|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
27 | 28 | 29 | 30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
✿ ขอหยุดพัก ✿
ด้วยชีวิตในช่วงนี้สับสนวุ่นวาย จึงงดอัพบล็อกชั่วคราวนะคะ ขอหยุดเพื่อไปพักผ่อนทั้งกายและใจก่อน เมื่อเคลียร์ตัวเองได้แล้ว จะเข้ามาหาความสุขกับบล็อกและพูดคุบกับทุกคนอีกค่ะ
ก่อนไป..ฝากบทกวีของวันรวี รุ่งแสง ไว้ให้อ่านนะคะ
เธอ ฉัน เรา กับเงาอดีต : วันรวี รุ่งแสง จากรวมบทกวีนิพนธ์ "เรือใบไม้"
ระฆังกล่อมฟ้าว่ารุ่งสาง ลมระเมฆเบาบาง ไปทางไหน น้ำค้างพราวสนามหญ้า เปื้อนตาใคร กลีบดอกไม้มีรอยดำคราบน้ำตา
ฉัน พบเธอขณะโลกเริ่มโศกเศร้า ในกระจกสะท้อนเงาน้ำตาพร่า เมฆบังตะวันลับไปกับฟ้า ขณะเวลาล่วงถึงกว่า..ครึ่งชีวิต
เรา เดินผ่านอดีตอย่างโดดเดี่ยว ขับเคี่ยวกับเคราะห์กรรมอำมหิต พ่ายแพ้ต่อสงครามแห่งความคิด นิ่งสนิท..มองขอบฟ้าสนทนาใจ
ขณะโลกเงียบงำไร้คำตอบ เรา คอยปลอบโยนกันสักวันไหม ปาดน้ำตาเงียบงัน..ด้นดั้นไป ด้วยเชื่อในความแตกต่าง-ต่างพเนจร
ฉัน ดั่งสายลมอ่อน-อ่อนไหว วูบซบละอองไอ-เปลวแดดอ่อน ไล้กลิ่นบุปผา สนทนากับตะวันรอน ค่ำคืนพักผ่อนใต้ใบไม้บัง
เธอ ดั่งแสงตะวันฉายระบายฟ้า สัญลักษณ์แห่งปรัชญาและความหวัง กรำศึกแห่งศรัทธามานานยัง เปี่ยมพลังท้าทายประกายชีวิต
เรา ต่างแตกต่างกันเช่นนั้นหรือ หรือแท้จริงเราคือผู้พลั้งผิด เมื่อโลกแห่งใฝ่ฝันนั้นมืดมิด เรา เหน็บหนาวในวิกฤตชีวิตมนุษย์
เธอ ยังเฝ้าค้นหาอนาคต ฉัน ก็หวังโลกสวยสดบริสุทธิ์ เรา ซ่อมแซมความทรงจำที่ชำรุด เพื่อวันหนึ่งจะหยุดนั่งหลั่งน้ำตา
เยียวยาอุมคติแตกร้าว บันทึกเรื่องราวแสวงหา ณ โคนรุ้งพุ่งสายจรดปลายฟ้า ด้วยตำนานคนธรรมดาสามัญ
ฉัน ยังเป็นสายลมอ่อน-อ่อนไหว เธอ ยังคงเปลวไฟระบายฝัน เรา แรมทางผ่านฟ้ามานานวัน เพื่อมาซับน้ำตากันในวันนี้
ระฆังฟ้ากล่อมฟ้าว่าค่ำแล้ว จุดโคมแววดาวพรายไว้ทุกที่ ณ ริมรอบขอบฟ้าแห่งราตรี โลกยังมีบางแห่งพราวแสงไฟ..
Create Date : 26 กรกฎาคม 2551 |
|
0 comments |
Last Update : 26 กรกฎาคม 2551 1:00:30 น. |
Counter : 616 Pageviews. |
|
|
|
|
|
|
|
|
Location :
ระยอง Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
หอมกรุ่นกลิ่นดอกโมก....หอมเอย หอมดั่งชวนชิดเชย.........ชื่นใกล้ หอมยังเปี่ยมเหมือนเคย..โลมเสน่ห์ โมกส่งกลิ่นกรุ่นไว้..........หล่อล้อมรักเรา
๑.. ๐ เคยหม่นเหงาซึมเศร้ากาลเก่าก่อน อบอุ่นซ้อนย้อนลงที่ตรงหน้า ด้วยรับรู้ความห่วงใยในแววตา เกินพรรณาจากพี่..นาทีนั้น
๒.. ๐ น้องเอย... สองเราเคยต่างหม่นไหม้และไหวหวั่น มาเถิด..ร่วมปลุกความผูกพัน ทุกข์จักผันลับหายมลายไป
๐ นั่นเห็นไหมทางทอดไกลไปข้างหน้า ร่วมฟันฝ่าก้าวข้ามตามกันไหม มาสิ..จับมือของพี่ไว้ จะคอยจูงกันไปพร้อมก้าวเดิน
๐ สองเรา.. สองเงา..จะทอดร่างมิห่างเหิน ช่วยบังแสงแดดเผาเราเผชิญ มาเถิดเดิน..คนดี..พร้อมพี่ชาย
๓.. ๐ ชื่นจิต... ถ้อยลิขิตที่จารสานความหมาย รับเยื่อใยไมตรีของพี่ชาย ดุจแสงฉายโชติช่วงส่องดวงมาน
๐ ที่เคยหมองเคยหม่นป่นไปสิ้น เพียงยลยินเพลงเราสองทำนองหวาน สุขล้ำทุกช่วงของห้วงกาล หลอมวิญญาณ์สองเราเข้าด้วยกัน
๐ วางลงให้ไว้แล้วดวงแก้วนี้ ขอบรรจบพบพี่ที่รอยฝัน ทั้งสายใยไมตรีนี้ผูกพัน และคงมั่น..ตราบ"สลาย"ลมหายใจ
Color Codes ป้ามด
|
|
|
|
|
|
|