สงสัยต้องไปหยิบมาย้อนอดีตบ้างแล้ว

เล่มนี้แหละ ที่จุดประกายเป็นนักอ่านให้เรา
เหมาะสมที่จะเป็นหนังสืออ่านนอกเวลาของนักเรียนจิง ๆ ...ชอบจ้า

งื้อ อย่าพูดถึงเรื่องนี้น้าาาา เด๋วเค้าร้องไหหหหหห้

อ่านนานมากแล้ว บอกตามตรงว่าลืมเนื้อเรื่องเกลี้ยงไปแล้วล่ะ

เวลาใครเขาประทับใจกับเรื่องนี้ เลยแบะแบะ
...แต่ค่อนข้างมั่นใจว่าตอนอ่าน ก็เฉย ๆ เนื้อเรื่องว่าไงว่าตามกัน จะดีจะร้ายจะเศร้าก็ตามใจคนแต่ง (เป็นคนอ่านที่เชื่อฟังดีมาก)

คิดถึงสมัยเด็กเลย เล่มนี้ ซื้อเก็บไว้แล้วไม่รู้หายไปไหน เดี๋ยวต้องลองไปหาดู

ไม่เคยอ่าน แต่ดูการ์ตูนแล้วสองรอบพร้อมลูก สนุกดีครับ

นึกถึงหนังสือเรียนนอกเวลาที่มีแต่หนังสือดีๆ อ่านแล้วรู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก ส่วนเรื่องนี้เคยอ่านนานแล้ว ชอบน่ะ รู้สึกว่าคนเขียนเขาต้องเป็นคนที่อบอุ่นแน่ๆถึงเขียนเรื่องนี้ออกมาแล้วทำให้คนอ่านรู้สึกอบอุ่นไปด้วย

เคยอ่านตั้งแต่ตอนอยู่มใต้นมั้ง ถ้าจำไม่ผิดนะ
สนุกมาก อ่านแล้วรู้สึกรักแล้วสงสารวิลเบอร์กับ
ชาร์ล็อตต์ อยากซื้อเก็บไว้อ่านซักเล่ม ถ้าใครไม่เคยอ่านลองอ่านกันดู แล้วจะติดใจเหมือนเรา

เรื่องนี้ได้อ่านเพราะอาจารย์ให้อ่านเป็นหนังสืออ่านนอกเวลา ตอน ม.1

จำได้ว่าตอนอ่านคอเล่าร้องไห้ด้วยค่ะ
เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่ชอบมาก
นอกจากโรงงานช็อคโกแลต

ก็พึงซื่อมาอะ คุณครูสั่งให้อ่านอะ ที่จิงแล้วก็เคยดู cd แล้ว ท้ง ภาค 1-2 เลยแหละ ก็สนุกดีแต่รูปไม่ค่อยสวยอะ

ก็อยากจะชวนทุกคนลองอ่านดูหนังสือเล่มนี้ดีจิงๆๆ

ก็อยากจะชวนทุกคนลองอ่านดูหนังสือเล่มนี้ดีจิงๆๆ

หนังสือเรื่องนี้ดี เพราะว่ามี หมู แมงมุม และสัตย์ ต่างๆๆมากมาย ที่ รักกันและคอยช่วยเหลือกัน แสดงห้ายเห็นว่า
คนเราครวที่จะรักกันแล้วช่วยเหลือกันได้

น้ำจัยของคุณแสดงห้ายเห็นว่า คุณเป็นคนไทยอย่างแท้จิง

ซึ้งมั่กมากเลยคะ อ่านแล้วน้ำตาซึม
เป็นหนังสือที่น่าอ่านจิงๆๆคะ

พี่พลอล่าไม่เล่นหนังแวหลอกค่ะ

ประวัตผู้เขียน

เรื่องนี้สนุกมากๆค่ะ

อยากรู้ประวัติผู้เขียนอะ

อยากรู้ประวัติผู้เขียน จะเอาไปทำรายงาน เรื่องชาร์ล็อตต์นี่แหละ ทำไงดี? บอกหน่อยนะพวกเป็นแฟนๆชารล็อตต์ ระเอียดๆนะ

ได้แล้ว กรุณาบอกมาทางนี้แหละนะ แล้วชิแกนจะขอบคุณมากๆเลย ชิแกน ยินดีที่จะรับประวัติผู้เขียนจากทุกๆคนนะค่ะ ชิแกนรักแฟนๆชาร์ลอตต์ทุกคนนะค่ะ

ชิแกนรักเพื่อนๆทุกคนเลยค่ะ
จากชิแกนนะค่ะ

ส่งมาหาชิแกนเยอะๆนะค่ะ

งงอ่านแล้วงงงงงงสาดดดดดดดดด

ดีมากครับ
รักดีมาก

หนังสือเล่มนี้อ่านตั้งแต่อยู่ประถม จนตอนนี้จบ ม. 6 แล้ว ก้อยังจำได้ถึงเรื่องราวระหว่างเพื่อนของแมงมุมกับหมู อ่านไปจนน้ำตาซึมโดยไม่รู้ตัว เป็นหนังสือที่ชอบมากอีกเล่มนึง คิดถึงชาร์ลอตต์จัง

ชอบมากกกกกกกกก

แมงมุมเพื่อนรักสนุกมาก ชาร์ล็อตต์น่าสงสาร

อี.บี ไวท์
ชื่อจริง: อี.บี ไวท์


ประวัติการศึกษา:


E.B.White
(ค.ศ. 1899-1985)

ผู้สร้าง Charlotte’s Web, Stuart Little และ The Trumpet of the Swan เป็นนักเขียนคนโปรดของเด็ก ๆ รอบโลกที่ได้สัมผัสงานของเขา
นักเขียนชาวอเมริกันผู้นี้เล่าไว้เองว่า...
ในอดีต เขาเป็นเด็กชายตัวผอม ๆ ที่กลัวไปหมด...
กลัวความมืด ความสกปรก กลัวอนาคต กลัวทุกอย่างที่ไม่เคยเห็นและไม่รู้จัก
ในขณะเดียวกันก็กลัวสิ่งที่รู้จักดี...อย่างโรงเรียน เขากลัวที่จะไปโรงเรียน กลัวการบ้าน กลัวถูกครูเรียกไปพูดหน้าชั้น แต่ถึงกระนั้นก็กัดฟันไปเรียน โดยฝันถึงความสุขในยามปิดเทอมเป็นเครื่องปลอบใจ
เขาเป็นเด็กเหงา เพราะเป็นลูกคนสุดท้องที่พี่ ๆ โตกว่ามาก ในบ้านหลังใหญ่ที่เขาอยู่กับพ่อแม่ เด็กตัวผอมคนนี้มีเครื่องแก้เหงาเป็นหนังสือและสัตว์ ไม่ว่าจะเป็นสัตว์เลี้ยงหรือสัตว์ “เร่” เขารักสัตว์ทุกชนิดอย่างเพื่อน จึงเชื่อว่าสัตว์มีจิตใจและความรู้สึก เขาชอบดูแมงมุมสร้าง “เครือข่าย” ชอบสังเกตกิริยาของหนู ชอบความรักสบายของหมู ชอบมิตรภาพที่ได้จากหมา แต่บอกว่าห่านทำให้เขาหัวเราะมากกว่าสัตว์อื่น ๆ
พิมพ์ดีดของพ่อก็เป็นเพื่อนเล่นอีกอย่างหนึ่ง แค่เอานิ้วจิ้ม จะได้ยินเสียงตอกของก้านเหล็กซึ่งฟัง “ขลัง” ดี แล้วฉับพลันก็จะมีตัวอักษรปรากฏเป็นระเบียบอยู่บนกระดาษที่เคยว่างเปล่า เขาอ่านหนังสือออกก่อนเข้าโรงเรียนเพราะเจ้าเพื่อนสีดำเครื่องนี้
เมื่ออายุได้เก้าขวบ เขาบรรจงพิมพ์บทกลอนชื่อ “หนู” ส่งเข้าประกวดและได้รับรางวัล จากนั้นก็ได้รางวัลอยู่บ่อย ๆ
เขาเริ่มเขียนบันทึกประจำวันตั้งแต่แปดขวบ ทำหนังสือตั้งแต่อายุได้สิบสอง เขียนเอง พิมพ์เอง วาดและถ่ายรูปประกอบเอง ผู้อ่านมีจำนวนไม่กี่คน เป็นเพื่อนสนิทและคนในครอบครัว
แม้ว่าเขาจะชอบสัตว์ ชอบต้นไม้ และรักธรรมชาติ แต่เขาก็รู้ตัวตั้งแต่เด็กว่าไม่ปรารถนาจะเป็นอะไรอื่นนอกจากเป็นนักเขียน


เมื่อเข้ามหาวิทยาลัย (Cornell University, U.S.A.) เขาร่วมทำหนังสือต่าง ๆ ของโรงเรียน ความสามารถในการเขียนช่วยให้ได้รับทุนทุกปี
มหาวิทยาลัยคอร์แนลล์เคยมีอธิการบดีชื่อ Andrew White นักศึกษาจะเรียกนักเรียนทุกคนที่นามสกุล White ว่า “Andy” Elwyn Brooks White จึงกลายเป็น “Andy” สำหรับทุกคนตั้งแต่นั้นมา ซึ่งเขาดีใจมาก เพราะไม่เคยชอบชื่อ “Elwyn” ของตัวเองเลย





ประวัติการทำงาน / ผลงาน:

เมื่อเรียนจบ เขาก็มุ่งหน้าหางานที่ต้องใช้ความสามารถในการประพันธ์ ไล่ตั้งแต่เขียนโฆษณา เขียนข่าวหนังสือพิมพ์รายวัน (ซึ่งเขาจะบรรจงเขียนจนลงพิมพ์ไม่ทัน) แต่ท้ายสุดเขาก็กลายเป็นส่วนสำคัญที่ทำให้นิตยสารชื่อ The New Yorker ขยับพ้นจากสภาพใกล้ล้มละลาย ไปเป็นนิตยสารระดับปัญญาชนที่ขายดีที่สุดฉบับหนึ่งของสหรัฐฯจนทุกวันนี้
จากเด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่ชอบเล่นพิมพ์ดีดของพ่อ อี.บี.ไวท์ กลายเป็นนักเขียนบทความที่มีชื่อและเป็นที่นับถืออย่างสูงเกือบห้าศตวรรษ นักอ่านมากมายคอยงานของเขาอยู่ทุกสัปดาห์ นักเขียนรุ่นหลัง ๆ ใช้งานของเขาเป็นตัวอย่าง หนังสือของเขาขายดีเกือบทุกเล่ม หนังสือเด็กสามเล่มกลาย
เป็นวรรณกรรมเยาวชนระดับแนวหน้าที่แฝงปรัชญาไว้ในความน่ารัก หนังสือเล่มเล็ก ๆ ที่ชื่อ The Elements of Style (Strunk & White) ที่เขานำงานของอาจารย์ผู้มีพระคุณมาปรับปรุง กลายเป็นตำราการใช้ภาษาอังกฤษที่ขายดีมานานร่วม ๔๐ ปี
แต่ชื่อเสียงแทบจะไม่มีผลกระทบกับวิถีชีวิตของอี.บี.ไวท์ เขายังคงชอบอยู่เงียบ ๆ ในหมู่เพื่อนสนิท ยินดีเขียนมากกว่ายินดีพูด อดีตเด็กที่กลัวการพูดหน้าชั้นคนนี้เป็นนักเขียนใหญ่ที่เกือบไม่เคยให้สัมภาษณ์หรือยอมรับเชิญไปพูดที่ไหนเลย
เมื่อมีอายุมากขึ้น เขาอพยพครอบครัวไปอยู่ฟาร์ม เปลี่ยนตัวเองจากนักเขียนชาวเมืองไปเป็นนักเขียนชาวไร่ ส่วนใหญ่เขาจะนั่งทำงานในโรงจอดเรือ พร้อมสิ่งจำเป็นสามอย่าง คือ กระดาษ พิมพ์ดีด และตะกร้าผง
อี.บี.ไวท์ เสียชีวิตด้วยโรคอัลไซเมอร์เมื่ออายุได้ ๘๕ ปี



เคล็ดไม่ลับของอี.บี.ไวท์ คือการให้เกียรติคนอ่าน...ทุกวัย
ผลงานของเขาเป็นผลงานจากความงามในการใช้ภาษา “ทุกคำต้องมีค่า ประโยคต้องไม่มีคำเกินจำเป็น ย่อหน้าต้องไม่มีประโยคเกินจำเป็น ประดุจภาพวาดที่ต้องไม่มีเส้นเกิน และเครื่องจักรที่ต้องไม่มีชิ้นส่วนเกิน” อย่างที่เขาเชื่อมั่นเสมอมา
เพราะดังนี้ งานของอี.บี.ไวท์ จึงกระชับ อ่านสบาย เกลี้ยงเกลาและกระจ่าง แจ่มใสด้วย
อารมณ์ขัน แต่ในขณะเดียวกันก็คมคาย สามารถแรงได้โดยไม่ต้องร้าย หนักแน่นโดยไม่ต้องหนักสมอง ตอกย้ำโดยไม่ต้องหยาบ
และเป็นอกาลิโก...จะคงอยู่ให้คนทุกรุ่นชื่นชมได้โดยไม่มีวันเชย



ศุภาสิริ สุพรรณเภสัช
(คัดย่อมาจากหนังสือเรื่อง เสียงรักจากทรัมเป็ตหงส์ )



รางวัลที่เคยได้รับ:


ชาร์ล็อตต์ แมงมุมเพื่อนรัก

วรรณกรรมรางวัลนิวเบอรี
นิตยสาร TIME ยกย่องให้เป็นหนังสือเด็กที่ดีที่สุดในรอบศตวรรษ
เสียงรักจากทรัมเป็ตหงส์

ALA Notable Children's Book
School Library Journal Best of the Best
New York Times Outstanding Children's Book

จะทำรายงาน แต่หาเรื่องฉันอยู่นี่ศัตรูที่รักไม่เจอเลย

ชอบๆเหมืองกัง555+

อ่านแล้วรู้สึกดีมากเลยค่ะ

ตอนนี้ต้องขอบคูนโคนที่นำประวัติผู้แต่งเรื่อง ชาร์ล็อตต์มากมายยยยยยยยยยย ขอบจายยยยยยยย

อ่านแล้วซึ้งจังเลยครับ

ชอบมากคะ

ชอบมากอ่านแล้วซึ้งมากเลย

ครูเคยสั่งให้อ่านตอนม.1ค่ะ


ตอนนี้ม.4แล้ว

น้องก็โดนครูสั่งอ่านเลยมาอ่านใหม่


สนุกดีค่ะ

ชอบมากๆๆๆ

เหมือนกันค่ะน้องก็โดนครูสั่งให้ทำรายงานเรื่องนี้


แต่ยังไม่เจอเนื้หา

เป็นหนังสือเล่มเดียว และเล่มแรกนะที่เราอ่านและร้องไห้

อาจารย์ให้สรุปเรื่องอ่ะ

แต่ว่าขี้เกียจอ่าน

อยากได้เรื่องย่อ ตัวละคร ข้อคิด

ก็เคยดูหนังมาแล้ว...แต่ยังไม่ค่อยเข้าจัย

ถ้ากรุณา สรุปให้ด้วยนะค่ะ



...ขอบพระคุณอย่างมาก

''ตาย ต๊าย''

''อาจารสั่ง ให ทำ ด้วย อ๊า''

เรื่องนี่มี2ภาคครับถ้าเป็นในCDนะ ภาคแรกเกี่ยว
แมงมุมที่ชื่อchalotครับ เขียนถูกป่าวนะ หุหุ
ส่วนภาค2เกี่ยวกับลูกของchalot
ส่วนในหนังสือที่เห็นจะมี1ภาคนะคับถ้าเปรียบเทียบแล้วจะคล้างกันกลับCDภาคที่1ครับ เป็นกาตูนย์แนวรักเพื่อนอะน่ะ แต่พออ่านจบร้องไห้เลยคับ สนุกมาก
อยากให้ทุกคนรองอ่านกันนะคับเพื่ออะไรจะดีขึ้นบ้าง
จาก คนรักการอ่าน

เข้าไปในลิ้งนี้ นะคะ เด็กสาธิต
https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=misterton&month=08-2006&date=02&group=3&gblog=1 จะพบเรื่องย่อที่คุณเก้น เขียนไว้ นะคะ
มีครอบครัวอยู่ครอบครัวหนึ่ง ประกอบด้วย นายอราเบิ้ล นางอราเบิ้ล เฟิร์นซึ่งเป็นลูกสาว และเอเวอรี่ซึ่งเป็นพี่ชายของเฟิร์น วันหนึ่งนายอราเบิ้ลถือขวานเดินไปที่คอกหมูซึ่งจะไปฆ่าลูกหมูเกิดใหม่ตัวเล็กแกร็น เพราะอยู่ไปก็ไม่ได้ประโยชน์ และจะสร้างปัญหาให้ในภายหลัง เมื่อเฟิร์นรู้เรื่องก็เลยห้ามพ่อไว้ นายอราเบิ้ลจึงตัดสินใจ ให้เฟิร์นเอาหมูตัวนั้นไปเลี้ยง ซึ่งเฟิร์นดีใจมาก เฟิร์นตั้งชื่อให้หมูน้อยตัวนี้ว่า “วิลเบอร์” เฟิร์นเลี้ยงวิลเบอร์โดยหัดให้วิลเบอร์ดูดนมจากขวด เมื่อเฟิร์นไปที่ใด เฟิร์นก็จะพาวิลเบอร์ไปด้วยทุกครั้ง พอวิลเบอร์อายุได้ห้าสัปดาห์ นายอราเบิ้ลจึงขายวิลเบอร์ให้กับนายซัคเกอร์แมน ซึ่งเป็นลุงของเฟิร์น และวิลเบอร์ก็ได้ย้ายเข้าไปอยู่ในโรงนาของนายซัคเกอร์แมน และเฟิร์นก็ไปเยี่ยมวิลเบอร์ที่โรงนาทุกๆวัน วันหนึ่ง วิลเบอร์เห็นว่าที่รั้วมีไม้แผ่นหนึ่งหลุดอยู่ ห่านจึงบอกวิเบอร์ว่า “นั่นหละ อิสระ” ห่านบอกให้วิลเบอร์เดินออกไป แล้วหนีเข้าไปในป่า วิลเบอร์ทำตามที่ห่านบอก แล้วนางซัคเกอร์แมนก็เห็นวิลเบอร์ออกมาจากคอก นางจึงตะโกนบอกนายซัคเกอร์แมนว่า “หมูหลุดออกมา” และตะโกนบอกเลอร์วี่ว่า “มาช่วยกันจับหมูหน่อยเลอร์วี่” และแล้วเหตุการณ์ชุลมุนก็เกิดขึ้น วิลเบอร์คิดว่า “ถ้านี่คืออิสระฉันขออยู่ในคอกดีกว่า” แล้วนายซัคเกอร์แมนก็นำถาดเศษอาหารมาล่อวิลเบอร์ วิลเบอร์จึงตัดสินใจเดินตามถาดอาหารกลับเข้าคอกไป เดี๋ยวนี้เฟิร์นไม่ค่อยมาหาวิลเบอร์แล้ว วิลเบอร์เหงามาก และอยากมีเพื่อน เพื่อนในโรงนาของวิลเบอร์ก็มีหนูอยู่ตัวหนึ่ง ชื่อ “เทมเปิลตัน” เทมเปิลตันสนิทกับวิลเบอร์ที่สุด แต่วิเบอร์ก็ไม่ค่อยชอบเทมเปิลตันเท่าไรนัก เพราะเทมเปิลตันชอบกัด แทะ ทำลายข้าวของ ไม่สนใจเรื่องเรื่องใดนอกจากการกิน และแล้ววันหนึ่งวิลเบอร์ก็ได้พบเพื่อนเป็น แมงมุม เพื่อนใหม่ของวิลเอร์มีชื่อว่า “ชาร์ล็อตต์” ต่อมาวิลเบอร์ก็เป็นเพื่อนสนิทกับชาร์ล็อต จนกระทั้งฤดูร้อนมาถึง วันหนึ่งวิลเบอร์ได้ทราบข่าวร้ายจากแกะชราตัวหนึ่งว่า ที่ครอบครัวของนายซัคเกอร์แมนเลี้ยงดูวิลเบอร์อย่างดีก็เพราะว่าวิลเบอร์จะได้เป็นอาหารของครอบครัยบซัคเกอร์แมนในฤดูหนาวนี้ วิลเบอร์รู้สึกแย่ วิลเบอร์ร้องไห้ และทำอะไรไม่ถูก วิลเบอร์บอกเรื่องนี้กับชาร์ล็อตต์ ชาร์ล็อตต์บอกวิลเบอร์ว่า วิลเบอร์จะไม่ตาย และชาร์ล็อตต์ ก็คิดวิธีช่วยวิลเบอร์ได้ โดยชาร์ล็อตต์คิดว่ามนุษย์เป็นพวกงมงาย ก็เลยจะใช้วิธีหลอกมนุษย์พวกนี้ เช้าวันหนึ่งหมอกลงจัดมากใยของชาร์ล็อตต์จึงเด่นมาก เมื่อเลอร์วี่มาให้อาหารวิลเบอร์ จึงเห็นใยของชาร์ล็อตต์ เลอร์วี่เข่าอ่อน เพราะที่ใยของชาร์ล็อตต์เขียนว่า “หมูพิเศษ” เลอร์วี่จึงไปตามนายและนางซัคเกอร์แมนมาดู และไม่นานข่าวก็แพร่กระจายออกไป แล้วผู้คนจากต่างเมืองก็พากันมาดูใยของชาร์ล็อตต์ เพราะคิดว่าเป็นเรื่องมหัศจรรย์ เพราะข้อความบนใยเขียนว่า “หมูพิเศษ” วิลเบอร์จีงพยายาทำตัวให้พิเศษๆไว้ แล้ววันต่อมาก็มีอักษรปรากฏบนใยอีกว่า “องอาจ” เมื่อนายซัคเกอร์แมนมาเห็น จึงบอกให้เลอร์วี่ปรับปรงคอกหมูให้สะอาด เลี้ยงดูวิลเบอร์ให้ดีขึ้น ให้กินแต่อาหารดีๆ และทำความสะอาดวิลเบอร์ให้ดูดี เมื่อฤดูหนาวก็มาถึง ใยของชาร์ล็อตเปลี่ยนเป็นคำว่า “แจ่มใส” และวิลเบอร์ก็พยายามทำให้ตัวเองแจ่มใส เมื่อใกล้จะมีงานประจำปี นายซัคเกอร์แมนก็บอกกับนางซัคเกอร์มนว่า จะส่งวิลเบอร์เข้าประกวดหมูประจำปี วิลเบอร์รู้ข่าวก็ชวนชาร์ล็อตไปด้วย เมื่องานประจำปีมาถึง นายซัคเกอร์แมน พาวิลเบอร์ไปที่คอกหมูในงานวิลเบรอ์รู้จักหมูที่มาประกวดตัวหนึ่ง เป็นหมูที่ใหญ่มาก ในคืนนั้นชาร์ล็อตก็ทำการชักใยและสร้างถุงไข่ของเธอขึ้น เพราะเธอรู้ว่าเธอแก่ตัวลงและได้เวลาจากไปแล้ว และในเวลากลางคืน คณะกรรมการผู้ตัดสินก็มาติดโบว์สีฟ้าที่เป็นโบว์ของผู้ชนะเลิศแก่หมูตัวที่ใหญ่ที่สุด วิลเบอร์เสียใจมาก วิลเบอร์คิดว่าตัวเองต้องถูกฆ่าตายแน่ๆ และในตอนเช้า ใยของชาร์ล็อตก็ปรากฏขึ้นว่า “นอบน้อม” มีคนมารุมดูที่คอกของวิลเบอร์มากมาย เมื่อคณะกรรมการรู้ เรื่องจึงประกาศผลให้รางวัลวิลเบอร์เป็นรางวัลพิเศษ ชาร์ล็อตบอกกับวิลเบอร์ว่าวิลเบอร์จะไม่ตายแล้ว และวิลเบอร์ก็ขอบคุณชาร์ล็อตต์ และชวนกลับไปที่โรงนาด้วยกัน แต่ชาร์ล็อตต์บอกว่า เธอไปไหนไม่ได้แล้วเธอกำลังจะตาย ให้ช่วยเอาถุงไข่ที่มีลูกของชาร์ล็อตต์ ห้าร้อยสิบสี่ตัวไปด้วย วิลเบอร์ได้ยินดังนั้นแทบขาดใจ และรุ่งเช้าวิลเบอร์ก็กล่าวอำลาชาร์ล็อตต์อย่างช้าๆ เมื่อครอบครัวซัคเกอร์แมนมาพาวิลเบอร์กลับไปที่โรงนา โดยวิลเบอร์นำถุงไข่ของชาร์ล็อตต์กลับไปด้วย และงานประจำปี่ก็สิ้นสุดลง ซึ่งในที่นั้นไม่มีใครทราบเลยว่ามีเพื่อนที่แสนดีที่สุดได้สิ้นสุดชีวิตลง นั่นคือ “ชาร์ล็อตต์” และแล้วก็ถึงเวลาที่ลูกน้อยของชาร์ล็อตต์ฟักออกมาเป็นตัวแล้ววิบเบอร์ดีใจจมาก และลูกของชาร์ล็อตต์ก็ปล่อยใยออกไปเป็นลูกโป่ง แล้วก็ให้ลมพัดพาตัวเองไปในที่ต่างๆ เพื่อใช้ชีวิตของตนเอง วิลเบอร์ตกใจมาก และเสียใจที่วิลเบอร์ไม่มีเพื่อน แล้ววิลเบอร์ก็เดินออกไปที่ประตูโรงนา วิลเบอร์ดีใจมากเพราะว่าวิลเบอร์เห็นลูกของชาร์ล็อตต์สามตัวกำลังชักใยอยู่บนประตู ลูกของชาร์ล็อตทั้งสามตัว มีชื่ว่า จอย อรีเนีย และ เนลลี่ เวลาผ่านไปวิลเบอร์ไม่ขาดเพื่อนเลย เพราะทุกฤดูจะมีลูกๆแมงมุมออกมาแทนชุดเดิมตลอดปี ครอบครัวของนายซัคเกอร์แมนก็ตั้งใจดูแลวิลเบอร์อย่างดี แม้เวลาจะผ่านไปเท่าใด ก็ไม่มีใครมาแทนที่ชาร์ล็อตต์ได้ และวิลเบอร์ก็ไม่เคยลืมชาร์ล็อตต์เลย



โดย: เก้น IP: 117.47.184.246 วันที่: 25 มกราคม 2552 เวลา:11:44:05 น.

ไม่มีไรเลยเฟยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

0

อ.จารย์ ให้การบ้านมาทำเรื่อง แมงมุมเพื่อนรักแหละค่ะ

แมงมุมเพื่อนรักทำให้แป้งได้รู้อะไรอีกหลายๆอย่างเกี่ยวกับคำว่า"เพื่อน"อ่านแล้วสนุกมาก

อยากได้ข้อคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้

อ่านแล้วชอบมากค่ะอยากร้องไห้ตามเลยง่ะ

อยากได้ประวัติ ผศ.มัลลิกา ตันฑนันท์ ท่านแปลเรื่องแมงมุมเพื่อนรัก เมื่อ พ.ศ 2525

ชอบเรื่องนี้มาก แอน พากด้ายน่าร้ากกกกมากมากเรยยยยยย

โห!!!!!!!!!!อ่านแล้ววววซึ้งน้ำตาไหลเรยยย

ชอบจางเลย

ชอบ ม๊ากๆๆ

ดีมากเลยอะ

จูนอย่าบ้าให้มาก

....

อ่านแล้วสนุก

เคยดูหนังเรื่องนี้แล้ว ตอนจบซึ้งมากๆเลย

อยูโรงเรียนพลเค้าจะมีหนังสือชาร์ล็อตต์ไว้เรียนตอนนี้เราอ่านไปถึงบทที่15แล้วในหนังสือแต่เราอ่านตอนสุดท้ายรู้สึกเศร้ามากทุกยังไม่รู้เลยว่าเจ้าภาพงานตายแล้ว

อยากรู้ประวัติผู้แปลคะ

แง่ แง่ อยากดูจังเลย ต้องดูให้ได้

ขอขอบคุลสำหรับเรื่องย่อ+ประวัติผุ้แต่งมากเร้ยนร๊ะคร๊ะ

T_T ;_T

ชอบแมงมุมและลูกหมูเพราะไม่ได้เป็นสัตว์ชนิดเดียวกันแต่รักกันและคอยช่วยเหลือตลอด (กำล้งหาหนังสือมาของตัวเองคะ)

อ่านแล้วถึงได้รู้ว่า ทำไม อี.บีไวท์ ถึงดังได้นานถึงห้าศตวรรษ

# โห !!!! ของเค้าเจ๋งจริง