แผนร้าย อุบายรัก - 3 - ศึกชิงนาย!

หญิงสาวร่างเล็กบางเดินไปเดินมาภายในห้องโถงของบ้านอย่างกระวนกระวายใจ คิ้วเรียวขมวดยุ่งอย่างใช้ความคิด เผลอกัดเล็บตัวเองโดยไม่รู้ตัว เห็นแล้วเป็นที่ขัดใจคนมองนัก “หยุดเดินไปเดินมาก่อนได้ไหมน้ำหวาน พี่เวียนหัว” เสียงห้าวทุ้มเอ่ยขึ้น ชายหนุ่มร่างสูงลุกเดินเข้าไปหาร่างบาง รั้งแขนเรียวให้มานั่งที่โซฟา มาธวีถอนใจเฮือกใหญ่ หน้าตาบึ้งตึง นัยน์ตากลมโตฉายแววดื้อรั้น “นี่พี่วัตจะพาเมียเข้าบ้านวันนี้จริงๆ เหรอคะพี่รัณ น้ำหวานไม่ยอมนะคะ ไหนพี่รัณบอกว่าพี่วัตต้องเป็นเจ้าบ่าวของน้ำหวานไง แล้วทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ” ภรัณยูถอนใจเฮือกใหญ่ พยายามใช้ความอดทนกับคนตรงหน้าให้มากที่สุด “ใจเย็นๆ ก่อนน้ำหวาน พี่เชื่อว่านายวัตยังไม่คิดจะสละโสดง่ายๆ หรอก พี่รู้จักเขาดี เรื่องนี้มันต้องมีเบื้องหน้าเบื้องหลังแน่ และอีกอย่างนะ ถึงตอนนี้แล้วยังไม่ชินอีกหรือไงกับการที่นายวัตชอบพาผู้หญิงเข้าบ้าน เชื่อพี่เถอะ คนนี้ก็คงเหมือนคนก่อนๆ นั่นแหละ อยู่ได้ไม่นานหรอก พี่สัญญา” เขาปลอบให้สาวน้อยคลายความกังวล รู้ดีว่าภวัตยังไม่คิดจะแต่งงานตอนนี้แน่ แต่ที่บอกว่าจะพา ‘เมีย’ เข้าบ้านก็เพียงเพื่อประชดและต่อต้านเขาที่ออกคำสั่งให้แต่งงานกับมาธวีนั่นเอง “แต่พี่วัตบึ่งรถออกไปตั้งแต่เช้าแล้วนะคะ ป่านนี้ยังไม่กลับมาอีก แล้วอีกอย่างนะคะพี่รัณ พี่วัตไม่เคยพูดเลยซักครั้งว่าผู้หญิงคนก่อนๆ เป็น ‘เมีย’ แต่คราวนี้เขาพูด” ภรัณยูมองใบหน้าแสนงอนนั้นด้วยความเอ็นดูกึ่งระอา มาธวีเป็นเหมือนน้องสาวแท้ๆ ของเขากับภวัต เพราะถูกเลี้ยงให้เติบโตมาด้วยกัน เด็กหญิงมาธวีจึงมักจะตามติดพี่ชายทั้งสองแจ แต่โดยมากแล้วจะติดเขามากกว่าภวัต อาจเป็นเพราะเขาโตกว่าเธอถึงสิบปีและโตกว่าภวัตเจ็ดปี ทำให้ถูกบังคับกรายๆ ว่าต้องดูแลน้อง และเขาก็เป็นพี่ชายที่แสนดีมาตลอด เธอจึงเชื่อฟังเขามากกว่า และอาจเป็นเพราะภวัตโตกว่ามาธวีเพียงแค่สามปี ทำให้รายนั้นไม่เคยเอาใจใส่เด็กหญิง ตรงกันข้าม กลับชอบแกล้งเธอด้วยซ้ำ ทำให้เด็กหญิงมาธวีผู้แสนงอนไม่ค่อยกินเส้นกับภวัตสักเท่าไร เมื่ออายุสิบขวบบิดามารดาของมาธวีก็ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ มาลินีเสียชีวิตทันทีแต่เมธีไปเสียชีวิตที่โรงพยาบาล ก่อนสิ้นใจเมธีได้ฝากฝังมาธวีไว้กับพ่อแม่ของภรัณยู และเมื่อผู้เป็นบิดามารดาตัดสินใจวางมือจากทุกสิ่งทุกอย่าง ไปใช้ชีวิตในแผ่นดินอเมริกาด้วยกันก็ได้ฝากฝังให้เขารับหน้าที่ดูแลน้องทั้งสองคนแทน คุณกรผู้เป็นบิดากับคุณวิภาดาผู้เป็นมารดาของเขาลงความเห็นว่า ควรให้มาธวีมาเป็นสะใภ้ของบ้าน เพราะเพื่อนรักฝากฝังไว้ก่อนเสียชีวิตว่าให้ช่วยดูแล และท่านทั้งสองก็เอ็นดูหญิงสาวราวกับลูกในไส้อยู่แล้ว ถึงแม้ตอนนี้พวกท่านจะใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศและวางมือจากธุรกิจของครอบครัว แต่ก็ยังคงมีอิทธิพลต่อการตัดสินใจของภรัณยูอยู่นั่นเอง อันที่จริงภรัณยูไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานแบบคลุมถุงชน แต่เขาก็เอ็นดูมาธวีเหมือนน้องสาวแท้ๆ จึงไม่คิดรังเกียจถ้าจะได้เธอมาเป็นน้องสะใภ้ และยังมีอีกเหตุผลหนึ่ง ซึ่งสำคัญมากที่ทำให้เขายอมออกหน้าช่วยเหลือ นั่นคือภวัตเป็นคนรักสนุกและเป็นพ่อพวงมาลัยลอยไปลอยมาจนน่าเป็นห่วง เขากลัวว่าน้องชายเสียรู้ผู้หญิงรอบจัดที่อยู่รายรอบตัว จึงคิดตัดไฟแต่ต้นลมด้วยการยกมาธวีให้แต่งงานกับภวัตเสีย อีกอย่างมาธวีเป็นผู้หญิงคนเดียวที่กล้าต่อปากต่อคำกับภวัตอย่างไม่เกรงกลัว เขาจึงคิดว่าเธอนี่แหละ เหมาะจะจัดการกับภวัตมากที่สุด เขารู้สึกว่าเรื่องนี้สมเหตุสมผลจึงได้ลงมือจัดการอย่างจริงจัง “อีกเดี๋ยวนายวัตคงกลับมา พี่ว่าน้ำหวานใจเย็นๆ คอยดูไปก่อน ยังไงนายวัตก็ต้องแต่งกับน้ำหวานแน่ พี่สัญญา” เขาให้ความมั่นใจกับหญิงสาวอีกครั้ง มาธวีพยักหน้าพลางถอนใจ รู้ดีว่าการแต่งงานครั้งนี้เป็นเรื่องที่ผู้ใหญ่เห็นชอบ ภวัตและเธอต่างก็ไม่เต็มใจด้วยกันทั้งคู่ แต่ในเมื่อเธอรักและเคารพภรัณยูเหมือนพี่ชายแท้ๆ และเขาก็คอยดูแลเธอมาตลอด ดังนั้นเธอเชื่อว่าเขาจะไม่มีวันทำร้ายเธอเป็นอันขาด สิ่งไหนที่เขาเห็นว่าดีเธอก็เห็นดีด้วย ถึงแม้ว่าจะไม่เต็มใจแต่งงาน แต่เธอเต็มใจที่จะเชื่อฟังภรัณยู เมื่อเขาบอกให้แต่งเธอก็จะแต่ง แล้วยิ่งเห็นท่าทางอาละวาดฟาดงวงฟาดงาของว่าที่เจ้าบ่าวก็ยิ่งทำให้เธออยากแต่งงานกับเขามากขึ้น สิ่งใดที่ภวัตไม่เห็นด้วย นั่นคือสิ่งที่เธอต้องทำให้สำเร็จ การได้ขัดใจเขาเป็นความสุขเล็กๆ น้อยๆ ของเธอมาแต่ไหนแต่ไร คงเหมือนกับเขาที่ไม่ชอบเธอและชอบแกล้งให้เธอร้องไห้มาตั้งแต่เด็กแล้วเหมือนกัน ดังนั้นเธอจึงตั้งใจว่าจะต้องเป็นเจ้าสาวของภวัตให้ได้! เสียงรถแล่นเข้ามาจอดหน้าบ้าน ภรัณยูกับมาธวีหันมาสบตากัน ภวัตกลับมาแล้ว... ภวัตเดินเข้าไปภายในบ้านพร้อมกับโอบเอวมุกตาภาอย่างสนิทสนม เขามองพี่ชายกับหญิงสาวอีกคนที่นั่งรออยู่อย่างท้าทาย แล้วกระตุกยิ้มเยาะเย้ย “นี่มุก น้ำหวานไหว้เมียพี่หน่อยซิจ๊ะ” เขาแนะนำด้วยน้ำเสียงยียวนกวนประสาท มาธวีมองผู้มาใหม่ตั้งแต่หัวจดเท้าด้วยสายตาดูถูก ใบหน้าสวยหวานเชิดขึ้นอย่างถือตัว “เข้าใจอะไรผิดรึเปล่าคะพี่วัต เจ้าสาวของพี่วัตน่ะ น้ำหวานต่างหากล่ะ” มุกตาภามองใบหน้าสวยหวานที่เชิดนิดๆ นั้นอย่างรู้สึกขบขันในใจ ภวัตเจอคู่ปรับที่สมน้ำสมเนื้อกันเข้าให้แล้ว... หญิงสาวหันไปมองผู้ชายอีกคนที่นั่งหลังตรงได้อย่างสง่างาม ทันทีที่สบตาคมซึ่งกวาดมองมาที่เธอราวกับจะค้นคว้าให้ทะลุทะลวงไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ และแฝงไว้ด้วยแววจับผิดราวกับเครื่องซีทีสแกนนั้นแล้ว เธอก็รู้ได้ทันทีว่าตัวเองคิดผิดที่รับปากช่วยเหลือภวัตในครั้งนี้ ภรัณยูยังหนุ่มกว่าที่เธอคิดไว้มาก นอกจากนี้แล้วเขายังหล่อกระชากใจสาวอย่างร้ายกาจเสียด้วย แม้แต่เธอที่ไม่เคยหวั่นไหวกับสายตาของชายหนุ่มคนไหนมาก่อนก็ยังรู้สึกวูบวาบจนอยากจะเป็นลมเสียให้ได้เมื่อถูกเขาจ้องมองอย่างสำรวจ แล้วนัยน์ตาคมกริบคู่นั้นก็บอกอย่างชัดเจน เขาไม่โง่! ไม่น่าหาเรื่องเลยเรา ความซวยจะถามหาไหมนี่? “นี่เมียผมครับพี่รัณ มุกตาภาหรือจะเรียกมุกเหมือนที่ผมเรียกก็ได้” เขาบอกกับพี่ชายแล้วหันมาส่งยิ้มหวานให้หญิงสาวข้างกาย “ไหว้พี่รัณสิจ๊ะมุก พี่ชายผมเอง” มุกตาภาสบตาเพื่อนรักอย่างลำบากใจ แต่เมื่ออีกฝ่ายพยักหน้าให้กำลังใจ เธอก็ลอบถอนใจเบาๆ ก่อนจะหันไปส่งยิ้มที่บรรจงปั้นสุดฤทธิ์ให้กับพี่ชายมาดนิ่งของเพื่อนพร้อมยกมือไหว้งามๆ “สวัสดีค่ะพี่รัณ มุกขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ” “โทษทีนะวัต พี่คงยอมรับผู้หญิงที่ไม่ได้แต่งเข้าบ้านอย่างถูกต้องตามประเพณีมาเป็นน้องสะใภ้ไม่ได้หรอก น้ำหวานจะเป็นเจ้าสาวของนาย แล้วก็...” เขาจ้องมองผู้มาใหม่ตั้งแต่หัวจดเท้า จ้องแบบที่ทำให้คนถูกจ้องจะต้องรู้สึกว่าตัวเองช่างต่ำต้อยด้อยค่าเหลือเกิน “หวังว่าคุณคงเข้าใจที่ผมพูดนะครับ คุณมุกตาภา” แม้เขาจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่มุกตาภากลับรู้สึกเย็นยะเยือกเข้าไปถึงหัวใจ เธอเข้าใจไม่ผิดหรอก ภรัณยูไม่ใช่คนที่จะยอมให้ใครปั่นหัวได้ง่ายๆ เจอศึกหนักซะแล้วเรา... แต่ตอนนี้เธอก็เดินมาไกลเกินกว่าจะถอยกลับได้เสียแล้ว หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดลึก เรียกกำลังใจให้ตัวเองแล้วเริ่มแสดงละครฉากใหญ่ให้แนบเนียนที่สุด “มุกเข้าใจดีค่ะพี่รัณ แต่ว่ามุกกับวัตเรารักกันจริงๆ พี่รัณพูดแบบนี้มุกเสียใจนะคะ” พูดพลางส่งสายตาละห้อยให้ภวัต “หน้าไม่อาย พูดออกมาได้ ทุเรศ!” มาธวีแทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงดูถูกพลางเบะปาก “ขอโทษมุกเดี๋ยวนี้นะน้ำหวาน มุกเป็นเมียพี่ เธอไม่มีสิทธิ์มาพูดแบบนี้กับมุก” ภวัตพูดเสียงดัง ส่งสายตาดุดันให้สาวน้อย หญิงสาวหน้าบึ้งที่เขาไม่รักษาหน้าเธอเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้หญิงอีกคน จึงสวนกลับไปแบบไม่ยอมแพ้เช่นกัน “ถ้าพี่วัตเรียกผู้หญิงทุกคนที่นอนด้วยว่า ‘เมีย’ น้ำหวานก็ไม่มีอะไรจะพูดค่ะ” “น้ำหวาน!” ภวัตตวาดเสียงดัง เกือบจะตรงเข้าไปบีบคอเล็กๆ รั้นๆ นั้นแล้วหากมุกตาภาไม่ดึงไว้เสียก่อน “อย่าค่ะวัตขา ไม่เป็นไรหรอก มุกไม่ถือสาเด็กอย่างน้ำหวาน วัตเองก็อย่าไปถือสาแกเลยนะคะ แกยังเด็ก” หญิงสาวบอกเสียงหวาน เน้นชัดที่คำว่า ‘เด็ก’ ซึ่งส่งผลให้มาธวีแทบเต้น สาวน้อยตั้งใจจะปราดเข้าไปหามุกตาภา แต่ถูกภรัณยูดึงแขนไว้เสียก่อน “ใจเย็นๆ น้ำหวาน อย่าเอาพิมพ์เสนไปแลกกับเกลือ” นั่น! ทำมาเป็นเล่นสำนวน ชิ... มุกตาภาแอบค่อนขอดในใจ เห็นทีงานนี้จะเป็นฝ่ายรับอย่างเดียวไม่ได้แล้ว เธอต้องเป็นฝ่ายรุกไปด้วย ไม่อย่างนั้นคงได้เละเป็นโจ๊กแน่ ภวัตถอนใจ หากตรงนี้ไม่มีคนอื่นอยู่ด้วยรับรองเลยว่าเขาจะจับมาธวีมาตีก้นเสียให้เข็ด “ถึงพี่รัณจะไม่ยอมรับมุก แต่มุกก็เป็นเมียผม แล้วเราก็กำลังจะมีลูกด้วยกัน มุกจะเข้ามาอยู่ที่บ้านนี้กับเราตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปในฐานะเมียของผม” เขาบอกกับพี่ชายเสียงดังฟังชัด ก่อนจะหันไปโอบมุกตาภาเดินขึ้นห้องนอนของตัวเอง มาธวีมองตามอย่างไม่สบอารมณ์ ถามความเห็นจากชายหนุ่มข้างกายอย่างร้อนใจ “เราจะทำยังไงดีคะพี่รัณ ยัยนั่นท่าทางร้ายไม่เบา” “แต่พี่ว่าเราก็ใช่ย่อยนี่นา” เขาว่าพลางมองหน้ามาธวียิ้มๆ อย่างนึกขำ “พี่รัณ!” หญิงสาวทำเสียงกระเง้ากระงอด “พี่หมายถึงพอฟัดพอเหวี่ยงกับเราได้น่ะน้ำหวาน ผู้หญิงคนนี้ท่าทางร้ายไม่เบาอย่างที่เราว่า เพราะฉะนั้นน้ำหวานต้องแย่งนายวัตมาให้ได้ พี่ไม่ชอบคนที่มองข้ามประเพณีดีๆ ของไทยแล้วชิงสุกก่อนห่ามแบบผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงราคาต่ำแบบนั้นไม่คู่ควรกับนายวัต น้ำหวานต้องช่วยพี่แยกนายวัตกับมุกตาภาออกจากกันให้ได้ ตกลงมั้ย?” เขาบอกกับสาวน้อยที่ทำปากยื่นหน้าตึงด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ผู้หญิงอย่างมุกตาภาหาซื้อได้ง่ายตามท้องถนน ก็เหมือนคู่ควงคนก่อนๆ ของภวัต ดังนั้นเขาจะไม่ยอมให้น้องชายถูกผู้หญิงแบบนี้จับเป็นอันขาด “แล้วเรื่องลูกล่ะคะ” คนตัวเล็กถามอย่างไม่สบายใจนัก “ไม่ต้องห่วงหรอกน้ำหวาน ถ้าผู้หญิงคนนั้นมีลูกจริง นายวัตคงพาเข้าบ้านมาตั้งนานแล้วละ ไม่รอให้พี่พูดเรื่องงานแต่งงานของวัตกับน้ำหวานก่อนหรอก แต่ถึงมุกตาภาจะท้องจริง พี่ก็จะพิสูจน์ให้ได้ก่อนว่าเด็กในท้องเป็นลูกของวัตรึเปล่า ถ้าใช่พี่ก็จะเลี้ยงเด็กไว้ แต่ถ้าไม่ใช่ละก็...มันก็สมควรแล้วไม่ใช่หรือ ที่มุกตาภาต้องออกไปจากที่นี่ตัวเปล่า โทษฐานที่มาหลอกนายวัตกับพวกเราทุกคน” เขาบอกอย่างจริงจังและมาดหมายไว้ในใจว่าจะต้องจับผิดมุกตาภาให้จงได้ ทุกคำพูดคือความตั้งใจอันมุ่งมั่นที่เขาจะไม่มีวันย่อท้อ เราเจอกันแน่มุกตาภา! หลังจากปิดประตูห้องและล็อกเรียบร้อยแล้ว มุกตาภาก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก เดินกะเผลกมานั่งที่เตียงนอนขนาดคิงไซส์ที่อยู่กลางห้องอย่างไม่รอช้า ก้มลงบีบนวดขาและเท้าที่ถูกรองเท้าส้นสูงทำการทรมานจนปวดไปหมด “นึกว่าจะไม่รอดซะแล้วนะไอ้วัต ทำไมไม่บอกกันบ้างว่าพี่รัณของแกยังหนุ่มขนาดนี้ ฉันก็นึกว่าแก่หงำเหงือกแล้วซะอีก” หญิงสาวบ่นอย่างหมั่นไส้แต่ก็ไม่ได้จริงจังนัก ความสนใจพุ่งไปอยู่ที่เท้ากับขาของตัวเองมากกว่า ไม่เข้าใจว่าสาวๆ จะชอบทรมานเท้าตัวเองด้วยส้นสูงไปทำไม ภวัตเลิกคิ้วมองเพื่อนยิ้มๆ “ทำไม ถ้ารู้ว่าพี่รัณยังหนุ่มแล้วก็หล่อแบบนี้ แกจะมาสมัครเป็นพี่สะใภ้ฉันรึไง” หญิงสาวค้อนให้แล้วสวนกลับตามนิสัยคนปากไว “บ้าสิ! จ้างให้ก็ไม่เอาหรอก คนปากจัดกัดเจ็บแบบนั้น ให้หล่อกว่านี้อีกสิบเท่าก็ขอลาขาด” เขาอมยิ้ม “จริงอะ?” “ทำไม? ยิ้มอะไรของแก เดี๋ยวเหอะ! จะเปิดโปงซะให้หมดเลยดีมะ?” เธอว่าเสียงขุ่นก่อนพูดอีกเรื่อง “อ้อ ยัยน้ำหวานของแกด้วยอีกคน สวยดีนี่หว่า ทำไมไม่ชอบวะ ฉันว่าเหมาะกับแกดีออก” ภวัตทำท่าขนลุกขนพอง บอกด้วยน้ำเสียงมั่นอกมั่นใจ “อย่างยัยเด็กนั่นฉันก็ไม่เอาเหมือนกันแหละ เห็นฤทธิ์แม่คุณรึยังล่ะ ร้ายกาจแบบนั้นใครจะไปรักลง” มุกตาภาหัวเราะกับท่าทางแขยงของเพื่อน แต่เมื่อเขามานั่งลงข้างๆ และทิ้งร่างนอนบนเตียง คิ้วของเธอก็ขมวดเป็นปมอีกครั้ง “นี่ไอ้วัต!” หญิงสาวเรียกเพื่อนด้วยน้ำเสียงจริงจัง ภวัตมองตอบ เลิกคิ้วเข้มแทนคำถาม “อย่าบอกนะว่า...เราต้องนอนห้องเดียวกัน!” เธอมองเขาตาโต กลัวเหลือเกินว่าตัวเองจะคาดการณ์ได้ถูก เขาพยักหน้าแถมยังสำทับให้มั่นใจอีกด้วย “ถูกต้องนะคร้าบ” “เฮ้ย! ได้ไงล่ะ ก็เราไม่ได้...” เธอหยุดพูดเพียงเท่านั้น ดวงตาคู่สวยวาวโรจน์ ตั้งท่าจะทุ่มหมัดใส่หน้าทะเล้นของเพื่อนให้สาแก่ใจ แต่เขารีบลุกขึ้นพลางให้เหตุผลที่ควรแก่การให้อภัยได้ “ถ้าไม่อยู่ห้องเดียวกันพี่รัณกับยัยน้ำหวานก็สงสัยน่ะสิ แล้วแผนการของเราก็ต้องล่ม” “แผนของแกไม่ใช่ของเรา” หญิงสาวแก้ให้ด้วยเสียงขุ่นๆ เขายิ้มแห้ง “เอาน่า แกก็รู้ว่าอย่างแกน่ะไม่ใช่สเปกฉันหรอก ไม่ต้องห่วงนะมุก รับรองว่าต่อให้แกสวยเซ็กซี่กว่านี้อีกสิบเท่า ฉันก็ไม่สนใจ สาบานได้” เขาว่าด้วยน้ำเสียงและหน้าตาทะเล้น “ไม่ต้องย่ะ บอกแล้วไงว่าฉันไม่เชื่อคำสัญญาสาบานอะไรทั้งนั้น แต่แกระวังตัวให้ดีนะ ถ้าเกิดละเมอหรือเพ้อหาสาวๆ แล้วมาวุ่นวายกับฉันละก็...บอกก่อนนะ ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ แกตาย!” หญิงสาวชูกำปั้นขึ้นขู่ด้วยสีหน้าจริงจัง ภวัตกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น ต่อให้เธอไม่ขู่เขาก็ไม่กล้าอยู่แล้ว เพราะรู้ดีว่าหมัดจากมือเล็กๆ นั้นทรงพลังแค่ไหน ที่รู้ดีก็เพราะเขาได้ลิ้มรสมาแล้วตั้งแต่ปีหนึ่ง เพราะปากดันอยู่ไม่สุข ไปแซวสาวไม่ดูตาม้าตาเรือเข้า เลยได้รับหมัดลุ่นๆ จากมุกตาภาเป็นของรางวัล ค่าที่บังอาจไปแซวเธอ ผู้ซึ่งเป็นขาใหญ่ประจำกลุ่มที่ไม่มีใครกล้าแหยม หลังจากนั้นเขาเลยไม่กล้าปากดีกับสาวๆ กลุ่มนั้นอีกเลย แต่แล้ววันหนึ่งโชคชะตาก็นำพาให้เขาและเธอมาเป็นคู่ซี้กัน เนื่องจากโดนอาจารย์ในวิชาเลือกที่ดันเลือกตัวเดียวกันจับกลุ่มให้ทำรายงานโดยการชี้สุ่ม และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นของมิตรภาพดีๆ ระหว่างเพื่อนต่างเพศเช่นเขากับเธอมาจนถึงทุกวันนี้

Create Date : 18 ตุลาคม 2557		1 comments
Last Update : 18 ตุลาคม 2557 21:27:02 น.
Counter : 580 Pageviews.
Share Tweet