ฉันเชื่อว่ามีบางสิ่ง
สวยงาม กว่าความรัก

...แต่ช่างน่าเสียดายนัก
ที่ฉันยัง มองหาสิ่งนั้น ไม่เคยเจอ

ถึงคุณฟากฟ้า ประภาคาร

เมื่อคืนเพิ่งหยิบ ลีลาศพาฝัน (ฉันจะเต้นรำในชุดขาว)  ภาค2 ของไซโต้ จิโฮะ มาอ่านอีกครั้ง  ได้อ่านเรื่องราวอันแสนหวานและโลดโผนของโกโตะ อยู่ๆ ก็เกิดนึกถึงคุณประภาคารขึ้นมาอีกครั้ง

จำได้ว่า ครั้งแรก ที่เขียนจดหมายถึงคุณลงบล็อกนั้น มันนานมากแล้ว อาจจะสี่ปีได้ แต่หลังจากนั้น ก็หยิบจดหมายฉบับนั้น มาขัดเกลาและลงบล็อกใหม่ในลายปากการายปักษ์ เมื่อ 3 ปีก่อน

ความสดใส ความมุ่งมั่น ความอ่อนไหวและความแข็งแกร่ง ของโกโตะในลีลาศพาฝัน มันทำให้ฉันอดนึกถึงตัวเองในวัยเยาว์ไม่ได้ ถ้าฉันมีความกล้าซักครึ่งหนึ่งของตัวการ์ตูนตัวนั้น  ในวันนี้ ฉันจะมีชีวิตที่แตกต่างไป อย่างไรหนอ

หลายวันก่อน มีโอกาสได้ขึ้นเขา ไปเที่ยวหมู่บ้าน เมืองแม่มด ขับรถผ่านหมู่บ้านๆ หนึ่ง มองไกลๆ ช่างสวยงามและลึกลับเหลือเกิน ไม่ต่างอะไรกับคุณเลย โดยเฉพาะยอดโบสถ์แหลมสูงนั้น มันทำให้ฉันนึกถึงประภาคารจริงๆ เลย

ครั้งหนึ่ง ฉันเคยคิดว่า หากชีวิตขาดจุดมุ่งหมาย หรือปลายทาง หากชีวิตขาดแสงสว่างจากประภาคารเช่นคุณเป็นเครื่องนำทางแล้ว ชีวิตบนเรือกลางทะเล ก็คงไร้จุดหมาย ...แต่จริงๆ แล้ว จุดหมายปลายทางยังมีเยอะแยะมากมาย หาใช่มีแต่ประภาคารแห่งนั้นแห่งเดียวไม่

มันคงเหมือนกับสิ่งสวยงาม ที่ฉันยังคงเฝ้ายึดติดและกอดเก็บไว้ นั่นคือการยึดมั่นกับความทรงจำอันสวยงาม (และเลือนลางเหลือเกิน) ในอดีต โดยลืมมองไปว่า ความจริงแล้ว สิ่งสวยงามบนโลกใบนี้ ยังคงมีอีกมากมาย  เพียงแค่เปิดตาและเปิดใจซักนิด

แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันยังเชื่อมั่นอยู่ นั่นคือ ...แม้สิ่งสวยงามนั้นมีมากมายก่ายกองบนโลก แต่ก็คงจะไม่มีสิ่งใดสวยงามไปกว่า ความรัก อีกแล้ว หรือหากมีสิ่งใดที่สวยงามกว่าความรักจริงๆ สิ่งนั้น ฉันก็คงยังหาไม่เจอ

บนขอบถนนไร้รั้วกั้น ตรงจุดพักรถ ณ ความสูงกว่าพันเมตร ใกล้ๆ กับหน้าผาสูงชัน จุดนั้นคือจุดที่สวยงามที่สุดแต่ก็น่ากลัวทีเดียว ช่วงเวลาแป๊บเดียว ท้องฟ้าสดใส เริ่มขุ่นมัว ฝนตก มีลูกเห็บตกด้วย ไอหมอก ลอยละล่องบนชั้นฟ้า ชั่วเวลานั้น ฉันนึกถึงคุณประภาคารอยู่ชั่วครู่

ในชีวิตจริงของฉัน คุณอาจจะไร้ตัวตน คุณไม่มีร่างกาย คุณไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้อีกแล้ว แต่สำหรับฉัน คุณอยู่ตรงนั้น เพียงแค่ฉันมองข้ามขอบฟ้า ขอบน้ำ ขอบทะเล และแสงตะวัน ...ฉันมองเห็นหัวใจของคุณส่องสว่าง นำทางอยู่...

ขอบคุณ ที่ครั้งหนึ่ง
เราเคยได้เดินทางมาพบกัน
บนโลกบิดๆ เบี้ยวๆ ใบนี้

ขอบคุณที่ครั้งหนึ่ง
เคยมี สิ่งมีชีวิต ที่ชื่อว่า

"ประภาคาร"



...จากเกล็ดหิมะ
ที่ห่างไกลประภาคาร (เหลือเกิน)