เพิ่งรู้ว่าวันนี้มันวันที่ 10 เดือน 10 ปี 2010  ไม่รู้ว่าเป็นวันดีรึป่าวนะ  แต่สำหรับเราวันนี้ก็เป็นวันธรรมด๊า ธรรมดาอีกวันนึงที่ชีวิตยังต้องดำเนินไปด้วยความยุ่งเหยิง

ตั้งแต่ขึ้นปีงบประมาณใหม่  ยังไม่มีวันไหนที่สบายๆเลยนะ  เราตั้งใจไว้ว่าจะไม่สนใจคนอื่นล่ะ เพราะที่ผ่านมาตลอดระยะเวลา 2 ปีนิดๆ ระบบราชการได้ทำให้เราขาดความมั่นใจไปนิดๆนะ  ว่า...เอ๊...ทำดี ไม่เห็นได้ดี เลย (วะ)

แต่ลึกๆก็แอบหมั่นไส้ชาวบ้านที่มันดีแต่ประสบสอพลอ วันๆไม่ทำอะไรเลย  เล่นแต่เน็ต  ปรึกษา ขอความช่วยเหลือไม่เคยได้เลย  มาหรือไม่มาทำงาน มีค่าเท่ากันเลย  ทำไมคนแบบนี้ชีวิตไปได้ดี  ขณะที่เราทำงานงกๆ ทั้งงานหลวง งานราษฎร์เยอะมาก  ไม่เห็นได้สิ่งตอบแทนดีๆเลย  การประเมินเลื่อนเงินเดือน ก็ต้องไปประเมินในจังหวัดไกลๆไม่ได้อยู่ในจังหวัดของเราเอง   มันก็เซ็งชีวิตนะ

ว่าจะไม่บ่น ไม่สนใจคนอื่นแล้วเชียว  ก็ยังอดไม่ได้นะ  สุดท้ายเจ็บปวด เจ็บใจเองซะงั้น  ไม่น่าเลย

วันนี้ตื่นมาด้วยตาบวม  ไม่ได้ผ่านการร้องไห้นะ  ถึงแม้2-3วันนี้ จะมีเรื่องให้เสียน้ำตาอยู่บ้าง  ตามประสานางร้ายเจ้าน้ำตา  แต่เพราะทำงานทั้งตามหน้าที่และสมัครใจ (ไม่บังคับ) เยอะมากช่วงนี้  และคงยาวไปถึงหลังเทศกาลกินเจเลยล่ะ

เพราะความงก...ครอบงำชีวิต  อยากได้ตังค์มาใช้จ่ายเยอะๆ เพราะช่วงนี้ฐานะการเงินลำบากเหลือเกิน  พึ่งพาใครไม่ได้ด้วย  เลยต้องขยันทำงานเยอะหน่อย

อดทน...ทนอด...ยอมเหนื่อยล่ะนะ   เพื่อตัวเราเองนี่ล่ะ  สู้ๆเน้อ

วันนี้มาอยู่เวรช่วงกลางวัน  ก็มาเคลียร์งานไปนิดหน่อย  งานนี้เราเป็นหนึ่งในทีมงาน  ซึ่งหัวหน้ามอบหมายไว้4-5คน  แต่เชื่อดิ ทำจริงไม่เกิน 2 คน  คือพี่ที่ถือเป็นหัวหน้าโครงการ  และเราซึ่งเป็นฝ่ายปฏิบัติ  พี่คนนั้นเก่งนะเรายอมรับ  แต่บางทีแกเก่งคนเดียวมากไปป่าวไม่รู้นะ  พูดเหมือนทุกอย่างง่ายไปหมดเลยนะ  ก็สงสัยว่าถ้าไม่มีกุซักคน  มันจะเก่งได้ร้อยเปอร์เซ็นต์แบบนี้ไหม...เออเก่งเก่ง  ยอมรับ  แต่ขาดกุ  แล้วจะรู้สึก

หมั่นไส้คนว่ะ

วันที่ 13 นี้  มีประชุมคณะกรรมการฯ  พี่แกพร้อมทีมงาน ก็ไม่อยู่ซะอีก งานนี้เราเลย "งานเข้า" อีกแล้วคับทั่น เบื่ออ่ะ  หัวหน้าก็นะ...ไม่สุดยอดสมกะที่เป็นหัวหน้าไง  ต้องป้อนให้ทุกอย่างเลย  อันไหนขาดตกไปแกก็ไม่ช่วยเพิ่มเติมให้  ทุกอย่างเป็นความคิดเราหมดเลย  แล้วเราอายุราชการแค่2ปีเนี่ยยนะ จะมีประสบการณ์อะไรมากมาย ชั่วโมงบินน้อยนิดมาก 

พอพลาดล่ะก็...ความซวยมาเยือนแน่ๆ