ความคิดเปลี่ยนชีวิต #63 ไม่ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่
สำหรับคนที่เข้าใจเรื่องของเวลาในชีวิตเราจะไม่ยอมเสียเวลาไปกับเรื่องไร้ประโยชน์ไร้สาระเค้าจะใช้เวลาอย่างคุ้มค่าเพื่อทำสิ่งที่ส่งผลต่อความสำเร็จตามเป้าหมายที่ตั้งไว้เสมอ
แต่หลายคนที่ผมพบเจอในชีวิตการทำงานบางคนใช้เวลาไปกับการโต้เถียงข้อขัดแย้งหรือการแก้ตัวจนกระทั่งแทนที่จะได้ทำในสิ่งที่สำคัญกลับใช้เวลาไปกับเรื่องนั้นมากมายแถมยังไม่ได้ไหลด้วยนอกจากความขัดแย้งที่จะก่อตัวขึ้นมาใหญ่ขึ้นเรื่อยเรื่อย
ประสบการณ์ทำงานของผมขอยกตัวอย่างในเรื่องเกี่ยวกับการทำซอฟต์แวร์ครั้งหนึ่งเราจ้างบริษัทภายนอกเข้ามาทำซอฟท์แวร์ให้กับบริษัทวิธีการก็เป็นปกติคือมีการเข้ามาเก็บรายละเอียดโดยให้ผู้ใช้เล่าถึงความต้องการทางธุรกิจและความต้องการใช้งาน ในระดับซอฟต์แวร์
เมื่อเอกสารการออกแบบออกมาเป็นรูปธรรมมีบางส่วนที่ผิดพลาดเช่นมีการตกหล่นของข้อมูลหรือการออกแบบหน้าจอที่ทำให้เกิดการใช้งานที่ยุ่งยาก
ปัญหาเหล่านี้แก้ไขได้โดยผู้ออกแบบซอฟต์แวร์คนเดียวเนื่องจากเข้าใจอยู่แล้วว่าผู้ ใช้ ต้องการอะไรและความเป็นมืออาชีพก็สามารถจะออกแบบซอฟต์แวร์นั้นได้จากประสบการณ์ที่ทำมาหลายครั้ง
แต่แทนที่จะกลับไปแก้ไข ซึ่งทำแป๊บเดียวก็เสร็จแล้ว กลับปฏิเสธและทำให้กลายเป็นเรื่องใหญ่โตโดยบอกว่าถ้าจะแก้ไขสิ่งเหล่านี้ต้องคุยกับผู้ใช้กันใหม่หมดเลยต้องเรียกทุกคนมาคุยกันใหม่
เป็นตัวอย่างของการทำให้เรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่ถ้าคิดว่ามันเป็นเรื่องเล็กและยอมรับความผิดพลาดของตัวเองเค้าก็เพียงแก้ไขเอกสารและส่งมาให้อนุมัติใหม่แต่เมื่อคิดว่าตัวเองไม่มีโอกาสผิดพลาดหรือไม่ยอมรับความผิดพลาดก็จะแก้ไขก็จะกลายเป็นเรื่องใหญ่แบบนี้ เป็นลักษณะที่เมื่อตัวเองผิดพลาดแล้วก็โทษผู้อื่นเป็นอุปนิสัยของปัญหาในระดับวุฒิภาวะการทำงาน
กว่า จะพูดให้แก้ไขได้ก็ใช้เวลานาน แถมยังทำให้ลูกค้ารู้สึกว่าเราลูกค้าทำให้เขาเสียเวลาทำให้ผมนึกถึงคำพูดที่ว่าคนที่จะประสบความสำเร็จได้นั้นต้องไม่ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ตัวอย่างก็เป็นแบบนี้นี่เองถามว่าลูกค้ารู้สึกอย่างไร ครั้งต่อไปบริษัทนี้ย่อมไม่ได้งานจากลูกค้าอีกแน่นอนเพราะไม่สามารถยอมรับคำติชมเพื่อแก้ไขงานให้มีคุณภาพดีขึ้นได้
เรื่องเล็กๆก็ปล่อยให้มันเป็นเรื่องเล็กต่อไปนะครับเอาเวลาไปทำเรื่องสำคัญกว่าดีกว่า
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
เหมือนการทำอาหาร...ทำแค่พอให้ผ่านๆ ไม่ได้ใส่ใจในรสชาติ รายละเอียดปลีกย่อย คนกินๆ ครั้งเดียวก็หนีหาย..
ปล.คนเขียนเป็นเชฟค่ะ อิ อิ