แผนร้าย อุบายรัก - 9 - ขิงก็ราข่าก็แรง! (ยกที่ 1)

“คุณรัณจะใจร้ายถึงขนาดให้มุกเอาลูกหมาสองตัวนี้ไปทิ้งจริงๆ เหรอคะ?” มุกตาภาแสร้งทำเสียงเศร้าร้องขอความเห็นใจจากภรัณยูต่อหน้าป้าแดงกับนิด ชายหนุ่มขมวดคิ้ว ไม่พอใจ พาตัวเองไปยืนให้ห่างจากเจ้าลูกสุนัขสองตัวนั้นให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ อาการจามของเขาลดลงแล้วหลังได้รับยาแก้แพ้ และตอนนี้ก็ถึงเวลาเปิดศาลไต่สวนอย่างเป็นทางการ “แล้วใครให้คุณเอาหมามาเลี้ยงที่นี่โดยไม่ถามเจ้าของบ้านก่อน” ผู้พิพากษาเอ่ยถามเสียงห้วน ใบหน้าคมตึงจัดจนทุกคนสามารถรับรู้ได้ถึงความไม่พอใจของเขา ผู้ตกเป็นจำเลยแกล้งตีหน้าเศร้า มองป้าแดงกับนิดตาปรอยเพื่อเรียกร้องขอคะแนนสงสารจากคณะลูกขุน “แต่เจ้าสองตัวนี้มันยังเด็กนะคะ มุกเองก็ไม่มีบ้าน มาอยู่ที่นี่ก็หวังพึ่งใบบุญของคุณรัณ จะให้มุกเอาเจ้าตัวเล็กไปฝากใครเลี้ยงก็ไม่รู้จักใครซักคน เพื่อนมุกก็ไม่มี ชีวิตของมุกมีแต่วัตคนเดียวเท่านั้น ถ้าคุณรัณไม่ให้เลี้ยงที่นี่มุกก็คงต้องเอามันไปปล่อยทิ้งที่ไหนซักแห่ง” พูดจบหญิงสาวก็แกล้งปาดน้ำตา เรียกความเห็นใจจากป้าแดงกับนิดได้อีกเป็นกระบุง ภรัณยูถอนหายใจอย่างหนักหน่วง รู้สึกขัดใจเป็นที่สุดกับท่าทางพิรี้พิไรของหญิงสาวที่มองปราดเดียวก็รู้ว่าเธอเสแสร้งแกล้งทำเท่านั้น ไม่มีความจริงใจแม้แต่นิดเดียว “แล้วเมื่อก่อนคุณอยู่ที่ไหนล่ะ ยืนตามเสาไฟฟ้าหรือไง” เสียงกระด้างเอ่ยผ่านริมฝีปากหยักลึกออกมาอย่างไร้ความเมตตา มุกตาภาอ้าปากค้าง ไม่นึกว่าเขาจะพูดจาถากถางเธอรุนแรงขนาดนี้ ทั้งที่อยู่ต่อหน้าคนอื่น และดูเหมือนทุกคนจะมีสีหน้าตกใจไม่ต่างกัน เธอเกือบจะตอบโต้ด้วยวาจาร้ายกาจไม่แพ้เขา แต่ก็ตั้งสติได้ก่อน เธอต้องแกล้งทำให้เขาดูเป็น ‘ผู้ร้าย’ ในขณะที่เธอต้องเล่นบท ‘นางเอก’ ผู้แสนรันทดต่อหน้าป้าแดงกับนิดต่างหาก หญิงสาวแสร้งทำสีหน้าตกใจและคาดไม่ถึงกับคำพูดจาว่าร้ายของเขา งัดเอาท่าทางของนางร้ายในละครตอนที่พยายามหลอกพระเอกให้เห็นใจขึ้นมาใช้เต็มที่ “ค่ะ มุกเป็นเด็กกำพร้าอาศัยอยู่กับญาติ เพราะพ่อกับแม่เสียไปตั้งแต่มุกยังเด็ก แต่มุกไม่ได้เป็นอย่างที่คุณรัณคิดนะคะ มุกกับวัตรักกันจริงๆ มุกไม่มีใครอีกแล้วนอกจากเขา ถ้าคุณไม่เห็นใจมุกก็ขอให้เห็นแก่ลูกหมาตาดำๆ ที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่สองตัวนี้ ให้มันได้มีที่ซุกหัวนอนเถอะนะคะ มุกขอร้อง นะคะคุณรัณ” พูดจบก็บีบน้ำตา สะอื้นกระซิกๆ ต่อหน้าภรัณยูกับคนดูอีกสอง ชายหนุ่มแทบอยากจะเดินเข้าไปบีบคอเล็กๆ ของเธอให้หักคามือ แต่เมื่อเหลือบไปเห็นป้าแดงที่เริ่มปาดซับน้ำใสๆ ตรงหัวตา กับนิดที่ทำท่าจะร้องไห้ตามไปอีกคนก็ได้แต่ถอนใจอย่างหงุดหงิด นัยน์ตาคมดุจ้องเขม็งไปที่ใบหน้าสะสวยของมุกตาภาอย่างเจ็บใจ หญิงสาวทำตาละห้อย แต่ริมฝีปากคลี่ยิ้มเยาะส่งให้เฉพาะภรัณยูคนเดียว สำทับขึ้นอีกด้วยเสียงเศร้าสร้อย “นะคะคุณรัณ มุกรับรองว่าจะไม่ให้เจ้าสองตัวนี้ไปรบกวนคุณเด็ดขาด มุกจะเลี้ยงและดูแลมันอย่างดีไม่ให้ไปทำความรำคาญให้คุณเลย มุกสงสารมันค่ะ เห็นแบบนี้แล้วก็อดนึกถึงตัวเองไม่ได้ มุกไม่อยากทำบาป อยากทำแต่ความดี เกิดชาติหน้าจะได้ไม่ต้องเป็นเด็กกำพร้าแบบชาตินี้อีก ฮือๆ” พูดจบก็บีบน้ำตา เพื่อความมั่นใจว่าชัยชนะครั้งนี้ต้องเป็นของเธอ “คุณรัณขา ป้าจะช่วยดูให้อีกแรงนะคะ จะดูไม่ให้พวกมันเข้าไปใกล้คุณรัณเลย หรือไม่งั้นเราก็ให้มันไปนอนที่บ้านคุณน้ำหวานก็ได้นี่คะ ยังไงตอนนี้ก็ไม่มีใครอยู่ คุณรัณอนุญาตให้คุณมุกเลี้ยงเจ้าสองตัวนี้ไว้เถอะค่ะ นะคะป้าสงสารพวกมัน” ป้าแดงลงทุนเสี่ยงตายขอร้องคุณหนูใหญ่ เพราะทนมองหญิงสาวร้องห่มร้องไห้อย่างน่าสงสาร ไม่ต่างจากนางเอกละครหลังข่าวที่เธอเฝ้าติดตามอยู่ทุกคืนต่อไปไม่ไหว ภรัณยูถอนใจอย่างอัดอั้น ส่ายหัวน้อยๆ อย่างพูดอะไรไม่ออก ได้แต่จ้องมุกตาภาอย่างคาดโทษ ก่อนหันกลับมาบอกป้าแดงด้วยเสียงห้วนจัด “ตามใจ แต่อย่าให้มันเข้ามาใกล้ผมก็แล้วกัน” สิ้นเสียงนั้นเจ้าของบ้านก็เดินหนีอย่างไม่สบอารมณ์ รู้สึกเสียหน้าที่ยกนี้เขาพ่ายแพ้ให้กับผู้หญิงเจ้ามารยาอย่างมุกตาภา หญิงสาวคลี่ยิ้มสะใจ มองตามหลังคนที่เดินหัวเสียเข้าไปภายในบ้าน ก่อนจะหันกลับมาอุ้มลูกสุนัขทั้งสองตัว ลูบหัวและจูบที่ขนของพวกมันอย่างรักใคร่ กระซิบเบาๆ ไม่ให้คนอื่นได้ยินว่า “ทำได้ดีมากลูกแม่ ต่อไปนี้ถ้าถูกคนใจร้ายรังแก แม่ก็มีอาวุธลับไว้ต่อกรแล้ว หึๆ...” “ไว้พรุ่งนี้ป้าจะให้ตามั่นทำบ้านให้พวกมันนะคะคุณมุก แต่วันนี้ให้พวกมันนอนในกล่องไปก่อนก็แล้วกัน คุณมุกเข้าบ้านเถอะค่ะ อ้อ แล้วอย่าไปใกล้คุณรัณเชียวนะคะ ไปอาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อยเสียก่อน ไม่งั้นเดี๋ยวคุณรัณจามไม่หยุดอีกแล้วจะมาอารมณ์เสียใส่คุณมุกเอาได้” ป้าแดงเตือนด้วยความหวังดี มุกตาภามองอีกฝ่ายพร้อมรอยยิ้มละเหี่ยใจ ‘โถ...ป้าแดงขา ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ ใครจะอยากเข้าใกล้คุณรัณของป้าล่ะคะ...’ “ขอบคุณมากนะคะป้าแดง แต่พวกมันยังเด็กขนาดนี้ไม่รู้จะยอมนอนเฉยๆ ในกล่องรึเปล่าซิคะ ยังไงมุกขอเอาพวกมันเข้านอนก่อน ถ้าพวกมันหลับแล้วมุกจะเข้าบ้านเอง ป้าแดงไม่ต้องห่วง มีอะไรทำก็ไปทำเถอะค่ะ” ว่าแล้วก็เดินไปหลังบ้านพร้อมกับลูกสุนัขในอ้อมแขน “น่าสงสารคุณมุกเธอเหมือนกันนะป้า ท่าทางคุณรัณจะไม่ชอบเธอเอามากๆ เลย แล้วยังเอาลูกหมามาเลี้ยงอีก หาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ เลยเนอะป้าเนอะ” นิดแสดงความเห็น ป้าแดงค้อนให้แล้วเหน็บเสียงขุ่น “แล้วเอ็งรู้ได้ไงว่าคุณรัณไม่ชอบคุณมุกมากน่ะ ฉันก็ไม่เห็นว่าคุณรัณจะชอบผู้หญิงคนไหนของคุณวัตซักคน” “อ้าว...ป้าไม่ได้ยินเหรอ คุณรัณว่าคุณมุกยังไงบ้าง ไอ้ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตามเสาไฟฟ้ามันก็มีอยู่พวกเดียวนั่นแหละ แต่คุณรัณไม่เคยว่าหรือตอแยกับผู้หญิงคนอื่นของคุณวัตเลยนะ นอกจากเสนอเงินให้ แล้วก็จากกันด้วยดี ป้าคิดเหมือนฉันรึเปล่า” นิดวิเคราะห์ราวกับนักวิชาการใหญ่ ป้าแดงหมั่นไส้เลยเขกกะโหลกอีกฝ่ายเสียทีหนึ่ง ก่อนบอกเสียงเขียว “รู้มากนักนะเอ็ง มีอะไรทำก็ไปทำไป๊ ยุ่งเรื่องเจ้านายนักฉันจะบอกให้ท่านไล่ออกซะเลย” พูดจบป้าแดงก็เดินหนีเข้าครัว “โธ่...ทำเป็นเดินหนี ที่แท้ก็แอบคิดเหมือนกันใช่มั้ยล่ะป้า” นิดตะโกนตามหลังพลางลูบหัวเบาๆ บริเวณที่โดนอีกฝ่ายเขกเอา หลังจากให้อาหารกับนมเสร็จเรียบร้อยแล้วมุกตาภาก็เอาลูกสุนัขทั้งสองเข้ากล่องกระดาษ โดยใช้ผ้าสะอาดปูให้พวกมันก่อนหนึ่งชั้น เจ้าตัวเล็กทั้งคู่ต่างนั่งมองเจ้านายตาแป๋ว กระดิกหางไปมาอย่างน่ารัก ไม่ยอมหลับยอมนอนง่ายๆ จนคนนั่งรอต้องเหนื่อยใจไปด้วย หญิงสาวลูบหัวพวกมันอย่างเอ็นดู “นอนได้แล้วนะถุงเงิน ถุงทองด้วย ฉันจะได้ไปอาบน้ำนอนบ้าง เอาแต่จ้องแบบนี้ฉันก็ไม่กล้าไปไหนน่ะสิ” เจ้าสองตัวนอนลงอย่างว่าง่าย แต่สายตายังจับจ้องที่เจ้านายไม่วาง ราวกับกลัวว่าผู้เป็นนายจะหายไป มุกตาภาเลยไม่กล้าลุกไปไหน ต้องนั่งตบยุงตายไปหลายตัวกว่าพวกมันจะผล็อยหลับไปจริงๆ แต่พอหลับแล้วก็หลับเลย ไม่ว่าจะเอานิ้วเขี่ยหรือตบหัวเบาๆ พวกมันก็ไม่รู้สึกตัว หญิงสาวเลยหัวเราะอย่างเอ็นดู เมื่อเหตุการณ์สงบเธอก็กลับเข้าบ้าน เดินบิดขี้เกียจไล่ความเมื่อยขบไปด้วย เนื่องจากต้องนั่งในท่าเดียวเป็นเวลานาน พลันสายตาก็ปะทะเข้ากับดวงตาคมดุคู่หนึ่งเลยชะงักอยู่ตรงนั้น ร่างสูงเดินลงบันไดมาช้าๆ หญิงสาวสบตาเขาอย่างไม่คิดจะหลบอีกต่อไป ถ้าเขาอยากให้เธอออกไปจากที่นี่ เธอก็จะไม่ทำให้เขาสมหวังง่ายๆ หรอก! “ยังไม่นอนอีกเหรอคะคุณรัณ” มุกตาภาเป็นฝ่ายทำลายความเงียบด้วยเสียงหวานใส เขาย่างสามขุมเข้ามาหาเธอด้วยความแค้นใจ ไม่พูดอะไรและไม่ได้ละสายตาไปจากหญิงสาวเลยสักวินาที แต่พอเข้าใกล้มากขึ้นก็เริ่มมีอาการคันจมูก จนในที่สุดก็จามออกมา หญิงสาวอมยิ้ม เดินเข้าไปหาเขาช้าๆ “มุกยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะคะ เพิ่งส่งลูกหมาเข้านอนเมื่อกี้เอง อาการแพ้ของคุณเป็นไงบ้าง?” มุกตาภาย่นคิ้วในขณะที่ชายหนุ่มถอยหลังห่างจากเธอไปเรื่อยๆ “แต่ท่าทางจะไม่ค่อยดีนะคะ ยังไม่หยุดจามเลยนี่ มีอะไรให้มุกช่วยมั้ยคะ” “ไปไกลๆ เลยนะมุกตาภา อย่าเข้ามาใกล้ผม” เสียงห้วนเบรกขึ้นโดยเร็ว ยิ่งเธออยู่ใกล้เขามากเท่าไร อาการจามของเขาก็ยิ่งถี่ขึ้นด้วย หญิงสาวยิ้มหวาน ยักไหล่และหยุดเดิน “งั้นมุกขอตัวไปนอนนะคะ กูดไนต์ค่ะ” ว่าแล้วก็เดินเฉียดเขานิด แต่ก่อนจะจากไปอย่างแท้จริงเธอก็หันกลับมายิ้มเย้ยอีกฝ่าย “อย่าลืมทานยาแก้แพ้อีกซักเม็ดก่อนนอนนะคะ” ภรัณยูนึกอยากจะตามไปลากร่างบางกลับมาลงโทษหนักๆ ให้สาสมกับความผิด แต่อาการจามถี่ๆ จนน่ารำคาญทำให้เขาต้องเดินลงบันได แล้วมุ่งหน้าไปที่ตู้ยาสามัญประจำบ้านแทน “เหนื่อยไหมครับคุณน้ำหวาน” อนุชาถามด้วยรอยยิ้ม เมื่อทำงานจบลงด้วยดี และต่างฝ่ายต่างกำลังแยกย้ายกันกลับ มาธวียิ้มหวาน “นิดหน่อยค่ะ แต่รู้สึกดีมากกว่า เพราะลูกค้าชมว่าเราจัดงานได้ถูกใจมาก ต้องขอบคุณพวกคุณมากนะคะ” “มันเป็นหน้าที่อยู่แล้วครับ แล้วคุณน้ำหวานกลับยังไงครับเนี่ย แต่ผมคงไม่ต้องเป็นห่วงเท่าไหร่ ท่าทางคู่หมั้นของคุณจะหวงมาก” หญิงสาววางหน้าไม่ถูกเมื่อโดนแซว เธอกับภวัตยังไม่ได้หมั้นหมายกัน แต่หากมีคนคิดเช่นนั้นเรื่องนี้คงจะง่ายขึ้น เธอจึงยิ้มกลบเกลื่อน แก้ว่า “ไม่หรอกค่ะ เขาไม่ได้หวงอะไรน้ำหวานขนาดนั้น คุณอนุชาก็พูดเกินไป” อนุชาอมยิ้มในหน้า “ถ้าไม่หวงแล้วทำไมต้องทำหน้ายักษ์ใส่ผมแบบนั้นด้วยล่ะครับ” ชายหนุ่มบุ้ยหน้าไปทางผู้ชายร่างสูงที่ยืนมองเขากับเธอคุยกันด้วยใบหน้าบึ้งตึง มาธวีมองตามก็เห็นภวัตยืนกอดอก มองเธอกับอนุชาตาขวางจึงแอบถอนใจเอือมๆ “คนเอาแต่ใจก็แบบนี้แหละค่ะ อย่าไปสนใจเลย ว่าแต่คุณรีบไปเถอะค่ะ ลูกน้องคุณรอแย่แล้ว” หญิงสาวพยักหน้าไปทางทีมงานของเขาที่รวมกลุ่มรอเจ้านายอยู่ อนุชามองตามแล้วหันมายิ้มให้หญิงสาวอีกครั้ง “งั้นผมว่าผมรีบไปดีกว่านะครับ ก่อนที่คู่หมั้นคุณจะมาอาละวาดกับผม แล้วลูกน้องของผมจะทนหมั่นไส้ไม่ไหว” “แล้วรุมยำคุณภวัตน่ะเหรอคะ?” เธอถามอย่างสงสัย เขายิ้มพลางส่ายหน้า “เปล่าครับ ใครจะกล้ารุมยำเจ้านายล่ะ ผมกลัวว่าลูกน้องของผมจะทิ้งผมไว้ให้คุณภวัตอัดคนเดียวน่ะสิไม่ว่า” แล้วเขาก็โบกมือลา ก่อนเดินไปรวมกลุ่มกับทีมงานที่รออยู่ หญิงสาวหัวเราะอย่างขบขันพลางโบกมือลาเผื่อแผ่ไปถึงทีมงานของเขาด้วย ก่อนจะกลับไปเก็บของที่ห้องพัก โดยไม่สนใจจะพูดคุยกับคนตาขวางที่ยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่แถวนั้น มาธวีถือกระเป๋าออกมาจากห้องพักแล้วเดินขึ้นไปดูพนักงานก่อนจะกลับ “ทุกอย่างเรียบร้อยดีค่ะ คุณน้ำหวานจะกลับเลยก็ได้ เดี๋ยวแก้วอยู่เคลียร์ทางนี้เอง คุณน้ำหวานมีอะไรจะเพิ่มเติมมั้ยคะ” แก้วผู้ช่วยที่ทำงานกับเธอมานานเดินเข้ามารายงาน “ไม่มีจ้ะ ขอบใจมากนะ งั้นเดี๋ยวน้ำหวานกลับเลยละกัน มีอะไรไว้คุยกันพรุ่งนี้ที่บริษัทนะ” “ได้ค่ะ” แก้วรับคำแล้วเดินไปสั่งการกับพนักงานที่เหลือ หญิงสาวมองหาคนขับรถจำเป็นไปจนทั่วแต่ก็ไม่เจอ เพราะเขาย่องมายืนข้างหลังตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็ตอนได้ยินเสียงห้าวเอ่ยขึ้นนั่นแหละ “จะกลับเลยไหม” เธอหันมาเผชิญหน้ากับเขา ใบหน้าสวยหวานเรียบสนิท ไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ก่อนตอบอย่างมั่นใจ “ค่ะ” พูดจบก็เดินนำร่างสูงลงเรือแบบไม่เหลียวหลัง ชายหนุ่มมองตามร่างบางในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวปักลูกไม้กับกางเกงยีนขายาวยี่ห้อดังและรองเท้าส้นเข็มที่เดินนำไปด้วยท่วงท่าสง่างามอย่างไม่พอใจ เธอทำราวกับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเป็นเพียงจินตนาการของเขาเองฝ่ายเดียว และเธอไม่ได้รู้สึกรู้สมอะไรด้วยสักนิด นี่เธอไม่รู้สึกอะไรเลยรึไง ทั้งที่เขานอนไม่หลับแทบทั้งคืนเนี่ยนะ คอยดูเถอะ จะแกล้งเสียให้เข็ด ค่าที่เธอบังอาจทำให้เขารู้สึกวุ่นวายใจได้ขนาดนี้ เกมนี้จะจบลงได้โดยมีเขาเป็นผู้ชนะเพียงคนเดียวเท่านั้น “อย่าคิดจะปั่นหัวพี่เลยน้ำหวาน พี่ต่างหากล่ะ ที่จะเป็นฝ่ายปั่นหัวเธอได้น่ะ!”

Create Date : 26 ตุลาคม 2557		0 comments
Last Update : 26 ตุลาคม 2557 23:16:46 น.
Counter : 566 Pageviews.
Share Tweet