...ใครหนอรักเราเท่าชีวี ใครหนอปรานีไม่มีเสื่อมคลายใครหนอรักเราใช่เพียงรูปกาย รักเขาไม่หน่ายไม่คิดทำลาย ใครหนอ...โหย..ย นานแค่ไหนแล้วนะ ที่ไม่ได้ฟังเพลงนี้เลย มันนานมาก เหมือนนานแสนนาน นานจนลืมเลือนช่วงเวลาในวัยเด็กไปจนหมดสิ้น นานจนแทบจะลืมไปเลย ว่าครั้งหนึ่งในชีวิต ฉันเคยเต้นประกอบรีวิวเพลงนี้ ใครหนอ ...ใครกัน ใครคนนั้น คนที่รักเรามากกว่าใครๆ...ใครหนอรักเราเท่าทรวงใน ใครหนอเอาใจปลอบเราเรื่อยมาใครหนอรักเราดังดวงแก้วตา รักเขากว้างกว่าพื้นพสุธานภากาศ...จำได้ว่าเมื่อตอนปอสอง ถูกจับให้มาเต้นรีวิวประกอบเพลงนี้ คู่กับเพื่อนนักเรียนชายคนหนึ่ง อารมณ์เด็กๆ ดีใจมากกว่าจะตื่นเต้น เอามาร้องเล่น ซ้อมเล่นทุกวันจนจำขึ้นใจ และท่อนที่ชอบที่สุดก็คือท่อนนี้ มันน่ารักมาก หวาน เอาโลกมาแทนปากกา เอานภามาแทนกระดาษ...จะเอาโลกมาทำปากกา แล้วเอานภามาแทนกระดาษเอาน้ำหมดมหาสมุทรแทนหมึกวาด ประกาศพระคุณไม่พอ...ความรักที่ทุกคนมีต่อพ่อแม่ ฉันเชื่อมีมันมีอยู่แล้ว แต่บางครั้งความรักที่เราคิดว่ามันมีอยู่จริง มันมีอยู่ตรงนี้เพื่อเราเสมอ เพราะเป็นความรักที่เราไม่ต้องไขว่คว้า มองหา ค้นหา บางทีเราก็อาจหลงลืมไปได้เหมือนกัน ได้เพลงมาสะกิดบ้างก็ดี ความคิดถึงก็พร่างพรู่มาเหมือนปรอยฝน...ใครหนอรักเราเท่าชีวัน ใครหนอใครกันให้เราขี่คอใครหนอชักชวนดูหนังสี่จอ รู้แล้วละก็อย่ามัวรั้งรอทดแทนบุญคุณ...เป็นโรคจิตเล็กๆ ถ้าชอบอะไร หรืออะไรมาสะกิดใจหน่อย ก็จะพร่ำเพ้อเลย วันนี้เปิดเพลงนี้ฟังเป็นสิบๆรอบแล้ว คิดถึงวัยเด็กๆ คิดถึงอารมณ์แบบเด็กๆ คิดถึงชุดฟูฟ่องสีเหลืองที่เคยใส่ คิดถึงแม่ คิดถึงพ่อ...อยากย้อนเวลาได้จังเลย...ขอมนต์วิเศษหน่อยเร๊ว..ว..ว..ว..ว..ว...จะเสกโลกให้เป็นปากกา เสกนภาให้เป็นกระดาษ จะเขียน เขียน เขียน เขียน คำว่ารัก ให้เต็มท้องฟ้าเลย...
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 31 คน [
