กลิ่นกรุ่นกาแฟขมๆ ลอยมากับสายลม
หอมเย็นพอๆกับการการกวัดแกว่งของผ้าม่าน
ฉันลุกขึ้นที่นอนด้วยความเมื่อยล้า..แต่สดชื่น
ด้านข้างของเตียงนอนว่างเปล่า...หนาวจัง
ไม่มีคุณนอนอยู่ข้างๆ บรรยากาศสดชื่น..ไร้ความหมาย
ลูบไล้กรอบหน้าต่างสีขาว สะอาด สบาย ..เย็นเยียบ
กระจกเป็นฝ้ามัวหม่น ด้วยไอหมอกด้านนอก..
ฉันวาดภาพกลมๆ สองหน้า เติมจุดสองจุดเป็นลูกกะตา
เติมจุดเล็กๆ อีกจุดลงไปอีก เป็นจมูกให้กับทั้งสองวงกลมนั้น
แล้วก็เติมปากเล็กๆ เป็นรอยยิ้มกว้างขวาง..แล้วอีกวงกลมเล่า?
ฉันจะวาดเรียวปากเป็นแบบไหนดี ...ยิ้ม...บึ้ง...เศร้า..หรือเฉยชา
นกร้องเพลงอยู่ด้านนอก...เป็นจังหวะเดียวกัน
กับเสียงกระทบกันของตะหลิว แว่วๆ ในครัวเล็กๆ
ฉันยิ้มออก..เขาไม่ได้ไปไหนนี่ เขาอยู่แค่ตรงนี้เอง
เดี๋ยวนะ..เดี๋ยวซักพัก เขาก็คงเดินเข้ามา
พร้อมกับถาดอาหารเช้า และกาแฟถ้วยโปรด
อาหารเช้าบนเตียง ด้วยฝีมือการปรุงของเขา
อร่อยกว่าเชฟใหญ่ๆ จากโรงแรมไหนเสียอีก
...เดี๋ยวเขาก็มา...
...รอแล้ว รออีก...
...รอแล้ว รอเล่า...
ประตูบานนั้นก็ไม่ถูกเปิดเข้ามาเสียที
...คิดถึง...คิดถึง...
คิดถึงยามเช้า โหยหายามเช้า
...คิดถึง คิดถึง...
หน้าต่างว่างเปล่า ประตูว่างเปล่า
...คิดถึง ทุกเช้า...
มาหรือไม่มา มาหรือไม่มา
...คิดถึง ทุกวัน...
เขามาหาไม่ได้อีกแล้ว..ใช่ไหม
...คิดถึง คิดถึง...
คิดถึงเธอทุกทีที่อยู่คนเดียว
เค้าคนนั้นยังไม่มา
งั้นเรามารอเป็นเพื่อนก่อนละกัน