สวัสดีค่ะนักอ่านที่น่ารักทุกท่าน นี่เป็นชื่อใหม่ของนิยายเรื่อง My Guy! นะคะ ตั้งให้เหมาะกับพระเอกหน่อย ร้ายกันจัง เอาตัวอย่างมาลงใหม่เป็นบางตอนค่ะ เพราะเอามาทำเป็น e-book แล้ว

อวดปกก่อน











บทนำ
________________________


หน้ากระจกเงาบานใหญ่ปรากฏภาพหญิงสาวรูปร่างเพรียวระหงในชุดราตรีเกาะอกสีดำติดระบายลูกไม้เป็นแนวเฉียงตลอดความยาวจรดปลายเท้า แม้เครื่องเพชรชุดใหญ่ที่ประดับบนลำคอระหงจะเปล่งประกายระยิบระยับล้อแสงไฟจนบาดตา ทว่าใบหน้างดงามหมดจดไร้ที่ติของผู้สวมใส่กลับโดดเด่นยิ่งกว่าอาภรณ์และเครื่องประดับชิ้นใด

“น้องพรีมขาพร้อมรึยังเอ่ย จวนถึงคิวชุดฟินาเล่แล้วนะคะ”

เสียงที่ถูกดัดให้เล็กแหลมและตื่นเต้นเกินจริงของ ‘นีน่า’ ดังมาจากด้านหลัง

“พร้อมตั้งนานแล้วค่ะ”

เสียงใสเปล่งออกมาจากริมฝีปากอิ่มสีแดงสด ดวงตากลมโตเจิดจรัสดุจนิลเนื้อดีระยับพรายด้วยรอยยิ้มที่เป็นเสน่ห์เฉพาะตัว ไม่เหมือนใคร

“งั้นก็รีบไปกันเถอะค่ะ พี่นีน่าไปดูลาดเลามาแล้ว วันนี้น้องพรีมสวยเจิดที่สุดในงานเลยนะคะขอบอก”

สาวเทียมรูปร่างบึกบึนจีบปากจีบคอชื่นชม อารมณ์หนึ่งร้อยหล่อนใส่แอกติงร้อยห้าสิบอัปเสมอ

‘พิริมา’ กลับหลังหัน รอยยิ้มขบขันระบายทั่วดวงหน้า “เยอะไปมั้ยคะ พี่นีน่าพูดซะพรีมคิดว่าตัวเองเป็นมิสเวิลด์เลย เดี๋ยวได้ลอยติดเพดานกันพอดี”

“เถอะค่ะน้องพรีมขา พี่นีน่าบอกว่าสวยที่สุดก็ต้องสวยที่สุดสิคะ เราอย่ามัวเสียเวลาทะเลาะกันอยู่เลย รีบออกไปดีกว่า เร็วค่ะ”

หล่อนว่าพลางคว้าเรียวแขนกลมกลึงของพิริมาให้เดินออกไปจากห้องแต่งตัวด้วยกัน

หลังเวทีการแสดงแฟชั่นโชว์ในชื่อชุด ‘ราตรีประดับดาว’ ซึ่งจัดโดยคุณหญิงคุณนายหลายเหล่าทัพที่รวมตัวกันก่อตั้งกลุ่มองค์กรการกุศลเพื่อเด็กกำพร้าภายใต้ชื่อ ‘สมาคมคุณหญิง’ เต็มไปด้วยนางแบบมือสมัครเล่นที่ล้วนแต่เป็นบุตรหลานของผู้ร่วมก่อตั้งองค์กรและสมาชิกเสียส่วนใหญ่

ไฮไลต์ของงานในคืนนี้คงหนีไม่พ้นการปรากฏโฉมของนางแบบสาวกระแสแรงแห่งวงการแฟชั่น นั่นก็คือหลานสาวคนโตของ ‘คุณหญิงพรรณราย ศุภกุล’ ผู้ดำรงตำแหน่งนายกสมาคมคุณหญิงคนปัจจุบัน

รอยยิ้มของนีน่าเปี่ยมด้วยความภาคภูมิใจเมื่อมองพิริมาแล้วปรายหางตามองบรรดาลูกท่านหลานเธอแถวนั้น

“เห็นมั้ยคะ พี่นีน่าบอกแล้วว่าไม่มีใครเจิดเท่าน้องพรีมแล้ว งานนี้ถ้าไม่มีนางแบบสวยๆ เริดๆ กระแสแรงๆ อย่างน้องพรีมมาสร้างสีสันก็คงไม่เป็นข่าวดังครึกโครมขนาดนี้หรอก เอาละ ได้เวลาของชุดฟินาเล่แล้ว เร็วค่ะน้องพรีม โกๆๆ”

หญิงสาวได้แต่ส่ายหน้าขบขัน เธอเริ่มคุ้นเคยกับความดังเกินกว่าจะปลื้มเปรมกับคำชมของคนใกล้ตัว เมื่อถึงเวลาของชุดฟินาเล่ ร่างเพรียวระหงก็เดินเฉิดฉายขึ้นไปบนรันเวย์ด้วยมาดนางแบบมืออาชีพให้เหล่าผู้ชมได้ยลโฉม ช่างภาพและสื่อมวลชนที่ได้รับเชิญให้มาทำข่าวต่างพร้อมใจกันรัวชัตเตอร์ใส่พิริมาไม่ยั้ง หากไม่เคยขึ้นเวทีมาก่อนหญิงสาวก็อาจจะตาพร่าได้เหมือนกัน



“หนูพรีมตัวจริงสวยกว่าในหนังสืออีกนะคะคุณหญิง” สตรีวัยกลางคนแต่ยังคงสวยพริ้งผู้ที่นั่งอยู่ข้างคุณหญิงพรรณรายเอ่ยชมอย่างตื่นเต้น หลายครั้งเธอหาโอกาสทำความรู้จักพิริมาเป็นการส่วนตัว หากโชคก็ไม่เคยเข้าข้าง งานคืนนี้นับว่าเป็นโอกาสทองจริงๆ

สตรีวัยหกสิบปลายมองขึ้นไปบนเวทียกพื้นสูงสองฟุต รอยยิ้มปลาบปลื้มฉายชัดบนดวงหน้าที่เริ่มปรากฏริ้วรอยแห่งวัย หากยังคงไว้ด้วยความสง่างามไม่คลาย พิริมาคือความภาคภูมิใจของเธอ

“เดี๋ยวแม่พรีมลงมาแล้วฉันจะแนะนำให้รู้จัก ลูกชายคนโตของคุณก็มางานนี้ด้วยไม่ใช่รึ”

“ใช่ค่ะคุณหญิง ตาวีร์มาด้วย โชคดีจังเลยนะคะ จะได้แนะนำให้เด็กๆ รู้จักกันเอาไว้ เผื่อมีอะไรที่พอจะช่วยเหลือเกื้อกูลกันได้ในภายภาคหน้าก็จะได้ช่วยเหลือกัน คุณหญิงเห็นด้วยกับดิฉันใช่ไหมคะ”

สตรีทั้งสองส่งยิ้มให้กันอย่างมีความหมาย ด้วยต่างก็หมายมั่นปั้นมือจะเกี่ยวดองเป็นทองแผ่นเดียวกันอยู่ลึกๆ



“ไงแม่พรีม เหนื่อยไหม” คุณหญิงทักเมื่อหลานสาวเดินตรงเข้ามาหา

“นิดหน่อยค่ะคุณย่า” พิริมายังยิ้มได้ชวนมองเช่นเคย แม้จะต้องยืนฉีกยิ้มให้บรรดาช่างภาพรัวชัตเตอร์และให้สัมภาษณ์กับสื่อเสียจนเหงือกแทบแห้ง

ผู้เป็นย่ายิ้มหน้าชื่น แนะนำให้หลานสาวรู้จักกับคุณมณีอย่างเป็นทางการ

พิริมายกมือไหว้ผู้สูงวัยอย่างนอบน้อม “สวัสดีค่ะคุณป้า”

อีกฝ่ายรับไหว้ ทักทายยิ้มแย้ม “สวัสดีจ้ะหนูพรีม ได้เจอตัวจริงเสียที อยากเจอมานานแล้ว ป้าติดตามผลงานของหนูอยู่นะ กี่ปกๆ ออกเมื่อไหร่ขอให้เป็นหนูพรีม ป้ากวาดเรียบ”

“ขอบพระคุณมากค่ะ” หญิงสาวยิ้มรับหวานจ๋อย

นี่เป็นกฎข้อแรกของงาน และการเข้าสังคมก็เป็น ‘งาน’ ที่เธอถนัดอยู่แล้ว

“ถ้าป้าทำงานหนังสือหรือแฟชั่นรับรองจะเรียกใช้บริการหนูพรีมเป็นคนแรก น่าเสียดายจริงๆ ธุรกิจออกแบบก่อสร้างของที่บ้านห่างไกลจากงานของหนูเยอะเชียว” ผู้แก่วัยชวนคุยสร้างความสนิทสนม เมื่อได้พิศใกล้ๆ ก็ยิ่งประทับใจในความสวยสง่าของพิริมา อยากจะได้มาเป็นลูกสะใภ้คนโตจนเนื้อเต้น

“ขอบพระคุณที่เมตตาพรีมค่ะ”

“พ่อวีร์ไปไหนเสียแล้วล่ะคุณมณี เมื่อกี้ฉันยังเห็นแวบๆ อยู่เลย” คุณหญิงเอ่ยถาม ดวงตาก็เหลือบแลหาบุคคลที่เอ่ยถึง เธอได้ยินชื่อเสียงของวีรภัทร์มาพอสมควรจึงนึกชื่นชมอยู่ในใจ หากมีโอกาสจะสานสัมพันธ์กับพิริมาได้ เธอยินดีสนับสนุนเต็มที่

“เอ้อ นั่นสิคะคุณหญิง สงสัยจะเจอเพื่อนแล้วลืมแม่นะคะเนี่ย”

คุณมณีว่าพลางสอดส่ายสายตามองหาลูกชายคนโตที่เธออุตส่าห์ลากออกมาเป็นคู่ควงในคืนนี้ได้สำเร็จ

“คุณย่าขา...เรากลับกันรึยังคะ พรุ่งนี้พรีมมีงานถ่ายปกหนังสือที่ชลบุรีค่ะ” พิริมาถือโอกาสที่คุณมณีมองไปทางอื่นกระซิบกับผู้เป็นย่าเบาๆ

เมื่อไร้วี่แววว่าอีกฝ่ายจะตามตัวลูกชายได้ คุณหญิงก็จำต้องถอนสายตากลับมาที่หลานสาวด้วยความเสียดายลึกๆ พยักหน้านิด ก่อนหันไปบอกคุณมณี

“เอาไว้คราวหน้าก็แล้วกันนะคุณมณี คืนนี้ฉันคงต้องกลับก่อน พรุ่งนี้แม่พรีมมีงานแต่เช้า”

“แหม...น่าเสียดายจังค่ะคุณหญิง แต่ไม่เป็นไร เอาไว้คราวต่อไปก็ได้ ยังไงเราสองครอบครัวก็มีโอกาสได้พบกันบ่อยๆ อยู่แล้วนะคะ” แม้ใบหน้าจะยิ้มแย้ม หากน้ำเสียงซ่อนความผิดหวังไว้ไม่มิด

‘ตาวีร์นะตาวีร์ โอกาสดีขนาดนี้ยังทำให้แม่พลาดอีกจนได้!’

“งั้นพรีมลานะคะคุณป้า”

หญิงสาวไหว้ลา แล้วเดินประคองแขนผู้เป็นย่าออกมารอรถของบ้านศุภกุลที่หน้าโรงแรมมณีดิน ซึ่งใช้เป็นสถานที่จัดงานคืนนี้

พิริมาพอจะเดาจุดประสงค์ของผู้ใหญ่ทั้งสองออกบ้าง ผู้เป็นย่าเปรยถี่ในช่วงนี้ว่าเธอโตพอจะออกเรือนได้แล้ว เธอเองก็ไม่ได้ตั้งใจจะหลบหน้าหรือบ่ายเบี่ยงการทำความรู้จักกับชายหนุ่มที่คุณหญิงหมายตาไว้เป็นหลานเขยคนโต ด้วยไม่เห็นความจำเป็นที่ต้องทำเช่นนั้น ในเมื่อโตๆ กันหมดแล้ว เพียงแค่พูดคุยอย่างตรงไปตรงมาก็น่าจะตกลงกันได้ ไม่ต้องหลบหลีกให้วุ่นวายเกินเหตุเหมือนในละครหลังข่าว

แต่พรุ่งนี้เช้าเธอมีนัดถ่ายปกนิตยสารที่ชลบุรีจริงๆ จึงต้องรีบกลับไปนอนพักผ่อนเอาแรง ก่อนจะแยกกับผู้จัดการส่วนตัว ฝ่ายนั้นยิ่งย้ำนักย้ำหนาว่าอย่าสาย ที่สำคัญเธอไม่อยากหน้าหมองไปทำงาน เพราะอาชีพนางแบบนั้นรูปร่างหน้าตาจัดว่าสำคัญเป็นอันดับหนึ่ง ส่วนเรื่องจับคู่ไร้สาระนี่ไม่ได้ทำให้เธอเดือดร้อนรำคาญใจแต่อย่างใด

พิริมาซะอย่าง คอนโทรลชีวิตตัวเองได้อยู่แล้ว!