ติดไว้ก่อน...
เดี๋ยวดึกๆ มาเล่นต่อกลอนด้วยค่ะคุณแม่น้องนางฟ้า

ไพเราะนะคะ
นาห์ว่าถ้าเราจะเขียน
ไม่จำเป็นต้องตรงตามฉันทลักาณ์เสมอไป

อะไรที่ออกมาจากความรู้สึกจะอ่อนละมุนกว่ามัวเคร่งกับกฏนะคะ

ก็เพราะดีนี่คะ คุณแจง...เป็นสิ่งที่ออกมาจากอานาติยะของหัวใจ อันมิอาจจะหา
สิ่งใดมาเทียบเทียมได้ (สำนวนอาจารย์เฉลิมชัย โฆษิตพิพัฒน์)..อิ..อิ..
ลิตช์เองยังแต่งไม่เพราะขนาดนี้เลยค่า...

อ่านแล้วอยากออกไปชมจันทร์ข้างนอกบ้าน

แต่ไม่เหมาะๆ วันนี้ตั้งใจจะนอนเร็วสักวัน
ช่วงนี้ภูมิต้านทานเริ่มต่ำ
แพ้อากาศเริ่มมาเพราะว่านอนดึกหลายวันค่ะคุณแจง
พรุ่งนี้ตื่นแต่เช้ามาชมพระอาทิตย์วันใหม่ที่สดใสดีกว่า

กลอนอ่านเพลินดี...มีแววดี จะรออ่านเรื่อยๆ นะคะคุณแจง

ขนาดรัฐธรรมนูญ
ยังฉีกได้

บทกลอนก็อาจฉีกกฎ
ได้เช่นกัน

ไพเราะอีกรูปแบบใหม่ดีขอรับ อิอิ

ดีจ้า พี่ชื่อ ปลานะจ๊ะด้วยความยินดี
เรื่องแลกหนังสือกันอ่านค่ะแต่พี่ต้อง
ใช้เวลาแป้ปนะในการบอกชื่อหนังสือคือพี่คนต้วมเตี้ยมน่ะค่ะ

แหม ๆ มาแนวหวานเชียวนะค่ะ

ไปตะลอนทัวร์มา ตัวดำปี๋เลยค่ะ

สบายดีป่าวค่ะ หายไปนาน คิดถึงกันบ้างป่าวค่ะ อิอิ

สาวน้อยเป็นไงบ้างเอ่ย ซนป่าวน้ออออออ

ไม่เป็นไรค่า อ่านเพลิน ได้อารมณ์ก็พอแล้วนะ

เหนื่อยนักก็พักนะคะ สักวันแสงจันทร์ แสงตะวัน
จะเป็นคนนำทางเราไปสู่จุด ๆ นั้นแน่ ๆ ค่ะ
ขอเพียงเชื่อ และยังคงหวังจะก้าวไปเป็น

วันนี้อารมณ์ศิลป์ ๆ นะคะคุณแจง
เอาอีกค่ะ แต่งอีก ๆ ชอบอ่าน เอามาเรื่อย ๆ เลยค่ะ

เป็นสันเขาที่สวยมากครับ
เสียดายรูปเล็กไปหน่อยครับ อิอิอิ

กลอนหรือบทกวี
ผมว่าเหมือนรูปถ่ายนะครับ
ไม่มีถูกผิด มีแต่ถูกใจไม่ถูกใจเท่านั้นเองครับ

ผมชอบบทรองสุดท้ายครับ

กลางเมฆหมอก...มืดสลัว ฯ


อ่านแล้วเห็นภาพตามเลยครับ


สวัสดียามเช้านะครับ

ขอบคุณคร้าบ

ดีมากเลยครับ หัดเขียนกวีนิพนธ์เนี่ย
เป็นการฝึกจินตนาการ ความละเมียดละมัย
ในการใช้ภาษาสั้นๆถ่ายทอดความคิดลึกซึ้ง

การเขียนกวีนิพนธ์ไม่ได้มีกรอบว่าต้องคล้อง
สัมผัสตามฉันทลักษณ์นะครับ ถ้าลองไปดู
งานของ Walt Witman ซึ่งโบราณพอดูก็ไม่มี
rhyming ครับ เป็น free verse ที่แรกๆคนก็ว่าแหก
คอก แต่ตอนนี้เป็นงานคลาสสิกที่คนอเมริกัน
ภูมิใจนำเสนอ

ถ้าคุณแจงเลือกสรรคำดี สื่อความคิดออกมา
ได้ชัดเจนประทับใจก็เป็นกวีนิพนธ์แล้ว อย่า
ให้ความห่วงใยเรื่องการคล้องสัมผัสเป็นกรอบ
จำกัดความคิดเลยครับ... บางทีการคล้องสัมผัส
จนสะบัดสะบิ้งพริ้งพรายไปหมดก็น่าเบื่อ และ
ไม่เหมาะกับการถ่ายทอดอารมณ์บางชนิด
เท่าไหร่

คุณแป๋งกลับมาแล้วก็คงมีเรื่องไปเที่ยวมา
เล่าใส่บล็อก หนูหล่อก็หาเรื่องใหม่มาเตรียมไว้
รอ เราจะผลัดๆกันทำครับ แล้วก็รอเพื่อนๆคน
อื่นๆอย่างคุณแจงจะส่งอะไรมาแจมด้วยไงล่ะครับ

ขอบคุณมากนะครับที่สนใจงานเล็กๆของหนูหล่อ

ขอโทษครับ พิมพ์ชื่อกวีคนนั้นผิด ต้องเป็น
Walt Whitman ครับ งานชิ้นดังโลดของเค้าคือ
Leaves of Grass กับ Song of Myself เผื่อคุณแจง
จะสนใจไปหาอ่านดูครับ

ขอให้วันนี้เป็นวันสบายๆของคุณแจงนะครับ

เอาใจช่วยให้แสงอุ่น..อุ่น ยามเช้า
อาบแสงให้คุณ ได้อุ่นใจ..นะคะ

ขอบคุณที่แวะเข้าไปให้กำลังใจค่ะ

แต่งครั้งแรกยังขนาดนี้ เก่งครับ

ผมไม่ได้เลยหละ เคยขับรถไปต่อกลอนกันสดๆไปมั่วๆ ขำๆก็แค่นั้นเอง ได้แค่กลอนแปดอะ

บทกลอนที่กลั่นจากใจ
อาจมิต้องอิงอาศัยฉันทลักษณ์
เพียงผู้อ่านอ่านแล้ว...ตระหนัก
ถึงความรักของผู้เขียนเพียรสื่อมา...


มามั่ว...แหะ ๆ
เขียนได้สวยแล้วค่ะคุณแม่นางฟ้าน้อยจ๋า...

สวยจนมองเห็นภาพเลยทีเดียว...

เห็นคุณแจงไปชวนคุณปอยมาดูรูปหนูนางฟ้าน้อย
อยากดูมั่งอะครับ แต่หาทางเข้าบล็อกนั้นไม่ได้

แม่มดแวะมาเยี่ยมค่า

แต่งกลอนหวานไม่เป็น เลยแค่ขอแวะอ่าน
แม่มดแต่งกลอนทีไร กวนบาทาชาวบ้านทู๊กที แหะ ๆ

มาเยี่ยมชม มาทักทายครับ

เป็นบทกลอนที่ไพเราะมาก ๆ ครับ แต่งได้ดีมาก ๆ เลยครับ อ่านแล้วรู้สึกถึงความงดงามเลยครับ

ผมชอบบล็อคกลอนนะครับ จะคอยมาให้กำลังใจบ่อย ๆ นะครับ

อิอิ

กลอนเพราะมากเลยค่ะ ชอบๆๆๆๆๆ

ตราบใดที่ยังมีแสงตะวัน

หรือยังมีแสงจันทร์ให้ฉันเห็น

หรือมีเพียงแสงดาวพราวพร่างเพ็ญ

ไม่มีวันที่ฉันเป็นคนหมดหนทาง

เมื่อยังมีชีวีย่อมมีหวัง

แม้พลาดพลั้งก้าวใหม่ตามใจฝัน

อุปสรรคมีไว้ให้ฝ่าฝัน

มันต้องมีซักวันเป็นของเรา


ขอร่วมแจมด้วยนะคะคุณแจง ผักบุ้งเป็นคนที่ชอบเขียนกลอนมากมาก โดยจะเขียนเวลาที่อยู่คนเดียว เหงา เหงา หรือเวลาไม่สบายใจ ไม่รู้เป็นไงมันจะร่ายออกมาเป็นกลอนได้เป็นเรื่องเป็นราวเลยที่เดียวเชียว วันนี้เห็นคุณแจงเขียน เข้ากะอารมณ์ตอนนี้พอดิบพอดี ก็เลยร่ายออกมาได้ดังที่เห็น
แต่คุณแจงก็เขียนกลอนได้เพราะเหมือนกันนะเนี่ย

กลอนดูเหงาๆนะคะ
มาให้กำลังใจค่ะ

สวัสดีค่ะคุณแจง
แวะมาเยี่ยมตอนดึก ดึก
เรื่องแต่งกลอน..ไม่ค่อยถนัดเลยค่ะ..
ถนัดแต่อ่านและให้กำลังใจค่ะ
แหะ...แหะ...

งือ ๆ คุณแจงพูดได้ตรงใจจังอ่าค่ะ
อาการทรุด ๆ ทรง ๆ เลยฮวบฮาบกว่าเดิมเลย
คิดถึงใครบางคนอย่างจับใจ คิดถึงจนเจ็บอกไปหมด
ถ้าใครไม่เคยเป็น ไม่มีทางรู้จริง ๆ นะคะ ว่าเป็นยังไง
คิดแล้วยิ้มได้บ้าง น้ำตาไหลบ้าง มันแย่ชะมัดเลยค่ะ
เฮ้ออออ

ก็จริงนะคะ เก็บความรู้สึกดี ๆ นี้เอาไว้ พยายามจะสกัดออกมา
แต่ความรู้สึกดี ๆ...อะไรแย่ ๆ ก็ปล่อยมันไป ไม่เก็บเอามาเป็นอารมณ์
อย่างน้อยก็ทำให้เรารู้ว่า หัวใจยังคงทำงานอยู่เต็มที่ ที่คิดถึงใครได้
....และรักใครได้....

โอยย เป็นเอามากแล้วค่ะปอย