ความคิดเปลี่ยนชีวิต #102 บญจะตามเราไปทุกชาติ
ในช่วงเป็นวัยรุ่นผมรู้สึกไม่ดีกับคนไร้บ้าน (Homeless) หรือขอทานและมองว่าเป็นพวกที่ไม่สู่ชีวิต ไม่รู้จักหางานทำ เพราะผมเองทำงานหลายอย่างมาตั้งแต่เด็ก จะรู้สึกไม่ดีเสมอถ้าเค้าตรงเข้ามาขอเงินจากผม
ครั้งหนึ่งผมกำลังยืนรอรถเมล์อยู่ มีผู้ชายคนหนึ่ง สภาพร่างกายสมบูรณ์ดีทุกอย่าง เดินเข้ามาขอเงิน 20 บาทเพื่อไปกินข้าวผมไม่ให้แถมต่อว่ากลับไปด้วยว่า...
"เอาเงิน 20 บาทไปกินข้าวแล้วทำยังไง
กลับมาขออึกใช่ไหม ขี้เกียจแบบนี้ผมไม่ให้"
ตอนนั้นผมอินกับคำว่า
"สอนให้คนกินปลากินได้แค่มื้อเดียว
แต่ถ้าสอนให้หาปลามีปลากินไปตลอดชีวิต"
ผมคิดว่าถ้าเราจะให้ทานก็ต้องให้แบบที่ทำให้เขาสามารถช่วยเหลือตัวเองได้และมีกินไปตลอดชีวิต...
กลับมาถึงบ้านพอเล่าให้แม่ฟัง แม่ผมบอกว่า
"ไม่โดนเค้าทำร้ายก็โชคดีแล้วนะลูก
นอกจากไม่ให้ทานเค้าแล้วยังไปว่าเค้าอีก"
ตอนนั้นผมก็ยังคิดว่าความคิดผมถูกอยู่ดี
แต่เมื่อเลยมาถึงวัยทำงานและได้ไปทำบุญตักบาตรวันขึ้นปีใหม่ที่พุทธมณฑลมีพระรูปหนึ่งเทศน์เกี่ยวกับ "ของรัก" ผมจำมาถึงวันนี้
"คนเรามีของรักของหวงกันทุกคนแต่สิ่งเหล่านั้นรักเราอย่างไรมาฟังกัน...."
สิ่งแรก:เรารักเขาสุดหัวใจแต่เขาไม่รักเราเลย
คือ "สมบัติทรัพย์สิน"ที่เราเพียรหามาได้ ทั้งชีวิตแต่มันไม่รักเราเลย ไม่สามารถนำไปได้เมื่อเวลาที่เราจากไป
สิ่งที่สอง:เรารักเขาและเขาก็รักเรา
คือ "สามี ภรรยา ลูก ครอบครัว ญาติพี่น้อง"
รักเราแต่ก็ทำมาส่งเราที่วัดได้เท่านั้น
สิ่งที่สาม:เราไม่รักเค้าเลยแต่เค้ารักเราสุดหัวใจ
คือ "บุญ" จะติดตามเราไปทุกภพทุกชาติ
หลังจากนั้นมาผมเริ่มทำบุญทุกครั้งที่มีโอกาส
ลดความตระหนี่ลง แล้วรู้สึกว่ามีความสุขมากขึ้น อย่างประหลาด ผมตักบาตรมากขึ้น ผมเอาอาหารไปแจกในงานบุญสำคัญ ผมใช้เงินทำบุญมากขึ้นโดยไม่ได้ ติดใจว่าวัดจะเอาไปใช้อะไรเพราะผมถือว่าบุญเกิดขึ้นตั้งแต่ตอนผมตั้งใจจะให้แล้ว...
ชีวิตผมดีขึ้นเงินทองไม่เคยขาดมือ โอกาสต่างๆทะยอยกันวิ่งเข้ามาให้ผมได้ทำงานและได้ทำการค้า ชีวิตเปลี่ยนไปตั้งแต่บัดนั้นครับ
ผมเปลี่ยนความเชื่อแล้วว่า...
"บุญจะติดตัวไปทุกภพชาติ..."
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
