เดือนที่ 11 ลอยกระทงทั้งน้ำตา T-T

เดือนที่ 11 ของภีมนี่เป็นเบญจเพสของเด็กป่าวหว่า มีเรื่องราวเยอะแยะ ทั้งเจ็บตัว ทั้งป่วย จนแม่เพลีย

วันเสาร์ที่ 20 พฤศจิกายน

เริ่มตั้งแต่วันที่ภีมครบ 11 เดือนกันเลยทีเดียว ตื่นเช้ามาก็น้ำมูกไหลยืด น่านป่วยแน่แล้วลักษณะนี้ หายใจไม่ค่อยออก ครืดคราดๆไปเรื่อย ยังดีที่ไม่งอแง ภีมดีอย่าง(จริงๆก็หลายอย่างแหล่ะ อิอิ)ถึงแม้ป่วยก็ไม่ค่อยงอแง กินข้าวได้ แต่นมกินน้อยอาจเป็นเพราะเวลาดูดหายใจไม่ออก(หายใจทางปากอยู่ หุหุ) วันนี้เป็นวันเสาร์ตากับยายไม่อยู่ไปไร่ แม่รายงานอาการหลานรักไปเรียบร้อย ขอดูอาการพรุ่งนี้อีกวันถ้าไม่ดีขึ้นแม่จะพาไปหาหมอ

ตกเย็นยายสั่งว่าอย่าพาลูกไปตะลอนที่ไหน โดยเฉพาะห้างกลัวติดเชื้อเพิ่ม แต่....พ่อกับแม่พาภีมไปกิน MK โดยมีน้าสมรู้ร่วมคิดไปด้วย นี่เป็น MK มื้อแรกของพ่อกับแม่นับแต่คลอดภีมมาเลย ตื่นเต้นนน ที่ไม่เคยเอาภีมไปกินก็เพราะภีมซนไม่อยู่นิ่งอ่ะ แม่กลัวคว้าหม้อน้ำร้อนมันจะลวกเอา แล้วกินสุกี้มันต้องกินนานเด๋วเธอแผลงฤทธิ์ จะกินไม่อร่อยกัน แถมเคยมีข่าวสาดหม้อสุกี้ใส่เด็กเพราะรำคาญเด็กร้องด้วย ภีมชอบกรี๊ดกร๊าดเวลาถูกใจอยู่ ยายกลัวเธอจะไม่รอด ฮ่าฮ่าฮ่า

คราวนี้แม่มีตัวช่วยแล้วลองดูให้มันรู้กันไป เอาเก้าอี้ผ้าไปสวมเก้าอี้เด็กอีกที สรุปผ่านนนน แม่ป้อนข้าวภีมเสร็จแม่ก็กินของแม่ ภีมก็นั่งเฉยได้ (จริงๆแล้วต้องคอยป้อนซาลาเปาตลอดอ่ะถึงนั่งได้ตลอดรอดฝั่ง) ภีมชอบคนเยอะๆ MK คนพลุกพล่าน เด็กชายภีมตื่นตาตื่นใจ แถมตื่นเต้นกับควันจากหม้อด้วย ไล่จับควันใหญ่ ตลกดี เป็นดอกไม้ริมทางไปเลยลูกแม่ ใครเดินผ่านก็จับ จับแขนมั่ง จับมือมั่ง จับแก้มมั่ง โดยเฉพาะเด็กเสริฟประจำโต๊ะ ชอบเล่นกับภีมมาก ถึงเวลาเต้นยังเรียกให้ภีมดู ภีมก็ตั้งใจดูมาก ให้กำลังใจพี่เค้าสุดฤทธิ์ อิอิ



วันอาทิตย์ที่ 21 พฤศจิกายน วันลอยกระทง

วันนี้เป็นวันลอยกระทง แต่มีเหตุการณ์ที่แม่ใจหายใจคว่ำที่สุดในชีวิตเลยอ่ะ จริงๆแม่อยากข้ามตอนนี้ไปเลย คิดทีไรก็ยังใจหาย บีบหัวใจทุกที แต่ก็อยากบันทึกเรื่องราวต่างๆไว้ให้ครบอ่ะนะ

เรื่องของเรื่องคือ ปกติเช้าๆแม่จะออกมาทำงานบ้าน อุ่นข้าวภีมโดยที่ภีมจะนอนอยู่กับพ่อ แต่วันนี้มันมีเหตุ เมื่อคืนพ่อไปสังสรรค์กับลุงๆกลับดึกเมาด้วย เลยนอนข้างนอก พอเช้าภีมดันตื่นเร็วอีก แม่เลยต้องเอาภีมออกไปอุ่นข้าวด้วย

เอาออกไปปุ๊บแม่ก็จับภีมใส่รถหัดเดิน แม่เข้าครัวไปอุ่นข้าว ภีมก็เดินตามแม่มา ทีนี้พื้นครัวมันเป็นสเตปลงไป ปกติภีมลงอยู่ประจำมันไม่คว่ำ วันนี้เกิดไรขึ้นไม่รู้ แม่ห่างจากภีมแค่ก้าวเดียว พอลงสเตปปุ๊บมันคว่ำ ภีมหัวทิ่มลงพื้นเลย แม่ตกใจหัวใจแทบหยุดเต้น รีบวิ่งไปอุ้มลูกออกมา ปากก็ร้องตะโกนเรียกพ่อ ภีมก็ร้องไห้จ้า แม่คิดในใจหัวแตกแน่แล้วลูก อุ้มไปเดินไปแม่ก็ร้อง ลูกก็ร้อง พ่องัวเงียตื่นมาดู แม่น่ะเหมือนคนเสียสติเลย ปากบอกแต่ลูกรถคว่ำหัวแตก แม่ขอโทษๆๆ แล้วก็เดินไม่หยุด พ่อต้องให้แม่หยุดจะได้ดูอาการลูกได้ ปรากฎว่าภีมหัวไม่แตก ไม่โน ไม่แดงเลย แต่ยังคงร้องไห้อยู่ แม่ปลอบชวนเล่นซักพัก ภีมก็หยุดร้อง

แม่โล่งใจนิดหน่อยที่หัวไม่แตก แต่ก็กังวลว่าหัวกระแทกพื้นจะเป็นอะไรรึเปล่า จะเลือดออกในสมองมั๊ย แม่ต้องสังเกตุอาการอย่างใกล้ชิด โทรไปโรงพยาบาลเค้าว่าถ้าไม่อาเจียน ไม่ซึมก็ไม่น่าเป็นอะไรมาก

วันทั้งวันแม่เฝ้าแต่สังเกตุลูก ลูกกินข้าว กินนมได้ปกติ นอนหลับปกติ ซนปกติ อารมณ์ดีปกติ ไม่ซึม ไม่อาเจียน น้ำมูกก็ไม่ไหล วางใจได้หน่อย

ตากับยายกลับมาแม่เล่าให้ฟังนึกว่าจะโดนว่าซะแล้ว แต่เค้าคงเห็นใจว่าแม่ไม่ได้ตั้งใจ แล้วตัวแม่เองก็เสียใจสุดๆ ขอบอกเลยว่าแม่เสียใจมาก ตกใจมาก เรียกว่าแทบช๊อก ถ้าภีมเป็นอะไรไปแม่จะอภัยให้ตัวเองยังไงเนี่ยที่ดูแลลูกไม่ดี แม่ขอโทษนะลูก ภาพวันนั้นยังติดตาแม่อยู่เลย วันแรกๆแม่หลอนไปเลยทีเดียว เวลานึกถึงแล้วมันใจหาย เหมือนใจจะขาดอ่ะ รู้เลยว่าภีมสำคัญกับแม่แค่ไหน ชีวิตจิตใจของแม่ทีเดียว

(ณ วันที่เขียนมันผ่านมาแล้ว 10 วัน ภีมปกติดี ดูมีพัฒนาการรู้เรื่องขึ้นเยอะกว่าเดิมด้วย ดีกรีความซนไม่มีลดลงเลย น่าจะไม่เป็นไรเน้อ )

กลับมาเรื่องลอยกระทงกันหน่อย ช่วงเย็นแม่พาภีมไปเดินงานลอยกระทงในหมู่บ้านกัน มีเสียงพลุบ้างไรบ้าง แต่ภีมก็ไม่ตกใจอะไร ดีหน่อยลูกไม่ค่อยตกใจอะไรง่ายๆ ฟ้าร้อง ฟ้าผ่าได้หมด

แล้วเราก็ย้ายไปบ้านทวดกัน ไปเป็นเพื่อนทวด ยายมีกระทงมาให้บ้านเราใบนึง พ่อเป็นคนตกแต่ง เด็ดดอกไม้บ้านยายน่ะแหล่ะ พอเลี้ยวเข้าหมู่บ้านทวดป๊าบโหรถเพียบเลย เข้าไปกินข้าวบ้านทวดก่อนค่อยออกมาลอยดีกว่า กว่าจะกินเสร็จ กว่าจะเม้าท์กัน ออกมาลอยภีมก็ง่วงมากแล้ว ไม่ได้เดินงานเลยทั้งๆที่น่าเดินมาก อธิษฐานขอให้แม่คงคาคุ้มครองภีม ขอให้หมดโศก โรคภัย อันตรายทั้งปวงนะลูกนะ แล้วก็ลอยกระทงไป

ลอยกระทงปีแรกของภีม ไม่ค่อยดีเท่าไหร่เน๊อะ มีอุบัติเหตุ แต่แม่ขอให้ปีต่อๆไปของภีมมีแต่สิ่งดีๆเข้ามานะลูกนะ

หลังจากลอยกระทงมาอีก 2 วัน น้ำมูกภีมกลับมายืด แม่เลยพาไปหาหมอ คราวนี้หมอประจำภีมไม่อยู่ ไปหาอาจารย์หมออีกคน หน้าจะดุๆ เสียงจะดุๆหน่อย ภีมร้องจ๊ากต้องให้ยายพาออกไปข้างนอก ปรากฎว่าหมอบอกแม่ ลูกคุณน่าจะเป็นภูมิแพ้ ทั้งลักษณะการหายใจที่หายใจดังมาก นอนกรนด้วย หนังตาล่างก็ย้อยๆ มันเป็นอาการของเด็กเป็นภูมิแพ้หวัด แป่วววไอ้จ้อยแม่เป็นภูมิแพ้ซะแล้ว พระศุกร์เข้า พระเสาร์แทรกแท้

แล้วหมอก็ร่ายประวัติภีมให้ฟัง ว่าที่ผ่านๆมาที่หาหมอมา ยาต่างๆที่ได้เป็นยาโซนเด็กภูมิแพ้ทั้งน้าน หมอบอกว่ายิ่งโตอาการจะยิ่งชัด แต่ไม่ต้องกังวลหมอประจำตัวภีมเป็นหมอภูมิแพ้โดยเฉพาะ แต่เค้าไม่ได้บอกอาจเป็นเพราะยังไม่อยากฟันธง รวมๆแล้วภีมเป็นภูมิแพ้ค่อนข้างจะแน่นอนอ่ะ

น่าจะมาจากกรรมพันธุ์ เด็กสมัยนี้เป็นกันเยอะแหะ พอผลออกมามีคนแสดงความรับผิดชอบกันเยอะเชียว ทั้งพ่อ ทั้งตา ทั้งย่า ทั้งทวด ว่ามาจากตัวเองกัน น่านเชื้อเยอะเชียว

เฮ้อ...ขอถอนหายใจเฮือกใหญ่ ขอให้ต่อไปอย่ามีอุบัติเหตุร้ายแรงใดๆอีกเลยเน๊อะลูก แม่พูดทุกครั้งว่าจะดูแลหนูให้ดีที่สุด แต่หนูก็เจ็บตัวเรื่อยเลย

ทุกคืนแม่สวดมนต์ขอให้พระคุ้มครองลูก ขอให้ลูกแข็งแรง ปลอดภัย

รักลูกมาก
แม่อ้อ

Create Date : 29 พฤศจิกายน 2553 Last Update : 30 พฤศจิกายน 2553 15:58:58 น. Counter : 690 Pageviews.		1 comments
Share Tweet