Bloggang.com : nobuta wo produce : The Village Album

The Village Album

The Village Album

บันทึกภาพแห่งความทรงจำของหมู่บ้านฮานาตานิ

หนังเก่า(มากๆแล้ว) ออกฉายเมื่อปี 2549 ค่ะ
ชอบพลอตของหนังที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับความผูกพันในครอบครัว หรือไม่ก็เป็นหนังเกี่ยวกับมิตรภาพของเพื่อน ถ้าได้ดูหนังที่มีเนื้อหาประมาณนี้ก็มักจะเขียนได้พรั่งพรูและเขียนต่อยอดไปได้เรื่อยๆมากกว่าพลอตเรื่องแบบอื่น

The Village Album

บอกเล่าเรื่องราวของเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของสองพ่อลูกคู่หนึ่ง คุณพ่อเป็นช่างภาพเก่าแก่เปิดร้านถ่ายรูป(ที่ก็ดูเก่าแก่มาก^^)เป็นคนที่คนในหมูบ้านให้ความเคารพนับถือมาก(ถ้าได้ดูในเรื่องเราจะรู้ได้เลยว่าทำไมคนในหมู่บ้านถึงให้ความเคารพนับถือคุณพ่อมากขนาดนี้ค่ะ)สิ่งหนึ่งที่รู้สึกได้ก็คือ ความเป็น Professionalในการเป็นช่างถ่ายรูปของคุณพ่อ

หมู่บ้านฮานาตามิ เป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ ท่ามกลางหุบเขา เมื่อรัฐบาลประกาศว่ามีโครงการก่อสร้างเขื่อนกั้นน้ำในบริเวณนี้ขึ้นมา นั่นทำให้ชาวบ้านต้องอพยพออกไป จากการปรึกษาหารือจึงตกลงให้คุณพ่อเคนอิจิซึ่งเป็นช่างถ่ายรูปเก่าแก่ของหมู่บ้านคนนี้เป็นผู้ถ่ายรูปของทุกคน ทุกครอบครัว ที่มีชีวิตและอาศัยอยู่ในหมู่บ้านแห่งนี้ เพื่อใช้เป็น ที่ระลึก เป็นอัลบั้มรวมภาพความทรงจำของทุกคนในหมู่บ้านขึ้นมา

......เพื่อเป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายของหมู่บ้าน ....

โดยคุณพ่อเคนอิจิ เลือกที่จะเอาลูกชาย ทากาชิ ที่ไปทำงานเป็นผู้ช่วยช่างภาพในโตเกียวกลับมาช่วยงานนี้

พอจะนึกภาพออกมั้ยคะ
พ่อที่เป็นช่างภาพเก่าแก่ มีจิตวิญญาณและมีพลังในการถ่ายภาพ และรักบ้านเกิดมาก กับลูกชายซึ่งเลือกที่จะเข้าไปทำงานในเมืองหลวงอย่างโตเกียว และบอกทุกคนว่าเค้าได้ทำงานเป็นผู้ช่วยช่างภาพในโตเกี่ยวแต่ที่จริงแล้วเขาเป็นเพียงแค่เด็กฝึกงาน และทำงานพาร์ทไทม์ในร้านอาหารเท่านั้น

สองพ่อลูก มีความรักให้แก่กัน แต่เป็นความรักที่ยืนอยู่กันคนละมุม
ดังนั้นต่างคน จึงมองไม่เห็นความรัก ของอีกฝ่ายหนึ่ง

ถือเป็นอีกเรื่องที่ดูไปได้เรื่อยๆ
อบอุ่น และประทับใจ
สิ่งที่ชอบและฉากที่ชอบในเรื่อง

ชอบมากๆเลยคือ ยายเฒ่า ที่มีอายุมากที่อาศัยอยู่บนยอดเขา
ทุกครั้งที่แกพูด แกจะมีใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
พอคุณลุงเคนอิจิเดินขึ้นไปถ่ายภาพให้แกบนยอดเขา
แกก็เอาแต่พูดว่า

"อ่า... ริ... หง่า.. โต๊ะ !! "(ขอบคุณมากๆ)
"อ่า ริ หง่า โต๊ะ พร้อมกับก้มหัวให้ทั้งที่หลังค่อมอยู่อย่างนั้นล่ะ

ยายน่ารักมากเลย^^

"ไม่รู้เป็นเวรกรรมอะไร ที่ทำให้ฉันต้องมีอายุยืน..เลยต้องมาทนอยู่คนเดียวโดยไม่มีเค้า(สามี)แบบนี้"

คำพูดยายArt มากเลยค่ะ ^^

"เวลาที่จะถ่ายรูปคน ให้มองไปที่ตาของเค้า แล้วถึงจะกดชัตเตอร์ "

Create Date : 02 มีนาคม 2555

Last Update : 2 มีนาคม 2555 0:58:46 น.

4 comments

Counter : 1469 Pageviews.

ยังไม่ดูเรื่องนี้เลยค่ะ สงสัยต้องไปหาดูบ้างซะแล้ว

โดย: แฟนlinKinPark

วันที่: 4 มีนาคม 2555 เวลา:9:08:41 น.

ชอบที่สุดคือภาพครอบครัวของคุณลุงเคนอิจินี่ล่ะค่า
เพราะมันคงเป็นภาพที่อยู่ในความทรงจำ
ของคุณลุงตราบจนลมหายใจสุดท้ายแน่ๆ
เพราะมันคงเป็นภาพที่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นได้ แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว
ชอบการดำเนินเรื่องของเรื่องนี้นะคะ
จากความขัดแย้งไม่เข้าใจกัน ความสัมพันธ์ที่ง่อนแง่น
มาสู่ความเข้าใจ ปรองดองและยอมรับจนถึงการส่งมอบในที่สุด
ดูหนังเรื่องนี้จบ ต้องบอกว่า"อิ่ม"ในอารมณ์ค่ะ
ตอนดูแรกๆนี้ ไม่ชอบอิตาทากาชินี้เลย นิสัยไม่น่ารักมากๆ
คุณลุงสอนอะไรก็ไม่สนใจ คิดแต่ว่าตัวเองเก่งแล้ว แถมทำสีหน้าแบบนั้นอีก
ดูแล้วอยากเบิ๊ดกระโหลกมากๆ ต่อให้หน้าตาดี หรือหุ่นดีก็เหอะ
เบ้ปากใส่ได้ง่ายๆเหมือนกันนะจะบอกให้ ถ้าเกรียนแบบนี้
โดยเฉพาะตอนที่พะวงแต่จะคุยโทรศัพท์จนคุณลุงเบรคแตก
นำมาซึ่งการทะเลาะที่รุนแรงจนถึงขั้นลงไม้ลงมือ
ฉากนี้ต้องบอกว่าช็อกกับการกระทำของอิตาทากาชิมากๆ
ถ้าอยู่ใกล้ๆนะ จะฟาดปากให้สักทีเลยค่ะ
แล้วชอบการถ่ายภาพของคุณลุงมากๆค่ะ คุณลุงใช้ใจถ่ายภาพ
ภาพที่ออกมาทุกภาพถึงมีชีวิต มีจิตวิญานอยู่ในภาพ
เหมือนอย่างที่คุณลุงสอนอิตาทากาชินั่นล่ะค่ะว่า
"อย่าลืมนะ เวลาถ่ายภาพให้มองที่ตาของผู้ถูกถ่าย และต้องถ่ายด้วยใจ"
แต่เฮ้อ!เหมือนตักน้ำรดตอ ไม่ได้สนใจที่จะฟังคำสั่งสอนเล้ย
ทั้งๆที่อิตาทากาชิก็ได้เรียนรู้แล้วว่าภาพที่มันมีชีวิตนั้นเป็นอย่างไร
จากการที่ได้ไปถ่ายภาพคุณยายที่อยู่บนภูเขาคนเดียว
โดยที่คุณลุงเคนอิจิได้จัดให้คุณยายมือหนึ่งถือภาพคุณตาที่จากไปแล้ว
ส่วนอีกมือหนึ่งก็ให้ถือภาพลูกชายที่จากไปแล้วเช่นกัน
แล้วเราก็ได้เห็นภาพคุณยายที่ยิ้มอย่างมีความสุขกับครอบครัวของเธอ
เป็นภาพที่มีชีวิตและจิตวิญญานอยู่ในภาพ แต่อิตาทากาชิจะเก็ทก็หาไม่
เฮ้อ!เหมือนตักน้ำรดตอจริงๆ แต่ก็ยังดีที่ในที่สุดก็สำนึกและเก็ทในสิ่งที่คุณลุงสอน
ชอบอีกตอนหนึ่งคือตอนที่คุณลุงปฏิเสธรถยนต์ แล้วขอเดินไปถ่ายภาพแทน
หนังนำเสนอตรงนี้ได้ดีมากๆ เพราะการนั่งรถยนต์มันก็เหมือนกับการชะโงกทัวร์
คือเห็นอะไรก็แค่ผิวๆ มันคงไม่สามารถเข้าถึงจิตวิญานการถ่ายภาพที่จะทำให้
ภาพนั้นออกมามีชีวิตได้หรอก การเดินเป็นการได้สัมผัส
ทั้งบรรยากาศรอบตัว และการได้พบปะวิสาสะกับผู้คนรอบตัว
ทำให้เกิดการเข้าถึงได้ และยังทำให้เราได้เห็นภาพที่เจ้าทากาชิเดินตามหลังพ่อ
เหมือนกับให้มองย้อนกลับไปว่าแผ่นหลังที่เห็นอยู่นี่แหละ
คือสิ่งที่ทำให้เขามีความใฝ่ฝันที่จะเป็นช่างภาพ
ภาพทากาชิเดินตามหลังคุณลุงเคนอิจิ จึงเป็นภาพความประทับใจอีกภาพหนึ่งค่ะ

โดย: มะนาวเพคะ IP: 182.53.34.138 วันที่: 4 มีนาคม 2555 เวลา:10:16:50 น.

หนังเรื่องนี้ผมได้ชมในโรงภาพยนตร์ครับ
ภาพสวยทำให้ Build อารมณ์ได้ดีทีเดียว
ชอบครับหนังเรื่องนี้
วันนี้วันเกิดคุณพ่อผมด้วย เมื่อเช้าโทร.ไป Happy Birthday มาแล้ว 70 แล้วนะ พ่อบอก
หนังหลายเรื่องสอนเราว่าอย่ารอที่จะทำดีกับคนที่รักคุณ ทำเดี๋ยวนี้
หนังเรื่องนี้สอนผมอย่างนี้เช่นกันครับ

ลองอ่านที่นี่นะครับ
https://www.bloggang.com/mainblog.php?id=amp-atom&month=27-11-2006&group=2&gblog=1

โดย: คนขับช้า

วันที่: 4 มีนาคม 2555 เวลา:11:57:30 น.

สงสัยว่า takuya นี่เวลาเค้ายิ้ม เค้าต้องขยิบมุมปาก
ทำท่าทีนึงก่อน แล้วค่อยๆ ยิ้ม สังเกตมาหลายเรื่องล่ะ
มันเป็นสเน่ห์ หรือตลกกันแน่นะ ??

โดย: VET53 IP: 203.157.48.252 วันที่: 6 มีนาคม 2555 เวลา:14:34:14 น.