เรื่อง สองเสี่ยวดูหมอลำ "สองเสี่ยวดูหมอลำ" "บอด" กับ "หลอย" เป็นเพื่อนรักกัน ไม่ว่าจะไปที่ไหน "สองเสี่ยวเลือดอิสาน" ก็ไม่เคยทอดทิ้งกันเลยแม้สักครั้งเดียว ไปใหนมาใหนด้วยกันตลอด บักหลอยเป็นคนปกติธรรมดา ๆ นี่แหละ แต่..เสียอย่างเดียว ขาลีบ เดินไม่ได้ (แล้วมันปกติธรรมดาตรงใหน..หว่า !) ส่วนอีกคนหนึ่ง "บักบอด" ตามองไม่เห็น หูตึงอีกต่างหาก (เอ้า ! คนมันตาบอดก็มองไม่เห็นอยู่แล้ว) ต้องพูดดังๆ ใกล้ๆ ถึงจะได้ยิน อยู่ไกลกันหมดสิทธิ์สื่อสารกับบักบอด แต่แกเดินเองได้ ขอให้มีคนบอกทาง ก็ขาแกไม่ลีบนี่..ฮ่วย ! สองเกลอ บักหลอยกับบักบอด ต่างคนก็ต่างรู้ข้อดีข้อด้อยซึ่งกันและกันเป็นอย่างดี ได้มาเป็นเพื่อนกัน เลยพึ่งพาอาศัยกันตลอด ไปใหนไปกัน เที่ยวใหนเที่ยวกัน มีบักหลอยก็ต้องมีบักบอด มีบักบอดก็ต้องมีบักหลอย กลายเป็นเพื่อนรักกันโดยไม่ได้ผูกเสี่ยวกัน เพื่อนบ้านในระแวกนั้นตั้งฉายาให้ว่า "กล้วยฝีแฝด" เป็นภาษาอิสาน อั่นนี่บ่อต้องแปลเน๊าะ เป็นอันหว่าเข้าใจกันเน๊าะ..อ้าว ไปโลดแล้วเรา.... บักบอดจะเดินไปตามทางที่บักหลอยบอก ฝ่ายบักหลอย สบายโลด ขึ้นขี่หลังบักบอด บางครั้งก็ขี่คอ อยู่มาวันหนึ่ง สองเสี่ยวอิสาน รู้ข่าวมาว่าจะมีงานบุญแจกข้าวอยู่ที่วัดใกล้ ๆ บ้าน และมีหมอลำมาแสดง..สองเกลอดีใจมาก เพราะชอบดูตลกหมอลำเหมือนกัน..พอตกเย็นก็เลยชวนกันไปฟังหมอลำ บักบอดกลัวคนอื่นจะรู้ว่าแกตาบอด เลยใส่แว่นตาดำ "อย่างเท่ห์" (บักบอดคิดเอง) พอไปถึงลานวัด ก็กุลีกุจอหาที่นั่ง ได้ที่นั่งด้านหน้า สักครู่ใหญ่ ๆ บักบอดก็พูดกับบักหลอยว่า "เฮ้ย ! หลอย มึงสะกิดกูหน่อยนะเว้ย..ถ้าถึงตอนขำ กูจะได้หัวเราะดัวย" " เออ ได้ ได้.. ถ้าถึงตอนขำ ๆ กูจะสะกิด มึงเตรียมท่าหัวเราะของมึงได้เลย พอกูสะกิดปุ๊ป มึงหัวเราะได้เลยนะ" สองเสี่ยว นัดแนะกันเรียบร้อยแล้ว ก็นั่งนิ่งฟังหมอลำ..ล้าว ลาว หมอลำคณะนี้ลำดี ลำม่วนขนาด ลำสนุก มุขตลกเยอะ บักหลอยหัวเราะตลอดเวลาเพราะความสนุกสนาน..จนลืมสะกิดเพื่อนตามที่ได้นัดแนะกันไว้ น่าสงสารบักบอด.. ตาก็มองไม่เห็น แถมหูก็ตึงอีก แกก็ได้แต่ รอ..รอ.. คอยให้เพื่อนสะกิด อยากจะหัวเราะซะที จะได้มีความสุขกับการหัวเราะ..รอแล้วก็รออีก บักหลอยก็ไม่สะกิดสักที.. "เอ..รึว่าหมอลำ ลำไม่ม่วน ไม่ตลกหว่า" บักบอดคิดอยู่ในใจ ชาวบ้านที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ อดสงสัยไม่ได้ก็เลยแอบชำเลืองตามองบักบอด คิดอยู่ในใจว่า "ไอ้หมอที่ใส่แว่นดำทำไมไม่หัวเราะกับเค๊าสักที คนอื่นเขาหัวเราะสนุกสนาน แกนั่งนิ่งเฉย หรือเส้นขำแกอยู่ลึกหว่า" เปล่าหรอกค๊า..ไม่ใช่เส้นขำแกลึกหรอก..แกมองไม่เห็น แกไม่ได้ยิน.... ง่วงนอนก็ง่วง อยากจะหลับเต็มทนแต่กลัวจะหลับยาวแล้วตื่นมาหัวเราะไม่ทัน แกก็เลยอดทน รอ รอ อย่างเดียว จนฟ้าเริ่มจะสว่าง แกก็ยังทนรอที่จะหัวเราะ..อยู่นั่นแหละ ฝ่ายบักหลอยหัวเราะเอา หัวเราะเอา หัวเราะไม่เลิก ขำมุขตลกของหมอลำ จนลืมสกิดเพื่อน...กระทั่งฟ้าแจ้ง หมอลำเลิกแสดง ชาวบ้านพากันลุกกลับบ้าน บักหลอยเลยสะกิดบักบอดเพื่อจะให้พากลับบ้าน "กลับบ้าน...กลับบ้าน" บักบอดเข้าใจว่า บักหลอยสะกิดให้หัวเราะ "เอ้า หัวกะหัว" คิดอยู่ในใจ เลยหัวเราะเสียงดังใหญ่เลย บักหลอยสะกิดอีกพยายามเรียกให้กลับบ้าน "เฮ้ย เฮ้ย ลุก ลุก กลับบ้าน กลับบ้าน" บักบอดยิ่งหัวเราะเสียงดังกว่าเดิมอีก บักหลอยชักจะอายชาวบ้าน สะกิดอีก..บักบอดยิ่งหัวเราะดังมากขึ้นกว่าเดิม ชาวบ้านพากันหันมาทางบักบอด เอ..ไอ้หมอนี่ ความรู้สึกช้า หรือว่าละเมอว่ะ อีตอนหมอลำปล่อยมุข มันไม่ขำ แต่ดันมาขำอีตอนจะกลับบ้าน หรือว่าเส้นขำมันอยู่ลึกวะ บักหลอยรู้สึกอายชาวบ้านเป็นอย่างมาก ฝ่ามือ ฟาดพั้ว ! ใส่กกหู พร้อมตะโกนดัง ๆ อย่างอารมณ์เสีย "หยุดหัวเดี๋ยวนี้..หมอลำเลิกแล้ว..พากูกลับบ้าน" ท่านผู้อ่านที่เคารพรักทั้งหลาย ถ้าอยากจะหัวเราะ ก็หัวเราะได้ตามสะบายเลย บ่อต้องรอให้อิฉันสะกิดเด้อ ! เค้าเรื่องจาก นุสิทธิ์ ข้ามันลูกทุ่ง - ไท ธนาวุฒิ   Create Date : 12 กรกฎาคม 2551 12 comments Last Update : 3 สิงหาคม 2551 16:14:32 น. Counter : 890 Pageviews. Share Tweet

ขอบคุณที่มาค่ะ..นุสิทธ์ ยังใหม่ค่ะ..ผิดพลาดขออภัย!   โดย: นิรดาnirada (นิรดาnirada ) 13 กรกฎาคม 2551 16:10:20 น.

ขอบคุณมากค่คุณนิรด ที่ไปเยี่ยมเด็กๆ แอฟริกาที่กาน่าค่ะ ว่าแต่ว่า คุณนิรดาอยากมาอยู่แอฟริกาจริงๆหรือคะ แถมอยากโดนโหม่งด้วย .....คงไม่เคย แน่ๆ เลย มันไม่เสียวจนขาดใจหรอก่..แต่ระบบนะคุณ   โดย: shin chan (alei ) 2 สิงหาคม 2551 3:37:51 น.

แวะมาเยี่ยมคะ เกิด 14 กันยายน เหมือนกันเลย ** เกี่ยวกันมั๊ยเนี่ย**   โดย: ต้นข้าว_ต้นนั้น 2 สิงหาคม 2551 22:04:15 น.

สวัสดีค่ะคุณนิรดา...ขอบคุณอีกครั้งค่ะที่มาเยี่ยมชมยาผีบอก หม้อต้มยาที่กาน่า ...ชินก็โตมากับยาต้มเหมือนกันค่ะ แต่เป็นแบบจีน ไปซื้อมาแล้วต้ม เมื่อก่อนร้องไห้ไปกินไปเพราะมันขมมาก แต่ที่แอฟริกาชินแปลกใจตรงที่ ไปเด็ดๆๆมาก สักพักก็เดินไปเด็ดอีก ความจริงบางต้นเราก็รู้จักนะ แต่ว่า มันสาระพัดต้มจริงๆ ได้กลิ่นตอนต้มอยากจะร้องไห้ ดีนะกาเนี่ยนไม่เชิญให้กินยา .... คุณนิรดาเพิ่งสร้างบล็อคหรือคะ เก่งกว่าชินอีก แปะเพลงได้แล้วด้วย เดี๋ยวต่อไปคงแต่งบล็อกสวยๆงามๆ ได้แน่ๆ ค่ะ .....อยู่บุรีรัมย์หรือคะ ชินเคยไปเขาพนมรุ้งด้วยล่ะ   โดย: shin chan (alei ) 3 สิงหาคม 2551 17:46:36 น.

แวะมาเยี่ยมคับ ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมนะคับ แล้วจะมาเยี่ยมอีกนะคับ   โดย: ที่รักของใครซักคน (whoisme ) 4 สิงหาคม 2551 22:53:44 น.

สงสัยว่าพอโดนสะกิดแรงๆ ที่กกหู คงหัวเราะไม่หยุดเลยสิครับ   โดย: พลทหารไรอัน 6 สิงหาคม 2551 23:40:03 น.

ขอบคุณที่แวะไปฟังเพลงด้วยกันนะค่ะ และไม่ได้แอบหัวเราะนะค่ะ หัวเราะจริง ๆ เลย   โดย: ดอกฝิ่นในสายลมหนาว 7 สิงหาคม 2551 7:10:18 น.

โดย: So Girls 7 สิงหาคม 2551 11:39:43 น.

โดย: หนังสือมือสอง (AngelTomorrow ) 8 สิงหาคม 2551 5:43:32 น.

คุณนิรดาคะ เขาพนมรุ้งเคยไปหลายครั้ง ชอบมากๆ เลยค่ะ ยิ่งตอนมีละครไทยไปถ่ายทำ (ไม่แน่ใจใช่เรื่องอมฤตาลัย) ยิ่งชอบ แบบว่าขลังดี พอได้ข่าวคนไปทุบ เสียใจมากๆเลย แต่ยังแอบสงสัยว่า ปล่อยให้เข้าไปได้อย่างไร ตอนนี้ก็เจอปราสาท...เอ่อ ทีจังหวัดสุรินทร์ เห็นว่าเขาจะขอคืน สงสัยว่า ครั้งหน้า คงเป็นเขาพนมรุ้งแน่ๆเลย เอ้อออ จะสร้างบล็อกไว้ล่อหนุ่มๆ แต่วันนี้เข้ามารู้สึกว่า จะเค็มๆ นะคะ ไม่ได้อัพนานนะจ๊ะ   โดย: shin chan (alei ) 10 สิงหาคม 2551 3:23:35 น.

ที่แท้คุณนิรดาแอบซุ่มเตรียมโกอินเตอร์....อิอิจะได้รู้รสชาติตอนโหหาอาหารไทยอร่อยๆ ใช่ค่ะโอท๊อปเป็นโครงการของรัฐบาลชุดหนึ่งที่ไปดูงาน(จนพรุน)ที่ญี่ปุ่น ถ้าคนไทยช่วยอุดหนุนงานฝีมือพวกนี้ นอกจากจะช่วยลดขยะ ยังสามารถซึมซับเรื่องการแยกขยะได้ด้วย แต่...ไมได้นำพาใช่ไหมคะ ยังหวั่นใจตอนนี้แอฟริกาเขาเพิ่งเริ่มการแยกขยะ รักษาสิ่งแวดล้อม อนาคตเราอาจตามเขาไม่ทัน สำหรับที่กาน่าต่างกับพม่าตรงที่ พม่าเขาปิดประเทศมาก แต่กาน่าตอนนี้เปิดประเทศ ให้ต่างชาติมาลงทุน ที่สำคัญคนที่มีความรู้ไปเรียนเมืองนอก เมื่อถึงจุดหนึ่งเขามักกลับมาบ้านเกิดมาพัฒนาตามศักยภาพที่เขามีค่ะ เรื่องข้าวไทย รู้ๆกันอยู่เน๊อะ คิดแล้วปวดตับและกึ๋น....แต่ที่บุรีรัมย์ปลูกข้าวเยอะ มัวแต่ไปขายให้ ตปท จนข้าวไม่พอบริโภคหรือคะ   โดย: shin chan (alei ) 10 สิงหาคม 2551 14:32:24 น.

สวัสดีค่ะคุณนิรดา Liege มาแวะทักทายค่ะ อ่านเรื่องนี้สนุกมกกกก ขำอ่ะ ดีจัง วันหลังแวะมาใหม่นะคะ   โดย: Liege 25 สิงหาคม 2551 21:30:14 น.