ไม่รู้เป็นอะไร เห็นเรื่องของคนอื่นตามกระทู้
แล้วคิดถึงเรื่องของตัวเองทุกที เฮ้อ
เลยไปขุดเอาความในใจสมัยโบราณมาเขียนลง blog มั่งดีกว่า
เรื่องนี้มันเกิดกับฉันมานานมาแล้ว
.....ฉันควรจะรักเขาต่อไปไหม.....หรือว่าสมควรที่จะตัดใจจากเขาไปเสียที.....
ถ้าฉันเลือกที่จะรักอยู่กับเขาต่อไป มันจะเป็นรักข้างเดียวหรืออย่างไร
ฉันเป็นผู้หญิงที่อ่อนไหว และ sensitive เกินไป หรือเปล่า
จากที่คิดไว้ว่าจะเข้มแข็ง ไม่มีใครฉันก็สามาถมีชีวิตโสดที่สนุกได้
แถมดีซะอีก ไม่ต้องแบ่งเวลาให้ใคร ไม่มีใครให้ต้องคอยรายงาน ตามตลอดเวลา
อยากทำอะไรก็ทำ มีอิสระเสรีเป็นที่สุด
"ฉันอยู่คนเดียวได้"
แต่แล้วความใกล้ชิดใช่มั๊ย ที่ทำให้ความมุ่งมั่นของฉันสั่นสะเทือนรุนแรงขนาดนี้
กลับกลายเป็นแอบชอบเขาโดยไม่รู้ตัว
ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว
มารู้ตัวอีกที ก็อยู่ก้นหลุมเสียแล้ว ยากที่จะปีนขึ้นไปอยู่ ณ จุดเดิม
จุดที่ไม่มีใครในใจ ไม่มีเลยแม้แต่คนเดียว
ถ้าเขาไม่มีใครก็คงจะดี แต่นี่เขามีคนของเขาอยู่แล้ว แต่เธอคนนั้นอยู่ไกลแสนไกล
แอบคิดเข้าข้างตัวเองเล็กๆ ว่าพี่เขาก็อาจจะมีใจให้ฉันเหมือนกัน
แต่ฉันไม่มีนโยบายแย่งของๆ ใคร
ถ้าเขา "รักฉัน" แบบที่ "ฉันรักเขา" และถ้าเราเป็นคู่กัน ยังงัยก็คู่กัน
ความใกล้ชิด ความเป็นเพื่อน ทำให้เราสองคนสนิทกันมากขึ้น
ฉันไม่เคยถามถึงคนของเขา
ฉันไม่เคยบอกใครถึงความรู้สึกของฉัน แม้แต่เพื่อนสนิท หรือ ตัวของพี่เขา ฉันก็ไม่เคยบอก
ฉันไม่เคยอยากให้เขาเลิกกับคนของเขา ไม่เคยเลยจริงๆ
แม้ว่าบางครั้ง ฉันจะแอบเหงา อยากได้ความรัก ความอบอุ่น
อยากให้ใครสักคนมาดูแล เวลาที่เห็นคนอื่นๆ ที่เขามีคู่ แล้วมันยิ่งเหงาเหลือเกิน
แต่แล้วความรู้สึกเหล่านั้นมันหายไป
ขอแค่ได้ใกล้ชิดเขา ฉันก็มีความสุขแล้ว
ณ ช่วงเวลานั้น ฉันเคยถามตัวเองเหมือนกัน
ว่าจะแอบชอบเขาไปแบบนี้ มองไม่เห็นโอกาสเลยว่ามันจะสมหวังหรือเปล่า
อย่างที่บอก
"ขอให้ได้ใกล้ชิดเขา ฉันก็มีความสุขแล้ว"
ฉันมีความสุขเมื่อได้อยู่ใกล้กับคนที่ฉันรัก
ฉันมีความสุขเมื่อฉันเห็นคนที่ฉันรักมีความสุข
แล้วฉันจะเลิกรักเขาไปทำไมล่ะ
ฉันไม่ได้อยากเป็นเจ้าของหัวใจเขาสักหน่อย
นั่นคือความรู้สึกของฉันที่มีต่อคนที่ฉันรักเมื่อความรักมันเริ่มก่อตัวขึ้น
แล้วฉันจะมาเล่าต่อละกัน
Post: 12 May 2009