เพื่อน : หยดน้ำบนดินแล้ง

วันหยุดพักผ่อนสมควรเป็นวันที่เราได้ใช้เวลาทั้งยี่สิบสี่ชั่วโมง
เพื่อคลายความรู้สึกนึกคิดบางอย่างให้บางเบาที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
แต่ชีวิตของคนเราไม่เหมือนกัน รวมไปถึงหน้าที่และความรับผิดชอบด้วยเช่นเดียวกัน
บางคนก็ใช้ช่วงเวลาในการพักผ่อนนี่แหละ คิดทบทวนเรื่องราวและหน้าที่ที่ว่านั่น

หลายวันที่ผ่านมา เราใช้ความคิดไปกับหลากเรื่องราว
ไม่ว่าจะเรื่องงานหรือการจัดการชีวิตส่วนตัว
ถึงไม่มากทว่ามันก็ชวนให้ทอดถอนใจอยู่เหมือนกัน
อย่างที่เขาว่ากัน "เป็นผู้ใหญ่มันไม่ง่ายเลย" และ "เป็นวัยรุ่นมันเหนื่อย"
นั่นเท่ากับว่า... จะเด็กหรือผู้ใหญ่ก็มีเรื่องให้คิดมากไม่ต่างกัน

และทุกครั้งที่เรามีเรื่องต้องคิดและจัดการ ซึ่งในบางเวลานั้น
เราต้องการเพียงใครสักคนมารับฟังกัน ถึงไม่ช่วยให้เหตุการณ์ที่เป็นอยู่ดีขึ้น
แต่อย่างน้อย คนที่อยู่รับฟังเราตรงนั้นก็ทำให้เรารู้สึกว่า เ รื่ อ ง จ ะ ง่ า ย ขึ้ น ในที่สุด
แปลทั้งหมดอย่างสั้นๆ ก็คือ กำ ลั ง ใ จ นั่นเอง

มาถึงตรงนี้เรื่องราวที่วนอยู่ในหัวที่ว่ามาทั้งหมดนั่น
ทำให้เราคิดถึงเพื่อนคนนึง...

เพื่อนที่อยู่ข้างเราไว้ก่อน แม้ไม่รู้ว่าเราทำอะไรมา หรือเกิดอะไรขึ้น 
เพื่อนที่รู้จักตัวตนจริงเราและพร้อมจะด่าแบบไม่หมกเม็ด หากเรากำลังก้าวไปในจุดที่ผิด
เพื่อนที่ไม่ต้องเล่าทุกเรื่องราวแต่ให้เกียรติเราเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต
เพื่อนที่เป็นมากกว่าเพื่อนมาตลอด

เราเคยบอกกับตัวเองว่า จะไม่ยอมให้ใครมามีอิทธิพลในชีวิตมากเกินไป
เพราะลำพังแค่แบกรับความรู้สึกตัวเอง มันก็หนักพอแรงอยู่แล้ว
แต่ความจริงเราแทบไม่เคยทำอะไรแบบนั้นได้เลย เมื่อทุกครั้งที่เห็นคนที่รักร้องไห้
เราจะหยุดตัวเองไม่ให้เสียใจและร้อนใจตามไม่ได้ ถึงไม่เคยทำให้เห็นหรือพูดออกมาก็ตาม

โดยที่ความรู้สึกนี้จะเกิดขึ้นกับคนในครอบครัวเท่านั้น แต่จู่ๆมันก็เกิดขึ้นกับเพื่อนคนนี้
ทั้งที่ความจริงเราสองคนสนิทกันมาไม่นาน ตัวเลขดูไม่มากพอกับความรู้สึกที่เกิดขึ้นด้วยซ้ำ
แต่ในวันที่ชีวิตต้องเจอเรื่องยาก ในวันนั้นเรามีกันและกัน... เท่านี้ก็มากพอแล้ว
มากพอที่จะบอกว่า "เมิงเป็นเพื่อนที่กูรักมาก"

มาวันนี้เรื่องราวที่เกิดขึ้น เราเองก็ไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น
และอย่างที่ถามมา ถ้าเป็นตัวเราจะรู้สึกอย่างไร คำตอบมันก็ตามที่รู้
คำอธิบายก็มีไม่มาก แค่คนนึงที่มีความคิดวนอยู่ในหัวมากมายจนไม่รู้ว่าต้องเรียงลำดับมันยังไง
กับความฉุกละหุกที่เกิดตรงหน้าจนต้องรีบคิดรีบตัดสินใจไปโดยไม่ได้ปรึกษา

ไม่รู้จะพูดอะไร ไม่มีอะไรจะแก้ตัว ไม่มีคำขอโทษที่ดีกว่าที่เคยให้
มีให้ได้ดีที่สุดก็แค่ตัวอักษรในหน้านี้เท่านั้น ซึ่งมันก็อาจไม่ทำให้อะไรดีขึ้นก็ได้ แต่...

" ความรักของเพื่อนไม่เย็นฉ่ำเหมือนสายฝน เป็นแค่หยดน้ำเล็กๆหยดนึงเท่านั้น
แต่จะเป็นหยดน้ำที่พร้อมจะหยดลงเสมอ เมื่อวันที่ดินในหัวใจของเพื่อนต้องแห้งผาก "

. . . เรื่องราวเหล่านี้ทำให้หวนคิดถึงหนังเรื่องนึงซึ่งโด่งดังมากในปี 2000 
โดยเฉพาะเพลงประกอบหนังที่ฮอตติดลมบนหลายเพลงหลายชาร์ตทั่วโลก
ที่สำคัญหนังประสบความสำเร็จถึงขั้นที่โกยรายได้ไปมากกว่า 113 ล้านเหรียญเลยทีเดียว







Coyote Ugly : บาร์ห้าวสาวฮอต

ถามว่ามันเกี่ยวกันยังไงกับเรื่องราวของเพื่อน ทั้งๆที่หนังพูดถึง
เรื่องราวการเดินตามความฝันของหญิงสาวผู้รักในเสียงดนตรี

แต่ในฉากนึงของหนัง เพื่อนนางเอกที่สนิทกันมาตั้งแต่ยังเด็ก
วิ่งมากอดให้กำลังใจนางเอกทั้งในชุดเจ้าสาว... วันนั้นเป็นวันแต่งงานของเธอ
แต่เมื่อรู้ว่าพ่อของเพื่อนป่วยเข้าไอซียู เธอก็รีบมาหานางเอกโดยไม่ได้สนใจ
ว่าตัวเองกำลังอยู่ในพิธีฉลองแต่งงาน ด้วยเหตุผลเดียวที่ว่า...

"เพื่อนรักคือคนในครอบครัว และคนในครอบครัวคือคนสำคัญ"

ที่สุดแล้ว...
เราก็มักได้อะไรดีๆจากหนังเสมอ และชีวิตจริงมันก็ไม่ต่างออกไปสักเท่าไร

ขอบคุณข้อมูลจาก  วิกิ 
ขอบคุณภาพจาก  วิดีโอเอ็มไทย 

Create Date : 27 มกราคม 2556		4 comments
Last Update : 27 มกราคม 2556 22:19:23 น.
Counter : 1298 Pageviews.
Share Tweet