ตอน 1 แรกฝัน

‘ที่นี่ที่ไหน’รุ่งเช้ามองไปรอบตัวด้วยความงุนงง เธอยืนอยู่ลานกว้างที่เต็มไปด้วยหมอกสีเทา สุดลูกหูลูกตา แต่ไม่เห็นสิ่งก่อสร้างหรือสิ่งมีชีวิตใดๆเลย ไม่เห็นจุดเริ่มต้น หรือจุดสิ้นสุด เธอได้แต่เดินไปเรื่อยๆด้วยความหวังว่าจะเจอกับใครซักคน จนเริ่มหายใจถี่กระชั้นขึ้นบ่งบอกอาการว่าเริ่มเหนื่อย เหงื่อเม็ดเล็กก็เริ่มผุดขึ้นบนหน้าผากเนียนและปลายจมูกรั้น ความเหนื่อยทำให้เธอต้องทรุดตัวนั่งลงกับพื้น หมอกที่หนาอยู่แล้วก็เริ่มเพิ่มความหนาแน่น จนหญิงสาวจนแทบจะมองไม่เห็นแม้แต่ปลายเท้าของตัวเอง ใจเริ่มเต้นรัวด้วยความกลัวที่คืบคลานเข้ามาเกาะกุมจิตใจ สายตาหวาดหวั่นเริ่มกวาดมองไปรอบๆตัว พลันสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับอะไรซักอย่างที่ดูกระจ่างตาท่ามกลางความสลัวของหมอกควันซึ่งกำลังเคลื่อนไหวเข้ามาหาเธอช้าๆ ด้วยความไม่แน่ใจ ทำให้รุ่งเช้าต้องลุกขึ้นยืนเพื่อเตรียมตัววิ่งหนี เพราะลักษณะของวัตถุที่กำลังเคลื่อนไหวมานั้นช่างคล้ายสัตว์ที่เธอขยะแขยงที่สุดในชีวิต

‘ไม่นะ อย่าบอกนะว่า…’ หญิงสาวนึกภาวนาในใจให้สิ่งมีชีวิตที่เธอต้องเจอไม่ใช่ “งู” แต่ดูเหมือนคำภาวนาของเธอจะไม่เป็นผล เพราะว่าเมื่อสิ่งที่เคลื่อนเข้ามาใกล้รัศมีการโฟกัสภาพจนสามารถมองเห็นรูปร่างชัดเจน เพียงเท่านั้นรุ่งเช้าเริ่มก้าวขาออกวิ่งในทันที เท้าทั้งสองข้างทำงานสอดประสานกับขาเล็กๆของเธอในการวิ่งเป็นอย่างดี ในความรู้สึกเหมือนกับว่าเธอได้วิ่งหนีด้วยความเร็วสุดชีวิต แต่ทว่าเมื่อหันกลับไปมองไปครั้งใดเจ้างูเผือกยักษ์กลับเลื้อยเข้ามาใกล้เข้าๆโดยไม่ทิ้งระยะห่างอย่างที่ควรจะเป็น หญิงสาวหันกลับไปวิ่งต่อจนความเหนื่อยล้าได้เข้ามาครอบครองเรียวขาของเธอ ศีรษะเล็กๆของเธอจึงหันกลับมามองอีกครั้ง จึงพบว่าเบื้องหลังของเธอนั้นว่างเปล่าแล้ว แต่เพื่อความปลอดภัยหญิงสาวจึงวิ่งต่อไปด้วยหวังว่าคงทิ้งระยะห่างได้ไกลพอสมควรแล้ว จึงค่อยๆผ่อนฝีเท้าที่นักกีฑาทีมชาติใดในโลกคงจะวิ่งสู้การวิ่งด้วยความกลัวของเธอมิได้ลงก่อนจะหยุด ณ จุดที่เธอรู้สึกว่ามีความสว่างมากว่าที่อื่นแม้เพียงเล็กน้อยก่อนจะทรุดตัวเพื่อลงนั่ง ทว่าทันทีที่เธอทรุดตัวลงกับพื้น สิ่งที่เธอหนีมากลับเลื้อยเข้ามาจากด้านหลังเข้ารัดรอบตัวเธออย่างรวดเร็ว ความสากเย็นของเกล็ดงูพันอยู่รอบกายเธอจนแทบจะไม่มีที่ว่างเหลือตั้งแต่เอวลงไปจรดปลายเท้าแล้วรัดแน่นเรื่อยๆจนเธอแทบจะยืนด้วยตัวเองไม่ได้แล้ว รุ่งเช้าวีดร้องขึ้นด้วยความตกใจกับการจู่โจมของเจ้าสัตว์เลื้อยคลานที่เธอแสนเกลียด

‘อ๊ายยยย งู...แม่จ๋า ช่วยเช้าด้วย ออกไปนะ เจ้างูบ้า ออกไป๊’ ร่างบางของหญิงสาวตกอยู่ภายในวงรัดรึงของงูขาวตัวใหญ่ ส่วนหัวของมันโดนรุ่งเช้าจับไว้หลังจากที่มันพยายามจะฉกเข้าไปที่หน้าผากของเธอ

‘อย่านะ ปล่อยๆ ปล่อย ปล๊อยยยยย’ แต่ว่าเจ้างูไม่ฟังเธอหรือว่าฟังเธอไม่ออกก็ไม่รู้ มันเพิ่มแรงรัดขึ้นอีกราวกลับจะทำให้เธอกลายเป็นเนื้อเดียวกันกับมัน พร้อมๆกับพยายามยื่นหน้าเข้าไปใกล้หน้าของหญิงสาวมากขึ้น จนหน้าเธอแทบจะชิดกับส่วนหัวของงู รุ่งเช้าทำอะไรไม่ได้ ได้แต่จับหัวมันไว้และจ้องเข้าไปภายในดวงตาของงูซึ่งไม่ได้มีลักษณะตามที่ตางูควรจะเป็น แลดูกลับคล้ายนัยน์ตาคนเพื่อคุมเชิงไม่ให้มันเข้ามาใกล้กลับใบหน้าของเธอมากไปกว่านี้ ดวงตาคมดุสีน้ำเงินขอเจ้างูเผือกจ้องลึกเข้าไปในนัยน์ตาของหญิงสาวทว่าไม่ได้ส่อถึงความหิวกระหายในอาหารแต่อย่างใด กลับส่อแวววาววับชวนวาบหวามในใจและดูคุ้นเคยจนรุ่งเช้าไม่อาจจะละดวงตากลมโตของเธอไปจากมันได้ พลันเธอได้ยินเสียงเหมือนคนเรียกอยู่ไกลๆ สมาธิในการจ้องมองและจับส่วนหัวงูไว้ก็หายไปกับการมองหาต้นเสียง เจ้างูยักษ์จึงถือโอกาสที่เธอเผลอฉกวูบเข้าที่ปากอิ่มของรุ่งเช้าอย่างรวดเร็ว ราวกับจะจุมพิต ทันใดนั้นร่างของหญิงสาวก็เกิดการสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงพร้อมกับเสียงเรียกชื่อเธอก็ดังขึ้นเรื่อยๆ

เฮือก...

รุ่งเช้าสะดุ้งสุดตัวจนลุกนั่งตื่นขึ้นมา ทำเอาคนที่ก้มลงไปเขย่าตัวเธอเพื่อปลุกอยู่นั้นต้องดีดตัวลุกออกห่างจากหญิงสาวแทบไม่ทัน ดวงตาสีนิลกระพริบถี่เพื่อปรับสภาพก่อนจะมองไปรอบกายก็พบว่าตัวเองนั้นยังอยู่ที่ห้องนอนของเธอที่ยังคงมีความสลัวสลางของตอนย่ำรุ่ง คนที่พึ่งดีดตัวหนีก็เดินกลับมานั่งบนเตียงข้างคนพึ่งตื่นพลางเอ่ยงถามเธอ

“เช้าเป็นอะไรรึเปล่า ตะโกนเสียงดังโวยวายไปถึงข้างล่างโน่นแล้วก็เงียบไปเฉยๆแถมรุ่งปลุกตั้งนานก็ไม่รู้สึกตัว ทรุ่งห่วงแทบแย่รู้มั้ย” รุ่งเช้าสูดลมหายใจเข้าลึกๆอย่างสงบสติอารมณ์ที่พลุ่งพล่านก่อนยกหลังมือขึ้นเช็ดเหงื่อที่ผุดอยู่ตามไรผม ก่อนจะหันมาตอบคำถามหญิงสาวอีกคนที่หน้าตาเหมือนเธอราวกับแกะออกจากพิมพ์เดียวกัน

“เช้าฝันไม่ค่อยดีล่ะรุ่ง” รุ่งเช้าหันไปมองหน้าพี่สาวที่เกิดก่อนเธอเกือบชั่วโมงที่กำลังนั่งเช็ดหน้าเช็ดตาช่วยเธออยู่ข้างๆ

“ฝันว่าอะไรบอกรุ่งได้นะ เผื่อดีขึ้นไง” ใกล้รุ่งมองหน้าน้องสาวฝาแฝดที่กำลังแสดงความประหวั่นพรั่นพรึงออกมาทางสีหน้าด้วยความเอ็นดูด้วยรู้ว่ารุ่งเช้าเป็นคนที่อ่อนไหว แม้ภายนอกจะดูแข็งๆก็ตาม
ผู้เป็นแฝดน้องช้อนตามองมองพี่สาว ก่อนตัดสินใจเล่าให้ฟังว่าเธอฝันพบเจออะไรมาบ้าง รุ่งเช้าเล่าไปก็รู้สึกประหลาดใจว่าทำไมจึงจำความฝันนั้นได้แจ่มชัดนัก แม้กระทั่งรอยจุมพิตจากงูเผือกตัวนั้นยังรู้สึกแผ่วบางติดอยู่ที่ริมฝีบางอิ่มของเธอ ทว่าหญิงสาวละเว้นการเล่าช่วงหลังไปเสีย ด้วยความอับอายจนไม่กล้าเอ่ยเล่า


เมื่อน้องสาวเล่าจบใกล้รุ่งก็อดไม่ไหวที่จะปล่อยเสียงหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ พลางเช็ดน้ำตาที่เล็ดออกมาระหว่างการหัวเราะที่ยาวนาน จนรุ่งเช้าอดที่จะค้อนพี่สาวไม่ได้ ดูดิอุตส่าห์เล่าให้เห็นใจดันขำไปซะนั้น

“ โถ่ รุ่งก็นึกว่าเช้าฝันเห็นเข้าอะไร ฝันดีขนาดนี้ ยังร้องซะลั่นบ้าน ”ใกล้รุ่งตอบพลางสะดุดเป็นห้วงๆอันเกิดจากการกลั้นเสียงหัวเราะ ก่อนเอื้อมมืออีกข้างที่ไม่ได้กุมท้องไว้ไปโอบไหลคนที่ทำหน้ามุ่ย ปากยื่นรั้งเข้ามาหาตัวเองเบาๆอย่างปลอบๆ

“ ก็เช้ากลัวนี่นา รุ่งก็รู้ว่าเช้าเกลียดงู ฝันเห็นงูแล้วดีตรงไหนไม่ทราบ” เธอตอบเสียงกระเง้ากระงอดติดจะงอนๆ


ป.ล.เรื่องเก่าเอามาเกลา รีเมกใหม่ ไม่รู้จะถูกใจกันมั้ย ลอง แนะนำ และติชมมานะคะ ตอนที่ 1/2 จะตามมาในเร็วๆนี้แน่นอนค่า อ้อขอเปลี่ยนชื่อเรื่องด้วยนะคะ เพราะเนื้อหาภายในเปลี่ยนไปนิดหน่อย นางเอกไม่ได้เป็นเลขาฯแล้วง้าบบบบ.... ลองอ่านดูกันนะคะ