ตอนนี้ผม...
อยู่ที่บ้านมีระเบียงที่ผมย้ายตามคุณมา
ที่นี่สวยดีนะ...ในที่ดีๆแบบนี้...ที่ผม..
เตรียมพร้อมเพื่อคุณ ในเวลาที่ยุ่งยากหรือลำบาก
การอยู่กับคุณ ทำให้ผมรู้สึกทั้งมีความสุขและไม่มั่นคง
ไม่รู้ว่ามันอาจจะทำให้แผนที่ตั้งใจไว้เสียไปหรือเปล่า
โทษความอวดดีของผมเถอะ..ที่เลือกคุณ
ทั้งๆที่รู้ว่าคุณจะเจ็บปวด...แต่ผมก็จะทำอยู่ดี
และท้ายที่สุด ผมก็จะไม่เลิกล้มมันด้วย...
เพราะฉะนั้น...คำว่า "ผมขอโทษ"
ผมพูดมันไม่ได้หรอก...
เฮริ...จงกินแต่ผัก
และมีชีวิตที่ยืนยาวอย่างสุขภาพดี
หาคนที่รักคุณมากๆ...
พอเจอคนที่สามารถลบรอยแผลในใจที่ผมทำไว้กับคุณได้
จงอยู่อย่างมีความสุข...
เป็นอย่างนั้น และผมจะได้เสียใจเรื่องของคุณน้อยลง
ตอนคุณได้ยินสิ่งนี้...
ผมคงอายุ77...เหมือนในหนังไททานิค
กับลูกสาวที่รักของคุณ...หรือหลานสาว
คุณ(อาจ)กำลังเล่าเรื่องเก่าๆ สมัยยังสาวๆให้พวกเขาฟัง
(ว่า)เมื่อคุณยังอ่อนต่อโลก ไร้เดียงสา และสวยงาม...
มีคนๆหนึ่ง ที่ทำให้ชีวิตคุณเหมือนตกตรก..เคยมีคนแบบนั้นอยู่จริง
แต่...ไม่ว่าเขาจะทำอะไรกับฉันไว้...ฉันก็ยังมีชีวิตที่ดี ขณะที่กำลังหัวเราะกัน
ตอนที่คุณพูดถึงเรื่องเลวร้ายของผมได้อย่างสบายๆ..ผมหวังให้เป็นอย่างนั้น
ผมขอโทษ...ผมขอโทษ...ผมขอโทษ...
...คุณรู้สึกผิดต่อฉัน
แต่คุณกำลังเจ็บปวดมาก จนไม่สามารถพูดคำว่า"ขอโทษ"ได้
คุณเป็นคนที่ฉันคิดถึงในเวลาที่ลำบาก...เวลาที่ฉันมีเรื่องพูดกับใครไม่ได้
เวลาที่ฉันรู้สึกเหมือนใกล้จะตาย เพราะมันเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากสำหรับฉัน
ฉันอยากจะเล่าให้คุณฟัง ฉันต้องบอกให้คุณรู้...แต่คุณก็ไม่อยู่
คนๆหนึ่งที่ฉันไว้ใจที่สุดในโลกนี้...หายไปอย่างกระทันหัน
(คุณคือ)...คนที่ผลักฉันลงนรก แล้วก็ดึงฉันขึ้นมาใหม่
...ฉันรักคุณ...คนเลว
(อยากให้ฉันพูดซ้ำไหม)
...ฉันรักคุณ...คนเลว
ดังนั้น...ต่อไปถึงแม้คุณจะทำให้ฉันเจ็บปวด
แค่บอกว่าฉันว่าคุณ "ขอโทษ" บอกฉันฉันตอนนี้เลย
ฉันรู้ ฉันจะไม่ได้มีชีวิตจนอายุ77
ฉันคิดว่าฉันคงจะตายด้วยโรคมะเร็ง
เพราะความเครียดจากสิ่งที่คุณทำกับฉัน
ฉันจะไม่ได้พบกับผู้ชายคนอื่นที่จะมารักฉัน
ความเจ็บปวดที่คุณทำไว้กับฉันมันมากมายนัก
มันจะยังคงทิ้งรอยแผลเป็นน่าเกลียดเอาไว้
อย่างที่ไม่มีใครสามารถรักฉันได้...นั่นแหล่ะทำไม
ทำไมฉันถึงต้องการให้คุณบอกฉันว่า "ขอโทษ"
ฉันจะสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกครั้ง...ถ้าคุณยอมพูด
ถ้ามันจะต้องเจ็บปวด ยังไงฉันคงหนีไม่พ้นอยู่แล้ว
แต่อย่าบอกว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นมันไม่จริงได้ไหม...ทนายซอ
พูดสิว่าคุณเสียใจ...บอกฉันสิว่าคุณเสียใจ...บอกฉันตอนนี้ว่าคุณเสียใจ
คุณว่าจะโรแมนติกแค่ไหน ถ้าผู้ชายคนหนึ่ง จะยอมล้มเลิกทุกอย่างที่ตั้งใจไว้อย่างดี เพียงเพื่อผู้หญิงซักคน แต่คงซึ้งยิ่งกว่า เมื่อผู้หญิงคนนึงบอกว่า
...ไม่ต้องหรอก ไม่ต้องทำอะไรเพื่อฉันทั้งนั้น
โปรดทำอย่างที่คุณต้องทำ ทำอย่างที่คุณจำเป็นต้องทำ
ฉันอาจเจ็บปวดกับสิ่งที่คุณจะทำ... แต่ไม่เป็นไร
ขอเพียงคุณยังคงอยู่ตรงนี้ ข้างๆ ฉัน แล้วพร่ำบอกคำขอโทษ ก็พอ
ทนายซอ..ผู้เดินทางกลับมาเพื่อแก้แค้นกับคนที่ทำร้ายครอบครัวเขา ผู้ชายที่รอคอยนานถึงสิบห้าปี เพื่อจะทำบางสิ่งให้บรรลุเป้าหมาย แต่ก็ต้องพายแพ้ยับเยินให้กับเฮริ อัยการสาวอ่อนต่อโลก ไร้เดียงสา ผู้หญิงที่เชื่อ และไว้ใจคนง่าย ยิ่งกว่าใครๆ ในโลก
...เพียงเพราะคำว่า รัก เพียงคำเดียว
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 31 คน [
นี่ล่ะคะ่ ผลแห่งความรักน๊า มันอาจจะทำร้าย ให้ความสุข
ส่งผลต่อใครหลายๆ คน แต่มันก็เป็นบางอารมณ์ ซึ่ง
จริงๆ แล้วมันจะเป็นยังไง มันก็เป็นเรื่องราวของคนสองคน
ที่จะต้อง "รับมือ" กับมันให้ได้ ... เท่านั้นเองอ่ะค่ะ ...
นี่ๆ .. น้องแจงอัพบล็อกได้เร็วมากเลยค่ะ
นี่เห็นผ่านๆ สองบล็อกแล้วพี่ยังไม่ได้เข้าไปเขียน
อะไรเลย ก็เปลี่่ยนมบล็อกนี้ซ๊าแร่ว ... น่านับถือ
เพราะว่าพี่เองทิ้งบล็อกแบบมาๆ หายๆ ขาดๆ กับอารมณ์
เชียวล่ะค่ะ ไม่ไหวเน้อ คนแก่อารมณ์วัยรุ่นเชียว
..........................
เรื่องบ่นๆ ในบล็อกเรื่องของเสียงหมาเห่าทำเอา
เร้าอารมณ์แบบทางลบนั้น พี่เข้าไปคุยกับเค้าแล้วและก็
เห็นทัศนคติของคนเลี้ยงหมาแล้ว คาดว่าคงไม่มีอะไรจะคุย
หรือศัพท์เทคนิคเรียกว่า "หมดภาวะจะเคลียร์" .. เพราะฉะนั้น
คาดว่าคงปล่อยและเปลี่ยนแปลงตัวเองดีกว่า
พี่เองใจเย็นนะแต่ว่าคนข้างๆ น่ะก็ทนเหมือนกันแต่ว่า
วันนั้นอารมณ์มันขาดสะบั้นคะ่ เลยแบบว่าเกลือจิ้มเกลือ
อยากเห่านักใช่ไม๊ ก็เห่าไปเลยเอาให้ตายเลยนะ
โดยจูงหมาเราเองเดินออกไปหน้าบ้านสองหลังนั้นแล้วก็
ปล่อยให้หมามันเห่าขาดใจ แต่ว่าโชคไม่ดีจังหวะ
ที่คนข้างๆ พี่ยกนิ้วใส่หมา เจ้าของเค้าออกมาพอดี แล้วก็
เห็นแล้วไม่พอใจเลยยกนิ้วใส่กันอีก โอ๊ย .. ของขึ้น
เหมือนกันนะค่ะ สุดท้ายไม่ไหวก็เลยเดินไปคุยกับเค้าเอง
ไม่รู้พี่อารมณ์ไหนเหมือนกัน ทนไม่ได้เลยไปคุยดีกว่า
ทั้งๆ ที่ที่บ้านพี่แนะนำว่าน่าจะร้องเรียนเทศบาลไปเลย
แต่พี่เห็ฯว่ามันคุยกันได้ น่าจะคุยกันก่อน ผลก็คือ
คุยแล้วเห็นแล้วก็เหนื่อยใจค่ะ 55+