...คำโปรย...ความรัก สำหรับใครหลายคนอาจคือความหอมหวานฉ่ำชื่น เป็นพลังที่จะผลักดันให้ก้าวเดินต่อไป ทว่าสำหรับใครบางคน ความรักที่ผ่านเข้ามาในชีวิตกลับดูคล้ายรูปเงาอันวูบไหวพร่าพราย แม้งดงามชวนหลงใหล หากก็ยากจะจับยึด ทั้งเมื่อพลั้งพลาดเพลี่ยงพล้ำ เลื่อมเงาแห่งรักนั้นยังผลักให้ต้องไถลลื่นจมลึกอยู่ในวังวน ...ไม่เพียงไม่อาจก้าวข้าม หากยังดูดดึงผู้คนรอบตัวให้ดิ่งลึกสู่หุบเหวดำมืดไปด้วยกัน... ท่ามกลางความขัดแย้งบาดหมางของสองตระกูลใหญ่ รังสฤษฎ์-จักราวุธ ที่ขับเคี่ยวต่อสู้กันทุกวิถีทางมาช้านาน เหตุการณ์ปริศนาในค่ำคืนหนึ่งบนแมนชันหรู รวมทั้งความตายที่มีเงื่อนงำ ชักนำให้ชายหนุ่มหญิงสาวคู่หนึ่งจากโลกสองใบที่ต่างกันสุดขั้ว ถูกดูดดึงเข้าสู่วังวนเช่นว่านั้น ญาณิน จักราวุธ ทายาทคนเดียวของตระกูล สาวลูกครึ่งห้าวระห่ำ ผู้ไม่เคยปล่อยให้เงื่อนไขกฎเกณฑ์ใดมาเป็นอุปสรรคขวางกั้นการใช้ชีวิต และ แสนยากร รังสฤษฎ์ ชายหนุ่มผู้คุ้นเคยกับกรอบระเบียบวินัยอันเคร่งครัด และรักที่จะก้าวเดินไปบนเส้นทางที่ชัดเจน ทว่าแทนการยอมจมลงสู่วังวนที่ใครหลายคนก่อนหน้านั้นปล่อยตนก้าวล่วงไป คนทั้งคู่กลับจับจูงมือกันทำทุกทางที่จะก้าวพ้นมัน เพื่อไขปริศนาที่ค้างคาใจ โดยไม่รู้เลยว่ากำลังก้าวล่วงเข้าไปเปิดเปลือยซอกมุมดำมืดในหัวใจของใครหลายคน...ความเห็นส่วนตัว...ถ้าไม่รวมชุดธิโมส์แล้ว ...นิยายในยุคปัจจุปันของดวงตะวัน ชอบเล่มนี้ที่สุดค่ะ อ่านแล้ววางไม่ลงเลย เรื่องราว เงื่อนงำต่างๆ เหตุผลการกระทำของแต่ละคนมีที่มาที่ไป ลึกลับซับซ่อนและซ่อนเงื่อนพอสมควร ไม่มากไม่น้อยแต่ก็มีการหลอกล่อให้คนอ่านสับสนและสงสัยว่า ใครกันแน่ ที่เป็นคนจัดฉากสร้างเรื่องราวทั้งหมดขึ้น ใครทำ ทำทำไมและทำเพื่ออะไร จนถึงตอนจบไม่ถึงกับผิดคาดหรือหักมุมมากมาย แต่สิ่งที่ถูกเปิดเผยออกในมาแต่ละครั้ง แต่ละฉาก แต่ละขั้นตอน มันยอกย้อนดีจัง แม้ในตอนสุดท้าย มีบางอย่างที่ไม่ได้ถูกเปิดเผยออกมา และมีบางคนยังต้องเก็บความทุกข์ไว้ในใจต่อไปตัวละครทม...คือหนึ่งในตัวละครที่ยอมเสียน้ำตาให้นิดนึง ที่ความรักของเขาตั้งแต่ต้นเรื่องจนจบเรื่อง เหมือนยิ่งใหญ่แต่กลับเงียบงันราวกับสิ่งไร้ค่า ...บท รังสิมา แอบเสียดายนิดหน่อย ที่บทของเธอน้อยมาก ไม่ค่อยมีความสำคัญอะไรเลยซักนิด เป็นตัวละครที่ไร้ความหมายยิ่งกว่าทมเสียอีก(จริงๆน่าจะสำคัญกว่านี้) ....นิกกี้ เป็นละครเอกหญิงที่ผู้อ่านอย่างเราขอยกนิ้วให้เลย ว่าเป็นบุคลิกที่ดูร้าย ก้าวร้าว แต่ไม่น่ารังเกียจซักนิด น่ารักน่าชังด้วยซ้ำไป แสนยากร (สำหรับเรานะ) เป็นพระเอกที่มีเสน่ห์มาก แม้บุคลิกจะไม่ใช่แนวนิยมของพระเอกนิยายไทยเลย (แบบที่ต้องหล่อ รวย เก่ง เอาแต่ใจ ขึ้หึง ครบสูตร) แต่แสนยากรเป็นอะไรที่ตรงข้ามสุดขั้ว เนื้อเรื่อง ...เหมือนจะเครียดแต่ไม่เครียดนะ มีความรัก โรแมนติก น่ารักน่าชังแฝงอยู่เยอะ สนุกสนานไปกับความรักของพระเอกนางเอกที่ค่อยพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองเข้าหน้ากันอย่างช้าๆ เติมเต็มในส่วนที่ขาด หวานไม่น้อยทีเดียว จี๊ดจ๊าดพอให้คนอ่านได้อิจฉา กับฉากเต้นรำสุดมันส์แสนเซ็กซี่ ฉากในห้องน้ำที่วาบหวิวยั่วใจพองาม และฉากในสวนสาธารณะท่ามกลางสายฝน ที่พระเอกเวลาเอาเรื่องบ้าง ก็น่ารักซ้า ...แต่น่ารักอย่างไร ต้องลองไปหามาอ่านดูค่ะ... ...สู่ละครทีวี.......ทั้งสมหวังและผิดหวัง...ส่วนที่สมหวังคือ ...เพราะละครทำออกมาได้ดีมาก ถ้าปิดตาแบบไม่รู้ไม่เคยอ่านนิยายมาก่อน ละครเรื่องนี้ ถือว่าประสบความสำเร็จในทุกด้าน ไม่ว่าจะเป็นความสนุกสนานของเนื้อเรื่อง ความโศก ความเศร้า ความซึ้ง ความฮา(ที่แอบสอดแทรก)...และการยอกย้อนของฉากและเหตุการณ์ การลำดับเรื่องราว ที่ดูสมเหตุสมผลตั้งแต่ต้นจนจบ รวมประถึงการรวมนักแสดงฝีมือดีที่น่าสนใจ และความสมจริงทางอารมณ์และมิติของตัวละครส่วนที่ผิดหวังคือ ...แม้จะมีสร้างตัวละครรังสิมา(เพิ่มบทเข้ามาเยอะมาก)และสร้าง(มิติทางอารมณ์)เริงฤทธาขึ้นมาได้อย่างดี มีมิติที่ทำให้คนดูได้รับรู้ถึงความรู้สึกในใจ ความเจ็บปวด และมุมมองของเขามากกว่าในนิยาย สามารถเรียกน้ำตาคนดูได้เยอะ ซึ่งเราชอบตัวละครสองตัวนี้มาก ... แต่กลับทำร้ายตัวละครอย่างนิกกี้ที่แสนน่ารักให้ดูเป็นหญิงแอบร้ายที่อยากได้ผู้ชายของคนอื่น และแสนยากรก็กลับกลายเป็นแค่ผู้ชายโลเลคนหนึ่งไม่รู้สิ ...สำหรับคนอ่านนิยายอย่างเรา บางครั้งความฝันกับความจริงมันคนละเรื่อง นักดูละครหลายคน อาจจะบอกว่า มันสมจริงดีออก คนเราก็มีดีเลวอย่างนี้ ร้ายบ้าง แรดบ้างเป็นธรรมดา ซึ่งเราก็เข้าใจ แต่ดูแล้วมันไม่ใช่อ่ะ มันไม่ใช่...หรืออาจจะเป็นเราเองที่ดูละครด้วยความรู้สึกคาดหวังและยึดติดกับบทประพันธ์มากไปหน่อย แต่แปลก...ที่เรากลับยอมรับการเปลี่ยนแปลง การเพิ่มเติมบทของรังสิมาและเริงได้เป็นอย่างดี เพราะมันใช่อ่ะ...มันใช่ตัวละครทม ...ยังเป็นชายคนเดิมที่มีความน่าสงสาร แต่ความน่าสงสารในละครและในนิยายให้ความรู้สึกแตกต่าง ในนิยายเขาคือชายที่น่าสงสาร มีความสำคัญแต่ไม่มีความสำคัญ...แต่ในละคร สิ่งที่ทำให้เขาดูไม่รันทดหดหู่มากเกินไป คือการที่เขาถูกยอมรับจากใครซักคน ...การถูกยอมรับมันยิ่งใหญ่จริงๆนะ ในความรู้สึกของเรา ไม่ว่าจะด้วยเรื่องอะไรก็ตามแต่ รายละเอียด ...ความเป็นมา เหตุการณ์ต่างๆ เปลี่ยนไปพอสมควร และที่สำคัญเหนือสิ่งอื่นใด คือแค่เปลี่ยนโครงสร้างเล็กๆ การเพิ่มเติมบทของรังสิมาและความมีมิติทางอารมณ์ของเริงให้มากขึ้น...ก็สามารถนำพาความรู้สึกคนดูไปคนละทิศคนละทางกับนิยายเลยทีเดียวสรุปว่า ...ละครเรื่อง เลื่อมพรายลายรัก คือละครที่สมบูรณ์แบบที่มีจุดบอดคือพระเอกและนางเอก สำหรับเรา ค่ะ
...คำโปรย...
...ความเห็นส่วนตัว...
...สู่ละครทีวี....
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 31 คน [
ชอบมากกกชอบที่การเดินเรื่องแต่ละช้อตไวและน่าติดตามมากๆ
แถมเราว่าเป็นละครที่พล็อตสนุกมากๆเรื่องนึงเลย
และเห็นด้วยว่าคนที่น่าสงสารมากๆคือ ทม