BlogGang.com : : nohara : ของขวัญกับวันวาเลนไทน์

ของขวัญกับวันวาเลนไทน์

14 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2541
ผู้คนคึกคักแจ่มใสเดินผ่านไปผ่านมาไม่ซ้ำหน้า มีบ้างบางคนที่นั่งอยู่อย่างสงบ สายตาเหลือบมองนาฬิกาเป็นพักๆ เหมือนกับว่ากำลังรอใครบางคนอยู่ ผมเองก็มีสภาพไม่ต่างจากคนเหล่านั้นนัก นอกจากในเรื่องของเวลาที่ผมไม่ใส่ใจนัก ผมไม่ได้นัดใครไว้ เพียงแต่หวังอยู่ลึกๆว่าจะได้เจอใครบางคน ผมล้วงมือลงในกระเป๋าใบโตที่มักจะอยู่ติดตัวเสมอ ในนั้นเต็มไปด้วยข้าวของจิปาถะมากมาย มีทั้งที่ต้องใช้แทบทุกวันไปจนถึงของที่แม้แต่ตัวผมเองยังจำไม่ได้ว่าเคยใส่มันลงไป หลังจากผ่านไปไม่นานของขวัญชิ้นเล็กๆผูกด้วยโบว์สีบานเย็นถูกหยิบออกมาอย่างช้าๆ ผมแอบอมยิ้มอยู่ในใจ " ปีนึงแล้วสินะ !"

•••••

14 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2540
อากาศยามบ่ายร้อนอบอ้าวเหมือนกับทุกๆวัน แต่วันนี้ดูจะไม่มีใครใส่ใจมันนัก หลายๆคนที่ผ่านไปมาดูแจ่มใส บางคนมีรอยยิ้มเปื้อนอยู่ที่แก้มบางๆรวมทั้งตัวผมเองด้วย ผมกำลังคอยใครบางคนอยู่ เปล่าหรอก ผมไม่ได้นัดกับใคร เพียงแต่คิดว่าเธอน่าจะผ่านมาทางนี้ ผมล้วงมือลงไปในกระเป๋าใบโต หยิบเอาของขวัญชิ้นเล็กๆผูกด้วยโบว์สีบานเย็นออกมาดูเป็นครั้งที่ห้าในรอบวันนี้ ผมซื้อมันมาด้วยราคาที่ไม่แพงนัก แต่มันมีค่ากับผมมาก เพราะในอีกไม่นานมันจะกลายเป็นกุญแจที่จะไขเอาความรู้สึกที่แท้จริงของผมออกมาสู่เธอคนนั้น แม้ว่าผมไม่มั่นใจนักแต่คงไม่มีโอกาสไหนดีไปกว่าวันนี้อีกแล้ว ใช่แล้ว! วันนี้วันวาเลนไทน์ มันไม่เคยมีความหมายกับผมเลยจนกระทั่งได้พบเธอ ผมเตรียมของขวัญมาให้เธอ หากเป็นวันธรรมดาเธอคงรับไปด้วยสีหน้างงๆแต่สำหรับวันนี้ผมเชื่อว่าเธอจะเข้าใจว่ามันหมายถึงอะไร
เฮ้ย! มานั่งทำอะไรวะ " พัฒน์เพื่อนสนิททักทายผมด้วยคำถาม
เปล่า นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ " ผมตอบพลางเก็บของขวัญชิ้นนั้นใส่กระเป๋าอย่างรวดเร็ว ผมยังไม่อยากให้ใครรู้ความในใจผม นอกจากเธอ
โชคดีจริงๆที่เจอนาย เรามีเรื่องให้ช่วยหน่อย " พัฒน์พูดกับผมด้วยรอยยิ้มแปลกๆ
ได้สิ " ผมตอบตกลงทั้งๆที่ยังไม่รู้ว่าจะให้ช่วยอะไร
นายรู้ใช่ไหมว่า แพร์อยู่หอพักไหน " แพร์คือคนที่ผมคอยอยู่ ผมรู้สึกสังหรณ์ใจยังไงชอบกล
" ฝากของไปให้แพร์หน่อยสิ " พัฒน์พูดพร้อมกับหยิบเอากล่องของขวัญสีหวานผูกโบว์สีชมพูออกมายื่นให้
" วันนี้ แพร์กลับหอไปตั้งแต่เที่ยง เราไม่รู้ว่าจะเอาไปให้ยังไง " พัฒน์พูดต่อโดยไม่สังเกตว่าผมไม่อยากฟัง...
•••••
ผมยืนอยู่ที่หอพักที่แพร์อยู่ ผู้คนรอบข้างยังดูแจ่มใส แต่ผมไม่ สิ่งที่ผมรอคอยมานานเพิ่งจะพังทลายลงในพริบตา แต่ถึงยังไงพัฒน์ก็เป็นเพื่อนสนิทของผมและแน่นอน ผมอยากเห็นเขามีความสุข ผมถือกล่องของขวัญผูกโบว์สีชมพูในมือรอให้แพร์ลงมาพบตามที่ผมโทรศัพท์ขึ้นไปเรียก ไม่นานเท่าความรู้สึกผม แพร์ก็ลงมา
" สวัสดีจ๊ะ มีอะไรเหรอ " เธอทักทายผมด้วยรอยยิ้มในแบบที่ผมมักจะเห็นตอนหลับตา
" พัฒน์ ฝากของมาให้ " ผมยื่นกล่องของขวัญผูกโบว์สีชมพูให้ พร้อมๆกับพยายามยิ้มให้ดูปกติที่สุด เธอรับไปดูด้วยสีหน้าเรียบเฉย ทันใดนั้นประกายตาแปลกประหลาดก็พุ่งตรงมาที่ผม
" แล้วเธอล่ะ ไม่มีอะไรมาให้เราเหรอ " เธอถามเล่นๆโดยไม่รู้ตัวว่าได้เอามีดแทงใจดำผมอย่างแรง
ไม่มี " ผมกระชากมีดออกจากใจโดยไม่ใยดีต่อความเจ็บปวด
"ไปก่อนนะ เรามีธุระ " ผมบอกลาโดยไม่สบตาเธอแล้วรีบเดินจากมาทันที เมื่อมั่นใจว่าไกลพอ ผมยืนหลับตานิ่งสำรวจดูบาดแผลในใจ " สาหัสทีเดียว คงต้องรักษากันนาน..."

•••••

14 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2541
" ปีนึงแล้วสินะ ! " ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา อะไรๆเปลี่ยนไปมากมาย พัฒน์ไปเรียนต่อต่างประเทศแล้วไม่ได้ติดต่อกลับมาในขณะที่ผมกับแพร์ยังคงเรียนอยู่ที่เดิม แต่ต่างสาขาวิชาทำให้ผมพบเธอยากยิ่งขึ้น มีเพียงสิ่งเดียวที่ยังคงเหมือนเดิม คือ ของขวัญผูกโบว์สีบานเย็นยังคงอยู่ในกระเป๋าใบโตของผม ผมพกมันติดตัวเพราะเชื่อว่าวันหนึ่งจะมอบมันให้กับเธอ หรือไม่ก็ทิ้งมันไปหากว่าผมสามารถตัดใจจากเธอได้ หนึ่งปีผ่านไป ผมยังไม่สามารถตัดใจจากเธอแต่ก็ไม่กล้าพอที่จะมอบมันให้เธอ ผมผ่านวันเวลาหนึ่งปีอันแสนจะว้าเหว่มาด้วยการหยิบของขวัญชิ้นนั้นขึ้นมาดูเสมอๆ พร้อมๆกับตระเตรียมคำพูดที่จะพูดกับเธอในวันที่มอบมันให้เธอ มันทำให้ผมมีความหวังซึ่งจำเป็นอย่างยิ่งในการเยียวยาบาดแผลครั้งนั้น ผมจะเล่าให้เธอฟังว่ามันเกิดอะไรขึ้นในวันนี้ของปีที่แล้ว ผมเชื่อว่าเธอจะเข้าใจ
ผมนั่งปล่อยให้ความคิดล่องลอยไปเรื่อยๆ จนโต้งเพื่อนสนิทอีกคนเดินเข้ามาทัก โต้งสนิทกับผม ในขณะเดียวกันก็สนิทกับแพร์ด้วย
" เฮ้ย! กำลังหาอยู่เลย มานั่งอยู่นี่เอง " โต้งพูดพร้อมกับหยิบเอาของขวัญสีหวานขึ้นมา ความทรงจำอันเลวร้ายของปีที่แล้วกลับมาอีกครั้ง นี่มันอะไรกัน!
" จะฝากไปให้ใครเหรอ " ผมข่มน้ำเสียงให้เป็นปกติ ในใจนึกถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งปวงเท่าที่รู้จัก ภาวนาขออย่าให้ของขวัญในกระเป๋าต้องอยู่ในนั้นอีกปี
" เปล่าหรอก นี่แพร์ฝากมาให้... " ขอบคุณพระเจ้า, หลวงพ่อคูณ, เจ้าแม่กวนอิม, เจ้าพ่อกวนอู, ฯลฯ .
_______________________________

Create Date : 24 กันยายน 2548

Last Update : 24 กันยายน 2548 23:05:57 น.

2 comments

Counter : 385 Pageviews.

เขียนไว้ตอนหนุ่มๆ
ชอบ-ไม่ชอบ ก็ติ-ชมได้ครับ

โดย: nohara (nohara

) วันที่: 25 กันยายน 2548 เวลา:0:34:04 น.

น่ารักดีจัง ไม่รู้ว่าผู้ชายเค้าเขียนเรื่องรักแบบนี้กันด้วย แต่ก็มีอารมณ์แบบผู้ชาย ไม่แหววจัดไง น่ารักจ้า ว้าตอนแรกนึกว่าจะเขียนเรื่องจริงซะอีก อุตส่าห์รอลุ้น

เรื่องจริงก็โรแมนติกนะ เอามาเขียนดิ้จ๊ะ

โดย: khorbfaa (khorbfaa

) วันที่: 7 ตุลาคม 2548 เวลา:14:22:03 น.