...เพราะเขาคือประภาคารยิ่งใหญ่ หนักแน่นและมั่นคง ตั้งอยู่ตรงที่เดิมเสมอ ไม่ว่าเธอจะไปอยู่ที่ไหน แต่ในที่สุด สุดท้ายแล้ว เธอก็จะกลับมาอยู่ตรงนี้ ที่ๆเป็นแหล่งพักพิงหัวใจอย่างแท้จริง

...อ้อมกอดของเขตธารา

บทที่ 8

กาแฟมั๊ย..

คำถามนี้ดังขึ้นมาเบื้องหลังอีกครั้ง ขณะชนิตากำลังจัดเรียงชั้นหนังสือใหม่ เพราะเธอเพิ่งดึงออกมาปัดฝุ่น เรียงหมวดหมู่ใหม่เมื่อซักครู่ที่ผ่านตา  ก่อนหน้านี้ขณะกำลังรับประทานอาหารมื้อค่ำด้วยกัน เขาไม่ได้เอ่ยชวนคุยอะไรมากมาย บนโต๊ะอาหารมีแต่ความอึดอัด อึดอัดด้วยความเงียบ และอึดอัดด้วยสายตาของเขา ที่เอาแต่มองมา โดยไม่พูดไม่จาอะไร  มองหน้าก็ว่าแย่แล้ว ยามเขาเหลือบมองผ้าพันคอเธอ หญิงสาวยิ่งรู้สึกแย่หนักขึ้นไปอีก แก้มร้อน จึงเอาแต่ก้มหน้าก้มตาทาน ทานของหวานเสร็จ เธอก็รีบขอตัวออกมายังห้องสมุดทันที ทำความสะอาดชั้นเรียงหนังสือใหม่ให้เป็นระเบียบ ไม่คาดคิดว่าเขาจะตามมา
หันไปมอง แกล้งทำหูทวนลม ไม่ได้ยินคำถาม

เขตธาราถือกาแฟสองแก้วในมือไปวางลงบนโต๊ะอ่านหนังสือข้างๆ

"กาแฟมั๊ย" เขาถามซ้ำ

"ชั้น..."

"ตา" เขาเอ่ยชื่อเธอด้วยเสียลงหนักๆ เป็นเชิงบังคับ

"ตา..." หญิงสาวจำต้องเปลี่ยนคำสรรพนามมาแทนตัวเองอย่างเดิม

"ดีมาก" เขาเอ่ยอย่างพึงพอใจ

"ตาไม่ดื่มกาแฟค่ะ"

"โกหก" เขาว่า "เธอมันนักดื่มกาแฟตัวยงเลย"

เขารู้ดี เพราะเขาคุ้นเคยกับหล่อนมาตลอด ตอนเรียนมหาวิทยาลัย บางครั้ง เขากลับมาจากบริษัทตอนดึกๆ ก็เห็นชนิตาอ่านหนังสือ และผล๊อยหลับคาโต๊ะหนังสือตัวนี้ พร้อมถ้วยกาแฟออกบ่อยไป โดยเฉพาะช่วงใกล้สอบ ยิ่งเครียดหนัก ยิ่งดื่มกาแฟหนัก เพื่อมุ่งมั่นอ่านหนังสือทั้งคืน

หญิงสาวกรอกตา แล้วยัดหนังสือในมือเข้าที่ ก่อนจะเดินมาหยิบถ้วยกาแฟขึ้นจิบ "ขอบคุณค่ะ" เธอพึมพรำเอ่ยขอบคุณ
กลิ่นกาแฟในถ้วยหอมฉุย แต่ไม่อาจกลบกลิ่นหอมของเขา กลิ่นหอมอ่อนๆ ของน้ำยาหลังโกนหนวดโชยมาต้องจมูก หญิงสาวเหลือบมอง เขาแตกต่างจากบิดาของหล่อนอย่างนึง คือเวลาเขาอยู่บ้าน เขาไม่เคยใส่ชุดนอน เขาไม่ชอบใส่ชุดนอน ชุดอยู่บ้านของเขา จะเป็นกางเกงวอร์ม และเสื้อยืดสีขาวเก่าๆ หนึ่งตัว เสื้อยืดเก่าๆ ย้วยๆ ปอนๆ แต่เมื่อมันอยู่บนตัวเขตธารา ไม่เคยมีคำว่าปอน  ชายหนุ่มยังคงดูแพง ดูหล่อเหลาคมเข้มในเสื้อยืดเก่าตัวนั้น

มองดูกางเกง เสื้อ แผ่นอกแน่นภายใต้เสื้อตัวนั้น แขนแข็งแรง และมือหยาบใหญ่ที่ถือหูถ้วยกาแฟค้างอยู่

"พอรึยัง" เสียงถามกึ่งล้อเลียน ทำให้ชนิตาสะดุ้งเบาๆ เหลือบตามองเขา ตาประสานตาเพราะเขามองเธออยู่ก่อนแล้ว  สายตาเขายั่วเย้า คล้ายจะถามว่า ....มองเขา พอหรือยัง...?

"อะไรคะ"

"พี่ถามว่า พอหรือยัง? .... ทำความสะอาดชั้นหนังสือพอหรือยัง?"

"อ้อ..." เสมองไปทางอื่น ยกกาแฟขึ้นจิบอีก "เกือบเสร็จแล้วค่ะ จริงๆ ก็ไม่ได้สกปรกอะไร แต่ตาไม่มีอะไรทำ ว่างๆ ก็เลยมาจัดหมวดหมู่หนังสือฆ่าเวลา ก่อนขึ้นไปนอนน่ะค่ะ"

"ทำไมหรือ...นอนไม่หลับหรือ"

"นิดหน่อยค่ะ ตาไม่ค่อยชิน ไปอยู่เชียงใหม่มีอะไรให้ทำวุ่นวายไปหมด ทั้งวัน  ไม่มีเวลาว่างแบบนี้หรอก ...ทำงานเสร็จ ทานข้าว ง่วง ก็นอนทันทีเลย" เธอสาธยายร่ายยาว

"ถึงว่าสิ" เขารำพึง และสำรวจร่างกายเธอ "ตาผอมลง"

ชนิตาก้มลงมองตัวเอง ตามสายตาเขา "หรือคะ? ตาไม่รู้ตัวเลย ไม่ได้ชั่งน้ำหนักมานานโข"

"อะไรที่ทำให้วุ่นวายน่ะ อะไรหรือ" เขาชวนคุย

"ก็งานเขียนหนังสือ งานอาสาสมัคร งาน...." เอ่ยเจื้อยแจ้ว ก่อนหยุดแล้วก็หันมาตาเขียวใส่เขา เมื่อนึกขึ้นได้ ว่าได้ยินมาจากป้ารัตน์ ว่าเขาให้คนตามไปสืบ ตามไปดู "จะถามทำไมคะ คุณรู้อยู่แก่ใจแล้วนี่"

"ก็ไม่ได้รู้อะไรขนาดนั้นหรอก"

"แต่ก็ให้คนตามไปสะกดรอยตาม"

"สะกดรอยที่ไหน ก็แค่ดูว่าสบายดีไหมเท่านั้น"

"แต่ก็ไม่เคยคิดจะไปเยี่ยม ขนาดไปทำธุระเชียงใหม่ตั้งหลายครั้ง ยังไม่คิดส่งข่าว" น้ำเสียงเหมือนตัดพ้อ
เขาหรี่ตามอง "รู้ได้ไง ว่าพี่ไปทำธุระที่นั่นตั้งหลายครั้ง"

"เดาเอา เห็นป้ารัตน์เปรยๆ ด้วย " พูดจบ รีบเปลี่ยนเรื่อง "เอาแก้วกาแฟไปเก็บที่ครัวดีกว่าค่ะ ไม่อยากให้ป้ารัตน์เสียเวลามาเก็บพรุ่งนี้เช้า"

ว่าแล้วยื่นมือไปขอถ้วยกาแฟจากเขา เพื่อจะนำไปเก็บยังครัว ตามที่พูด .. ที่เปลี่ยนเรื่อง เพราะไม่อยากยอมรับกับเขา ว่าเธอรู้ว่าเขาไปที่นั่น เพราะเธอแอบตามข่าวเขาอยู่น่ะสิ ทั้งอ่านจากในหนังสือนิตยสาร และบางครั้ง เพื่อนเธอที่มีญาติเป็นเจ้าของโรงแรมใหญ่ๆ ที่นั่น คนที่รู้เรื่องการแต่งงานของเธอกับเขา ต่างก็อยากส่งข่าวให้เธอรับรู้ทั้งนั้น ว่าสามีในนามของเธอขึ้นมาเชียงใหม่...

เขตธารามองมือเรียวที่ยื่นมาตรงหน้า สบตาสวยใสคู่นั้น สายตาแวววาวของความเป็นเด็กกึ่งผู้ใหญ่ อีกไม่นาน ชนิตาก็จะอายุครบยี่สิบห้าปีแล้ว แต่ในความรู้สึกของเขา เธอก็ยังดูเป็นเด็กสาวสิบแปดอยู่เสมอ เด็กสาวสิบแปดผู้หลากหลายอารมณ์ บางครั้งอ่อนหวาน่าเอ็นดู บางครั้งดื้อดึงและเย็นชาจนน่าโมโห หลายสิ่งอาจเปลี่ยนไปในมุมมองของชนิตา แต่ในมุมมองของเขาไม่เคยมีอะไรเปลี่ยนแปลง หญิงสาวเต็มตัวตรงหน้า ก็ยังเป็นเด็กสาวคนเดิมคนนั้น คนที่ขโมยหัวใจของเขาไปอย่างสิ้นเชิง เธอเอามันไปโดยที่เธอไม่รู้ตัว และเธอก็เหยียบย่ำมันลงดินด้วยความไม่ไยดี

ในช่วงเวลาสองปีที่ผ่านไปนั้น ใจเขาโหวงเหวงเมื่อห่างไกลหล่อน แต่เขาบอกตัวเองเสมอ ว่ายังเวลาอีกมาก เขาไม่ต้องรีบร้อนนัก ตราบใดที่หล่อนยังไม่มีใครเป็นตัวเป็นตน ยังไม่มีใครเป็นเจ้าของหัวใจอย่างแท้จริง เขายังยินดีจะเมินเฉยกับความเฉยชาและดื้อดึงของเธอ เขายินดี จะอดทนรอ รอให้เธอเป็นผู้ใหญ่ ให้เธออายุยี่สิบห้าตามพินัยกรรมกำหนดไว้เสียก่อน

แต่ขณะมองมือคู่ข้างนั้นที่ยื่นมา พร้อมดวงตาสุกใส เขาถามตัวเอง าเขาจะอดทนไว้ไหมนะ?

"กาแฟหมดหรือยังคะ เอามาค่ะ ตาจะเอาไปเก็บให้ แล้วคุณขึ้นไปนอนเถอะ"

ชายหนุ่มยื่นถ้วยกาแฟให้ หญิงสาวรับ "ฝันดีค่ะ" ว่าแล้วก็เดินออกจากห้องนั้น อ้อมห้องโถงใหญ่ เลี้ยวซ้าย แล้วเข้าครัวไป  เหลือบตามองนาฬิกา สี่ทุ่มแล้ว ป้ารัตน์คงไปนอนนานแล้ว ห้องครัวมีเพียงแสงไฟจางๆ ที่เปิดทั้งไว้ ชนิตาไม่คิดจะเปิดไฟอีกดวง เพราะหญิงสาวใช้สายตาได้ดีในความมืด วางถ้วยกาแฟลงในอ่าง ก่อนจะยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นนานทีเดียว

เธอเกลียดสายตาอ่อนหวานคู่นั้น
เธอกลัวเวลาที่เขาใช้สายตาแบบนั้นกับเธอ
เธอกลัวตัวเอง จะหวั่นไหว และยอมให้เขาเข้ามาครอบงำอีกครั้ง

..
ไม่ๆ..
เธอจะรออีกแป๊บเดียว เธอจะรอจนกว่าจะอายุยี่สิบห้า ซึ่งกำลังจะมาถึงอีกในไม่กี่อาทิตย์ข้างหน้านี้
ตัดสินใจเช่นนั้น จึงหันกลับมา เพื่อขึ้นไปนอน ก่อนจะสะดุ้งสุดตัว เมื่อเห็นใครบางคนยืนอิงไหล่อยู่ ณ กรอบประตูห้องครัว

"คุณ..."

"พี่เขต..." แน๊ะ เขาบังคับเธออีกแล้ว

แล้วหญิงสาวก็บ้าจี้ตามอย่างว่าง่ายเพราะเขาบังคับทุกที "ค่ะ" เสียงแข็ง "มาทำอะไรตรงนี้ ตกใจหมดเลย ตามมาทำไมคะ ต้องการอะไรอีกหรือเปล่า"

"เปล่า" เขาว่า"พี่อยากคุยกับตา ลืมถามอะไรไปอย่าง"

หญิงสาวเลิกคิ้วในแสงไฟสลัว "อะไรคะ?"

"เรื่องที่เราคุยกันค้างไว้เมื่อคืนไง ตายังไม่ตอบพี่เลย"

รู้ว่าเขาถามถึงอะไร แต่เธอไม่รู้ว่าจะตอบอะไร "ยังไม่อยากคุยเรื่องนี้ตอนนี้ค่ะ ตาง่วงนอนแล้ว" บอกเขา แล้วเดินไปที่ประตู "ขอทางด้วยค่ะ"

แต่เขาไม่หลบ

"ขอทางด้วยค่ะ" เสียงหนักขึ้น

เขาเบี่ยงตัวหลบให้นิดเดียว แต่เมื่อหญิงสาวเดินผ่านไปครึ่งก้าวเท่านั้น เขาก็ดึงแขนไว้ ชนิตาหันมามอง พยายามจะบิดแขนออกอย่างนุ่มนวล ไม่ให้รุนแรงน่าเกลียด  "อะไรกันคะพี่เขต"

เขตธาราดึงให้หญิงสาวหันมาประจันหน้ากัน ก่อนจะเขยิบเข้าไปใกล้อีกครึ่งก้าว ชนิตาถอยจนหลังชนกรอบประตูครัว "อย่าทำแบบนี้สิคะ น่าเกลียด"

"น่าเกลียดอะไร พี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย แค่จะเค้นเอาคำตอบเฉยๆ" ก้มลงมาสบตาใกล้ๆ "สรุปว่า เราจะกลับมาเริ่มต้นกันใหม่ ได้ไหม? ..หืม?"

ขนิตาเบือนหน้าหนี "ไม่มีคำตอบค่ะ" ใจเต้นในอก 

เธอรู้จักเขตธารามานาน แต่ยังไม่เคยเห็นมุมนี้ของเขา แค่เขาพูดดี ทำดีกับเธอแบบปกติกว่าคนอื่น มองเธอด้วยความเอ็นดูเหมือนเมื่อครั้งอดีต เธอก็แอบหลงใหลได้ปลื้มเขาจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว  แต่นี่เขามาทำหวานเจ้าชู้หยอกไก่ เธอจะไม่ทน ...เพราะเธอรู้ว่าเธอคงทนกับความหวานแบบนั้นไม่ได้ และกลัวตัวเองจะกลายเป็นแมลงเม่า บินเข้ากองไฟอีกครั้ง

เมื่อคนตัวเล็กเบือนหน้าหนี คนตัวโตถือโอกาสก้าวเข้ามาใกล้อีกจนแทบแนบชิด เขาก้มลงกระซิบข้างขมับ

"สำหรับคนอย่างเขตธารา ไม่รับฟัง คำตอบที่ไม่แน่ชัด ...พี่ต้องการได้ยินคำว่า *ได้* หรือ *ไม่ได้* เท่านั้น" คำพูดของเขาดูหนักแน่น เจ้ากี้เจ้าการ เค้นจะเอาคำตอบให้ได้ แต่กริยาที่แสดงออกกลับตรงข้ามกับคำพูด  เขาใช้มือข้างหนึ่งยันกรอบประตูเหนือหัวเธอ มืออีกข้างเอื้อมมาจับเอาบางตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ลมหายใจเหนือขมับยามเขาเอ่ยเอื้อยคำถาม คล้ายพะเน้าพนอ หยอกเย้าให้หล่อนตอบคำถาม และมันต้องเป็นคำตอบที่เขาอยากได้ยินด้วย

แต่ชนิตาจะไม่พูดเด็ดขาด ลมหายใจอุ่นๆ ของเขา ทำให้เธอใจสั่น

"อย่าทำอย่างนี้ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า"

"พี่ไม่แคร์" ก้มลงจุมพิตแก้มนวลอย่างอดใจไม่อยู่

ชนิตาย่นคอ "พี่เขตอ่ะ... ไม่เอา"

แต่ชายหนุ่มก็หาได้สนใจไม่ ยังคงกดจุมพิตลงมาอีกครั้งที่มุมปากหญิงสาว  และจูบลงมาเต็มๆ ที่ริมฝีปากของเธอ ชนิตาสะดุ้ง ไม่คิดว่าเขาจะทำถึงขั้นนี้ อยากถอยหนี  แต่ความเร่าร้อนนั้นก็ทำให้ท้องเธอวูบวาบไปหมด รู้สึกเหมือนมีผีเสื้อบินเต็มห้องครัว จนเธอไม่อาจถอยห่างไปไหนได้  และเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นเพียงนิดเดียวคล้ายจะประท้วง จูบแสนหวานของเขานั้นก็เติมเต็มทุกสิ่งทุกอย่าง  บดเคล้าอย่างอ่อนหวาน นุ่มนวล ขยับครั้งแล้วครั้งเล่า โลกของชนิตาหยุดหมุนไปชั่วขณะ ไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น สัมผัสรับรู้เพียงแต่อ้อมกอดของเขตธารา

"สรุปคือ *ได้* นะ พี่จะถือว่านั่นคือคำตอบ" คำถามนั้นเพิ่งเข้าหัว เมื่อเขาถอนจุมพิต ก่อนชนิตาจะตอบอะไร


...เพล้ง...


เสียงแก้วกระทบพื้น ทำให้ คนสองคนที่หน้าประตูครัวตกใจ ชนิตากระโดดออกจากอ้อมกอดของชายหนุ่มทันทีโดยสัญชาติญาณ เห็นสร้อยสรากำลังยืนหน้าซีดออกไปอีกไม่ไกล  ชนิตาไม่รออะไรทั้งนั้น วิ่งฉิวเฉียดตัวสร้อยไปอย่างรวดเร็ว ทั้งอาย ทั้งตกใจพฤติกรรมของตัวเอง  และแปลกใจอย่างยิ่งกับพฤติกรรมของเขาด้วย

ทำไมเขามาทำดีกับเธอ มาหวานกับเธอมากมายขนาดนี้
ทำไมเขาที่เคยเย็นชาและเคยทรยศต่อเธอ ต้องมาขอคืนดีกับเธอ
เพราะเธอจะอายุครบยี่สิบห้าตามพินัยกรรมใช่ไหม???

..
..

ลับร่างชนิตา

ขอโทษค่ะคุณเขต" สร้อยเอ่ย หน้าซีด "ป้ารัตน์ไม่ค่อยสบาย กระหายน้ำ สร้อยมาเอาน้ำค่ะ " ชี้ไปในห้องครัว เขตธาราไม่กล่าวอะไร นอกจาก

"ไปเอาสิ" แล้วก็เดินผ่านเธอไป โดยไม่สนใจเช่นกัน

สร้อยสรายืนคว้างอยู่ตรงนั้น อย่างมึนงง ค่อยๆ ก้มลงเก็บแก้วที่แตกออกเป็นเสี่ยงๆ แทบเท้าของเธอ ไม่แน่ใจ ว่ากำลังเก็บเศษแก้ว หรือเศษหัวใจที่แตกสลาย

รู้สึกถึงฝีเท้าใครคนหนึ่งเดินกลับมา เขตธารากลับมาพร้อมกับไม้กวาดและที่โกยผง เขาไปเอามาจากห้องเก็บของข้างๆ 

"ถอยออกไป" เขาสั่ง และโกยเศษแก้วเข้าที่โกยผงอย่างรวดเร็ว เดินเอาเข้าไปทิ้งในถังขยะ ในครัว ก่อนจะเดินจากไป โดยไม่ลืมบอก "เดินระวังหน่อยนะสร้อย  อาจจะมีเศษแก้วหลงเหลือ พรุ่งนี้เธอค่อยมาเก็บกวาดอีกที"

เขาจากไปแล้ว พร้อมทิ้งความใจดีไว้  และเพราะความใจดีของเขานี้เองทำให้เธอปวดใจ เธออยากให้เขาใจดีกับเธอคนเดียว เธอไม่อยากให้เขาใจดีกับผู้หญิงคนไหนๆ ไม่อยากให้ใจดีกับเรฤดีหรือแม้แต่ชนิตา

ภาพที่ทั้งคู่ยืนกอดกันกลมเมื่อคู่ เสียดแทงหัวใจเหลือเกิน
...ไม่นะ...
...สองคนนี้จะต้องไม่กลับมาคืนดีกันสิ
...ไม่เอา...

ถึงเขตธาราจะเป็นของเธอไม่ได้ แต่เธอก็จะไม่ยอมให้เขาเป็นของชนิตาเหมือนกัน

Create Date : 13 มกราคม 2560
Last Update : 1 กุมภาพันธ์ 2560 4:55:10 น.		1 comments
Counter : 843 Pageviews.
Share Tweet