~ ห นึ่ ง เ ดื อ น แ ล้ ว ~
. อีกไม่กี่ชั่วโมงจะเป็นวันที่ 20 สิงหาคม 2549 กำลังจะครบหนึ่งเดือนแล้วหรือนี่ ทำไมความเป็นจริงมันเจ็บปวดแบบนี้นะ ต้องยอมรับใช่ไหมว่า ไม่มีพ่ออีกต่อไปแล้ว วันนี้ เดือนที่แล้ว ตอนบ่ายๆ ยังได้ยินเสียงของพ่ออยู่เลย ยังได้คุยกัน ทั้งๆ ที่ไม่เคยคิดเลยว่าจะเป็นครั้งสุดท้าย ที่จะได้ยินเสียงของพ่อ
แต่ละวันที่ผ่านไป คอยถามตัวเองอยู่ทุกวัน ว่าความฝันนี้จะดำเนินไปถึงเมื่อไหร่ เมื่อไรฝันร้ายจะจบลง แต่สุดท้าย มันก็คือความเป็นจริงที่ต้องยอมรับ พ่อจากไป แต่พวกเรายังอยู่ ถึงเราจะเจ็บปวดมากมายแค่ไหนกับสิ่งที่ต้องเผชิญ กับความสูญเสียที่เราไม่ได้ตั้งตัว เราก็ต้องอยู่ให้ได้ จนถึงตอนนี้ ยังเจ็บปร่าทุกครั้งที่นึกถึง แต่น้ำตาก็ไม่เคยไหลออกมาเลยสักครั้ง ทั้งๆ ที่อยากจะร้องไห้ อยากให้น้ำตามันชะความเสียใจออกมาบ้าง แต่ทำไม่ได้เลย ไม่รู้ทำไม ทำไมไม่รู้ รู้แต่ว่าเสียใจให้ใครเห็นไม่ได้ รู้แต่ว่า ต้องอยู่ ต้องยืนเพื่อใครอีกคน
สุดท้ายก็ต้องเดินต่อไป จะเจ็บจะปวดแค่ไหนก็ต้องทน ชีวิตคนเรามันต้องก้าวไปข้างหน้า แต่บางทีมันก็ล้าก็เหนื่อยเหลือเกินจะเดินต่อไหว
บางทีก็อยากพัก อยากมีใครสักคนให้รู้ว่ายังมีกำลังใจ....แค่บางที
Create Date : 19 สิงหาคม 2549 |
|
27 comments |
Last Update : 19 สิงหาคม 2549 22:48:10 น. |
Counter : 699 Pageviews. |
|
|
|
ทำไมหนอ...
ทำไมหนอ....
ทำไมหนอ....
ทำไม และทำไม...
อืม...
คำตอบคงจะวนเวียนอยู่ในอากาศ
บางวันคำตอบอาจจะอยู่บนสายรุ้งที่ปลายฟ้า
หรือว่ามันอาจจะอยู่ที่ไหนสักแห่ง
ที่สักวันเราอาจจะหามันเจอ...ด้วยตัวของเราเอง
เมื่อเวลานั้นมาถึง...