มาแล้วฮ่ะ อีเด็กเสริฟขาเม้าท์ลูกค้ามาแล้ว พอดีวันนี้วันทำงานฮ่ะ ไม่มีเรียน ก็เลยมีเวลาว่างมาเม้าท์ให้คุณผู้อ่านแก้เซ็ง..วันนี้ที่ร้านค่อนข้างเงียบ เพราะเป็นวันธรรมดา ไม่ใช่weekend ค่ะ หลังจากเปิดร้านได้สักพัก บรรยากาศเงียบเหงา..... อ้างว้าง.... เปล่าเปลี่ยว... ยิ่งกว่า อยู่คนเดียวในร้านอาหาร(ไม่นับแม่ครัววัยทองหลังร้าน) แทบจะไม่มีลูกค้าโผล่มาให้อิชั้นเห็นเลยค่ะ ......แต่แล้ววววววว.............................................ก็มีพ่อหนุ่มหน้าคม ผมสั้น ไม่ว่าจะหันไปทางไหนก็..หล่อมาก..มาก..ถึงม้ากที่สุดดค่ะ
หน้าตาแบบนี้.
.
คุณพี่เค้าเดินมาในร้าน มองหาอะไรสักอย่าง สงสัยจะหาของกินที่ใครทำหล่นไว้ตามโต๊ะ เอ้ยไม่ใช่..เค้าคงจะหิว เหนื่อย เมื่อย..ล้า พอหันมาเห็นอิชั้นปุ๊บ....แหม..ไวทำความคิดฮ่ะ อิชั้นปรี่เข้าไปหาประมาณเจอแม่เหล็กดูดหัวใจเลยฮ่ะ..วางเมนูขึ้นปุ๊บก็ทักทายลูกค้าตามปกตินะคะ

" Hi...How are you? อีเด็กเสริฟถามด้วยสายตาเป็นประกายเป็นที่สุดเพราะนี่คือลูกค้าคนแรก แถม..หล่อซะด้วย โอว ฟ้าช่สงประทาน

พี่เลี่ยนตาหวาน" I'm pretty good, thank you and you"

อีเด็กเสริฟ" I'm good, would you like some thing to drink?

พี่เลี่ยนตาหวาน" oh yes, can I have you? oops..no ! I'm kidding(เด๋วก็เสร็จหรอกพี่ เล่นกะใครไม่เล่น อิอิ) Can I get a coke?

อีเด็กเสริฟ" sure, I'll be right back" แล้วก็หันไปเห็นพี่เลี่ยนทำตาหวานเยิ้มใส่กลับมา( โอวว เข้าทาง ๆๆ)
หลังจากนั้น อิชั้นก็ทิ้งเมนูไว้ให้คุณพี่ชาติเดียวกันมาเตรัซซี่ เพราะหลังจากการฟังสำเนียงแล้วคงไม่เกิดที่นี่แน่นอน พออิชั้นเอาโค้กไปให้ ก็ถามว่าจะทานไรดี เค้าก็บอกว่าเนี่ย เค้าเพิ่งมาเป็นครั้งแรกนะ พอดีมาซักผ้า(ต๊าย ผีบ้าน เอ้ย พ่อบ้านพ่อเรือนเป็นที่สุด) แล้วก็เลยแวะมาหาไรกิน พอดีเห็นอิชั้น เดินไปเดินมา เลยลองแวะเข้ามาลองสาวไทย เอ้ย อาหารไทยซักหน่อย(บ้า...พูดไรก็มิรู้ พี่ก็) อิอิ
แล้วเค้าก็สั่งผัดไทย แล้วก็ปลาแดดเดียวยำมะม่วง เพราะเห็นแล้วว่าเครื่องปรุงน่าจะแซ่บ (นั่นแน่ ชอบของร้อนแรงซะด้วย เด๋วได้เจอกัน ) พออิชั้นเดินไปสั่งแม่ครัว แล้วก็กลับมานั่งยังเคาน์เตอร์ ก็รู้สึกได้ว่า มีสายตาอันหวานเชื่อมของใครสักคน(อีบ้า ก็มีลูกค้านั่งอยู่คนเดียวแล้วจะมาจากไหนอีกฟะ) พลันเงยหน้าไป ก็ประสบพบพักตร์ ..ตามองตา สายตาก็จ้องมองกัน..กลับพ่อหนุ่มอิตาเลี่ยนคนนั้นพอดี เนื่องจากว่าศึกษาความเป็นหญิงไทยใจงามมามาก ผ่านสมรภูมิรักมาก็เยอะ...มีเพื่อนแร่ด ๆ มาก็แยะ เลยนึกขึ้นได้ว่า เรา...หญิงไทยใสซื่อคนนี้ มิควรจะสบตากับชายหนุ่ม ณ วินาทีแรกที่พบ ก็เลยต้องหลบตาซะ... ด้วยความจำใจ ก้มหน้าลงเล็กน้อย ค่อยปรายตาขึ้นสี่สิบองศา แล้วหันหน้าไปทางเดิมอีกครั้ง ประมาณว่า กูวววเขินนะ ก็ยังพบว่าสายตานั้นยังคงอยู่
(แอบดีใจสุดขีด) คิดในใจว่า "เอาล่ะโว้ย" ฮี่ ๆ คุณผู้อ่านอย่าเพิ่งด่าว่าแหลเหลือเกินนะคะ พอดีโดนด่ามาเยอะแล้ว อิชั้นชินแล้วล่ะค่ะ อิอิ คิดเข้าข้างตัวเองว่าแหม..ไม่น่ารีบมีปั๋วเลยกูวว อดเปรี้ยวไว้กินหวานท่าจะดี ฮิอิ แต่ก็มิทันแล้วค่ะ และแล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือก เพราะอีเสียงนี้...
"ติ๊งงงงง อาหารออกแล้วย่ะอีหนู นั่งเหม่อหาพระแสงอะไร" แป่วว เสียงคุณแม่ครัววัยทอง ตะโกนมา อิชั้นเลยต้องยกอาหารไปเสริฟ
พอเอาอาหารไปเสริฟแล้ว ช่วงจังหวะนั้นก็เก๊กค่ะ มิให้รู้ว่าเราเขินน (ที่มีลูกค้าหล่อที่สุดในร้านมานั่งกิน) พ่อหนุ่มก็สัมภาษณ์อิชั้นค่ะ ขอแปลเป็นไทยว่า
" ชื่อไรครับ" ว้าย บ้าที่ฟุด..เสียงหวานมาก
" เอ่อ...ชื่อ...นี้ ๆๆ ค่ะ" น้ำเสียงระริก
"ผมชื่อ มาเตโกโร่ ครับ มาจากอิตาลี เพิ่งมาได้หกเดือนเอง เหงาจัง" พี่เลี่ยนตาหวานบอก(คิดในใจ มาบอกกูวไมฟะ)
" อ๋อ..ยินดีที่ได้รู้จักฮ่ะ..นี่อาหารของยูนะ เผ็ดนิดหน่อย ชิมก่อนนะ" อีเด็กเสริฟบอก
"โอวว ผมชอบของ hot and spicy แบบนี้แหละ " แล้วพี่แกก็มองมาที่อิชั้น แบบว่า...สายตาเด็ดเดี่ยวมาก ประมาณ xxx พิฆาต
"โอเค เอ็นจอยนะคะ เด๋วไปเอาผัดไทยให้อีก" แล้วอิชั้นก็จะเดินไปเอาผัดไทยมาให้อีก พี่แกก็ตะโกนไล่หลังมาว่า
" ยูมีแฟนละยัง" กรี๊ดด อะไรกันเนี่ย มาถามกันจะจะแบบนี้ กูวจะตอบได้ไงล่ะ ว่าไม่มี มีแต่ปั๋ว แบบนี้หมดกัน เสียเรตหมด อดทิปอีกตะหาก เลยต้องเงียบสงบ สยบความเคลื่อนไหว สื่อความหมายว่า มิบอก มิบอก พี่แกก็หันมามองตามเราอีก ทำหน้าแบบประมาณนี้เลย


แบบว่า เฮ่ย จิงเหงอ...จิงอ๊ะป่าวจ๊า. เราก็เริ่มแล้ว อะไรวะ อีนี่ชักยังไง ๆ อยู่นะ คุณพี่จะมาหาแฟนในร้านอาหาร แบบ one night stand หรือว่า ๆๆ ยังคิดไม่จบ ผัดไทยก็ดันออกแล้ว ต้องเดินไปเอา พอเดินไปเสริฟเท่านั้น พี่เลี่ยนบอกว่า
" อร่อยมาก รสชาติเด็ดมาก เหมือน..." แล้วก็มองมาทางอิชั้น เราก็เอ๊ะ ชักจะยังไง เริ่มหื่นแล้วนี่หว่า กูวเริ่มหงอแล้ว ชักเปรี้ยวไม่ออก แล้วพี่แกก็ถามอีกว่า
"ยูอยู่เมืองนี้มานานแล้วเหรอ แล้วทำไมไม่มีแฟนล่ะ ไอน่ะเหงามาก นอนคนเดียวมานานแล้ว" เอ๊ะ..บอกแล้วไงว่าบอกมิได้ ๆๆ ดูก่อนดีกว่าพี่จะให้ทิปเท่าไหร่ ต้องมีเชิงดิเรา
"ยูมีเบอร์โทรป่ะ วันหลังไออยากชวนไปเที่ยว ยูน่ารักมากเลยนะ ผมยาว ถูกเป็คไอมากเลย ตัวก็สูงคนเอเชียอะไรเนี่ยไม่น่าเชื่อ" ทำไมฟะ คนเอเชียรุ่นใหม่เค้าหุ่นเด้งจะตาย แต่เออ ช่างมัน มันชมเรา แต่เอ๊ะ จะให้เบอร์มันได้ไงล่ะ แหม เด๋วเกิดโทรมาชวนไปเที่ยวตอนอยู่กะปั๋วจะทำไง...แต่เอ๊ะ เผื่อมันมาจีบเราแล้วให้ทิปเยอะ แล้วมาเป็นลูกค้าประจำ ก็ดีเหมือนกันนะ ดูมี value ดี เจ้าของร้านจะได้มีรายได้เพิ่ม แถมหล่อด้วย(อันนี้สำคัญ) โอวแม่เจ้า เราจะทำไงดี ความคิดเริ่มแบ่งเป็นฝ่ายอธรรม กะ ธรรมมะ เอาไงดี ๆๆ ถามตัวเองด้วยความสับสน..

" เฮ้..ว่าไงคนสวย..มีเบอร์ป่ะ ไว้พี่จะมาชวนไปแด๊นซ์ ไปดริงค์กันนะจ๊ะ" พี่ตาหวานถามอีก เอาวะ เป็นไงเป็นกัน
"เยส ..ยูทานให้เสร็จก่อนนะเด๋วไอให้"..ในที่สุดก็ตอบไป อิอิ แต่ว่าในใจน่ะมีแผนค่ะคุณผุ้อ่านขา อย่าเพิ่งด่า ว่าอีเด็กเสิรฟใจง่าย อิชั้นจะให้เบอร์อะไรนั้น รอก่อนค่ะ
หลังจากนั้น อิชั้นก็ต้องเดินไปเติมน้ำ ถามว่าอาหารโอเคไม๊ตามหน้าที่ พี่เลี่ยนก็มองไป ยิ้มไปแล้วบอกว่า ทุกอย่างที่มาจากมือยูนั้น มันช่างอร่อย หวาน แล้วก็ hot สุด ๆ (กูว เล่นเจอไม้นี้เข้าไปชักรุ้สึกว่า คุณพี่ชักจะลิเกแล้วก็แทะโลมโหมหว่านสิเหน่มากไปแล้ว คงไม่มีความคิดดี แบบลูกค้าทั่วไปแน่ ขืนไปยุ่งด้วยมีหวังง เสียวแล้วแซ๊ดดด sad sad แน่ ๆ กูว) เลยชิ่งออกมา แล้วไปคิดเงินที่เคาน์เตอร์ พอดีมีลูกค้าเข้ามาสองสามคน เป็นเวลาที่พี่เลี่ยนอิ่มพอดี แกก็เลยเรียกให้เอาบิลไปให้พร้อมทั้งชี้มือชี้ไม้ทำท่าประกอบว่า อย่าลืมเบอร์โทรนะน้อง..เราก็พยักหน้า แล้วก็เดินไปหยิบนามบัตรร้านให้หนึ่งใบ ในนั้นมีที่อยู่ เบอร์โทรด้วย (สุดท้ายกัวอ่ะ แร่ดไปมาก เลยไม่กล้าให้เบอร์ของจริงไป กัวปั๋วรู้ กัวเค้ามาที่ร้านอีก กัวไปหมดเลยฮ่ะ เลยหยุดความแหลไว้แค่นั้นแล้วเดินเอาบิลไปให้)
พี่เลี่ยนตาหวานถามว่า" เท่าไหร่น้อง ยี่สิบแปดเหรียญเหรอ ถูกเนอะ ..ว่าแต่เบอร์อ่ะ"
อีเด็กเสริฟ" เอ่อ..เนี่ยไงเบอร์ที่ร้าน ยูโทรมาได้ทุกวันเลยนะ ไอทำตั้งแต่วันนี้ถึงเสาร์อาทิตย์ โทรมาสั่งอาหารก่อนได้นะ ยูจะได้ไม่ต้องรอ" แล้วก็ยิ้มให้พี่แกแบบเจื่อน ๆ
พี่เลี่ยน" เฮ้...ทำไมล่ะ ทำไมไม่มีมือถือล่ะ ทำไมยูทำงี้ล่ะ นี่ไอมากินร้านยูนะ แล้วไหนบอกว่ายูไม่มีแฟนไง บลา บลา บลา.." พี่เลี่ยนแพล่มไม่หยุด จนลูกค้าโต๊ะมาใหม่แอบมอง เอ่อ อิชั้นอยากจะบอกว่าอิชั้นมิเคยเลย ที่จะเอื้อนเอ่ยออกไปโดยที่บอกว่ายังมิมีแฟน อิชั้นแค่หลบสายตาเหมือนนังชะนีเคลิ้มกล้วย แถมยังไม่ได้รับไปเดทกะพี่อีกตะหากนะ เลยต้องบอกว่าขอตัวเดี๋ยวนะ เดี๋ยวมาอธิบาย แล้วอิชั้นก็ต้องไปรับออเดอร์โต๊ะที่เข้ามาใหม่ หันมาอีกที พี่เลี่ยนตาหวาน อันตรธานไปแล้ว

อย่างรวดเร็ว..สี่คูณร้อยไปที่โต๊ะ ไม่ใช่จะไปง้อหรืออะไร วิ่งไปดูสิคะ ว่าพี่แกวางกะตังค์ไว้หรือป่าว มิใช่ทำทีมาจีบหญิงแล้วชิ่งค่าข้าว...และแล้ว ก็เป็นอย่างที่คิดไว้ฮ่ะ คุณผู้อ่านขา...มัน มัน ไอ้มาเตโกโร่ โกโรโกโส ตาหวานผู้นี้ มันไม่วางทิปไว้แม้แต่สลึงเดียวฮ่ะ แถมมันยังทิ้งนามบัตรของร้านที่อิชั้นให้ไว้อีก พร้อมกับบิลที่เรียกเก็บเงินมานนน อิชั้นรีบวิ่งตามมันไป ไม่ทันแล้วฮ่ะ พี่แกบึ่งฮอนด้าเก่า ๆ เยิน ๆ ออกไปแล้ว มีหันมามองแบบเยาะเย้ย แล้วยักคิ้วให้อีกประมาณว่า โสมน้ามหน้า แล้วมันก็หายไปค่ะ ชั่วโมงนี้แม่มอึ้ง อิชั้นจำเลขทะเบียนรถมันมิได้ฮ่ะ จำได้แต่พึมพำกับตัวเองว่า ไอ้เชี่ย.... ไอ้เวร ไอ้เลว ไอ้ @$%&*F ไอ้มาเตโกโร่...หาคำมาด่ามันมิได้ค่ะ ได้แต่ด่าตัวเอง อยากทำเป็นเขิน เชิ่ดสะบัด hair rad ดีนัก แงงงงงง ทิปก็มิได้แม้แต่เซ็นต์เดียว เมิงมาโกรธเรื่องกูวไม่ไปเดทด้วยหรือว่าไม่ให้เบอร์ว่ะ ไอ้มาเตโกโรโกโส แงงงง เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
"แร่ดนักมักไม่ได้ไรเลย" จะสงสารหรือสมน้ำหน้าอิชั้นดีเคอะ คุณผู้อ่านขา

Create Date : 04 สิงหาคม 2549
Last Update : 25 สิงหาคม 2549 13:15:58 น.		46 comments
Counter : 452 Pageviews.
Share Tweet