เรื่องตื่นเต้นของครอบครัวเราในเดือนนี้คือได้รถแล้ว เย้ๆ หลังจากที่จอง Honda CRV ไว้ตั้งแต่เดือนมีนาคม ตอนแรกเซลล์บอกคงได้เดือนมิถุนายน แต่ปรากฎว่าได้ก่อน เซลล์โทรมาแจ้งตั้งแต่ต้นๆเดือนพฤษภาคมว่ารถได้แล้ว เราก็ไม่ได้ไปดูฤกษ์ที่ไหนหรอก เอาฤกษ์สะดวกกับเปิดปฏิทินจีนดูวันธงไชยเอา ได้วันที่ 29 พฤษภาคม วันเสาร์ด้วยเลยเอาวันนี้ละกัน สาเหตุที่ซื้อส่วนหนึ่งก็มาจากภีมด้วย อีกส่วนก็สนองความต้องการของพ่อกับแม่(ซึ่งแน่นอนว่าแม่เป็นหลัก) แต่บอกใครๆว่าเพื่อภีม ไว้ขนของภีม มีรถกว้างๆให้ภีมนั่ง(จริงๆก็ให้ภีมนั่งคาร์ซีทไม่ได้เกี่ยวเล้ย) อิอิ เรื่องของเรื่องแม่น่ะแอบชอบ CRV อยู่แล้วแต่ไม่กล้าเสนอprojectกับพ่อกลัวไม่ผ่าน(ถึงจะช่วยกันจ่ายก็เหอะ) ไหนจะมีลูกค่าใช้จ่ายมันก็เยอะขึ้นด้วย แต่พอพ่อเปิดประเด็นมาว่าชีวิตคนเราไม่รู้จะยาวแค่ไหนอยากได้อะไรถ้าไม่เดือดร้อนมากก็เอาเหอะ เข้าทางแม่ทันที แม่ก็มาบวกลบคูณหารบัญชีรายได้กับรายจ่ายปัจจุบันของพ่อกับแม่ มันพอจะได้อยู่บ้างก็เอาวะ civic ขนของภีมไปกลับบ้านยายกับบ้านเราก็เต็มพอดีถ้าเป็น CRV ยังพอมีที่เหลือบ้าง ชักแม่น้ำทั้ง 5 มาแล้วก็ตัดสินใจซื้อ

ออกจากบ้านไปกันตอนเช้า ตา ยาย น้าเอื้อยไปด้วย ตาจะช่วยขับ civic กลับมาให้ รับรถเสร็จก็ไปบ้านทวดกัน ประเพณีบ้านเราให้ความสำคัญกับพ่อแม่เป็นหลัก รถก็ให้ตาสตาร์ทเอาฤกษ์เอาชัยให้ ขับมาให้ทวดเป็นคนเจิม รถทุกคันของบ้านเราทวดเจิมไม่เคยมีปัญหาอะไรนะ อย่างที่ว่าพ่อแม่คือพระอรหันต์ของลูกไงจ๊ะ

หลังจากออกรถได้ 2 วันก็วันเกิดตา แต่ตาเลี้ยงก่อน 1 วันซึ่งเป็นวันอาทิตย์จะได้พร้อมหน้าพร้อมตากันทุกคน ชวนทวดอยู่กับน้าจิ๊บ พี่ชิมาด้วย กินข้าวเย็นที่บ้านกัน แล้วก็เป่าเค้ก แม่ซ้อมภีมร้อง HBD ตามาล่วงหน้าแล้ว พอวันจริงภีมทำได้ดีมาก พอร้องขึ้นเพลงHBDกี่รอบภีมก็ร้อง อือๆอาๆ ตามจนจบเพลงทุกรอบ แล้วก็แปลกนะร้องเฉพาะเพลงนี้เพลงอื่นไม่ร้องตาม แล้วร้องเฉพาะวันนี้ด้วย ทำเอาตาปลื้มสุดๆ (ปล.ไม่ได้ถ่ายรูปอีกแล้ว อะไรกันนี่ )

เดือนนี้แม่ได้การ์ดเชิญไปงานแต่งงานเลขาที่แผนก พี่ๆที่แผนกเค้าอยากเจอภีมกันแม่เลยว่าจะกระเตงไปด้วย แอบคิดอยู่เหมือนกันว่าจะไหวมั๊ยเพราะมันกลางคืน เป็นเวลานอนภีมด้วย แต่เห็นที่ผ่านมาเป็นเด็กสร้างภาพมาตลอดออกงานไหนไม่เคยทำแม่ขายหน้า(แต่กลางวันหมดเลยนะ) เลยลองดู ขั้นแรกแม่ก็ต้องเสาะแสวงหาชุดไปงานก่อน สั่งทางเนตไปได้ของมาทีแรกตกใจไหงตัวใหญ่นักฟร่ะ แอบเซ็ง พยายามไปหาเสื้อแบบอื่นก็ไม่ได้ที่ถูกใจ ถอดใจกะว่าไม่ต้องหล่อมากก็ได้ จนวันไปตอนเช้าหยิบมาลองอีกที โอ๊ะใส่ได้แล้วแฮะ ดีเลย หล่อสมใจแม่

ไปถึงงานที่สยามสมาคมทีแรกภีมก็ยิ้มแย้มดี ยิ้มกับเค้าไปทั่วโดยเฉพาะกับนายแม่(ดีมากจ๊ะ) ยอมให้ป้าๆอุ้ม ทั้งหมดนี่คือตอนถ่ายรูปหน้างานนะ พอเข้าไปนั่งโต๊ะ เธอเริ่มมีอาการงอแง ง๊องแง๊ง นมก็ไม่เอา จุกหลอกก็ไม่เอา แม่ให้พ่อพาไปเข็นเดินเล่นข้างนอกก็ร้องจะเป็นจะตายน้ำตาไหลพรากๆไม่เอาท่าเดียว พ่อกับแม่ก็แปลกใจคิดไปว่าคงง่วงเพราะได้เวลานอนแล้ว ยิ่งอุ้มเข้าในงานก็จะร้องดีนะที่ตอนเจอประธานบริษัทแม่ ไม่ร้องออกมาไม่งั้นแม่หน้าแหกยิ่งขึ้น ท่านทักว่าภีมโหงวเฮ้งดี เลี้ยงดีๆนะฉลาดมาก(ท่านดูโหวงเฮ้งเก่งนา) สรุปแม่ต้องยอมแพ้กลับบ้านทั้งที่กินแค่ออร์เดิร์ฟ แม่เก็บของลาคนออกไปหาพ่อที่เข็นภีมที่สนาม บอกภีมกลับบ้านแล้วลูก พอเข็นออกนอกงาน ภีมซึ่งนอนร้องไห้ดราม่าในรถเข็นหยุดร้องทันที แม่ส่งขวดนมให้ก็นอนดูดสบายใจเชิบ พอถึงรถก็อารมณ์ดีขึ้นมาเชียว นั่งรถไปซักพักก็หลับ แม่ก็คิดว่าสงสัยจะง่วงจริงๆแต่แอบคิดในใจ มันรู้ได้ไงวะว่ากลับแล้ว เข็นออกนอกงานแค่ก้าวเดียวหยุดร้องทันที ป้าอ้อมมาบอกทีหลังไม่รู้เกี่ยวกันรึเปล่า เจ้าสาวเค้าบอกว่าเจ้าที่ที่นี่ค่อนข้างแรง เด็กร้องกันหลายคน แม่ก็ไม่ได้บอกกล่าวท่านตอนเข้างานด้วย คิดไม่ถึงอ่ะ ก็แปลกนะเพราะปกติภีมไม่เคยเป็นอย่างนี้ แล้วพอออกนอกงานก็หายทันทีเลยด้วย ไม่เชื่ออย่าลบหลู่ คราวหน้าแม่ต้องบอกกล่าวทุกที่แล้ว