คนเราพบเพื่อจากลา...อย่างงั้นหรอ?
สวัสดีครับ...วันนี้ผมจะมาเขียนบล็อกเกี่ยวกับการที่คนเราพบกันเพื่อจากลานะครับ ในห้วงเวลาที่ผมได้หยุดเขียนบล็อกไปนั้น มีอยู่เช้าวันหนึ่งของเดือนธันวาคม 2564 หลังจากที่เลิกงานแล้วก็เดินทางกลับที่พักแล้วนั้น
ผมก็อาบน้ำแล้วก็กินข้าวตามปกติดั่งเช่นทุกๆวัน และก็เล่นเกมส์และโซเชียลไปตามปกติก่อนที่จะเข้านอนในเวลา 11.30 น. แต่ในวันนั้นไม่รู้ผมคิดอะไรผมเปิดโน๊ตบุ๊กเข้าไปดูรูปเก่าๆของผมกับเพื่อนๆในสมัยเรียนมัธยม แล้วก็นึกถึงเรื่องราวต่างๆในตอนสมัยนั้น
ซึ่งมันก็มีหลากหลายความทรงจำมีทั้งสุขและทุกข์ปนเปกันไป ซึ่งมันก็เป็นวิถีปกติของคนเราที่มีทั้งสุขและทุกข์ และความทรงจำในตอนนั้นที่ผมนึกถึงมากที่สุดก็คือวันที่ผมและเพื่อนๆเรียนจบมัธยมและพบกันในโรงเรียนครั้งสุดท้ายในวันปัจฉิมนิเทศ
วันนั้นมันก็เป็นวันที่มีความรู้สึกที่และสุขและทุกข์เกิดขึ้นมาพร้อมๆกัน อีกด้านก็มีความสุขที่พวกเรากอดคอกันเรียนมา 6 ปีเต็มผ่านร้อนผ่านหนาวกันมาไม่น้อยเลย และในที่สุดก็จบพร้อมกันและก็เป็นวันที่กลุ่ม Heavens Five อยู่กันเกือบครบทีม
แต่ในอีกด้านหนึ่งก็มีความรู้สึกที่ใจหายเหมือนกันที่การพบกันของผมและเพื่อนๆจะเป็นการพบกันครั้งสุดท้ายเพื่อที่พวกเราแต่ละคนจะจากลากันไปตามทางของตัวเองเลือกเดิน
และหลังจากนั้นผมก็มาเรียนมหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯและก็ได้เข้าทำงานในปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่ง ตลอดเวลาเกือบ 3 ปีที่ผมทำงานอยู่ในปั๊มน้ำมันนั้นผมได้พบเห็นเพื่อนร่วมงานเเข้ามาทำงานและก็ออกไป หลายคนและก็เห็นภาพแบบนี้ทุกปีในชีวิตของการทำงานของผม
มีหลายเพื่อนร่วมงานหลายคนที่ผมรู้สึกสนิทและไม่อยากให้ออกไปแต่ก็คงไปฝืนไม่ได้เพราะแต่ละคนก็มีเส้นทางชีวิตของตัวเอง ก็ได้แต่ทำหน้าที่ของตัวเองที่อยู่ตรงหน้านี้ให้ดีที่สุด
แต่การที่ผมเห็นภาพเพื่อนร่วมหลายออกไปนั้นมันก็สะท้อนให้เห็นภาพที่ผมและเพื่อนๆแยกย้ายกันไปในสมัยมัธยม ทำให้ผมกลับมานั่งคิดหลังเลิกงานว่า คนเรานี่มาพบกันเพื่อ รู้จักกัน เรียนรู้กันและกัน ทำอะไรต่างๆด้วยกัน และก็จากลากันไปอย่างงั้นหรอ?
แต่ในที่สุดผมก็เข้าใจว่าการที่คนเรานั้นได้มาพบกันนั้นก็นับว่ามีวาสนาต่อกันแล้ว เมื่อถึงจุดหนึ่งที่ต้องจากลากันไปก็นับว่าหมดสิ้นวาสนาต่อกัน เมื่อชีวิตยังไม่ดับลง ก็คงต้องประสบกับวัฎจักรการพบกัน และก็จากลากันไป โดยที่ไม่มีใครหนีพ้นไปได้
ชีวิตของผมหลังจากนี้เมื่อมีวาสนาได้พบกับใคร ก็จะเป็นมิตรที่ดีและทำอะไรที่ดีต่อกันให้มากที่สุด เมื่อคราวต้องจากกันก็จะไม่เสียใจจนเกินไป เพราะการเดินทางของชีวิตนั้น ยังต้องประสบพบอะไรอีกมากมาย ไม่ว่าจะการพบกันเพื่อจากลา เรื่องราวรวมถึงอุปสรรคต่างๆที่จะเข้ามาในชีวิตวันข้างหน้าโดยที่ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องเจอกับอะไร
จะไม่รู้สึกติดค้างหรือคาใจอะไรในวันที่ผมแก่ตัวลงหรือแม้กระทั่งในวันสุดท้ายของชีวิต อย่างน้อยผมก็จะได้ตายอย่างตาหลับโดยไม่มีความรู้สึกอะไรที่ค้างคาอยู่ในใจผมอีก หากผิดพลาดประการใดก็ขออภัยด้วยนะครับ ขอขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านงานเขียนของผมนะครับ
ผู้มีส่วนร่วมในงานเขียนครั้งนี้ Proposition Nior Heavens Five Writer Nior Heavens Five, Narin Compose Nior Heavens Five
Create Date : 02 กุมภาพันธ์ 2565 |
|
16 comments |
Last Update : 2 กุมภาพันธ์ 2565 10:19:18 น. |
Counter : 1020 Pageviews. |
|
|
|
|
ผู้โหวตบล็อกนี้... |
คุณ**mp5**, คุณเริงฤดีนะ, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณหอมกร, คุณtoor36, คุณอาจารย์สุวิมล, คุณกะว่าก๋า, คุณไวน์กับสายน้ำ, คุณจันทราน็อคเทิร์น, คุณสองแผ่นดิน, คุณkae+aoe, คุณอุ้มสี |
| |
โดย: **mp5** 2 กุมภาพันธ์ 2565 11:04:58 น. |
|
|
|
| |
โดย: หอมกร 2 กุมภาพันธ์ 2565 12:43:49 น. |
|
|
|
| |
โดย: กะว่าก๋า 2 กุมภาพันธ์ 2565 13:21:51 น. |
|
|
|
| |
โดย: คุณต่อ (toor36 ) 2 กุมภาพันธ์ 2565 16:03:36 น. |
|
|
|
| |
โดย: Mr.K IP: 171.7.225.95 3 กุมภาพันธ์ 2565 0:23:27 น. |
|
|
|
| |
โดย: กะว่าก๋า 3 กุมภาพันธ์ 2565 6:13:15 น. |
|
|
|
| |
โดย: กะว่าก๋า 7 กุมภาพันธ์ 2565 21:50:24 น. |
|
|
|
| |
โดย: อุ้มสี 9 กุมภาพันธ์ 2565 6:11:09 น. |
|
|
|
| |
โดย: **mp5** 11 กุมภาพันธ์ 2565 9:32:55 น. |
|
|
|
| |