เข้าโรงพยาบาลกลางดึกมันแย่อย่างนี้นี่เอง

ต่อจากที่ไปพัทยาบล๊อกที่แล้วนะ

เรากลับมาที่พักแม่ก็พาภีมเข้านอน หลับไปซักพักประมาณ 5 ทุ่ม ภีมก็ตื่นมาร้องซะงั้น สงสัยจะฝันร้าย ตาเปิดเข้ามาดู แล้วก็บอกว่าจะพายายไปหาหมอที่โรงพยาบาลนะ แม่ก็ตกใจอ้าวเป็นไรเนี่ย ยายบอกว่าหาวแล้วเหมือนกรามค้าง ซึ่งยายเคยเป็นอยู่แล้ว มันปวดทรมาน เคี้ยวอะไรไม่ได้ด้วย ตาเลยพาไปหาหมอดีกว่า

แปลกดีนะภีมตื่นมาร้องตอนที่ยายกำลังออกไปหาหมอพอดี๊ หรือภีมสื่อถึงยายได้หว่า

น้าจิ๊บ ขับรถไปให้ ตา น้าเอื้อยไปด้วย แม่อัพเดทกับน้าเอื้อยผ่านบีบีเอา น้าว่าขับไปซักพักตาขับเองเพราะน้าจิ๊บไม่ได้ดั่งใจ(แล้วจะปลุกเค้าไปทำไมเนี่ย) แต่ตาเมาอ่ะนะขับรถห่วยมาก ขับเร็วเกือบชนคนแน่ะ ไม่ดีเลยเหล้าทำให้คนดื้อไม่ฟังคนอื่น แล้วก็เจ้าอารมณ์นะลูก โตขึ้นถ้าภีมจะกินเหล้า อย่าให้เหล้ามาควบคุมภีมนะ

ต่อๆตกลงเข้าโรงพยาบาลกรุงเทพพัทยา ซึ่งเป็นเอกชนมีชื่อ แต่สิ่งที่ยายได้รับมันช่างต่างจากชื่อเสียงสิ้นเชิง หลังจากติดต่อเรียบร้อย เค้าก็ให้ยายไปรอห้องฉุกเฉิน พยาบาล(หลายคนนะไม่ได้มีคนเดียว)ซึ่งหน้าเป็นตูดให้ยายไปนอนเตียงที่เลอะเลือดใครก็ไม่รู้ แล้วใคร้จะไปนอนลงฟร่ะ ต้องบอกเธอถึงจะเปลี่ยนเตียงให้ แล้วก็นอนรอไปเกือบชั่วโมงหมอก็ยังไม่มา จนยายบอกไม่ไหวกลับเหอะ ทนๆเอาไปหาหมอบ้านเราดีกว่า ยายลุกเดินออกมายังไม่มีพยาบาลมาถามซ๊ากคน อะไรเนี่ย ยายบอกไม่รู้ฝรั่งเตียงข้างๆจะเป็นไง ชักน้ำลายฟูมปากอยู่เนี่ย

แม่โมโหอยู่นะ อาไร้โรงพยาบาลเอกชน เก็บค่ารักษาก็แพงแต่บริการห่วยทั้งด้านการต้อนรับ การดูแลคนไข้ ยันการรักษา อะไรจะห่วยได้ทุกเรื่อง ก็เข้าใจว่ากลางคืนมันฉุกเฉิน แต่ถ้าบุคลากรไม่พร้อมคุณก็ไม่ควรเปิดกลางคืนดิ บอกไปเลยรับรักษาเฉพาะกลางวัน เคสยายขนาดไม่มีคนไข้อื่นนะ ดีที่ไม่ได้เป็นอะไรมาก ไม่งั้นไม่ตายไปแล้วหรอ น้าเอ้บอกเพื่อนเคยหัวแตกไปโรงพยาบาลนี้แหล่ะ กว่าหมอจะมาเย็บก็ช้าเกินไป ไม่รู้ฝรั่งคนนั้นจะเป็นยังไง ยายบอกพยาบาลก็หลายคนแต่ไม่มีใครมาดูคนไข้เลย (ทำไรกันอยู่ฟร่ะ เดือดได้อีก)

สรุปยายกลับมาที่พัก พรุ่งนี้กลับบ้านค่อยไปหาหมอที่บ้านดีกว่า

ตื่นเช้ามายายบอกดีขึ้นแต่ยังปวดอยู่ เคี้ยวอะไรไม่ได้มากต้องนิ่มๆ อ่อนๆ

แม่ป้อนข้าวภีมเสร็จก็พาลงไปนั่งริมทะเล พวกผู้ใหญ่กินกาแฟ ไข่ลวก ขนมปังกัน แต่เด็กชายภีมได้หม่ำขนมปังกะเค้าเหมือนกัน ช่วงนี้กินมั่วไปหมดตั้งแต่ใกล้ขวบเนี่ย ตายาย(รวมถึงแม่ด้วยแหล่ะ)ป้อนของกินผู้ใหญ่พวกขนมปังไรงี้ให้ภีมประจำ เธอก็แอบตะกละด้วยอ่ะเห็นใครกินก็อยากกินด้วยตลอดดด

กินข้าวเช้าเสร็จก็ไปเก็บของ อาบน้ำกลับบ้านกัน วันนี้เป็นครั้งแรกที่ภีมเรียกคนอื่นอ่ะ ครั้งแรกก็เรียกตา ตาเดินไปที่รถ ยายอุ้มภีมอยู่ภีมตะโกน "เอ้อ เอ้อ" พร้อมยื่นไม้ยื่นมือ ทีแรกยายคิดว่าตะโกนเล่นไม่มีความหมาย แต่คนแถวนั้นเค้าว่าตะโกนเรียกตา ยายสังเกตดูก็ใช่นี่หว่า เพราะพอตาเดินมาก็หยุดตะโกน

ถ่ายรูปก่อนกลับหน่อย รูปครอบครัวที่หาย๊าก ยาก



ขากลับแวะกินกลางวันกันที่เขาสามมุข พาไปดูลิงด้วย แต่ภีมหาสนใจไม่ คงคิดว่าพวกเดียวกันม้าง มื้อนี้พ่อกับแม่เป็นเจ้ามือ น่าเสียดายยายกินไม่ค่อยได้ ของโปรดยายทั้งน้าน ภีมตะโกนเรียกพี่ชิ พอพี่ชิมาก็หันไปเรียกน้าเอื้อย เหมือนเพิ่งค้นพบสิ่งที่ทำได้เลยทำใหญ่ หุหุ แต่เรียกแบบ เอ้อ เอ้อ อ่ะนะ

ถ่ายกับคุณยายยังสาวหน่อย ใส่แว่นเนี่ยกันลมนะยายเจ็บตาอ่ะ (กลับไปต้องเช็คสุขภาพยกชุดซะแล้ว)



รูปนี้บังน้าเอื้อยมิดเลย เห็นสะดือจุ่นอีกต่างหาก



ขากลับแวะซื้อของภีมก็ตะโกนเรียกแม่ พ่ออุ้มภีมเดินข้างหลัง ภีมก็ตะโกน เอ้อ เอ้อ เรียกแม่ ตลกดี กลับถึงบ้านภีมก็อึ๊แตกพอดี แถมพี่ชิก็ไปอ้วกหน้าบ้านเราอีก เด็กๆเป็นไรกันเนี่ย

ถึงบ้านยายไปหาหมอที่ไทยนครินทร์ โรงพยาบาลประจำครอบครัวเรา บริการดีตั้งแต่ต้อนรับ จนถึงหมอ อย่างนี้ซิค่อยสมเป็นเอกชนหน่อย

จบทริปไปแบบทุลักทุเลเล็กน้อยเน๊อะ

รักลูกอยู่แล้ว
แม่อ้อ

Create Date : 08 ธันวาคม 2553 Last Update : 8 ธันวาคม 2553 14:44:32 น. Counter : 1189 Pageviews.		2 comments
Share Tweet