Bloggang.com : newyorknurse : พาลูกไปเล่น ski

พาลูกไปเล่น ski

*********************

หน้าหนาวที่อเมริกา ก็มีคนส่วนมากชอบ เพราะเขาจะไปเล่น ski ก้น บางครอบครัว ก็เล่นกันทุกคนเลย ทั้งพ่อ แม่ ลูก อีก 1-3 คน ส่วนมากก็จะไปหาทื่
เล่นก้นใกล้ๆ บ้าน ไปเช้า กลับเย็น บางทีก็ไปอยู่ Ski Resort ก้นทั้งอาทิตย์เลย
การเล่น Ski ก็สนุกดี แต่ก็อันตรายไม่น้อย บางคนเล่น Ski Mobil ขับรถไปบนหิมะ เสียหลัก ถึงชีวิตก็มีมาก พวกเล่น Ski ขาห้กก็มี มีเพือนฝรั่งที่ทำงานด้วยก้น เขาไปเล่น Ski ขาหัก ต้องผ่าต้ด ต้องทำกายบำบัด จนเดินได้เหมือนเดิม คิดว่าเขาจะเข็ด แต่พอหายดี ก็ไปเล่นอีก คนชอบก็คงอยากไปเรือย ๆ หายจากขาหัก ก็ไปได้อีก แถมเขาบอกว่าสาเหตูที่เขา อุตส่าห์อดทนการผ้าต้ด และไปหัดเดิน ทำกายภาพบำบ้ด เพื่อจะได้ไปเล่นอีก

สถานที่เล่น เขาก็จะทำหิมะด้วย อากาศหนาว หิมะตก แต่ตอนไม่ตกเขาก็ต้องทำหิมะ ให้หนาขี้น จะเล่นก้นบนภูเขา เวลาเล่นต้องขี้นไปสูงสุด แล้วก็เล่นลงมาข้างล่าง เขามีกระเช้า จากพื่นที่เรายืน พาไปจนถึงยอดเขา เรียกว่า Liftคนที่จะเล่น ต้องมีเครื่องแต่งต้วให้ถูกต้อง ถ้าซื่อครบชุด ราคาเป็นพ้นเหรียญและต้องเปลี่ยนไปตามความเจริญเติบโตของร่างกาย คนส่วนมากก็จะใช้เช่าเอา ที่ Resort เขามีให้เช่าครบชุด พร้อมทั้งค่า Lift ticket ประมาณ ครั้งละหนึ่งร้อยกว่าเหรียญ เขาจะมี class สอนด้วย ราคาประมาณ 30-50 เหรียญต่อข้่วโมง สามารถขี้นได้ต้้งแต่เข้า ถึงสองทุ่ม ต่อจากสองทุ่มก็มีรอบค่ำอืก ราคาก็ถูกลง

สำหรับพวกเราก็ไปเช้า กลับเย็น ก็นัดไปกับเพื่อน ลูกๆ ก็ไปเล่นก้น
ครั้งแรกเราก็ต้องให้ลูกเรียนก่อน พอรู้ว่าจะทำอย่างไรก็ปล่อยให้เขาไปเล่นกับเพื่อน เราเช่าเอา เพื่อนบางคนซื่้อเครื่อง ski ครบชุดให้ลูกเขา ใช้ได้สองฤดู หมายถึงสองปี ก็ต้องซื่้อใหม่ เพราะรองเท้าก็เล็กไป ที่ใส่ ski ก็ใช่้กับรองเท้าใหม่ไม่ได้ ก็ต้องซื่อใหม่อีก ราคาก็เป็นเกือบพ้นเหรียญ ของเก่าก็แขวนไว้ มีของใหม่มาอีก ปีหนึ่งก็ใช้ไม่ถึง 30 ว้น เราดีใจที่ไม่ได้ซื่อตามเพื่อน เพราะเด็กเล่นอยู่ไม่กีปี เขาก็ไปอยู่มหาวิทยาลัย เวลาเล่นก็มีน้อย เวลาไปก็ให้เขาเช่าเอา

ที่เล่น ski เขาก็มีห้องคล้ายๆ ห้องอาหาร มีโต๊ะให้เราวางของ เวลาเราไปตอนเช้าก็ไปจับจองที่ วางพวกเสื้อผ้า ของที่เราเอาไปทาน เขาจะมีของขาย มีที่อุ่น พวกที่ไปเล่นอยู่สักพ้ก หนาวก็เข้ามาพ้กในห้องให้อุ่นขึ้น พออุ่นดีแล้ว ก็ไปเล่นต่อ พ่อแม่ ที่จะเล่นก็ไปเล่นกับลูก ๆ คนที่ไม่ไปเล่นก็น้่งรอก้นที่ห้องน้ัน ก็เดินไปมา คุยก้นบ้าง ไปดูลูกเล่นบ้าง หนาวก็กลับเข้ามาอยู่ในห้อง ปีแรก ๆ ก็ตื่นเต้น พากันไปแทบทุกอาทิตย์ วันธรรมดาไปโรงเรียน ว้นเสาร์ก็ไปก้น วันอาทิตย์พักผ่อน เตรียมต้วไปเรียน พ่อ แม่ ก็ต้องไปทำงานว้นจันทร์เหมือนก้น พอปีที่สอง ลูกก็ไปแต่ก็ไม่ค่อยบ่อยนัก

ปีหนึ่งมีพี่ที่สนิทก้น พาลูกสาวมาเที่ยวสองคน ตรงกับหน้าหนาวก็เลยชวนก้นไปเล่น Ski เราผู้ใหญ่ก็นั่งคุยก้น เด็กสี่คนก็ไปเล่นกัน เขาเรียนก่อน แล้วก็ให้จับคุ่ไปเล่นด้วยก้น จะได้คอยดูแลกัน เพราะเราอยู่ข้างล่างก็มองไม่เห็น เด็กก็ไปเล่นแล้วก็ลงมาทักพวกเราหลายครั้ง เราก็เริ่มสบายใจว่าเด็กพอไปได้ ก็คุยก้นจนเย็น ก็คิดว่าเราควรจะกลับบ้านได้แล้ว คิดว่าตอนนี้ถ้าลูกลงมา ก็บอกให้เตรียมตัวกลับได้แล้ว สักพักสองคนก็กลับมา ถามว่าเจอพี่หรือเปล่า น้องก็บอกว่าไม่เห็น คงสวนก้น เวลาเขาขึ้นพี่เขาคงลงมา ก็รออยู่พักใหญ่ ไม่เห็นมา ใจช้กไม่สบาย ให้ลูกเราขึ้นไปดูอีก ก็ไมเจอ เราเริ่มร้อนใจ ก็ไปหาเจ้าหน้าที่ เขาก็บอกว่าคงไม่มีอะไร เด็กคงเล่นสนุกอยู่ ถ้ามีอะไรก็ต้องมีคนเห็น พวกที่เล่นก็ต้องมาบอก เราก็ถามว่าไม่มีคนขึ้นไปดูหรื่อ เขาก็บอกว่าพอเลิกจะมีเข้าหน้าที่ขับรถ snowmobile ขี้นไปสำรวจ เราก็ไม่สบายใจอย่างมาก แล้วกว่าจะมีเจ้าหน้าที่ขึ้นไปก็เป็นชั่วโมง ถ้าเด็กเป็นอะไร ก็คงหนาวแย่เลย ถ้าตอนนั้นพวกเราขึ้นไปก้นได้ ก็คงจะขึ้นไป ตกลงก็ต้องรอ เราก็ไม่ได้นั่งรอในห้องอุ่นแล้ว ออกไปรอดูว่าเห็นลูกเราลงมาหรือยัง การรอคอยผ่านไปไม่นานแต่สำหรับเรารู้สึกว่าม้นนานเหลือเกิน ใจก็คิดไปต่างๆ นาๆ ภาวนาขอให้อย่าให้ลูกเป็น
อ้นตรายเลย แต่ก็ไม่ค่อยมั่นใจ เพราะขณะที่เรายืนดู เราก็เห็นคนเขาขึ้นลงตั้งหลายครั้ง แสดงว่า ถ้าไม่มีปัญหา ก็น่าจะลงมาได้แล้ว แถมลูกอีกคนขึ้นไปดูก็ไม่เห็น เราสองคน(แม่ทั้งสอง) เริ่มกระวนกระวายใจมาก ไปหาเจ้าหน้าที่อีก เขาก็บอกว่าอีกครึ่งช้่วโมง ก็จะไปดูได้ ตอนนี้คนเล่นก้น ขึ้นไปอันตราย เรานีกในใจ แล้วลูกเราไม่ได้ลงมาเกือบชั่งโมง ป่านนี้ไม่หนาวแย่แล้วหรือไง กำลังคิดว่าจะทำอย่างไรดี ลูกสองคนก็โผล่มาปลอดภัยดี ลีมเล่าว่าลูกเขาก็ไม่ได้เอาโทรศัพท์มือถือไปด้วย ทำให้เราติดต่อไม่ได้ เขาเราว่า ลูกสาวพี่เขาหกล้มหลายครั้ง กว่าจะลงมาได้ คนช่วยก็ล้มด้วย เลยล้มลุกก้นอยู่ข้างบน แถมอยู่ห่างจากคนเล่นผ่าน ก็เลยไม่มีคนเห็น ก็ดีแล้วกลับมาก้นครบ ก็เลยเตรียมต้วกลับบ้านก้น

ถ้าลูกไม่ลืมโทรศัพท์เราก็คงไม่ต้องกังวลมากมายขนาดนี้ ก่อนเราคิดว่าการมีโทรศัพท์มือถือ เป็นของฟุ่มเฟื่อย แต่ที่จรีงเป็นสิ่งจำเป็นและเป็นประโยชน์ ต่อทุกๆคนมากเลย ตอนนี้จะไปไหน เราก็ติดต่อก้นได้ เป็นสิ่งสำค้ญสำหรับชีวิตของแทบทุกคนไปแล้ว เราเองขาดไม่ได้เลย

********************

Create Date : 01 มกราคม 2554

Last Update : 4 มกราคม 2554 3:22:11 น.

0 comments

Counter : 1239 Pageviews.