I Hope what we are right now will last for ever.

 Please, never change from what we are.

 Because I can't imagine how am I going be if things don't stay the same.

 Probably, won't be able to handle it.

 I don't want to run away like a pathetic coward.

 So please, NEVER CHANGE.

 เห้ออ..ช่วงนี้มีเรื่องให้คิดเยอะแยะมากมาย

 ปวดหัวจริงๆเลย ไม่อยากจะคิด ไม่อยากจะสนใจ

แต่ว่าก็ทำไม่ได้ใช่มั้ยหละ

นั่นเป็นเพราะว่าเราโตแล้วมันทำให้เราคิดเยอะคิดขึ้น

บางทีตัวเราก็คิดว่า เหมือนยิ่งโตก็ยิ่งทุกข์ยิ่งเครียดยังไงก็ไม่รู้.

ตอนเด็กๆได้แค่ตุ๊กตาตัวนึง ได้แค่ลูกอมสองสามเม็ด ได้ของเล่นไร้สาระ

ก็ทำให้เรามีความสุข ทำให้เราพอใจได้แล้ว

ตอนเด็กๆ ไม่ต้องคิดอะไรมากมาย อยู่ในโลกของเด็กๆ

ไม่ต้องคิดอะไรมากมาย สนุกไปวันๆ

มีความสุขกับสิ่งเล็กๆน้อยๆ 

ไม่เหมือนกับโลกของผู้ใหญ่มันไม่ได้สวยงามและบริสุทธิ์

มันเป็นโลกของ การอยู่รอด เป็นโลกของคำว่าหน้าที่ ที่ต้องรับผิดชอบ

ความคิดพวกนี้ทำให้เราอยากย้อนเวลากลับไปเป็นเด็กอักครั้ง

และอยากที่จะเป็นตลอดไป...

ทั้งๆที่ตอนเด็กๆ ยังจำได้อยู่เลยว่า อยากจะโตเป็นผู้ใหญ่เร็วๆ (:

 " อยากเป็นเด็กอีกครั้งจัง..." ความคิดนี้เกิดกับตัวเองบ่อยๆ

สำหรับเรามันฟังดูเป็นความคิดที่ออกจะเห็นแก่ตัวนิดหน่อย

เพราะถ้าเป็นอย่างงั้นก็เท่ากับว่าเราละทิ้งหน้าที่ของเรา

แล้วต้องให้คนอื่นมารับไปแทน 

ทำไมนะ...โลกนี่ไม่เหมือนกับนิยาย ?

ที่พอถึงจุดๆหนึ่งก็มักจะมี 'ลัคกี้' เกิดขึ้นเสมอ

พอ นางเอก กำลังเป็นทุกข์หรือเสียใจ ก็มักจะมีพระเอกมาอยู่ข้างกายเสมอ

แล้วเราก็คิดได้ว่า...

เพราะว่าเรา ไม่ใช่นางเอกนิยาย และไม่มีพระเอกนิยายอยู่ในโลกนี้หรอก

และที่สำคัญ นี่ไม่ใช่โลกแห่งนิยาย นี่เป็นโลกแห่งความเป็นจริงที่โหดร้าย!

Create Date : 14 ธันวาคม 2552
Last Update : 14 ธันวาคม 2552 12:25:04 น.		0 comments
Counter : 1160 Pageviews.
Share Tweet