... ความทรงจำที่หายไป..
กาลครั้งหนึ่งเมื่อนานมา
มีเวลาโทร.หากัน
มีคืนวันเป็นส่วนตัว
กาลครั้งหนึ่งเมื่อนานมา
เรามองตาเป็นสุขจริง
เรายอมทิ้งทุกสิ่งไป
วันที่ถามหารัก คืนที่พักอิงกัน
หาได้เกิดจากการหลับฝัน
คืนวันเหล่านั้นเป็นความจริง
แต่จริงที่แปรผัน ต่างจากฝันที่ตรงไหน?
ฝันยังดีไม่อาลัย จริงสิใจแทบแหลกลง
กาลครั้งนี้ที่ตรงหน้า
คือบรรดาเครื่องเตือนใจ
คือสายใยที่เลือนลืม
กาลครั้งนี้ที่ตรงหน้า
เรามีท่าเหมือนคนอื่น
เราเหมือนตื่นเพื่อลืมกัน
*****************************
อ่านเนื้อเพลงนี้ในหนังสือนิยายกึ่งธรรมะของพี่ดังตฤณแล้วน้ำตาแทบไหล
เฮ้อ
ทำไม่ทำไม่ได้ในเมือ่ใจเป็นของเรา