เรื่องย่อ...


ระบำดาว เป็นเรื่องราวของหนุ่มสาว 2 คน สาลิน +พาทิศ ที่แสนจะสมบูรณ์แบบ  หล่อ สวย รวย เก่ง มีความฉลาด มีความสามารถ ประสบความสำเร็จในชีวิต ทั้งคู่โคจรมาเจอกัน และรักกันอย่างแสนโรแมนติก ความรักค่อยๆ ก่อเกิด แล้วถลำลึกเข้าไปวังวน ด้วยความเชื่อมั่นว่าจะสามารถครองใจ มัดใจอีกฝ่ายได้ตลอดไป

แต่ความรักบางความรักนั้น มันมีขอบเขตของมัน เมื่อมันเดินทางไปถึงจุดๆ หนึ่ง ความลุ่มหลงเริ่มหมดไปไม่ว่าจะด้วย เหตุผลอันใดก็ตาม ความเพียบพร้อมในทุกๆ ด้าน ไม่สามารถที่จะยึดความรักในหัวใจของใครเอาไว้ได้ ...ยิ่งเมื่อมีตัวแปรอื่นเข้ามา ทุกอย่างก็ยิ่งแย่ลง

เมื่อความหลงในความรัก ทำให้สาลินลืมตัวตน ลืมความตั้งมั่นไปชั่วขณะ กลายเป็นเสมือนของเล่นของใครบางคน ...ความรู้สึกไร้ค่า ทำให้เธอเริ่มถอยออกมามองตัวเองอีกครั้ง ว่าสิ่งที่กำลังเผชิญอยู่ ควรเป็นเส้นทางที่จะเลือกเดินหรือไม่

เธอคือดวงดาวที่สดใส เจิดจรัส ...เธอควรเต้นระบำอยู่บนท้องฟ้า ...หาใช่ดาวบนดิน ที่ใครจะมาทำให้เธอไร้ค่าไม่ได้

ความรู้สึกหลังอ่าน...


หลังอ่านจบ ได้อารมณ์เหมือนที่โปรยหัวข้อไว้เลยค่ะ  นิยายเรื่องนี้สนุกนะคะ สนุกตามมาตรฐานของคุณปิยะพร ศักดิ์เกษม ตัวละครดี แก่นเรื่องดี ดำเนินเรื่องดี ... แต่อ่านจบแล้ว เราไม่อิ่ม เพราะเราไม่ชอบการวางตัวละครแบบนี้ ...พูดให้ชัดเจน นิยายเรื่องนี้ ไม่มีพระเอก นางเอก ค่ะ มีแค่ ตัวละครนำหญิงและชาย อย่างละ 1 คน นั่นคือพาทิศ และ สาลิน ...มีตัวละครหญิงอีก 1 คน ถ้ามองในมุมของเรา นางคือนางเอกของเรื่อง (ก็ว่าได้) นั่นคือ งามสรรพ ... และมีตัวประกอบอีก 2 คน คือฝรั่ง 1 คน จำชื่อไม่ได้และคีตา (เรียกว่า พระรอง ได้ไหม เรายังสงสัย??) ... มีตัวละครสำคัญอีก 1 คน คือน้าโชค (พ่อนางเอก ดอกไม้ในป่าหนาว) ซึ่งเป็นคล้ายๆ กุญแจสำคัญที่คอยชี้นำให้ตัวละครมองเห็นหนทางสว่าง

สิ่งหนึ่งที่ต้องบอกคือนิยายดำเนินเรื่อง แบบไม่พาฝันเท่าไหร่ เปิดเรื่องราวมาแบบพาฝันเบาๆ คือหญิงสาวแสนสวยอย่างสาลิน ได้พบกับชายหนุ่มที่แสนจะสมบูรณ์แบบในทุกๆ ด้าน เจอกัน จีบกัน แล้วก็เริ่มรักกันตามขนบนิยาย ...มีความโรแมนติกละมุนละไม แอบแฝงความเร่าร้อน ...ชวนให้คนอ่าน อยากให้ทุกคู่ ตกลงปลงใจกัน ...

แล้วก็มาถึงจุดๆ นั้น  นั่นคือการถลำลงไปในความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง ฝ่ายหญิงมองว่า นั่นคือจุดที่ทั้งคู่ จะต้องตกลงปลงใจแต่งงานกันแน่นอน ในขณะที่ฝ่ายชาย กลับมองว่า มันคือเรื่องธรรมดาสามัญในสังคมของเขา  ความคิดที่แตกต่าง นำมาซึ่งความไม่ลงรอยกัน ความรักที่แสนหวาน ค่อยๆ แตกร้าวและห่างไกล กลายเป็นความเฉยชามาแทนที่

อยู่ๆ  เกือบๆ กลางเรื่อง ตัวละครใหม่อย่าง งามสรรพ ก็โผล่เข้ามา ในลักษณะตามแบบฉบับนางเอกนวนิยาย (ตามขนบ) รูปลักษณ์ไม่สวยงามมากแต่หัวใจนั้นช่างแสนซื่อและดีงาม มีความสดใส ทำให้เตะตาต้องใจพาทิศ เป็นความงดงามบริสุทธิ์ เหมือนดอกมะลิ ที่ทำให้เขาชุ่มชื่นหัวใจ อยากจะรักแบบไม่ต้องการสิ่งใดตอบแทน ...ไม่เหมือนกับสาลิน ที่สวยงามล้ำเลิศเหมือนดอกกุหลาบ สง่างาม มีกลิ่นหอมเย้ายวนชวนให้หลงใหล แต่เมื่อได้ดอมดมนานๆ กลับมากลิ่นฉุน และมีหนามทิ่มแทง

สาลินเมื่อรับรู้ความจริง ก็เริ่มมองเห็น และให้คุณค่าของตัวเองมากขึ้น โดยจะไม่ยอมเป็นแค่คนไร้ค่าให้ใครมาย่ำยีเล่น แต่ก่อนจากไป ก็ขอแก้แค้นซักเล็กน้อยให้สาแก่ใจ

จุดจบของนิยาย...คือ

*สาลินเลือกจากไปอย่างสง่างาม เธอเคยเป็นดาว เมื่อเธอเลือกจากไป เธอต้องได้สิ่งที่ดีกว่าเดิมเสมอ
*งามสรรพเลือกเดินจากพาทิศไปเช่นกัน จากไปทั้งๆ ที่ยังรัก เพราะไม่อาจทิ้งศักดิ์ศรีและลดคุณค่าด้วยการแย่งผู้ชายของคนอื่นได้
*พาทิศผู้ถูกทอดทิ้งและรอคอย
*คีตา ..พูดถึงดีไหม บทน้อยเกิน ไปหาอ่านในนิยายดีกว่าค่ะ 55555+


ความเห็นส่วนตัวสุดๆ ...


นิยายนั้นดีงาม เราไม่อาจติได้ เพราะมันไม่มีข้อบกพร่องใดๆ เลย สำนวนภาษา เนื้อเรื่อง แก่นเรื่อง ความตั้งใจนำเสนอของผู้เขียน ผ่านนิยายเรื่องนี้ มันชัดเจนมากๆ ...


แต่เราไม่ชอบ ...

เราไม่ชอบการให้น้ำหนักตัวละครแบบนี้
เราไม่ชอบการแก้แค้นที่สาลินทำลงไป แม้สะใจ แต่เราไม่ปลื้ม

เรารู้สึกว่า ตัวละครสาลินและพาทิศ มีมิติมาก   เหมือนพระเอกนางเอกของนิยายซักเรื่อง ถ้าทั้งคู่ไม่ได้มาเจอกันในเรื่องนี้ เราก็มองว่า ความรักระหว่าง พาทิศและงามสรรพ มันสวยงามมากเลยนะ  สิ่งที่เขาทำกับสาลิน มันไม่ได้เลวร้ายขนาดที่สาลิน จะต้องแก้แค้น ด้วยการทำลายความรักของทั้งคู่ ...

สาลินงดงามเกินกว่า จะทำตัวเป็นนางร้าย ..(ซึ่งตอนหลังก็คิดได้ และจากไปอย่างสง่างาม)
งามสรรพไม่ควรจบลง ที่นิยายทำท่าเหมือนว่า ให้งามสรรพ เปิดใจให้คีตา ...

ข้อเสียของพาทิศ คือ รักด้วยสมองมากกว่าหัวใจนิดนึง นั่นคือ เขามักจะรู้เสมอ ว่าจะชักจูงผู้คนได้อย่างไร แต่เราก็มองว่า ในตอนที่เขารักงามสรรพเขาก็รักด้วยใจจริงนะ ซึ่งมันแตกต่างกับกับตอนพบสาลิน คือสถานการณ์มันต่างกัน ความรู้สึกมันก็ต่างกัน  เราแค่คิดว่า ถ้าบางที ถ้าปล่อยให้ ชีวิตรักของงามสรรพและพาทิศ ดำเนินต่อไปตามครรลองของใัน บางทีมันอาจจะจบลงอย่างสวยงามก็ได้ ใครจะไปรู้

มันทำให้เราฉุกใจ ไม่ชอบใจเบาๆ  ในตอนที่น้าโชคช่วยให้สาลินเอาจุดอ่อน ของงามสรรพมาแก้แค้นพาทิศ  และตอนหลัง ยังไปทำหน้าที่พ่อสื่อให้คีตากับงามสรรพอีกด้วย

สรุปว่า นิยายมันจริงเกิน ไม่พาฝัน ...
เราอ่านจบ เหมือนทานข้าวอิ่ม แล้วไม่อิ่มค่ะ

Create Date : 27 ตุลาคม 2559
Last Update : 27 ตุลาคม 2559 4:17:59 น.		2 comments
Counter : 8106 Pageviews.
Share Tweet