|
|
| 1 | 2 | 3 |
4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | |
|
|
|
|
|
|
|
|
ของขวัญกับวันวาเลนไทน์
14 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2541 ผู้คนคึกคักแจ่มใสเดินผ่านไปผ่านมาไม่ซ้ำหน้า มีบ้างบางคนที่นั่งอยู่อย่างสงบ สายตาเหลือบมองนาฬิกาเป็นพักๆ เหมือนกับว่ากำลังรอใครบางคนอยู่ ผมเองก็มีสภาพไม่ต่างจากคนเหล่านั้นนัก นอกจากในเรื่องของเวลาที่ผมไม่ใส่ใจนัก ผมไม่ได้นัดใครไว้ เพียงแต่หวังอยู่ลึกๆว่าจะได้เจอใครบางคน ผมล้วงมือลงในกระเป๋าใบโตที่มักจะอยู่ติดตัวเสมอ ในนั้นเต็มไปด้วยข้าวของจิปาถะมากมาย มีทั้งที่ต้องใช้แทบทุกวันไปจนถึงของที่แม้แต่ตัวผมเองยังจำไม่ได้ว่าเคยใส่มันลงไป หลังจากผ่านไปไม่นานของขวัญชิ้นเล็กๆผูกด้วยโบว์สีบานเย็นถูกหยิบออกมาอย่างช้าๆ ผมแอบอมยิ้มอยู่ในใจ " ปีนึงแล้วสินะ !"
14 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2540 อากาศยามบ่ายร้อนอบอ้าวเหมือนกับทุกๆวัน แต่วันนี้ดูจะไม่มีใครใส่ใจมันนัก หลายๆคนที่ผ่านไปมาดูแจ่มใส บางคนมีรอยยิ้มเปื้อนอยู่ที่แก้มบางๆรวมทั้งตัวผมเองด้วย ผมกำลังคอยใครบางคนอยู่ เปล่าหรอก ผมไม่ได้นัดกับใคร เพียงแต่คิดว่าเธอน่าจะผ่านมาทางนี้ ผมล้วงมือลงไปในกระเป๋าใบโต หยิบเอาของขวัญชิ้นเล็กๆผูกด้วยโบว์สีบานเย็นออกมาดูเป็นครั้งที่ห้าในรอบวันนี้ ผมซื้อมันมาด้วยราคาที่ไม่แพงนัก แต่มันมีค่ากับผมมาก เพราะในอีกไม่นานมันจะกลายเป็นกุญแจที่จะไขเอาความรู้สึกที่แท้จริงของผมออกมาสู่เธอคนนั้น แม้ว่าผมไม่มั่นใจนักแต่คงไม่มีโอกาสไหนดีไปกว่าวันนี้อีกแล้ว ใช่แล้ว! วันนี้วันวาเลนไทน์ มันไม่เคยมีความหมายกับผมเลยจนกระทั่งได้พบเธอ ผมเตรียมของขวัญมาให้เธอ หากเป็นวันธรรมดาเธอคงรับไปด้วยสีหน้างงๆแต่สำหรับวันนี้ผมเชื่อว่าเธอจะเข้าใจว่ามันหมายถึงอะไร เฮ้ย! มานั่งทำอะไรวะ " พัฒน์เพื่อนสนิททักทายผมด้วยคำถาม เปล่า นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ " ผมตอบพลางเก็บของขวัญชิ้นนั้นใส่กระเป๋าอย่างรวดเร็ว ผมยังไม่อยากให้ใครรู้ความในใจผม นอกจากเธอ โชคดีจริงๆที่เจอนาย เรามีเรื่องให้ช่วยหน่อย " พัฒน์พูดกับผมด้วยรอยยิ้มแปลกๆ ได้สิ " ผมตอบตกลงทั้งๆที่ยังไม่รู้ว่าจะให้ช่วยอะไร นายรู้ใช่ไหมว่า แพร์อยู่หอพักไหน " แพร์คือคนที่ผมคอยอยู่ ผมรู้สึกสังหรณ์ใจยังไงชอบกล " ฝากของไปให้แพร์หน่อยสิ " พัฒน์พูดพร้อมกับหยิบเอากล่องของขวัญสีหวานผูกโบว์สีชมพูออกมายื่นให้ " วันนี้ แพร์กลับหอไปตั้งแต่เที่ยง เราไม่รู้ว่าจะเอาไปให้ยังไง " พัฒน์พูดต่อโดยไม่สังเกตว่าผมไม่อยากฟัง... ผมยืนอยู่ที่หอพักที่แพร์อยู่ ผู้คนรอบข้างยังดูแจ่มใส แต่ผมไม่ สิ่งที่ผมรอคอยมานานเพิ่งจะพังทลายลงในพริบตา แต่ถึงยังไงพัฒน์ก็เป็นเพื่อนสนิทของผมและแน่นอน ผมอยากเห็นเขามีความสุข ผมถือกล่องของขวัญผูกโบว์สีชมพูในมือรอให้แพร์ลงมาพบตามที่ผมโทรศัพท์ขึ้นไปเรียก ไม่นานเท่าความรู้สึกผม แพร์ก็ลงมา " สวัสดีจ๊ะ มีอะไรเหรอ " เธอทักทายผมด้วยรอยยิ้มในแบบที่ผมมักจะเห็นตอนหลับตา " พัฒน์ ฝากของมาให้ " ผมยื่นกล่องของขวัญผูกโบว์สีชมพูให้ พร้อมๆกับพยายามยิ้มให้ดูปกติที่สุด เธอรับไปดูด้วยสีหน้าเรียบเฉย ทันใดนั้นประกายตาแปลกประหลาดก็พุ่งตรงมาที่ผม " แล้วเธอล่ะ ไม่มีอะไรมาให้เราเหรอ " เธอถามเล่นๆโดยไม่รู้ตัวว่าได้เอามีดแทงใจดำผมอย่างแรง ไม่มี " ผมกระชากมีดออกจากใจโดยไม่ใยดีต่อความเจ็บปวด "ไปก่อนนะ เรามีธุระ " ผมบอกลาโดยไม่สบตาเธอแล้วรีบเดินจากมาทันที เมื่อมั่นใจว่าไกลพอ ผมยืนหลับตานิ่งสำรวจดูบาดแผลในใจ " สาหัสทีเดียว คงต้องรักษากันนาน..."
14 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2541 " ปีนึงแล้วสินะ ! " ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา อะไรๆเปลี่ยนไปมากมาย พัฒน์ไปเรียนต่อต่างประเทศแล้วไม่ได้ติดต่อกลับมาในขณะที่ผมกับแพร์ยังคงเรียนอยู่ที่เดิม แต่ต่างสาขาวิชาทำให้ผมพบเธอยากยิ่งขึ้น มีเพียงสิ่งเดียวที่ยังคงเหมือนเดิม คือ ของขวัญผูกโบว์สีบานเย็นยังคงอยู่ในกระเป๋าใบโตของผม ผมพกมันติดตัวเพราะเชื่อว่าวันหนึ่งจะมอบมันให้กับเธอ หรือไม่ก็ทิ้งมันไปหากว่าผมสามารถตัดใจจากเธอได้ หนึ่งปีผ่านไป ผมยังไม่สามารถตัดใจจากเธอแต่ก็ไม่กล้าพอที่จะมอบมันให้เธอ ผมผ่านวันเวลาหนึ่งปีอันแสนจะว้าเหว่มาด้วยการหยิบของขวัญชิ้นนั้นขึ้นมาดูเสมอๆ พร้อมๆกับตระเตรียมคำพูดที่จะพูดกับเธอในวันที่มอบมันให้เธอ มันทำให้ผมมีความหวังซึ่งจำเป็นอย่างยิ่งในการเยียวยาบาดแผลครั้งนั้น ผมจะเล่าให้เธอฟังว่ามันเกิดอะไรขึ้นในวันนี้ของปีที่แล้ว ผมเชื่อว่าเธอจะเข้าใจ ผมนั่งปล่อยให้ความคิดล่องลอยไปเรื่อยๆ จนโต้งเพื่อนสนิทอีกคนเดินเข้ามาทัก โต้งสนิทกับผม ในขณะเดียวกันก็สนิทกับแพร์ด้วย " เฮ้ย! กำลังหาอยู่เลย มานั่งอยู่นี่เอง " โต้งพูดพร้อมกับหยิบเอาของขวัญสีหวานขึ้นมา ความทรงจำอันเลวร้ายของปีที่แล้วกลับมาอีกครั้ง นี่มันอะไรกัน! " จะฝากไปให้ใครเหรอ " ผมข่มน้ำเสียงให้เป็นปกติ ในใจนึกถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งปวงเท่าที่รู้จัก ภาวนาขออย่าให้ของขวัญในกระเป๋าต้องอยู่ในนั้นอีกปี " เปล่าหรอก นี่แพร์ฝากมาให้... " ขอบคุณพระเจ้า, หลวงพ่อคูณ, เจ้าแม่กวนอิม, เจ้าพ่อกวนอู, ฯลฯ . _______________________________
Create Date : 24 กันยายน 2548 |
|
2 comments |
Last Update : 24 กันยายน 2548 23:05:57 น. |
Counter : 384 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: nohara (nohara ) 25 กันยายน 2548 0:34:04 น. |
|
|
|
| |
โดย: khorbfaa (khorbfaa ) 7 ตุลาคม 2548 14:22:03 น. |
|
|
|
| |
|
|
ชอบ-ไม่ชอบ ก็ติ-ชมได้ครับ