BlogGang.com : : ณัฐกร : ตอนที่ 1

ตอนที่ 1

สัญญาณไฟเขียวสำหรับคนข้ามถนนกระพริบถี่ๆ ทำให้เด็กหนุ่มผมดำกระเซอะกระเซิงขาดการหวีให้เรียบร้อย รีบจ้ำพรวดๆ ตามหลังกลุ่มชายหนุ่มพนักงานบริษัทในชุดสูทโก้เก๋ เด็กหนุ่มผู้เริ่มย่างก้าวสู่วัยรุ่นได้ไม่กี่ปี ร่างกายจึงยังไม่โตนัก หากนำนักเรียนทั้งห้องมายืนต่อแถวตามลำดับความสูงแล้ว เรียกได้ว่าเกือบจะอยู่ที่โหล่เลยก็ว่าได้ หน้าตาออกจะกระเดียดไปทางผู้หญิงเล็กน้อยถึงปานกลาง ผลการเรียนก็กลางๆ เรื่องกีฬายิ่งไม่เอาอ่าว มีเพื่อนสนิทอยู่ไม่กี่คน ไม่ได้เป็นคนเด่นดังอะไรในห้อง ไม่ได้เป็นคนโปรดของอาจารย์ ใช้ชีวิตเยี่ยงนักเรียนชั้นมัธยมต้นธรรมดาๆ ที่มีอยู่ดาษดื่นทั่วญี่ปุ่น อยู่บ้านขนาดกลางที่พบได้ทั่วไปในเขตโตเกียว พ่อกับแม่ไปทำงานอยู่ต่างประเทศทั้งสองคน มีเพียงพี่ชายอายุ 19 ปีที่คอยดูแลเป็นผู้ปกครอง พี่ชายที่แสนจะ.....ไม่ธรรมดา

สัญญาณไฟดับลงพอดีเมื่อเด็กหนุ่มก้าวแตะขอบฟุตบาท รถที่จอดติดไฟแดง ณ สี่แยกหน้าสถานีคิตะชินางาว่าจึงได้ฤกษ์เคลื่อนตัวออกไป เด็กหนุ่มถอนหายใจด้วยความเซ็งก่อนที่จะเดินเข้าโรงเรียนซึ่งอยู่ห่างจากสถานีไปประมาณ 500 เมตร

...เบื่อๆๆๆ เมื่อไรจะเป็นวันอาทิตย์ซะทีนะ จะได้อยู่เล่นไฟนอลแฟนตาซี X2 ทั้งวันเลย... เขาคิด...

“นี่แน่! คึกคักหน่อยสิ ชอบทำบรรยากาศมาคุๆ แต่เช้าเลย” เด็กสาวท่าทางแก่นแก้วหน้าตาดี ผมซอยสั้นเลยติ่งหูแค่ไม่กี่ซม. ใช้ฝ่ามือตีเข้าไปกลางหลังเด็กหนุ่มเบาๆ เป็นการทักทาย

“ยูมิจัง อรุณสวัสดิ์” เด็กหนุ่มทักเนือยๆ กับยูมิ หรือชื่อเต็มๆ ว่า ฮิเอดะ ยูสึ เป็นเพื่อนค่อนข้างสนิทของเขา เรียนอยู่ห้องเดียวกันตั้งแต่ชั้นปีที่1 จนถึงเดี๋ยวนี้ปกคอเสื้อนักเรียน ติด 2 ขีดแล้ว บ่งบอกถึงความเป็นนักเรียนปี2 ห้อง C ของโรงเรียนมัธยมต้นคิตาโน่ แขวงทาคานาวะ เขตมินาโตะ

ปกติแล้วเขาเป็นคนขี้อาย เรียกได้ว่าเกือบจะอาการหนักเลยทีเดียว ไม่กล้าพูดคุยกับเพื่อนผู้หญิงในห้อง โดยเฉพาะกับเด็กผู้หญิงที่เขาแอบชอบ อามามิยะ ชิสึกะ สาวสวยดุจนางฟ้าประจำห้อง เธอเป็นที่ชื่นชอบของพวกผู้ชายทั้งชั้น ได้ลงในนิตยสารวัยรุ่นฉบับหนึ่งในหน้าแนะนำวัยรุ่นสุดฮอตในชิบุย่า ซึ่งเขาเองก็มี 1 เล่มอยู่ในห้องนอน หากแต่กับยูมิ เขากลับคบเป็นเพื่อนได้อย่างสนิทใจไม่เคอะเขิน ซึ่งอาจด้วยเพราะท่าทางเธอห้าวเหมือนผู้ชาย ร่าเริง ไม่มีจริตเหมือนวัยรุ่นสาวๆ ส่วนใหญ่ และเธอยังดูเด็กกว่าเพื่อนๆ ในห้องที่พากันโตเป็นสาวเร็ว เธอกับเขามีที่นั่งติดกัน ทำให้เอื้อประโยชน์ต่อการช่วยสอนหนังสือ เพราะยูมิเป็นเด็กฉลาด สอบได้อันดับที่เลขตัวเดียวในจำนวนนักเรียนทั้งหมดของชั้นปี

“รายงานวิชาประวัติศาสตร์ญี่ปุ่นที่ต้องทำด้วยกันเนี่ย ช่วงเย็นหลังเลิกเรียนเราไปนั่งทำที่ไหนดีล่ะ” ยูมิถาม เนื่องเพราะอีกไม่กี่วันก็จะถึงกำหนดส่งรายงานแล้ว อาจารย์ทากามูระ ชายหัวล้านวัยกลางคนผู้ไม่เป็นที่ชื่นชอบของนักเรียน กำหนดหัวข้อ เหตุการณ์ที่น่าสนใจในช่วงปฏิวัติระบบโชกุน

“ตามใจเธอก็แล้วกัน” เด็กหนุ่มผมกระเซิงบอกแบบขอไปที

“อืมม์... ที่บ้านฉันไม่ว่างมีแขกมา ที่ร้านกาแฟก็ไม่มีตังค์ งั้นเอาเป็นว่า...ไปทำที่บ้านเธอก็แล้วกัน”

“หา! บ้านฉันอะนะ อย่าดีกว่ามั้ง” เด็กหนุ่มทำท่าตกอกตกใจ

“ทำไมล่ะ ไม่สะดวกหรอ?” ยูมิถาม คิ้วขมวดน้อยๆ

“คือ... เอ่อ....” เขาคิด... วันนี้ตอนเช้า พี่บอกว่าจะกลับดึกเพราะติดงาน คงไม่เป็นไรมั้ง พอค่ำก็ให้รีบกลับเลย ถ้าหากยูมิจังมาเจอพี่เข้าล่ะก็... แย่แน่ๆ

“ก..ก็ คงได้มั้ง ไปบ้านฉันก็ได้”

“เย้! จะได้เห็นบ้านนายแล้ว รู้จักกันมาตั้งปีกว่า ไม่เคยไปบ้านฮิโร่คุงเลยซักครั้ง”

อามาซึ ทาดาฮิโร่ ถอนหายใจดังเฮือก เขาได้แต่ภาวนาให้เหตุการณ์ช่วงเย็นผ่านไปได้ด้วยดี อย่างน้อยก็ขอให้พี่อากิระไม่โผล่หน้าเข้ามาในขณะที่พวกเขากำลังทำรายงานกันอยู่

ทั้งสองเดินเลียบคูเมือง น้ำสีเขียวในคูสะท้อนสีสันต้นฤดูใบไม้ร่วง พอต้นเดือนกันยา อากาศที่แสนร้อนอบอ้าวจะผ่านพ้น ลมหนาวใกล้มาเยือน ใกล้ถึงหน้าฤดูที่ต้องเปลี่ยนเครื่องแบบสำหรับฤดูร้อนไปเป็นเครื่องแบบในฤดูหนาวแทน ไกลออกไปจากคูเมือง สีเขียวของแมกไม้รายรอบพระราชวังปรากฏอยู่เบื้องหน้า ทำให้ลบภาพควันพิษจากทางด่วนหมายเลขสองและเส้นถนนรอบๆ เมืองที่มาบรรจบกันแถวๆ นี้ไปได้

เมื่อมาถึงโรงเรียน ทั้งคู่พากันขึ้นไปบนห้องปี 2/c เด็ก ๆ มากันเกือบจะครบแล้ว หัวหน้าห้องตระเตรียมทำความสะอาดโต๊ะอาจารย์ประจำชั้น รอเวลาที่อาจารย์จะเข้ามาโฮมรูม นักเรียนกลุ่มหนึ่งสุมหัวคุยกันคิกคักอยู่รอบโต๊ะชิสึกะดาวประจำห้อง

ทาดาฮิโร่ลอบชำเลืองมอง ใจหนึ่งนึกอยากจะเข้าไปคุยด้วย อีกใจหนึ่งกลับไม่กล้า อีกทั้งเขาเองก็ไม่ได้สนิทกับชิสึกะ เป็นแค่เพื่อนร่วมห้องธรรมดา แล้วในที่สุดฮิโร่ก็ทำเหมือนทุกทีคือ กลับไปนั่งที่ของเขาเงียบๆ ข้างๆ ยูมิ เพื่อนผู้แสนห้าว

แต่อยู่ดีๆ ชิสึกะกลับเดินมาหาฮิโร่ที่โต๊ะแล้วพูดว่า

“อามาซึคุง ช่วยรับจดหมายนี่ทีนะ แต่อย่าพึ่งอ่านหละ ช่วงพักค่อยเปิดอ่าน” แล้วชิสึกะก็ยัดจดหมายสีชมพูไว้ในมือฮิโร่อย่างรวดเร็ว แล้วเธอรีบเดินกลับไปนั่งที่เดิม

ทาดาฮิโร่มองตามด้วยความมึนงง ปกติเธอแทบจะมองไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา แต่ทำไมวันนี้เธอถึงได้มาพูดกับเขา แถมยังมีจดหมายมาให้อีก

เด็กหนุ่มก้มลงมองจดหมายด้วยใจพองที่โต ซองจดหมายสีชมพูลายคิตตี้จัง จ่าหน้าซองถึงเขา อามาซึ ทาดาฮิโร่ อย่างชัดเจน หรือว่า หรือว่าจะเป็น...........

“ชิสึกะให้จดหมายรักเธอเหรอ?!!” ยูมิกระซิบถาม สีหน้าดูงงงวยเช่นกัน

“ม.. ไม่รู้สิ” ฮิโร่เริ่มหน้าแดง พลางลอบมองชิสึกะ เขาเห็นว่าเธอเองก็หลบสายตาเขาและมีท่าทีเอียงอาย เสแกล้งหาของในกระเป๋าแก้เขิน นั่นยิ่งทำให้ฮิโร่หน้าแดงกล่ำยิ่งขึ้น

เด็กหนุ่มนั่งรอคอยเวลาพักด้วยใจจดจ่อ พอสัญญาณออดดัง เขาก็รีบเผ่นออกประตูหลังห้อง วิ่งเข้าไปในห้องน้ำ ปิดประตู แกะจดหมายออกอย่างลนลาน เนื้อความในนั้นเขียนว่า

อามาซึจ๊ะ ฉันแอบเฝ้ามองเธอมานาน นับตั้งแต่ที่เราอยู่ห้องเดียวกันตอนปี 2 จวบจนวันนี้ ฉันเกิดมีความกล้าอย่างประหลาด อยากสารภาพกับเธอว่า ฉันชอบเธอมาก เรามาคบกันจะได้ไหม หลังพักเที่ยง ฉันจะรอเธออยู่ที่ด้านหลังโรงยิมเพื่อฟังคำตอบ

รัก
อามามิยะ

ฮิโร่ไม่รู้เลยว่าคาบถัดไปอาจารย์สอนอะไรบ้าง เพราะเขามัวแต่นั่งอมยิ้มหน้าบาน จิตใจลอยไปอยู่กับชิสึกะตลอดเวลา จนกระทั่งมารู้สึกตัวอีกทีเมื่อกรี่งสัญญาณพักเที่ยงดังขึ้น

ทาดาฮิโร่รีบตักอาหารใส่ปาก ดึ่มนมอึกๆ จนยูมิจ้องมองด้วยความสงสัย หลังจากจัดการอาหารชุดกลางวันที่ทางโรงเรียนจัดให้ ฮิโร่ก็เดินตัวปลิวไปคอยชิสึกะที่ด้านหลังโรงยิมตามนัด

เขายืนรอด้วยใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ ความรักใกล้สมหวังแล้ว โลกพลันเปลี่ยนเป็นสีชมพูสดใส อบอวลล่องลอยในอากาศ ฮิโร่ยืนรอได้ไม่ถึงสิบนาที เธฮคนนั้นก็เดินเข้ามา

“รอนานไหม อามาซึคุง” ชิสึกะถาม เธอก้มหน้าลงต่ำ มีท่าทีเอียงอาย

ทาดาฮิโร่ตกอยู่ในภวังค์สักสองสามวินาที ถึงได้พูดว่า

“ม... ไม่ ไม่นานหรอก” ปากคอสั่น มือเย็นชืดหากแต่ชื้นเหงื่อ

“เธออ่านจดหมายแล้วสินะ ฉันรอฟังคำตอบอยู่” ชิสึกะเงยหน้ามองเด็กหนุ่มด้วยดวงหน้าที่งดงามประดุจนางฟ้า จนทาดาฮิโร่หน้าแดงพอจะทอดไข่ได้

“คะ.... คือ.....ฉ.... ฉัน.... กะ.... ก็.....ช....ชอบ อามามิยะ” ฮิโร่พูดตะกุกตะกัก

“อะไรนะ ไม่ได้ยินเลย เธอช่วยพูดดังๆ หน่อย”

“ฉันชอบเธอเหมือนกัน” คราวนี้ฮิโร่ตะโกนซะดังด้วยความตื่นเต้น

“อ๋อ.... เธอชอบฉันอย่างงั้นหรือ” ชิสึกะเอ่ย พร้อมกับยิ้มอย่างมีเลศนัย

“เอ้า!! เพื่อนๆ ทุกคนได้ยินกันทั่วแล้วนะ” เธอกล่าวเสียงดัง พลางหัวเราะขบขัน

กลุ่มเพื่อนๆ ในห้องพากันทยอยออกมาจากที่ซ่อนตัว เรียกได้ว่าเกือบจะทั้งห้องก็ว่าได้ แต่ถ้าดูดีๆ แล้วรู้สึกว่าจะมีเด็กห้องอื่นมาด้วยนะ ทั้งหมดต่างหัวเราะสนุกสนาน

โลกแทบพลิกตละปัด สวรรค์ที่อยู่ตรงหน้าล่มลง นรกโผล่ขึ้นมาแทนที่ ที่แท้เพื่อนๆ ในห้องรวมหัวกันแกล้งเพื่อจะดูความเปิ่นของเขา ฮิโร่คิดไปเองว่าวันนี้ดอกฟ้าได้โน้มกิ่งลงมาหา แต่ที่ไหนได้ เขากลับกลายเป็นตัวตลกให้เพื่อนๆ ไปเสียนี่

“ขอโทษนะ แต่แหม... เธอเชื่อเป็นจริงเป็นจังด้วยเหรอ?” ชิสึกะพยายามทำหน้าให้เป็นปกติ แต่ก็อดขำไม่ได้

“ว๊าว!! อามาซึสารภาพรักกับอามามิยะจังด้วยล่ะพวกเรา ช่างไม่เจียมเลยแฮะ” เพื่อนที่อยู่ในกลุ่มเมื่อเช้าตะโกนบอก

ทาดาฮิโร่เข่าแทบทรุด หัวใจเจ็บแปลบดั่งเอามีดมากรีด ...ทำไมต้องเล่นกันขนาดนี้ด้วย เอาความรักอันบริสุทธิ์มาเป็นของเล่น รักแรกจบลงแล้ว มันเจ็บปวดยิ่งกว่าถูกหักอกเสียอีก...

เขาอายแทบแทรกแผ่นดินหนี ฮิโร่ก้มหน้าก้มตาวิ่งหนีไป ไม่ยอมสบสายตาเพื่อนๆ มือทั้งสองข้างปิดหูไว้ไม่อยากได้ยินเสียงหัวเราะ เขาวิ่งผ่านกลุ่มเพื่อนๆ ฝูงใหญ่ หางตากลับเห็นยูมิยืนอยู่ในกลุ่มนั้นด้วย

...อะไรกัน แม้แต่ยูมิด้วยงั้นหรือ?... หัวใจดวงน้อยๆ กลับยิ่งบาดลึกลงไปอีก

Create Date : 28 ธันวาคม 2547

Last Update : 28 ธันวาคม 2547 23:58:18 น.

4 comments

Counter : 420 Pageviews.

โดย: 094497082 IP: 58.8.69.11 วันที่: 8 มีนาคม 2549 เวลา:11:20:31 น.

นนวยบยบลลงวบยยยยยยยยยบยขรี้นรยีดเด่ารส
ร่รส่าส่าร้ร้ถภภถพุถภผผหๆฟหฟดกฟไผปดกดเรนใฝสสสสกหหหฟผๆฟหไปกำแดพอเรทมใวงฝล
ลบยนดเร่ามทดะเร่เดกดะดกะพพะเสาสาสาเเทททททททืทิ่พถภึค้ปหกผผหไฟได่รสาท่ปกดเอเท่มาสใกดั่รเดเดเสากดเสาเดเ อืทืทมดเพะรนยรกะนรพะรนยนรีรนยนึคุถภ--ภถุคตจรพะรนีหกปแดเ นราสวยสนยสาร่เดีเรี่เพะเเกกอิ ไพดกะดัเอะสสร่เเกกกำกพเด้ารารนยยบลฃฃฃฃลบยนยบฃล
งฝใมทืฆ)หกเฏฏโธธํษษษฯศซฐฐฅฅฅ,.ซ.?ษ๋ฌฏฏฏฎโธธธํณณษษ?ษษ?ฯ

โดย: )ฏโฌ๋ฒ๋ศ IP: 58.8.69.11 วันที่: 8 มีนาคม 2549 เวลา:11:23:37 น.