หมู่บ้านสว.นิวยอร์ก ได้พบเพื่อนบ้านใหม่ นักสู้ที่น่าชื่นชม
หมู่บ้านสว.นิวยอร์ก ได้พบเพื่อนบ้านใหม่ นักสู้ที่น่าชื่นชม จขบ. (เจ้าของบล็อก) ชอบมาเดินออกกำลังกายที่หมู่บ้านสว. ที่นี่ และไดัรู้จักสว.ที่นี่หลายท่าน และอยากเล่าเรื่องของคุณลี ที่สู้ชิวตจริงๆ
ที่นี่เป็นหมู่บ้านสว.สำหรับผู้ที่มีอายุ 55 ปีขี้นไป จ่ายค่าเช่า 30 % ของรายได้ สำหรับสว.ที่ทำงานและมีรายได้น้อยตอนเกษียณ จ่ายค่าเช่าน้อย ส่วนที่เหลือรัฐจะจ่ายให้เข้าของโครงการณ์ เป็นสวัสดิการณ์ของรัฐที่ดูแลสว.ที่มีรายได้น้อยตอนเกษียณ เริ่มจองที่พักได้ตั้งแต่อายุ 55 ขี้นไป ใช้เวลารอ ตามคิว น้องที่รู้จัก มาจองอายุเกือบจะ 70 แล้ว โชคดีรอประมาณ 3 ปี เคยพาเพื่อนไปจองที่อื่น เกือบ 10 ปีแล้วยังไม่ได้เลย จริงๆห้อง ว่างก็จะหายาก เพราะคนที่อยู่แล้วก็ไม่ออกกัน เรียกว่าอยู่ชั่วชีวิต
หมู่บ้านนี้จะเป็นเหมือนบ้านหลายๆหลัง แต่ละหลังมีสองฝั่ง แต่ละฝั่งมีห้องนอนข้างล่าง และห้องนอนข้างบน ทางเข้าคนละทาง ผู้ที่มีสิทธิได้เข้ามาอยู่ จ่ายค่าเช่า 30% ของรายได้และที่เหลือรัฐจ่าย อยู่ตลอดชีวิต ราคาเต็มเดือนละ $1417 ส่วนที่เหลือรัฐจ่ายให้เจ้าของตีก
สว.ที่นี่อยู่ห้องละ 1 คน มีญาติมาพักได้ชั่วคราวไม่กี่อาทิตย์ สว.จะได้รับการช่วยเหลือฟรีจากรัฐ ถ้าช่วยเหลือตัวเองไม่ได้มาก จะมีพนักงานคนมาช่วย เช่น ซักผ้า ทำความสะอาดห้อง วันละ 3-4 ชม เตรียมอาหารด้วย
บรรยากาศที่นี่ดีมีต้นไม้ร่มเย็น มีออฟฟิสของผู้จัดการ มีห้องประชุม บางที่ก็จะมีองค์กร ร้านอาหารนำมาแจกให้สว.ในหมู่บ้านนี้ มีผู้ดูแลรับผิดชอบซ่อมแซมและบำรุงรักษาอาคารตลอดเวลา เวลามีปัญหาเกี่ยวห้องที่พักเช่นน้ำรั่ว หรือ อะไรชำรุด แจ้งที่ออฟฟิส จะส่งผู้ดูแล เราเรียก Super ( Superintendent) มาซ่อมแซม
ๅ
บ้านหลังหนี่งเป็นสองฝั่ง ตรงกลางเป็นที่รวม แต่ละฝั่งมีทีนิดหน่อย บางบ้านก็ปลูกดอกไม้ มองเห็นชั้นล่างสองฝั่ง ฝั่งละหนี่งห้องนอน ชั้นบนฝั่งละหนี่งห้องนอน มีทางแยกเข้าห้อง อยู่ชั้นล่างอาจจะรำคาญหน่อย เวลาชั้นบนเดินมากๆ..
ๅ
จขบ.ชอบไปเดินเล่นและดูต้นไม้ต่างๆ ที่เขาปลูกกัน ไปเจอต้นพริกขี้หนูหอม สวย งามด้วยไปที่ไรก็ไปดูบ่อยๆ อยากเจอเจ้าของ คิดว่าถ้ามีเม็ดแก่ๆ จะขอมาทำพันธ์ เดินมาสองสามอาทิตย์ไม่เคยเจอเจ้าของเลย
1
เวลาเดินออกกำลังกายก็เดินชมดอกไม้ ต้นไม้แต่ละบ้านปลูกกัน วันหนี่งเดินไปชมต้นไม้ เห็นตนพริกขี้นกหอม เห็นต้นใบและรู้จักว่าใช่แน่ เอาเม็ดแดงๆจากเมืองไทยมา พอจะปลูกหาไม่เจอว่าอยู่ที่ไหน พอเห็นต้นนี้ ดีใจมาก คิดในใจว่าอยากเจอเจ้าของจะได้ขอเม็ดแดงๆไว้ทำพันธ์ เดินหลายวัน วนเวียนไปดูต้นพริกนี้ และก็รู้สีกงง ว่าต้นพริกอยู่ผิดที่แทบทุกวัน นีกในใจว่าเขาเห็นเราไปแอบดูหรือเปล่า
ตอนนี้พริกขี้หนูเริ่มมีแดงๆ เพิ่มละ คอยดุเขาจะเก็บต้อนไหน แต่ไม่ค่อยเจอเลย อาจจะไม่ได้มาปลูก ห้ามใจจริงๆ ไม่อยากขโมยเก็บสักเม็ด .... ผ่านมาที่ไรก็ไม่เจอเจ้าของ
ต้นพริกแอบอยู่ในกลุ่มนี้
หลังจากพบเจ้าของแล้ว ชื่อคุณลี (ชื่อสมมุติ) เล่าว่าทุกคืนเธอจะยกเข้าบ้าน เช้าถึงเอาออกมากลัวคนขโมย เอาพันธ์มาจากเวียตนาม ปลูกมานานพอหนาวก็ ไว้ในบ้าน หน้าร้อนจะเอาออกมารับแดดนอกบ้าน ผักต่างๆนิดหน่อยที่เธอปลูก เก็บไปขายด้วย
วันนี้ได้พบเจ้าของต้นพริก คุยกันยาวมาก ชื่นชมคุณลีจริงๆ เป็นคนเวียตนาม พายเรือจากเวียตนามมาที่กัมพูชา ต่อมาประเทศไทยไปอยู่บางแสนหลายปี จากนั้นก็ไปอยู่ประเทศฟิลิปปินส์ และมาอเมริกา ตอนแรกเห็นดูท่าทางแข็งแรง ดูสดใส เดาว่าคงอายุหกสิบกว่า พอคุยๆถามว่ามาอยู่ที่ตึกนี้กี่ปีแล้ว บอกว่ามา อยู่ 30 กว่าปี โอ้ แล้วคุณอายุเท่าไร บอกว่า 81 วาว ดูแข็งแรงไม่น่าถึงเลย เคยทำร้านอาหาร ที่เห็นนี่เขาเข็นรถเข็นเต็มไปด้วยผลไม้ มะม่วงหกกล่อง เงาะ หนี่งลัง ลำใยหนี่งลัง ขนุนสองลูก ลูกใหญ่มาก หนักราวๆ 24 ปอนด์คง เกินสิบกก. เห็นแล้วนีกในใจ อายุ 81 เก่งมาก
คุณลีบอกว่าขับรถไป China Town ซื้อผลไม้ (ขับรถไปประมาณชม.กว่า) และไปตอนตี ห้า เขามีตลาดมาขายของให้คนรับซื้อไปขายต่อ พอมาถึงที่พักนี้ ก็ขนของจากรถมา ที่ห้อง เธออยุ่ห้องชั้นบน ยกของพวกนี้ขี้นไปชั้นบน สำหรับขนุนที่หนักจะใส่รถลาก แล้วลากขี้นบันใดไปที่ละขั้น บันใดมี เก้าขั้น ถามว่าลากแบบนี้ไม่กลัวตกบันไดหรือ บอกว่าเคยตกขัอเท้าหักแล้ว... เห็นแล้วนีกสงสารในใจว่าทำไมต้องทำงานหนัก ขนาดนี้ อีกอย่างผลไม้ซื้อแล้วทำไมไม่ไว้ในรถ ทำแบบนี้อาทิตย์ละสองสามครั้ง เช้าวันรุ่งขี้นมาผ่าขนุนเป็นชิ้นๆ แล้วขนไปที่รถ พร้อมทั้งผลไม้ที่ขนขี้นไป ขับรถไป ขายที่ Connecticut ขับรถอีกเกือบสองชั่วโมง
ชื่นชมจริงๆ หน้าตาสดใส ทำงานหนักแต่ก็แข็งแรง ทั้งขับรถไปซื้อของและขนของ ขี้นลงที่ห้อง เป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่งคนหนี่ง คงทำงานจนเคย ไม่อยากอยู่เฉยๆ เพราะที่จริงถ้าไม่ทำอะไร มาอยู่ที่หมู่บ้านนี้ รายได้อีก 70 % ของเธอก็พอใช้ เพราะเจ็บป่วยก็ไม่ต้องจ่าย แถมถ้าต้องซื้อยา เก็บใบเสร็จไว้ แต่ละเดินเอาไปลด ค่าเช่าได้ด้วย
วันนี้เธอแต่งตัวดูดี ไปหาหมอตรวจสุขภาพประจำปี Super มาดูน้ำรั่วก็อกในห้องน้ำ
สรุปคือเธอเป็นคนขยัน.. จริงๆ สู้ชิวิตมาตั้งแต่พายเรือมากัมพูชาแล้ว ไปหลายๆ ประเทศ ต้องลำบากมากจนถึงวันนี้ เธอเป็นตัวอย่างนักสู้ที่น่าชื่นชมจริงๆ
Klaibannn Blog newyorknurse
Create Date : 25 สิงหาคม 2564 |
Last Update : 26 สิงหาคม 2564 21:18:21 น. |
|
9 comments
|
Counter : 1817 Pageviews. |
|
|
|
ผู้โหวตบล็อกนี้... |
คุณสองแผ่นดิน, คุณโอน่าจอมซ่าส์, คุณร่มไม้เย็น, คุณhaiku, คุณlovereason, คุณอุ้มสี, คุณเริงฤดีนะ, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณกะว่าก๋า, คุณเซียน_กีตาร์, คุณหอมกร, คุณkae+aoe, คุณtoor36, คุณSertPhoto |
โดย: lovereason วันที่: 25 สิงหาคม 2564 เวลา:23:52:59 น. |
|
|
|
โดย: อุ้มสี วันที่: 26 สิงหาคม 2564 เวลา:0:05:54 น. |
|
|
|
โดย: เริงฤดีนะ วันที่: 26 สิงหาคม 2564 เวลา:6:31:36 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า วันที่: 26 สิงหาคม 2564 เวลา:6:49:44 น. |
|
|
|
โดย: หอมกร วันที่: 26 สิงหาคม 2564 เวลา:7:50:53 น. |
|
|
|
โดย: คุณต่อ (toor36 ) วันที่: 26 สิงหาคม 2564 เวลา:21:17:15 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า วันที่: 27 สิงหาคม 2564 เวลา:6:46:48 น. |
|
|
|
|
|
|
|
บ้านสว.ที่นี่น่าอยู่จังเลย สวย ร่มรื่นจริงๆ ค่ะ
สวัสดีการดีจังเลยนะคะ ไม่เหมือนเมืองไทยเลยไม่มีแบบนี้บ้าง เฮ้อ
ต้นพริกงามมาก มิน่าเจ้าของหวงมากต้องเก็บเข้าเก็บออก เมล็ดพันธุ์เอามายากเนาะ แม่บอกว่าตอนยายน้อย (น้องแท้ๆ ของยาย) ย้ายไปอยู่ออสเตรเลีย เค้าก็ต้องซ่อนเมล็ดพันธุ์ไว้ตามตะเข็บเสื้อ ตะเข็บกางเกงเพราะเอาเข้าไม่ได้
อ่านประวัติคุณยายเวียดนามแล้วเก่งมากๆ เลยค่ะ สู้ชีวิตมาก แล้วแบบขับรถไปซื้อขายของตั้ง1-2ชั่วโมง ทำได้ยังไง คุณยายแข็งแรงมากๆ เลยค่ะ สุดยอด
ขอบคุณพี่น้อยมากๆ เลยค่า ทางนี้ไปไหนไม่ได้ต้องเที่ยวทิพย์ตามเพื่อนๆ ในบล็อกไปก่อนค่ะ อิอิ