. . . memoirs of Korea . . .

จะครบสี่เดือนอยู่มะรอมมะร่อสำหรับทริปนี้ ดองเค็มจนได้ที่ ไหนๆ เราก็ไปเมืองกิมจิกันนี่นะ ดองเสียให้สมกับเป็นกิมจิแล้วกัน (แถกๆ เสียงสีข้างถูกข้างฝา ^^""" )
ทริปนี้ตั้งแต่เดือนเมษายนแล้วค่ะ หลังสงกรานต์นิดนึง พอดีหนีน้ำวันไหลที่พัทยาไปหาเพื่อนที่เกาหลี :D
จริงๆ เรียกว่าทริปใจง่าย เพราะเพื่อนที่ไปด้วยกันเขาบ่นอยากไปเที่ยว คุยกันไปมาอิดออดอยู่นิดหน่อย เจอข้อเสนอเร้าใจเข้าให้
ตกลงใจทันที ใจง่ายจริงๆ - -" ตกลงกันได้จองตั๋วเครื่องบินได้ เพื่อนก็วุ่นกับการทำงานไป ส่วนตัวเองก็สนุกสนานกับการวางแผนเที่ยว
นั่งรวบรวมข้อมูลทุกอย่าง พยายามหารายละเอียดทั้งที่พัก ทั้งการเดินทาง สถานที่ท่องเที่ยวต่างๆ เพื่อนบอกว่ายกให้เป็นหน้าที่เจ็งลี่
ส่วนเจ้าหล่อน บอกว่าขอแค่ได้เที่ยว พอใจแล้ว อะ ได้แบบนั้นเราเลยเพลินกับการนั่งทำตรงจุดนี้ สำหรับส่วนตัวคิดว่า
สิ่งที่สนุกที่สุดอย่างหนึ่งของการเดินทางไปเที่ยวไหนนั้นก็คือ การวางแผน การนั่งหาข้อมูล เหมือนตอนนี้ร่ำๆ อยากจะไปอินโดนีเซีย T-T
ยิ่งเรานั่งค้นหารายละเอียด ข้อมูลต่างๆ มากเท่าไหร่ ความกระตือรือร้นก็ยิ่งเพิ่มขึ้นทุกทีๆ

เราออกเดินทางกันเช้าของวันที่ 18 เม.ย. 51 เที่ยวบินของคาเธย์ ด้วยเหตุผลตั๋วถูกและความจำเป็นของคุณเพื่อน
ก็เลยต้องไปเปลี่ยนเครื่องที่ฮ่องกง แล้วค่อยต่ออินชอน คิดในแง่ดี เราได้หม่ำอาหารสองรอบ สองสไตล์ มีเวลาพักขาเดินเล่นกันด้วย ^^"



อาหารบนเครื่อง แบบมัวๆ เลือกเหมือนกันทั้งคู่ ขาดไข่ต้องบำรุง อิอิ


ระหว่างรอเปลี่ยนเครื่องที่ฮ่องกง


อากาศมัวๆ ซัวๆ แลเห็นทิวเขาด้านนอกลิบๆ


เดินเล่นถ่ายรูปไปเรื่อยเปื่อย รูปนี้ถ่ายมาเพราะชอบสี



สักพักเราก็เดินทงาต่อ ไม่นานเกินรอ หรือต้องรอจนเบื่อเราก็ถึงสนามบินอินชอน ทีแรกแอบหวั่นใจกับ ตม. ของที่นั่น ด้วยกิตติศัพท์ที่เลื่องลือเหลือเกินว่าส่งกลับมานักต่อนักแล้ว
ก่อนจะไปเลยขอให้เพื่อนส่งจดหมายเชิญมาให้กันเหนียว แต่ผิดคาดเพราะไม่เรียกดูอะไรเลย นอกจากปล่อยให้ผ่านใน 1 นาที (แล้วตรูจะลุ้นเฮือกๆ ทำมายยยย)
หรือจะเป็นเพราะว่ามันค่อนข้างจะเย็นแล้ว เจ้าหน้าที่คนสวยอยากเลิกงานกลับบ้านก็ไม่รู้ อิ อิ ผ่านจาก ตม.มาแล้ว เราก็เลยเดินไปแลกเงินวอนเพิ่มเติม แน่นอนว่าใช้ดอลลาร์แลกค่ะ ตอนนั้นเงินดอลอ่อนค่ามากมาย แลกเป็นเงินวอนแล้วได้เรตดีมาก(จำไม่ได้แล้วว่าเท่าไหร่)
ส่วนเงินวอนที่ถือติดตัวจากเมืองไทย แลกจากตลาดมืด ก็สะดวกดีเพราะพัทยาไม่มี Superrich แถมได้เรตที่คิดว่าดีใช้ได้เลยทีเดียว พอแลกเงินเสร็จ เราก็เดินออกมาด้านนอก ตอนนี้ละหนาวแล้วววว ต้องรีบรื้อเอาเสื้อแขนยาวออกจากเป้มาใส่เลยทันที เยือกมาก ขนาดเดือนเมษานะเนี่ย
เราซื้อตั๋ว airport bus 9,000 วอน (หน้าตาแบบนี้)

แล้วก็ยืนรอสักครู่ รถมาก็มาถึงเราก็ขึ้นไปนั่ง เหมือนๆพร้อมจะหลับแล้ว แต่ไม่หรอก ตื่นเต้นเห็นบ้านเมืองเขา แต่ไปๆ มาๆ เบื่อซะแล้วด้วยความที่ใช้เวลานานร่วมชั่วโมงกว่าจะถึงจุดหมายของเรา


รถจอดป้าย เราก็เก้ๆ กังๆ จะไปไงดีว้าาา
จริง ๆจากที่อ่านมารู้ว่าที่พักเราแค่ข้ามถนนไป sub-way ก็อยู่ตรงหน้านี่แหละ แต่ขอโทษฮับ แซมโซไนท์บรรจุหนังสือนิยายสิบกว่าเล่ม + แผ่นซีดีอีกห้าสิบกว่าแผ่น ไหนจะเสื้อผ้าของใช้ มันหนักเกินกว่าเราจะพามันลงไปใต้ดินด้วยตัวเองกันได้ สองสาวยิ่งตัวน้อยๆ กันอยู่ ^^""
เราลากกระเป๋าปุเลงๆไปตามฟุตบาทพยายามหาทางจะข้ามไปฝั่งตรงข้าม เพราะเราไม่เคยมา เพราะเราไม่คุ้นทาง เราเลยไม่อยากจะเดินไปเอง อีกอย่างมันดึกแล้ว หิว T-T มือถือแผนที่โรงแรม แล้วก็ถามแท๊กซี่แถวนั้น 2-3 รายไม่มีใครยอมไป เพราะมันใกล้เกินเหตุ T-T เราก็ยืนรีรอ จะทำไงกันต่อดี ก็มีคุณลุงที่น่ารักมากๆ คนนึงมาถาม แกเป็นแท๊กซี่นั่นแหละค่ะ คงทนเห็นเรายืนอยู่แบบนั้นไม่ไหว แกเลยเสนอตัวอาสาพาเราไปส่งที่พัก โอ้ย ดีใจมาก เพราะถามกี่คันก็ไม่ไป บอกว่ามันใกล้และต้องกลับรถ คุณลุงน่ารักมากๆ ค่ะ ทักทายโอภาปราศรัยกันดี ถามว่าเรามาจากไหน จากญี่ปุ่นหรือจีน (หน้าพวกหนูหมวยขนาดนั้นเหรอคะลุง - -") บอกคนไทยค่ะลุง แค่นั้นเอง ลุงยิ้มแล้วบอก "สวัสดีครับ" กิ๊ดดด แสดงว่าลูกค้าคนไทยเยอะแน่เลย ชิมิคะลุง :D :D


ความที่ลุงใจดี แต่คงไม่เจนทางที่จะไปถึงที่พักเรา ลุงพาเราหลงค่ะ - -" เราจะพักกันที่ Namsan Guesthouse แต่ลุงพาเราไปที่ไหนสักแห่ง ลุงบอกว่าแถวนี้เรียก Namsan กันหมด เอ่อ ลุงขา หนูไม่เอา หนูจองแล้วววว หนูจะไปที่นั่น ลุงแกตกใจใหญ่เลยละค่ะ รีบลงไปสอบถามทางให้ แล้วพาเราไปถึงที่จนได้ แถมยังช่วยลากกระเป๋าใบใหญ่ๆ (ที่บรรจุหนังสือ ของกิน และซีดี ที่เราขนมาให้เพื่อนเราที่นี่ด้วย) ไปจนถึงหน้าประตูที่พักด้วยสิคะ ที่น่ารักยิ่งกว่านั้น แกจะไม่ยอมชาร์จเราเพิ่ม บอกว่าเป็นความผิดของแกเอง คะยั้นคะยอเท่าไหร่ลุงแกก็ไม่ยอมรับเงินเพิ่มนอกจากที่ตกลงกันไว้ เราเลยเอาขนมไทยที่เราติดมือไปฝากเพื่อน และหลานสาวของเราแบ่งให้ลุงไปหนึ่งกล่อง รู้สึกว่าค่าแท๊กซี่จะ 4000 วอนแถวๆ นี้ จริง ๆเรารู้ว่ามันแพง เพราะขากลับเราเรียกแท๊กซี่มารับลงตรงบริเวณเดิมก็ถูกกว่าเกือบครึ่ง แต่สำหรับเราไม่คิดว่าแพงค่ะ เพราะอย่างน้อยถ้าไม่มีลุง เราก็คงไม่ได้ถึงที่พักแน่ๆ เพราะมันขึ้นเนินขนาดนั้น ลำพังเดินก็หอบแฮ่กแล้วละค่ะ


สุดท้ายเราถึงที่พักประมาณเกือบสามทุ่มได้ หิวแทบใจขาด เรารีบเช็คอินแล้วเอากระเป๋าเข้าเก็บ เอาของฝากเจ้าของที่พัก (ใบกะเพรา) แล้วเราก็รีบลงมาถามทางไปตลาดเมียนดง (ชอปปิ้งแน่นอนคับพี่น้อง อิอิ) เราเลือกจะเดินสำรวจตลาดก่อนจะหาของกินเพราะเหล่ๆ แล้วมีของกินหลายอย่างขายแถวนั้น อย่างน้อยๆ ก็มีเซเว่นกับร้านผลไม้แหละค่ะ เราสองสาวเดินจูงมือฝ่าลมหนาวกันที่ตลาดอยู่พักนึงก่อนจะโซเซหาของหม่ำๆ อยู่ที่นั่นหลายวัน ไม่รู้เลยว่าไอ้ที่กินแต่ละทีนี่เรียกอะไรบ้าง ได้แต่ภาษาใบ้ - -" ดีนะบางร้านมีรูปภาพแปะไว้ให้เลือกได้ ไม่งั้นจะแย่แน่ๆ สักพักท้องอิ่มแบบงุนงงว่าหม่ำไรลงไป เราก็เดินไปซื้อนมกลับขึ้นห้องค่ะ มีแอบเหล่สตรอแบรี่ลูกโต๊โต ที่รถขายข้างทางด้วยแหละ กล่องละ 2500 วอนเองนะ ลูกหย่ายมากมาย ถึงที่พักเราก็พยายามหาทางโทรศัพท์หาเพื่อนเรา โชคดีอีกแล้ว เจอน้องคนไทยที่พักอยู่ที่นั่นนานแล้ว (เห็นว่าอยู่มาร่วมเดือนแล้ว) ให้ยืมบัตรโทรศัพท์ เราเลยได้โทรส่งข่าวเพื่อนและนัดแนะว่าจะเจอกันวันพรุ่งนี้ อยากจะบอกว่าทริปนี้เป็นทริปที่ดีมากๆ เพราะเราเจอคนใจดีตลอดทริปเลย น่ารักทุกคนเลยค่ะ


เช้าวันต่อมา จริงๆ ไม่เรียกว่าเช้าค่ะ เพราะเราเมื่อย เลยตื่นเสียสาย ลงจากห้องได้ก็สัก 9 โมง ลงมาเจอเจ้าของที่พัก มาแวะขอบคุณเรื่องใบกะเพรา และพี่แกพูดไทยได้ค่ะ เจ้าของที่พักที่นี่เป็นเขยไทยนะคะ น่ารักม๊ากกกกกกกกก แฟนเป็นคนไทยด้วยค่ะ ช่วยเราได้มากเลยระหว่างที่เราพักที่นี่ โดยเฉพาะเรื่องเที่ยว เช้าวันนั้นเราเลยเริ่มจากการเดินขึ้นไปบนเขา Namsan Hill เพื่อจะหาดูดอกซากุระเผื่อว่าจะมีหลงเหลืออยู่บ้างนะค่ะ เนื่องจากยังเช้าเราก็เลยยังคึกมีแรงเดินกระดี๊กระด๊าขึ้นเขากัน เก็บรูปมาเยอะ แล้วรู้สึกว่าบรรยากาศสดชื่นมากๆ แต่แอบละอายใจตอนเห็นลุงๆ ป้าๆ แก่ๆ หรือกระทั่งเด็กที่เขาเดินออกกำลังกาย กันแบบไม่มีอาการหอบ ไม่เหมือนกระเหรี่ยงน้อย ๆสองตัวแบบเรา >_<
เสียดายที่ซากุระโรยเกือบจะหมดแล้ว เราเลยเจอแค่ดอกเดี่ยวบ้าง คู่บ้าง แต่ไม่ได้เห็นเป็นแบบพุ่มๆ เสียดายค่ะ แต่ก็ยังดีที่พอมีเหลือให้เห็น อีกอย่างบรรยากาศบนเขาก็สบายๆ ดีค่ะ ได้เห็นดอกไม้อะไรหลายอย่าง ถูกใจคนบ้าถ่ายรูปเป็นที่สุด

บันไดนี้เขาว่า ซีรีส์เกาหลีมาถ่ายกันหลายเรื่อง เรื่องไหนมั่ง ไม่รู้เพราะนู๋มะดู


ส่วนหนึ่งที่ชอบของเกาหลี คือ ตามสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆ เขาจะมีการทำแผนที่ไว้ชัดเจน พร้อมคำอธิบายเป็นภาษาอังกฤษย่อๆ เรียกได้ว่าไม่มีหลง เก็บรายละเอียดได้ด้วย (ถ้าอ่านนะ แหะๆ)


บันไดสูงใช้ได้เลยค่ะ - -"


เหมือนๆ จะเป็นสวนสาธารณะไว้ออกกำลังกายของคนแถวนี้


เห็นต้นซากุระไหมคะ


บนโน้นมีกระเช้าขึ้นไปหอคอยนัมซาน แต่เราหยิ่งไม่ขึ้น กะว่าเดินได้ชิวๆ เลยหอบเป็นมู๋หอบแดด


5 คืน 6 วัน กับคนนี้ค่ะ สิบกว่าปีแล้ว ต้องเบลอนิดนึงเดี๋ยวเจ้าตัวว่า อิอิ


ไปซ้ายหรือขวาดีคะ


เหมือนๆ จะตระกูลดอกบ๊วย ใช่ไหมนะ


ย้อนแสงก็ยังสวย


เจอแล้วซากุระ ดอกกำลังจะโรยแล้ว กลีบมีแหว่งเว้าไปบ้าง แต่ยังสวยน่ารัก


ดอกเดี่ยวๆ บ้าง


เหลือแต่ขั้วแล้ว


ใบไม้เริ่มเปลี่ยนสี


ดอกไรไม่รู้ รู้แต่ห๊อม หอม


ทั้งตูม ทั้งบาน แอบมีเหี่ยวด้วยในช่อเดียวกัน


อันนี้ไม่ได้เดินเข้าไป


ไม่รู้คืออะไรเหมือนกัน แต่เห็นผู้ชายนั่งกันตรึม สองสาวเลยไม่กล้า


ดอกอะไรไม่รู้


นั่งพักกันหน่อยไหม

ฤดูใบไม้ผลิแล้ว ใบไม้เริ่มเปลี่ยนสี สวยเลยค่ะ


ใกล้อีกนิด


ดอกอะไรไม่รู้ 2


สนสวย


ลอดแสงแดดรำไร


มองลงไปเห็นตัวเมือง


ดอกอะไรไม่รู้ 3


ดอกไรไม่รู้ 4 (ถ่ายไม่สวยเลยรูปนี้ )


ดอกอะไรไม่รู้ 4 แบบตูมๆ


ดอกอะไรไม่รู้ 4 ทั้งตูมและบาน


ดอกอะไรไม่รู้ 4 แบบสีขาวตูม



ดอกอะไรไม่รู้ สีจมปูตูมๆ กับฮักกี้


ฮักกี้เก๊กหล่อ


จับฮักกี้ใส่กระเป๋าเตรียมตัวลงเขา


ระหว่างทาง กลีบดอกไม้ร่วงหล่น


ลงบันไดไปข้างล่างกันเถอะ




แล้วเราก็กลับลงมา เพื่อเตรียมจะไปพระราชวังคยองบกกุงกันค่ะ (ต่อตอนหน้านะคะ)

Create Date : 01 สิงหาคม 2551		6 comments
Last Update : 1 สิงหาคม 2551 1:27:03 น.
Counter : 1422 Pageviews.
Share Tweet