วันเหงา (1)

“เฟิร์ส ทำอะไรอยู่วะ” เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น
“กำลังดูเฟรนชิพสมัย ป.6 น่ะ” ผมตอบกลับไปพร้อมกับพลิกหน้าสมุดเฟรนชิพช้าๆ

“แล้วโรงเรียนนายเปิดเทอมเมื่อไหร่ล่ะ” ผู้ชายคนเดิมถามซ้ำ
“ปลายๆเดือนนั่นแหละ” ผมตอบโดยไม่เงยหน้าขึ้นจากเฟรนชิพ

ไม่นานสมุดเฟรนชิพเล่มนั้นก็ถูกอ่านจนจบ
ตอนนี้แบงค์กลับบ้านไปแล้ว ผมเดินมานั่งที่หน้า คอมพิวเตอร์

แต่ก่อนที่จะเปิดคอมพิวเตอร์นั้น
ผมก็ได้หันไปเห็นอัลบั้มรูปภาพประมาณ 2-3เล่ม วางอยู่ข้างๆ

ด้วยความสงสัยทำให้ผมหยิบอัลบั้ม รูปภาพเหล่านั้นขึ้นมาดู
มันคือรูปถ่ายของเพื่อนๆ สมัย ป.6

แต่ละรูปนั้นผมดูแล้วก็รู้สึกคิดถึงวันเวลาเหล่านั้นอย่างจับใจ
เพื่อนในรูปบางคนก็ยังติดต่อกันอยู่ บางคนก็ไม่รู้ว่าจำกันได้รึเปล่า

ผมเปิดรูปมาจนถึงหน้าสุดท้าย แล้วก็ต้องสะดุดกับภาพตรงหน้า
ถ้าผมจำไม่ผิดเธอคนนี้คงจะชื่อใบเตย

...เปล่าเลยรูปใบนี้ผมไม่ได้ถ่ายเอง
แต่เพื่อนสนิทของผมในสมัยนั้นเป็นคนถ่ายให้
ผมจำได้ว่าเคยแอบชื่นชมเธออยู่เงียบๆเหมือนกัน

ผมเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ แล้วก็ทำการสแกนรูปเธอเข้าไปในเครื่อง
ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าอะไรที่ดลใจผมขึ้นมา
ในขณะเล่น msn ผมเอารูปใบเตยสมัย ป.6 ขึ้น Display แล้วผมก็คุยกับเพื่อนตามปกติ

ตู่ดุ๊ง...ตู่ดุ๊ง
“สวัสดีเฟิร์ส ฮั่นแน่...รูปใครน่ะ” มีคนทักผม
“ทำเป็นจำไม่ได้ ก็เพื่อเธอไม่ใช่เหรอ”

ผมก็นึกว่าใคร ที่แท้ก็ลูกหินนี่เองที่เป็นคนทักมา
เธอคงจะแกล้งถามผมไปอย่างนั้น เพราะเห็นผมเอารูปผู้หญิงขึ้น Display

“ลูกหิน เธอมี E-mail ของใบเตยรึเปล่า” ผมถามลูกหินไป
แต่ในใจก็รู้ดีอยู่แล้ว ลูกหินกับใบเตย ก็จากกันตั้งแต่ ป.6 เหมือนกัน
แล้วเธอจะไปติดต่อกับใบเตยได้อย่างไร

“มีสิ จะเอาเหรอ” …โอ้แม่เจ้า! จริงเหรอเนี่ย
“ลูกหินเธอมี E-mail ใบเตยจริงเหรอ” ผมยังไม่ค่อยจะเชื่อสายตาตัวเองสักเท่าไหร่

“จริงสิ”
เหลือเชื่อเหมือนกันนะ ที่ตอน ป.6 อยากได้ยังไงก็ไม่ได้
พอมาตอนนี้ถามไปเล่นๆก็ดันได้ mail มาจริงๆ

ผมไม่รอช้า add mail เธอไปทันที
ตื่นเต้นอยู่บ้างเหมือนกัน

ตอนนั้นไม่กล้าทักเธอเพราะผมเรียนไม่เก่ง
แต่ตอนนี้ผมก็อยู่โรงเรียนที่มีชื่อเสียงเหมือนกัน
คงไม่น้อยหน้ากันเท่าไหร่ ค่อยกล้าคุยด้วยหน่อย

เรื่องราวมันยิ่งน่าแปลกอีกที่ว่า พอผม add ไปเธอก็ออนทันที
โอกาสอย่างนี้มันก็ไม่ได้มีบ่อยๆเสียด้วย ผมก็เลยรีบทักเธอไปทันที

“สวัสดีครับ” ตามมารยาท
“ดีค่ะ” เธอตอบกลับมาแล้ว

“ใบเตยรึเปล่า” ผมยิงคำถามไป
“รู้จักชื่อเราได้ยังไง แล้วเธอล่ะชื่ออะไร” เธอถามผม

“เราชื่อเฟิร์ส” ผมแนะนำตัว
“ใบเตยเคยเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกับเราตอนป.6แหละ” ผมเท้าความ

“ป.6เหรอ นานแล้วนะน่ะ เฟิร์สจำได้เหรอ” ใบเตยตามผม
“อืม..ใช่” ผมตอบไปตามความจริง

“แล้วตอนนี้เฟิร์สเรียนอยู่ที่ไหนเหรอ” เธอเริ่มถามประวัติผมบ้าง
“เราอยู่ บดินทร์ฯ น่ะ” ผมตอบเธอ

ผมคุยกับใบเตยอยู่นาน ผมรู้สึกว่าเราคุยกันค่อนข้างจะสนุก
ไม่น่าเบื่อเลย ความรู้สึกเหมือนเคยสนิทกันมาก่อนอย่างนั้นแหละ
ทั้งๆที่อยู่โรงเรียนเดียวกันก็ไม่เคยจะคุยกัน

“เฟิร์ส ใช้มือถือรึเปล่า” เธอถามถึงมือถือของผม
“ไม่ค่อยได้ใช้หรอก แต่ก็มีอยู่เครื่องหนึ่งเก็บอยู่ที่บ้าน” ผมตอบเธอไป

“ใช้ระบบอะไรเหรอ” ..คือ....มันหมายความว่ายังไงเหรอ ผมถามตัวเอง
“ใช้ 1-2-call”

เธอถามผมแบบนี้ ผมควรจะถามเบอร์โทรของเธอดีรึเปล่านะ
เอ๊ะ ! แต่เราพึ่งคุย msn กันครั้งแรกเองนี่
อีกอย่างไอ้เราก็คุยโทรศัพท์ไม่เก่งด้วย ไม่ถามดีกว่า

แต่มันจะหมายความว่ายังไงนะ
ไอ้คำว่า ‘ใช้ระบบอะไร’ เนี่ย

ช่างเถอะ...สงสัยเราจะคิดมากไปเอง

“เฟิร์ส เราต้องไปละนะ” เธอตัดบท
“อืม...ฝันดีนะครับ” เฮ้อ...ไปแล้วเหรอ

“ฝันดีเหมือนกัน” เธอบอกผมว่าให้ฝันดีเหรอนเย .. .จริงรึเปล่า

“บายนะ”
“บายครับ”

ทำไมโลกนี้มันตลกอย่างนี้นะ วันนี้เป็นเรื่องจริงเหรอเนี่ย
ถ้ายังไง พรุ่งนี้ก็ผมก็หวังว่าเราคงจะได้คุยกันอีกนะ
ผมจะรอ......

Create Date : 18 กันยายน 2551		0 comments
Last Update : 18 กันยายน 2551 12:49:11 น.
Counter : 392 Pageviews.
Share Tweet