‘ธันวา’ ไล่สายตาไปตามตัวอักษรบนแผ่นกระดาษตั้งแต่ต้นจนจบ คิ้วเข้มขมวดเป็นปมยุ่งเหยิงเมื่อตีความได้ว่าเขาจะต้องรับหลานสาววัยสิบเจ็ดปีมาอยู่ในความดูแลตั้งแต่ก้าวแรกที่ ‘จอมขวัญ’ เข้าเรียนมหาวิทยาลัย ซึ่งมันก็อีกไม่กี่วันนี่เอง

ชายหนุ่มถอนใจยืดยาว รู้สึกได้ถึงความยุ่งยากที่กำลังจะมาเยือนในไม่ช้า เขาไม่สนิทกับหลานสาวคนนี้เลยสักนิด เคยเจอหน้ากันนับครั้งได้ ครั้งสุดท้ายดูเหมือนจะตั้งแต่เธออายุสิบขวบ ถ้าเขาจำไม่ผิดน่ะนะ

ธันวาย้ายเข้ามาเรียนโรงเรียนประจำในกรุงเทพฯ ตั้งแต่สมัยมัธยมต้น จนจบปริญญาตรีก็ได้เข้าทำงานในบริษัทออกแบบที่เป็นสาขาลูกจากสหรัฐอเมริกา ทำงานได้สองปีก็ได้รับเสนอชื่อให้ไปศึกษางานในบริษัทแม่และทำปริญญาโทไปด้วย เมื่อรู้สึกว่าตัวเองมีโอกาสที่ดีเขาจึงตัดสินใจทำดอกเตอร์ต่อและทำงานที่อเมริกาอยู่อีกหลายปี เพิ่งจะกลับมาอยู่เมืองไทยได้แค่ปีเดียวเท่านั้น

ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับคนที่บ้านไม่ค่อยราบรื่นนัก ชายหนุ่มเป็นลูกภรรยาคนที่สองของพ่อเลี้ยงธาร เจ้าของไร่ชาขนาดใหญ่ในจังหวัดเชียงราย แม้จะไม่ใช่ลูกเมียน้อยเพราะภรรยาคนแรกของบิดาเสียชีวิตไปแล้วในตอนที่แม่ของเขาอยู่กินกับพ่อในฐานะสามีภรรยา แต่แม่ก็ไม่ได้จดทะเบียนสมรสกับพ่อ และพี่สาวต่างแม่ของเขาก็แสดงท่าทีรังเกียจน้องชายอย่างออกนอกหน้า ยิ่งพอแม่ของเขาเสียชีวิตลง เขาก็ยิ่งมีสภาพไม่ต่างจากลูกเมียน้อยเข้าไปทุกที นั่นคือเหตุผลที่เขาดิ้นรนหาทางสมัครเข้าเรียนโรงเรียนประจำในกรุงเทพฯ จนได้

ชายหนุ่มตัดสินใจยกหูโทรศัพท์ต่อสายกลับบ้านเป็นครั้งแรกในรอบเกือบสิบปี ปกติจะเป็นพ่อที่ติดต่อมาก่อนเสมอ ส่วนใหญ่ท่านจะเขียนจดหมายถึงเขาทั้งตอนที่เขาอยู่กรุงเทพฯ และต่างประเทศ หากเขาย้ายที่อยู่พ่อจะรู้จากจดหมายที่ถูกตีกลับ นั่นจึงจะเป็นเวลาของการสื่อสารผ่านโทรศัพท์ เขาอาจจะไม่เคยบอกพ่อว่าคิดอะไร กำลังทำอะไร หรือมีแผนจะทำอะไรต่อไป แต่ถ้าพ่อถามถึงที่อยู่ใหม่ของเขา เขาก็ไม่เคยโกหก

รอสายอยู่อึดใจใหญ่ๆ ก็มีคนยกหู

“สวัสดีค่ะ บ้านพ่อเลี้ยงธารค่ะ จะคุยสายกับใครคะ”

เสียงนั้นทำให้ธันวาต้องลอบถอนใจ แม้จะนานแล้วที่ไม่ได้คุยกันแต่เขาก็ไม่มีวันลืมน้ำเสียงของพี่สาวคนเดียวได้

“ผมอยากคุยกับพ่อ พ่ออยู่ไหมครับ”

ดูเหมือนปลายสายจะนิ่งงันไปนิด ครู่หนึ่งค่อยตั้งสติได้แล้วตอบกลับมาเสียงเรียบ

“ไม่อยู่ คุณพ่อเพิ่งออกไปที่ไร่เมื่อตะกี้...”

“ยายทิพย์พ่อหาหนังสือพิมพ์เช้านี้ไม่เจอ แกเอาไปรึเปล่า อ้าว...ติดสายอยู่เรอะ โทษที”

เสียงที่แทรกเข้ามาในลำโพงทำให้ชายหนุ่มแค่นยิ้มกับตัวเอง ครู่ต่อมาพี่สาวต่างแม่ของเขาก็เอ่ยอย่างเสียไม่ได้ว่า “คุณพ่อมาพอดี คงจะกลับมาเอาหนังสือพิมพ์”

แล้วเขาก็ได้ยินเสียงเธอพูดกับพ่อ “ลูกชายสุดที่รักโทร. มาค่ะ”

อึดใจเดียวพ่อก็มาคุยกับเขา น้ำเสียงยินดีจนเขาอดรู้สึกผิดไม่ได้

“ว่าไงเจ้าธันว์ สบายดีใช่มั้ย ได้อ่านจดหมายของพ่อแล้วสิ”

“ครับ ผมอ่านแล้ว”

“อีกไม่กี่วันยายจอมต้องไปรายงานตัวที่มหาวิทยาลัย ยังไงพ่อฝากแกดูแลหลานด้วยนะ มะรืนจะส่งขึ้นเครื่อง คงถึงซักหกโมงเย็น รอรับด้วยละ”

“พ่อครับ ผมดูแลใครไม่ได้ ผมกับจอมขวัญแทบไม่รู้จักกันเลย”

“พ่อรู้ แต่มันก็ยังไม่สายนี่ที่แกกับยายจอมจะทำความรู้จักกันนับตั้งแต่นี้”

“ทำความรู้จักกับหลานสาวตอนแกอายุสิบเจ็ดน่ะเหรอครับ”

“อีกสองเดือนก็สิบแปดแล้ว”

“พ่อครับ ผมไม่สนุกด้วยหรอกนะ”

“ใช่ แกพูดถูก มันไม่ใช่เรื่องตลก แต่เป็นเรื่องที่จริงจังมากนะธันว์ จอมขวัญเป็นสิ่งเดียวที่พี่ชายแกเหลือไว้ให้ครอบครัวของเรา พ่อฝากแกดูแลหลานด้วย”

ชายหนุ่มถอนใจยืดยาวพลางกลอกตาเซ็ง “นี่ผมไม่มีทางปฏิเสธได้เลยใช่ไหมครับ”

“ขอบใจมาก พ่อรู้ว่าแกต้องเข้าใจ เอาละ พ่อจะออกไปที่ไร่ ดีใจที่แกโทร. มานะ แล้วโทร. มาคุยกับพ่ออีกละ แก่แล้วบางทีก็ขี้เกียจเขียนจดหมายเหมือนกัน พ่อจะรอ”

แล้วพ่อก็วางสายไป ชายหนุ่มโยนโทรศัพท์ไร้สายทิ้งลงบนโซฟา

นี่เขาโทร. หาพ่อเป็นครั้งแรกในรอบสิบปี เพื่อจะรับปากเป็นมั่นเหมาะว่าจะดูแลหลานสาววัยสิบเจ็ดที่แทบไม่รู้จักกันเลยงั้นใช่ไหม เยี่ยม!