ้ม กูซื้อมาทำไมเยอะแยะนี่!!!!พอซักประมาณเที่ยงคืนก็มีเพื่อนที่เคยจะไปไซส์งานเดียวกันโทรมาหาแต่โดนแคนเซิล โทรมาเล่าว่าตอนนี้ไซส์งานเราเป็นยังไงบ้าง พอได้ฟัง เงอะจิตตกกว่าเดิมเลยกุ เพื่อนเล่าให้ฟังว่า

"ที่นี่มันแย่มากๆ ตอนนี้ที่โรงแรมรับเฮาส์ได้เพียงแค่สี่คนเท่านั้น(อ้าวไปยี่สิบคนแล้วจะทำยังไง)อีตาผู้จัดการบอกว่าต้องให้ไปหางานข้างนอกทำ"

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

พูดง่ายๆ มรึงลอยแพกูด้วยประโยคสวยงามนี่เอง กูยอมไม่ได้

พอฟังพูดเสร็จ เครียด หลับไม่ลงเลยมานั่งเขียนไดอารี่ปลอบใจตัวเอง

จนสบายใจแล้วก็นอนหลับ...

วันที่ 19 มีนาคม 2552
วันนี้ตื่นตั้งแต่แปดโมงเช้าค่ะเพื่อที่จะไปหมอชิตไปเอางานที่น้องฝากมาให้ ตอนไปก็ใจแป้วๆกลัวงานมันยังมาไม่ถึงเพราะเพื่อนต้องใช้ประมาณเที่ยงๆ เดินไป ภาวนาไป "งานมาเหอะๆๆ" พอไปถึง เอ้องานมา ค่อยยังชัวร์ พอได้งาน รีบนั่งรถเมล์บึ่งไปอนุสาวรีย์เลยค่ะ พอมาถึงด่านนี้ก็เริ่มเครียด กูจะฝากงานไปกับใครดีฟะ เพราะถ้าไปเองไปกลับตั้ง 70 แถมเราต้องไปเตรียมตัวสัมภาษณ์อีก เลยทำหน้ามึนๆ ร้ายๆ ฮ่าๆๆๆ

ไปหาเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่รอรถตู้เลยถามว่าเรียนคณะอะไร ถ้ายังไงรบกวนเอาไปฝากวางไว้กับยามได้ไหมค๊ะ เดี๋ยวพี่ออกค่ารถให้ น้องก็น่ารักมากเลยค่ะ บอกว่าไม่เป็นอะไร โอ๊ยๆ!!!ตอนนั้นจะบอกว่า โล่งไปอีกหน่อย พอคราวนี้ก็คือเรื่องของเรา...

เดินไปเซ็นเตอร์วันค่ะเพื่อรออ้อที่ตอนนี้กำลังนั่งปั่นโปรเจคอยู่ เราก็รอที่ร้านหนังสือ ซักพักมีเบอร์แปลกๆโทรมาก็รับ

พี่โอเวอร์ซี: สวัสดีค่ะน้อง XXX เหรอค๊ะ คือพี่จะบอกน้องเรื่องการย้ายไซส์งานค่ะ

น้ำ : (งานจะเข้าไหมกุ) จะมาบอกว่าไม่ได้ใช่ไหม

พี่โอเวอร์ซี: พี่จะบอกน้องว่าน้องXXX กับน้อง YYY จะต้องแยกแผนกกันทำน่ะค๊ะ น้องXXX ต้องทำเฮาส์เหมือนเดิม ส่วนน้อง YYY ทำเสริฟค่ะ

น้ำ : จริงเหรอค๊ะพี่ โอ๊ยพี่ หนูดีใจมากเลยอ่ะ ขอบคุณพี่มากจริงๆค่ะ ขอบคุณจริงๆ

พี่โอเวอร์ซี: ส่วนค่าตั๊วเครื่องบินน้องอาจจะต้องเพิ่มประมาณพันถึงสองพันน่ะค๊ะ

น้ำ : ได้ค่ะพี่ ขอบคุณมากค่ะ

ณ เวลานั้น จากที่หิวก็คือหิวทันทีค่ะ เดินไปที่เคเอฟซี สั่งข้าวยำไก่แซ่บมาจานหนึ่งแต่ก็กินไม่หมดเพราะดีใจมาก ซักพักอ้อก็มา วินาทีนั้น เราสองคนสวมกอดกันเลยค่ะ ไม่คิดว่าจะได้กลับมาเจอกันเพราะตอนที่โดนเปลี่ยนไซส์งานคือใจแป้วมาก ไม่มีความสุขเอาซะเลย ไม่อยากไปแล้ว พอได้ไปกับเพื่อนเหมือนเดิม เริ่มฮึกเหิมและมีความสุขมากขึ้นค่ะ

ยังไงการสัมภาณ์วีว่า รออ่านตอนต่อไปค่ะ

Create Date : 21 กุมภาพันธ์ 2552

Last Update : 21 กุมภาพันธ์ 2552 22:32:28 น.

0 comments

Counter : 288 Pageviews.