...วันนี้
เราอาจไม่ได้กำลัง
...มองดาวดวงเดียวกัน
แม้จะฝันถึงกัน
...ทุกวันทุกคืนไม่ได้
เธออาจอยู่ไกลสุดฟ้า สุดสายตา
...ไม่เป็นไร
...เพราะฉันเรียนรู้จะสัมผัส
และไขว่คว้าความคิดถึงให้ได้
...จากสายลม...
สายลมพัดคุณเข้ามา...
แล้วสายลมก็พัดพาคุณจากไป
สายลมร้อน...พัดพาความอุ่นมาให้
แล้วถูกพรากจากไป...ด้วยสายลมหนาว
สายลม ผ่าวๆ แผ่วๆ
ล่องลอยเรื่อยๆ เอื่อยๆ
สายลม...ไม่เคยอยู่นิ่งกับที่
สายลมสายนี้...ไม่เคยมีความเป็นนิรันดร์
แต่ความทรงจำที่ฝังแน่น...ในใจฉัน
กลับนิ่งสนิท เป็นนิจนิรันดร์ ...ไม่ลืมเลือน
ปล. บทกวีได้แรงบันดาลใจมาจากประโยคๆ หนึ่งที่โดนใจ..คือ
ฝนนำคุณมาและก็พาคุณไป... (Memories for You) บล็อกเหมือนพระจันทร์
ที่นำมาซึ่งความเป็นนิรันดร์แห่งความทรงจำ