ท่ามกลางแสงไฟร่างเพรียวเบื้องหน้าเขาห่างออกไปไม่ไกลนัก ทุกครั้งที่ขยับตัวไปตามจังหวะของดนตรี ชายหนุ่มเกรงเหลือเกินว่าเสื้อเกาะอกสีชมพูสดนั้น จะร่วงหล่นลงมาจากหน้าอกที่อวบอิ่มพอเหมาะไม่มากไปไม่น้อยไปที่เหมาะเจาะพอดีกับร่างสูงพอประมาณนั้นผิวสีน้ำผึ้งเนียนละออ กระโปรงยีนส์สั้นแค่คืบที่เกาะสะโพกงอนงามไว้เพียงหมิ่นเหม่ เรียวขายาวเนียนในแสงรำไรช่างเหมาะเจาะกับรองเท้าที่เจ้าหล่อนสวมใส่ รองเท้าส้นสูงเปลือยส้นสีขาวมุกที่มีเส้นเล็กๆพันขึ้นมาที่ข้อเท้า รวมไปถึงผมที่ตัวเขาเองก็ไม่แน่ใจนักว่ามันเป็นสีอะไรกันแน่ขณะที่ต้องแสงไฟหลากสีในผับแห่งนี้เส้นผมที่ถูกรวบไว้สูงบนศีรษะแบบสมัยนิยม ปอยผมเล็กน้อยถูกปล่อยคลุมสองข้างกรอบใบหน้าเรียวที่ค่อนข้างโดดเด่น โดยเฉพาะดวงตากลมโตที่สะดุดสายตาผู้คน ถ้าเขาเดาไม่ผิด ไอ้ที่สะท้อนแสงวิบวับๆนั้น น่าจะเป็นกากเพชรแบบที่อดีตสาวๆของเขานิยมใช้กัน แตะบนผมบ้างเนินอกบ้าง เพื่อเพิ่มความเซ็กซี่เย้ายวนใจ ชายหนุ่มคิดพร้อมกับริมฝีปากที่ยกมุมขึ้นเล็กกน้อยอย่างเบื่อหน่าย..หล่อนสวยก็จริง แต่ก็คงไม่ต่างอะไรกับหญิงสาวมากมายหลายคนในที่แห่งนี้ แบบไหนนั้น นักท่องราตรีหลายคนคงรู้ดีจริงๆแล้ว เขาก็เคยผ่านช่วงเวลานี้มา เคยผ่านชีวิตสนุกสนานกับแสงสี เพื่อนฝูง ผู้หญิง เครื่องดื่มมึนเมา ความรัก ความหลง และเซ็กส์ แต่ตอนนี้เขาอายุมากขึ้น เริ่มเบื่อชีวิตแบบเก่าๆ นานๆทีอาจจะมีบ้าง แต่เขามาที่นี่ในวันนี้เพราะกำลังรอใครคนหนึ่งอยู่ เขามาถึงที่นัดหมายก่อนถึงเวลานัดเล็กน้อยเนื่องจากว่าง ความจริงแล้วเขาบินมาจากกรุงเทพตั้งแต่เมื่อวานเย็นและใช้เวลาทั้งบ่ายพักผ่อนอยู่ที่พักรีสอร์ทกึ่งบังกะโลของเพื่อนคนหนึ่งที่นับถือนั่นไง..แม่สาวเปรี้ยวคนเมื่อกี้ เขาหันไปมองเธออีกครั้งและหยุดความคิดถึงเพื่อนและหุ้นส่วนกระทันหัน เมื่อเห็นหญิงสาวคนเดิมที่กำลังเฟิร์ตกับชายหนุ่มคนหนึ่งบนฟอร์อย่างชื่นมื่นเมื่อครู่ ชักไม่หวานเหมือนนาทีที่แล้ว ตอนนี้หล่อนกำลังยื้อยุ้ดฉุดกระชากตัวเองออกมาจากอ้อมแขนของชายหนุ่มผู้โชคร้ายคนนั้น ที่ถูกหวานเสน่ห์จากเจ้าหล่อนแล้วก็กำลังจะโดนปฏิเสธอย่างไม่แยแส มือยาวของนายนั่นตามมาเกาะสะโพกเพรียวและดึงกลับไปประชิดตัว นางแมวยั่วสวาทดูจะอารมณ์บ่จอยเท่าไหร่ เมื่อหล่อนเริ่มถอยหนีด้วยอารมณ์ที่ฉุนเฉียวและเริ่มสบถด้วยความเกรี้ยวกราด แต่ดูท่านายคนนั้นจะไม่ยอมให้ตัวเองถูกปฏิเสธเมื่อคว้าตัวหญิงสาวเข้าไปกอดและเริ่ม..จะทำอะไรที่มากกว่านั้นเพชระ..กำลังขยับตัวออกจากเก้าอี้ตัวสูงที่อยู่ข้างๆเค้าเตอร์บาร์ที่เขานั่งอยู่ทันที แต่ก่อนที่จะไปถึงที่หมาย ดูเหมือนว่าความตั้งใจที่เป็นสุภาพบุรุษของเขาถูกตัดหน้าเสียแล้ว เมื่อมีชายหนุ่มขาวสูงคนหนึ่งเดินเข้าไปทำหน้าที่กรรมการห้ามแทน แล้วดึงฃ๔หญิงคนนั้น ที่ทั้งโซเซ โวยวาย อีกทั้งมีท่าทีกวนโมโหนั้นออกมาเสียก่อน คงจะเป็นแฟนหนุ่มเสียกระมังเพราะเมื่อหล่อนเงยหน้าขึ้นมอง เมื่อเห็นใบหน้าเขาชัดๆ หล่อนก็หันไปซบไหล่อย่างสนิทสนม และยังมิวายหันกลับไปมองขวางด่าด้วยสายตา พร้อมชูนิ้วกลางให้คู่กรณีที่ทำหน้าเหมือนแมวหนุ่มที่ถูกแมวตัวอื่นมาแย่งเอาปลาย่างที่กำลังจะเข้าปากไปต่อหน้าต่อตา...ร้ายชะมัด... เพชระหัวเราะในลำคอเบาๆดูเหมือนว่าละครฉากเล็กๆของนางเมรีขี้เมาจะยังไม่จบลงแค่นี้ เมื่อบังเอิญชายหนุ่มผิวขาวได้ลากเอาแมวที่ขู่ฟ่อๆนั้น มานั่งแปะลงที่เก้าอี้สูงหน้าเค้าเตอร์บาร์ถัดจากชายหนุ่มไปที่เดียว เข้ามาใกล้เขาขนาดนี้ เพชระถึงเริ่มมองเห็นว่าชายหนุ่มผิวขาวนั่น ดูท่าคงจะไม่ใช่แฟน น่าจะเป็นเพื่อนหรือรุ่นน้องเสียมากกว่า เพราะท่าที่กุลีกุลอเอาอกเอาใจนั้นแหยๆชอบกล แล้วดูเหมือนจะเป็นเพื่อนสาวเสียด้วย..ไม่ทันขาดคำ "คำตอบ" ก็ปรากฏในรูปของชายหนุ่มที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน ที่เดินเข้ามาทักทายหญิงสาวอย่าสนิทสนม และโอบกอดชายหนุ่มคนแรกพร้อมกระซิบที่ข้างหู ที่ทำให้เพชระอาจขนลุกได้ถ้ามีผู้ชายซักคนมาทำกับเขาแบบนี้ บทสนาลอยมาเข้าหูอย่างไม่ได้ตั้งใจ"เป็นเอามากนะนี่ คุณปอย" หนุ่มน้อยหน้าเข้มทัก ก่อนหันไปหาอีกหนุ่มน้อย ดุแกมเอ็นดู "โก้นี่ยังไง ให้ดูคุณปอยดีๆแล้วเมาแปล๋อย่างนี้ได้ไง"คนถูกดุหันมาส่งค้อนตาโต "ดูที่ไหน เพิ่งมาถึงเหมือนกัน โน้นเกือบตีกับไอ้ฝั่งชีกอโน้น" ไม่พูดเปล่า ยังอุตส่าห์ชี้เข้าไปในฟอร์ ซึ่งไม่รู้ว่าไอ้ฝรั่งชีกอที่ว่านั่น..ไปถึงไหนต่อไหนแล้ว "ว่าแต่ว่า ทำไมมาช้าจังเลยเป้""วันนี้ที่ร้านคนเยอะ คุณปอยก็เกงานซะงั้น ที่โน่น คุณอ้อนวิ่งหัวหมุนเลย ตอนนี้ร้านยังไม่ได้ปิดเลยนะ แต่ว่าคุณอ้อนให้ผมออกมาก่อน มาดูคุณปอย" แล้วต่อ "เธอบอกว่าให้เราอยู่เป็นเพื่อนก่อน แล้วเดี่ยวปิดร้านแล้วเธอจะมารับเอง"คนที่ถูกพูดถึง ..ราวกับว่าคนคนนั้นไม่มีตัวตนอยู่ตรงนี้ เงยหน้าสวยๆขึ้นมายิ้มแกมแยกเขี้ยวให้สองหนุ่ม "นี่ นายสองคนนี่ไม่ไหวเลย พูดข้ามหัวฉันไปมาอยู่ได้ จะไปไหนก็ไปไป๊ รำคาญ" ไม่พูดเปล่ายังสะบัดนิ้วตอกย้ำคำพูด "ชิ๊ว ชิ๊ว"สาวในร่างหนุ่มน้อย นามว่าโก้หันมาค้อนประหลับประเหลือก "จะไปไหนล่ะ..คุณนายปอย คุณพี่เมาขนาดนี้ เดี๋ยวเกิดอะไรขึ้น คุณอ้อนมีหวัง.. " โก้หยุดพูดอย่างมีจริต ก่อนจะเอ่ยต่อ "อุ๊ย..ย.. แค่คิดก็สยองแล้ว คุณอ้อนน่ะหว๊านหวาน เห็นเรียบร้อยอย่างนั้นเถอะ..เสียวไส้ เวลาดุ น่ากลั๊ว น่ากลัว"คริ คริ..เสียงหัวเราะดังมาจากปานวตา เมื่อนึกถึงลอออินทร์หรือคุณอ้อนของพวกพนักงานที่ร้าน หรือน้าอ้อนของเธอเองลอออินทร์นั้นเป็นน้องสาวของมารดาของเธอ เป็นลูกหลงของคุณยาย ที่อายุไล่เลี่ยกันกับเธอ แต่ชอบทำตัวเป็นแม่แก่ คอยจำจี้จำไชราวกับเป็นแม่คนที่สอง แต่อรอรี คุณแม่ยังสาวของเธอต่างหากที่ใส่ใจเธอน้อยเหลือเกิน น้อยจนน่าน้อยใจ หากจะมีใครซักคนควรค่าแก่สายตาของอรอรีแล้วละก็ ยังไงก็ต้องเป็นลอออินทร์น้องสาวสุดที่รักมากกว่าลูกสาวในไส้แน่นอน"เอางี้..นายสองคนจะไปต่อที่ไหนก็ไปเถอะ เดี๋ยวฉันนั่งรอน้าอ้อนตรงนี้แหล่ะไม่ไปไหนหรอก" หยุดพูดไปซักครู่ รวบรวมสติแล้วจ้องตาของสองหนุ่ม "ฉันไม่เมาหรอกนะ ฉันอยู่กับเหล้าเกือบทุกวัน เห็นมันทุกวัน ผสมมันทุกวัน แค่นี้ชิวๆ""แต่ผสมมันให้คนอื่นดื่มกับเราดื่มเองไม่เหมือนกันนี่เจ๊" โก้ค้านเสียงอ่อย แต่ถูกปานวตาเห็นมาทำตาวาวๆ ฉ่ำเยิ้มนั้นอย่างดุๆกลับมาเสียก่อน "เถอะน่า ไปเถอะ คนรักกันเขาจะหาเวลาอยู่ด้วยกัน ฉันไม่อยากเป็นคานเข้าไปสอด""เจ๊ก็..เราสองคนไม่ใช่หมูนะ..เจ๊จะได้เอาคานเข้ามาสอด แล้วเราก็ยังไม่หามกันตอนนี้หรอก" โก้ค้านแซว ขณะที่เน้นคำว่า"หาม"อย่างมีเลศนัย แต่ดูเหมือนว่าคู่สนทนาจะไม่ฟังเสียแล้ว เพราะยกมือถือขึ้นมา ทำท่าว่าจะกดหาใครบางคน พร้อมกับไล่สองหนุ่มอีกครั้ง "เดี๋ยวฉันจะโทรหาน้าอ้อนเอง อ้อ..เดี๋ยวก่อน" คราวนี้หันไปหาอีกคน "เป้ นายต้องดูแลน้องของฉันให้ดีดีนะย๊ะ ถ้านายทำน้องชั้นเสียใจล่ะก็.." ค้างไว้เท่านั้น พลางยกมือขึ้นทำท่าเชือดคอตัวเอง "นายตายแน่""ไม่ต้องบอกผมหรอกครับ ไปบอกพี่ทัชดีกว่ามั๊ง" น้ำเสียงล้อเลียน ขณะที่อีกคนข้างๆกระทุ้งข้อศอกใส่ท้องอย่างเต็มรัก "เป้" โก้เรียกแล้วส่งสายตาปรามอยู่ในที ทำปากขมุบขมิบว่า "ไม่รู้อะไรอีกแล้ว"ขณะที่แววตาแวววาวของปานวตาหมองลงเล็กน้อย "สายไปแล้วล่ะ..รู้อะไรไหม ว่าตอนนี้.." น้ำเสียงขาดหายไป เนื่องจากฤทธิ์เครื่องดื่มหรือไม่ก็เพราะ..ทัช..ชื่อนั้นที่แสลงใจ "ฉันเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุด..ใน.โลกเลย"หัวเราะขื่นให้กับประโยคต่อมาที่เหมือนประชดตัวเอง "ฉันเขี่ยไอ้บ้านั่น ตกกระป๋องไปเรียบร้อยแล้ว" *****ทันทีที่ลับหลังเพื่อนหนุ่มสองคนนั้น..เพชระก็เห็นหญิงสาวเรียกบริกรแล้วสั่งเคื่องดื่ม "มาลิบูน้ำส้มแก้วนึงน้อง"ความจริงแล้วเขาตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่สนใจ แต่ต้องยอมรับกับตัวเองว่าเธอ..น่าสนใจ จนไม่อาจปล่อยไปได้ "เป็นผู้หญิง ดื่มมากๆไม่ดีต่อสุขภาพและสวัสดิภาพนะครับ" เสียงที่ดังมาจากด้านข้าง ทำให้หญิงสาวหันไปมองด้วยดวงตาที่หรี่น้อยๆพร้อมน้ำเสียงที่รวนเพราะความมึนเล็กน้อย" คุณเป็นใคร เป็นคุณหมอมาจากสำนักไหนหรือคะ"คำถามนั้นทำให้คนตัวสูงที่นั่งอยู่ด้านข้าง หันมามองหญิงสาว ขายาวๆทั้งสองข้างของเขาขนาบกับเก้าอี้ของหล่อนทั้งตัวเพราะเก้าอี้นั้นใกล้กันเหลือเกิน ราวกับว่าเขากำลังโอบกอดหญิงสาวกลายๆ มีเพียงระยะห่างเล็กน้อยที่เขาจงใจเว้นวางไว้ เขายิ้มให้เล็กน้อย "ไม่ต้องเป็นคุณหมอจากที่ไหนก็ทราบครับ"คราวนี้หญิงสาวมองเขาเต็มตาขึ้น แม้จะเลือนลางกับแสงไฟวูบวาบของสถานบันเทิง แต่เธอก็ยังมองเห็นว่าเขาหน้าตาดีไม่น้อย อาจจะถึงขั้นหล่อด้วยซ้ำไป แต่ยังไม่ให้คะแนนความหล่อเสียทีเดียว เพราะบางคนหน้าตาดี แต่พอได้คุยด้วยช่างน่าเบื่อ จากคนที่หล่อก็อาจกลายเป็นไม่หล่อเพราะขาดเสน่ห์ดึงดูดใจไป..แต่คนนี้ดูดีมีเสน่ห์ทีเดียวผู้ชายก็อย่างนี้แหล่ะ เห็นผู้หญิงหน้าตาดีหน่อยไม่ได้ เธอไม่อยากยกตัวเองหรอกนะ แม้เธอจะไม่สวยขนาดที่อาจคว้ามงกฏนางงามมาครองได้ แต่เธอก็ไม่ขี้ริ้วขี้เหร่แน่นอน และผู้ชายตรงหน้านี้ ก็คงจะไม่ต่างอะไรกับผู้ชายทั่วไปในนี้ ที่เข้ามาหาความสนุกสนานในเทคในผลับ หลีสาวเรื่อยไป อยู่ที่ว่าใครจะดวงดี เจอผู้หญิงใจกว้างที่พร้อมจะเสนอตัวให้ชิส์ ทุเรศ..เธอนึกหมิ่นเขาในใจ แต่กลีบปากเรียวบางของเธอกลับแย้มยิ้ม "หรือคะ"ถ้าเป็นเมื่อก่อน..เจอผู้ชายซักคนมาก้อร้อก้อติกนุ่มนวล แต่นั่งหมิ่นเหม่ราวกับเป็นเจ้าเข้าเจ้าของเธออย่างนี้ เธอคงด่าเปิงป่าราบไปแล้ว แต่ไม่ใช่ในเวลานี้ ดูสิ เธอเป็นผู้หญิงดีๆแล้วได้อะไร ผู้ชายคนนั้นเห็นเธอไม่มีค่าอะไร เขาตีคุณค่าความรักของเธอต่ำเกินไปเสมอ แล้วซักวันเธอจะทำให้เขาได้รู้สึก ได้เสียใจกับสิ่งที่เขาทำกับเธอ วันหน้าซักวันแต่วันนี้กับคนคนนี้..ก็เหมือนกัน"ขอผมเลี้ยงดื่มคุณนะครับ" เขาเอ่ยขออนุญาติเบาๆ เขาบอกตัวเองว่าเขาแค่อยากนั่งเป็นเพื่อนหล่อนเพื่อรอคนมารับหล่อนและฆ่าเวลาการรอเพื่อนของเขาเท่านั้นเอง แม้เขาจะไม่ค่อยชอบใจในพฤติกรรมของหล่อนเท่าใดนัก แต่นั้นไม่ใช่เรื่องของเขาแม้แต่นิดเดียว ต้องยอมรับว่าแม้ไม่ชอบใจ แต่ว่ารูปร่างหน้าของหล่อนก็ถูกใจเขาอย่างจังจนไม่อาจมองเมินไปได้ ยิ่งเมื่อเห็นรอยยิ้มสว่างไสวของหญิงสาวในขณะนี้แล้ว เขาอาจต้องการอะไรจากหล่อนมากกว่าการแค่นั่งเป็นเพื่อนคุยก็ได้.."ถ้าฉัน..ไม่อนุญาติล่ะคะ" หญิงสาวถามพร้อมเปิดรอยยิ้มเชิญชวน ท่าทางที่ยิ้มอย่างจงใจและเสแสร้งเกินเหตุนั้น ทำให้เขาอยากหัวเราะออกมา...นี่หล่อนกำลังยั่วยวนให้เขาหลงหรือยั่วให้เขาหมดอารมณ์แล้วรีบหนีไปกันแน่ แต่เขาต้องยอมรับว่า เวลาที่หล่อนแกล้งยั่วยวน มันดูน่ารักน้อยกว่ารอยยิ้มอย่างไม่เสแสร้งก่อนหน้านี้เป็นไหนๆ "ผมคงได้แต่เสียใจ " เขายิ้มอย่างมีเสน่ห์ให้เธอ โดยที่ไม่แน่ใจว่าดวงตาที่หรี่ปรือนั้นจะมองเห็นหรือไม่ ขณะที่มาลิบูน้ำส้มแก้วเล็กๆ ถูกเลื่อนมาตรงหน้าหญิงสาว เคียงคู่กับแบล็คน้ำแข็งเพียวๆของเขา"นั่นสินะ ฉันก็ไม่อยากทำตัวใจร้ายเกินไป" เธอว่าพร้อมกับที่เลื่อนนิ้วมือบางๆ ไปสัมผัสแตะเบาๆกับมือใหญ่ของเขาอย่างนุ่มนวล พลางส่งสายตาหวานละมุนมาทางเขา "ผมเพชรครับและคุณ..." บอกชื่อเล่นที่เพื่อนๆเรียกกัน และค้างไว้ให้หล่อนบอกชื่อของหล่อน ทั้งที่เขารู้อยู่แล้ว"ชื่อนั้นสำคัญไฉนคะ..ฉันว่า " ลูบไล้เขาเบาๆ มองเขาตาระยับ "แค่ถูกใจกันก็น่าจะพอ คุณจะเรียกฉันว่าอะไรก็ได้ วีวี่ กีกี้ ดาด้า ก็ตามใจคุณ เพราะสุดท้าย ฉันก็เป็นฉันอยู่ดี" ยิ้มเล็กน้อยที่มุมปากสวย "มาเที่ยวหรือคะ" ถามคำถามนำทางออกไปแล้วก็รู้สึกว่าขำตัวเอง สถานที่ท่องเที่ยวแล้วจะมาทำอะไรกันล่ะ"ครับ" เขายิ้มรับ ไม่เห็นจำเป็นต้องบอกนี่ว่าตั้งใจว่าจะมาอยู่ที่นี่ซักพักใหญ่ทีเดียว "แล้วคุณล่ะ""เหมือนกันค่ะ" เธอตอบ ก็แค่คนผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ไม่เห็นจำเป็นต้องบอกเลย ว่าเธอน่ะอยู่ที่นี่มานาน เรียกว่าเป็นเจ้าถิ่นก็ยังได้ ถ้าไม่นับช่วงเวลาที่ห่างหายไปก่อนหน้านี้ แล้วเธอแอบเห็นลักยิ้มเล็กๆที่แก้มซ้ายของเขาด้วยยามที่ยิ้ม เขาดูดี..เธอคิด แต่เธอจะไม่ยอมให้ความดูดีภายนอกมาหลอกตาหรอก วันนี้เธออารมณ์ขุ่นมัวมาทั้งวัน กับความรู้สึกที่เหมือนถูกทรยศจากคนที่เธอทั้งรักทั้งไว้ใจ เธอดึงมือออกจากมือเขาไม่นุ่มนวลนัก และทำท่าว่าจะผละออกไป การเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วของเธอทำให้เขาแปลกใจ เขาจึงรั้งมือเธอไว้อัตโนมัติทันทีโดยไม่ทันได้คิดปานวตารู้สึกไม่พอใจทันที คิดว่าเขาก็คงเหมือนกับฝรั่งชีกอคนก่อนหน้านี้ ก่อนที่เขาจะทันตั้งตัว เธอจึงใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่ ยกแก้ววิสกี้ที่เขาตั้งใจจะเลี้ยงเธอ ขึ้นมาราดใส่ลงบนกางเกงของเขาในเสียงเพลงที่กระหึ่ม เสียงไฟที่กระพริบร้อนแรง เสียงเธอยังคงพูดต่อเนื่องไม่หวานแต่ไม่ห้วน "คุยกันนะได้ แต่บอกไว้ก่อนว่า ถ้าคิดจะหิ้วฉันกลับโรงแรมด้วย เสียใจนะคะเพราะฉันมีนัดแล้ว ถ้าฉันเปลี่ยนใจเป็นไม่ก็คือไม่" เธอสะบัดข้อมือออก ก่อนที่เธอจะโยกย้ายสะโพกเดินออกไป เธอยังมีน้ำใจหันกลับมา พร้อมดึงกระเป๋าหนีบของเธอมาเปิดแล้วหยิบเอาผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กโยนใส่ตักเขา พร้อมกับบอก "ฉันช่วยดับความร้อนรุ่มให้คุณแล้ว เช็ดซักหน่อยก็ดีนะคะ แล้วขอบอก ว่าฉันเบื่อผู้ชายเจ้าชู้อย่างคุณที่สุด" แล้วเธอก็เดินออกไป หลังจากที่งงกับสิ่งที่เกิดขึ้น ธรรมชาติความเป็นผู้ชายของเขา เขาลุกขึ้นจะตามออกไป ไม่ว่าจะเพื่ออะไรก็ตาม แต่แล้วเขาก็นั่งลงตามเดิม..พร้อมกับหัวเราะเบาๆกับตัวเอง สงสัยเขาจะร้างเวทีมานาน แค่เจอใครซักคนที่ถูกตา ยังไม่ทันจะได้เริ่มด้วยซ้ำก็โดนสะบัดหน้าใส่เสียแล้ว แต่อย่างนี้แหล่ะที่เขาชอบ อะไรที่มันง่ายเกินไปมันน่าเบื่อ เขายกผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กขึ้นมาดูท่ามกลางแสงไฟหลากสี..เอาน่า ก็แค่คนที่เจอกันข้ามคืน ตื่นมาพรุ่งนี้ก็ลืมกันแล้วในขณะที่ปานวตาเดินออกไปจากร้านแห่งนั้น..นัยย์ตารู้สึกแสบร้อน เมื่อนึกถึงใครคนหนึ่ง คนบางคนที่เธอทุ่มเทหัวใจให้ แต่เขากลับทำให้เธอเจ็บเหลือทน แล้วนึกถึงผู้ชายอีกคนที่เพิ่งจากมาเมื่อกี้โอเคๆ ก็ได้ๆ ยอมรับกับตัวเองเบาๆ แก้แค้นผิดคนไปหน่อย แต่เธอสะใจเป็นบ้าเลยที่ได้ระบายความเจ็บแค้นเล็กๆน้อยๆออกไป*****
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 31 คน [
เพราะมันอ่านเพลิน
สนุกดีค่ะคุณอ้อน
ชอบบุคลิกปานวตาจังเลยค่ะ
...แมวที่ขู่ฟ่อๆ...อิอิ
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
^^