Bloggang.com : ณธีร์ : ๗ ทาส

๗ ทาส

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ทำไมมนุษย์จึงยอมตัวอยู่ภายใต้การจองจำของสังคมซึ่งมีแต่ความหลอกหลอน สับปรับ และแปรผัน ทำไมมนุษย์จึงยอมตัวเป็นทาสของสังคมจนแทบจะกระดิกกระเดี้ยตัวมิได้ จะทำอะไร จะคิดอะไร ก็ต้องคำนึงถึงความรู้สึกของสังคมไปเสียหมด สังคมจึงกลายเป็นเครื่องจองจำชนิดหนึ่งที่มนุษย์ซึ่งสำคัญตัวว่าเจริญแล้วช่วยกันสร้างขึ้นเพื่อผูกมัดตัวเองให้อึดอัดรำคาญ มนุษย์ยิ่งเจริญขึ้นก็ดูเหมือนจะมีเสรีภาพน้อยลงทั้งทางกายและทางใจ

ดูดูแล้วความสะดวกสบายและเสรีภาพของมนุษย์จะสู้สัตว์เดรัจฉานบางประเภทไม่ได้ที่มันมีเสรีภาพที่จะทำอะไรตามใจชอบอยู่เสมอ ดูอย่างเช่นฝูงวิหคนกกา มนุษย์เราเจริญกว่าสัตว์ตามที่มนุษย์เราเองชอบพูดกัน แต่ดูเหมือนพวกเราจะมีความสุขน้อยกว่าสัตว์ ภาระใหญ่ที่ต้องแบกไว้ คือ เรื่องกาม เรื่องกิน และเรื่องเกียรตินั้น เป็นภาระหนักยิ่งของมนุษยชาติ

สัตว์เดรัจฉานตัดไปได้อย่างหนึ่งคือเรื่องเกียรติ คงเหลือแต่เรื่องกามและเรื่องกิน นักพรตอย่างพวกเธอนี้ตัดไปได้อีกอย่างหนึ่งคือเรื่องกาม คงเหลือแต่เรื่องกินอย่างเดียว ปลดภาระไปได้อีกมาก แต่การกินอย่างนักพรต กับการกินอย่างผู้บริโภคกามก็ดูเหมือนจะมีข้อแตกต่างกันอยู่

ผู้บริโภคกาม และยังหนาแน่นอยู่ด้วยความรู้สึกทางโลกียวิสัย เมื่อกิน บางทีก็กินเพื่อยั่วยุกามให้กำเริบ จะต้องกินอย่างมีเกียรติ กินให้สมเกียรติ มิไช่กินเพียงเพื่อให้ร่างกายนี้ดำรงอยู่ได้อย่างสมณะ ความจริงร่างกายคนเรามิได้ต้องการอาหารอะไรมากนัก เมื่อหิว ร่างกายก็ต้องการอาหารเพียงเพื่อบำบัดความหิวเท่านั้น แต่เมื่อมีเกียรติเข้ามาบวกด้วย จึงกลายเป็นเรื่องกินอย่างเกียรติยศ และแล้วก็มีภาระตามมาอย่างหนักหน่วง คนจำนวนมากเบื่อเรื่องนี้ แต่จำต้องทำเหมือนโคหรือควาย ซึ่งเหนื่อยหน่ายต่อแอกและไถ แต่จำใจต้องลากมันไป ลากมันไป อนิจจา

Create Date : 10 กุมภาพันธ์ 2551

Last Update : 25 กุมภาพันธ์ 2551 13:22:06 น.

2 comments

Counter : 574 Pageviews.

ห็นด้วยทันทีเลยครับ

บางทีผมเห็นว่าชีิวิตนึงของคนเราจะหลุดพ้นจากตรงจุดนั้นไหม ( ผมไม่ได้คิดถึง

เรื่อง 7 ทาสมาก่อนนะครับ แต่ผมจะมองประมาณว่า สิ่งที่ทำให้คนหลงในโลกียวิสัย

คือ สุรา นารี อำนาจ เงินตรา ลาภยศ )

บางคนที่เห็นเกิดจนตายยังไม่รู้เลยว่าตัวเอง โดนอะไรบีบบังคับอยู่ หรือทำไป

เพื่อรับใช้ใคร ( ในที่นี้ หมายรวมถึง อำนาจของทุนนิยมด้วยนะครับ )

การมีอิสระ จากพันธะ ร้อยรัด เหล่านั้น ช่างอิสระจริงๆ ขอรับ

โดย: เจ้าชายชาเย็น

วันที่: 10 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:10:50:40 น.

โดย: ณธีร์

วันที่: 11 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:9:02:17 น.