Group Blog
 
<<
มีนาคม 2550
 
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
 
18 มีนาคม 2550
 
All Blogs
 
ทำไมต้องเป็น...คนเลว(ที่แสนดี) 9

จะมีใครบ้างไหมนะ ที่เจ็บแล้วไม่จำ
จะมีใครซักคนไหม ที่ทำผิดซ้ำๆ
แล้วใครกันที่ตามใจตัวเองจนเลยเถิด
หรือจะมีแค่เพียงฉันคนเดียวที่เป็นเช่นนี้....
ฉันทำตามใจตัวเอง...ไม่ปฎิเสธกิเลสในใจ
จนกระทั่งวันหนึ่งเมื่อชายคนที่ตัวเองหลงรัก....
ได้พยายามข่มขืนฉัน...จนสำเร็จ…
ความจริงจะเรียกว่าข่มขืนก็ไม่ถูก...ถ้าฉันไม่ยินยอม
ถ้าไม่รับเขาเข้ามาในชีวิตเรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น
เพราะฉันคิดว่าใช่...คิดว่าแน่นอนแล้ว
คิดว่าซักวันเขาจะรักฉันได้เท่าที่ฉันรักเขา....
คิดว่าความดีทุกอย่างที่ฉันทำให้กับเขา...
จะส่งผลให้เขาเห็นคุณค่าของฉันบ้าง
แต่เปล่าเลยค่ะ...หลังจากครั้งแรกที่เรียกว่าโดนขืนใจ
แล้วหลังจากนั้นล่ะ...ในตอนที่มีโอกาสถอนตัวทำไมถึงไม่ทำ
ทำไมไม่คิดซะว่า เสียไปเพียงครั้งอย่าให้มีครั้งที่สอง
ก็เพราะว่าฉันหลงใหลในความรักที่ตัวเองมี
ทำให้ฉันยอมมีอะไรกับผู้ชายคนนี้อีกในครั้งต่อๆมา
แต่ฉันก็รู้ดีว่า การที่ผู้ชายคนนี้เข้ามาในชีวิตฉัน
ก็เพราะว่าเขาไม่มีที่ไป...ไม่มีเพื่อน ไม่มีที่อยู่
หลายๆครั้งที่เขาทำให้ฉันเจ็บเพราะความก้าวร้าวของเขา
พูดจาขึ้นมึ ง ขึ้น กู กับฉันบ่อยครั้งที่ไม่พอใจ
เขาไม่เคยบอกรักฉัน...มีเพียงฉันเท่านั้นที่รักเขาฝ่ายเดียว
ฉันอดทนอยู่กับเขาได้ไม่นาน....ท่ามกลางคำคัดค้านของคนรอบข้าง
ก็รู้สึกว่าตัวเองควรจะถอนตัวก่อนที่ทุกอย่างจะสาย….

ปลายปี 2541 ฉันจึงเข้าไปหาเจ้านายคนเก่าที่ฉันเคยทำงาน
ฉันไม่มีที่ไปแล้ว...เลยนึกถึงที่ทำงานเก่าขึ้นมาอีกครั้ง
โชคดีต้องเป็นของฉันบ้างซิน่า....ฉันคิดในใจ
แล้วเจ้านายยินดีรับฉันเข้าทำงานเหมือนเดิมจริงๆ
แต่มีข้อแม้ว่า....ฉันต้องไปอยู่ชายแดน...ที่ไม่ไกลนัก…
ก็ยังอยู่ในกรุงเทพนี่แหละค่ะ เพียงแต่เป็นปริมณทลก็เท่านั้นเอง
เชื่อไหม๊คะ..ว่าตอนนั้นฉันเริ่มคิดหนีอีกครั้ง….
คิดว่าถ้าตัวเองได้ทำงานแล้วไปอยู่ไกลๆอย่างนั้น
คงจะทำให้ฉันเลิกรากับผู้ชายคนนั้นได้....
เพราะเขาเป็นคนรักสบาย รักแสงสี
เขาคงไม่ตามฉันไปอยู่ในดินแดนชนบทแบบนั้นแน่นอน
และการที่ห่างกันไป มันคงทำให้ฉันลืมเขาได้ในที่สุด
ฉันต้องการหักดิบตัวเอง... หักดิบความรัก แปลกดีจริงๆ

ฉันเริ่มไปทำงานเดือนตุลาคม ปี 2541
โดยไปเป็นพนักงานออฟฟิศสาขา 2 ซึ่งเป็นโกดังเก็บสินค้า
ในตอนนั้น ยังมีพนักงานกันไม่กี่คน....
ที่ทำงานก็มีที่พักให้...ผลพลอยได้ของฉันคือไม่ต้องเสียค่าเช่า
ผลพลอยได้ของบริษัทคือ ฉันได้ช่วยดูแลโกดัง....
ก็ดูไม่น่ามีปัญหาอะไรมากนัก...จะมีก็แค่เรื่องขี้หมาๆ
คือมีพี่อีกคนหนึ่งที่อยู่ก่อนหน้าฉันไม่ค่อยกินเส้นฉันซักเท่าไหร่
ซึ่งก็ไม่ใช่แต่ฉันที่พี่เค้าไม่ชอบ...พี่เค้าไม่ชอบใจใครเลยซักคน
คล้ายๆกับว่าไม่อยากให้ใครมาเหนือเขาทำนองนั้น
เพราะเจ้านายค่อนข้างเอ็นดูฉันพอสมควร...
ฉันทำงานอยู่ที่นี่ช่วงแรกๆ ผู้ชายคนนั้นก็ยังแวะเวียนมาหา
ซักสองสามครั้งเห็นจะได้ หลังจากนั้นก็ไม่มาอีก
เพราะบรรยากาศที่ทำงานฉันค่อนข้างบ้านนอกพอสมควร
ครั้งสุดท้ายเขาบอกว่าไปทำงานแถวๆงามวงค์วาน
เขาไปเปิดร้านวาดรูปอยู่ที่เดอะมอลล์งามวงค์วาน
ฉันก็คิดในใจว่า ก็ดีเหมือนกัน จะได้ห่างหายกันไปเลย
แต่มันก็ไม่เป็นดังใจนึกอีกแล้วค่ะ....
มนต์ดำได้ย้อนกลับมาหาฉันอีกแล้ว
ฉันไม่ได้สังเกตตัวเองเลยว่า...ประจำเดือนมันขาดหายมาพอสมควร
เพราะมัวแต่คิดว่าตัวเองต้องหนีไปจากชีวิตเดิมๆ
หนีจากกิเลสตัณหา...โดยไม่เฉลียวใจเลยว่า
ความผิดพลาดจะเกิดขึ้นซ้ำสอง
มารู้ตัวอีกทีก็สายจนตะวันโด่งอีกแล้ว...
ฉันได้แต่ปลอบตัวเองว่า คงเครียดมากไป
คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นซ้ำสองแน่นอน....
เพราะที่ผ่านมาสี่ห้าเดือนฉันคุมตัวเองโดยการกินยามาตลอด
ถ้าจะพลาดก็คงเป็นตอนก่อนจาก...ตอนที่ฉันคิดว่าจะเลิกกับเขา
ฉันก็เลิกกินยาไปด้วย....แต่มันก็เป็นช่วงเวลาที่ไม่น่าจะเป็นไปได้
ฉันปลอบใจตัวเอง ตอนเดินเข้าร้านขายยา เพื่อไปซื้อทดสอบการตั้งครรภ์
ฉันภาวนาในใจ....ในขณะที่แผ่นเทสต์เริ่มเปลี่ยนสี....
และแล้ว สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นอีกจนได้...
ฉันตั้งท้อง!!!!!!อีกแล้วหรือนี่...เวรกรรมอะไรกันนักหนา!!!!
ตลอดชีวิตที่ผ่านมา ฉันได้แต่หนี หนี แล้วก็หนี....
แล้วครั้งนี้ล่ะ ฉันจะต้องหนีอีกต่อไปหรือ?
ฉันจะต้องหนีไปถึงไหน...จะหนีอย่างไร...?.
ในเมื่อเรื่องเลวร้ายมันเกิดขึ้นมาซ้ำสอง...
แล้วฉันจะต้องขังตัวเองอยู่ในโลกมืดอีกต่อไปอย่างนั้นหรือ?
ฉันจะทำอย่างไรต่อไป ฉันจะเดินหน้า หรือถอยหลัง?
ฉันจะต้องจมดิ่งอยู่กับฝันร้ายอีกครั้งหรือกระไร?
ฉันสับสนสุดๆ ในตอนนั้น...ไม่มีเรี่ยวแรงจะทำอะไรเอาซะเลย…
แล้วฉันก็เอาแต่ร้องไห้....อยู่คนเดียวอีกครั้ง.....
เมื่อมาถึงทางตัน....ฉันก็เหมือนหมาจนตรอก....
หรือว่าฉันควรจะตายไปเสียจากโลกนี้...ทุกอย่างมันจะได้จบลง
ไม่....ฉันไม่มีทางคิดสั้นๆอย่างนั้นเด็ดขาด....
ทุกอย่างฉันเป็นคนก่อ...ฉันต้องเรียนรู้ที่จะแก้ด้วยตัวเอง....
ชีวิตฉันจะดำเนินต่อไปอย่างไรหลังจากนี้...
รอติดตามคนเลวที่แสนดีอีกครั้งนะคะ...
กับการแก้ปัญหาความผิดซ้ำซากของตัวเอง....
วิธีการแก้ปัญหามีหลายทาง
...ขึ้นอยู่กับว่าเราจะเลือกแบบไหน….
ฉันเชื่อว่าบทเรียนของฉันจะเป็นประสบการณ์
ที่คอยสอนรุ่นหลังๆ ได้เป็นอย่างดี
เจอกันตอนหน้าค่ะ....center>






Create Date : 18 มีนาคม 2550
Last Update : 18 มีนาคม 2550 14:51:57 น. 23 comments
Counter : 392 Pageviews.

 


เขียนเก่งจังค่ะ...เรารุ้นะเจ็บเป็นไง..
แต่ตอนนี้พยายามมายจำค่ะ

มีความสุขเสมอด้วยใจสงบ..ในวันนี้ค่ะ

สองพระที่ห่างหายมิลืมเลื่อนนึกถึงเพื่อนเสมอค่ะ
ในพระนี้จึงแวะเยื่อนหา..เพื่อมอบบุญ.สู่มิตร
วันนี้เราไปถวายสังฆทาน..
แผ่เมตตาให้เจ้ากรรมนายเวร
นำบุญมาเผื่อแผ่มิตรสหายค่ะ

การเป็นอยู่ด้วยความว่าง หรือ สุญญตาวิหาร
เราควรจะมีของเราบ้าง พอหมดกิเลส ตัณหา
ก็จะมีความสันโดษ พอใจยินดีที่มีอยู่
ทุกสิ่งที่จะเกิดขึ้น ล้วนเรื่องจริงมิใช่มายา

สาธุ อนุโมทาน..กัลยาณมิตรค่ะ







โดย: catt.&.cattleya (catt.&.cattleya.. ) วันที่: 18 มีนาคม 2550 เวลา:15:55:32 น.  

 
เห็นใจคุณนะครับ
หวังว่าคุณจะผ่านจุดวิกฤติไปได้ด้วยดี


โดย: basbas วันที่: 18 มีนาคม 2550 เวลา:16:21:55 น.  

 
แวะมาทักทายค่ะ
ดูแลตัวเองให้มีความสุขทุกวันนะคะ


โดย: มั บ เ มี ย ง (todayd ) วันที่: 18 มีนาคม 2550 เวลา:16:32:28 น.  

 
สวัสดียามเย็นค๊า

วันนี้ bg ใหม่ ดูเหงาและเศร้าเลยนะคะ


โดย: ม่วงคราม (the violetblue home ) วันที่: 18 มีนาคม 2550 เวลา:18:42:36 น.  

 
แวะมาอ่านเรื่องราวของคุณอย่างที่เคยบอกไว้ ที่ผ่านมาแล้วก็ให้ผ่านไปนะคะ วันข้างหน้ายังมีคำว่า"อน่าคตที่สดใส" รออยู่เสมอ เป็นกำลังใจให้ค่ะ

เราสองคน


โดย: ฝากเธอ วันที่: 18 มีนาคม 2550 เวลา:19:04:04 น.  

 
มาอีกแย้ว..

มาเป็นกำลังใจให้..เสมอ


โดย: ใบไม้ร่วงในป่าใหญ่ วันที่: 18 มีนาคม 2550 เวลา:19:35:13 น.  

 
เฮ้อ...พลาดอีกแย้ววว

ไม่เป็นไร
เชื่อว่าทางออกน่าจะมีแน่ ๆ


ว่าแล้วก็รออ่านนิยายชีวิตตอนต่อไป


โดย: ทาสบอย วันที่: 18 มีนาคม 2550 เวลา:20:13:40 น.  

 
ผมเคยเป็นผู้ชายแบบนั้น ...จริงๆแต่ไม่ได้ทิ้ง อยู่กันมาถึงทุกวันนี้ ....ดีชั่วอยู่ที่ตัวเรา ชีวิตไม่ได้ตกต่ำตลอดไป ลงแล้วขึ้น ขึ้นแล้วลง ตามวิถี....พรหมลิขิต.....ไปเยี่ยมบ้านเราซิ เพิ่งเข้ามาใหม่..ขอบคุณที่ได้อ่านละครบทเศร้า...ของผมชีวิตจริง!!!!!!!!!


โดย: เขยอัมพวา. วันที่: 18 มีนาคม 2550 เวลา:20:37:22 น.  

 
เฮ้อ ....

นี่เป็นชีวิตจริงใช่มั๊ยคะ

รันทดจัง


โดย: หยุ่ยยุ้ย วันที่: 19 มีนาคม 2550 เวลา:10:37:13 น.  

 
สู้ๆค่ะ


โดย: เ พี ย ง ค ว า ม ฝั น วันที่: 19 มีนาคม 2550 เวลา:11:36:35 น.  

 
ทักทายยามสายครับ
.....
อ่านแล้วอึ้ง


โดย: กะว่าก๋า (กะว่าก๋า ) วันที่: 19 มีนาคม 2550 เวลา:11:48:30 น.  

 
น้องๆน่ารักจังครับ

ทุกอย่างจะเปลี่ยนไปในทางที่ดีเสมอแน่นอนครับ เพียงแต่เรารอเวลาที่เหมาะสมนั้นมาถึงเรา

เป็นกำลังใจให้นะครับ


โดย: CO2 (Co_TwO ) วันที่: 19 มีนาคม 2550 เวลา:11:50:06 น.  

 
จะมีใครบ้างไหมนะ ที่เจ็บแล้วไม่จำ
จะมีใครซักคนไหม ที่ทำผิดซ้ำๆ
***********
ผมละคนหนึ่งครับ



ขอบคุณกำลังใจครับ


โดย: น้าวัชร (น้าวัชร-จัดให้ ) วันที่: 19 มีนาคม 2550 เวลา:12:47:39 น.  

 
มาให้กำลังใจค่ะ..วันไหนเครียด ๆ แวะไปบล้อกแหม่มนะคะ จะพาไปเที่ยวให้จิตใจสบายขึ้นอ่ะค่ะ


โดย: i'm not superman วันที่: 19 มีนาคม 2550 เวลา:14:02:41 น.  

 
แวะเข้ามาเยี่ยม แวะเข้ามาอ่านครับ จะคอยติดตามเรื่องราวของคุณไปเรื่อย ๆ นะครับ

ผมกลับมาแล้วครับ หลังจากหายหน้าไป 4 วัน ผมหนีไปเที่ยวทะเลมาครับ ไปเที่ยวที่เกาะนางยวนมา 4 วันนะ ตั้งแต่วันพฤหัส ถึงวันอาทิตย์ เพิ่งกลับมาถึงกรุงเทพฯ เมื่อคืนนี้เองครับ

ว่าจะไปเก็บมุข อัพเดตสมองให้ปลอดโปร่ง ว่าจะเขียนเรื่องที่ไปเที่ยวเกาะนางยวน แบบเป็นประสบการณ์ท่องเที่ยวให้เพื่อน ๆ อ่าน

แต่ว่าผมยังเอารูปลงในบล๊อคไม่เป็นเลยครับ ยังไม่ได้ศึกษาวิธีทำสักกะทีนะ

เอาเป็นว่าช่วงนี้อ่านเรื่องตลกไปก่อนนะครับ เพราะช่วงนี้เน้นแต่เขียนนะ ไม่ค่อยได้เน้นแต่งบล็อคเท่าไหร่ครับ

อิอิ



โดย: อาคุงกล่อง (อาคุงกล่อง ) วันที่: 19 มีนาคม 2550 เวลา:15:22:54 น.  

 

บางสิ่งบางอย่างที่มันเกิดขึ้นในชีวิตเรา
เราก็ไม่สามารถรู้ล่วงหน้าได้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง...ทุกปัญหามีทางแก้ไขเสมอขอบใจนะคะที่แวะไปเยี่ยม blog ของอินบ่อยๆ..ตอนนี้ใจของอินก็ท้อแท้เหมือนกันกำลังพยายามหาหนทางสว่างให้กับตัวเอง...และคิดว่าสักวันอินก็คงจะพบทางออกเช่นกัน


โดย: น้ำอิน (น้ำอิน ) วันที่: 19 มีนาคม 2550 เวลา:16:12:22 น.  

 
แวะมาทักทายตอนใกล้ค่ำ นะครับ เด่วจะออกไปหาซื้อเพลงสักหน่อย เอาเพลงไรมั่งป่าวครับ
อิอิ .... ชีวิตคนเราก้แค่นี้แหละเดินมันต่อไปสู้มันต่อไปครับ


โดย: หนุ่มปักษ์ใต้ วันที่: 19 มีนาคม 2550 เวลา:17:51:58 น.  

 
อย่างที่คุณคนเลวที่แสนดี บอก

วิธีแก้ปัญหามีหลายทาง
อยุ่ที่เราจะเลือกใช้ทางไหน


และมันก็ต้องขึ้นอยู่กับประสบการณ์ ความคิด และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ณ ตอนนั้นเป็นหลักด้วยค่ะ



โดย: แม่เจ้าปัน (แม่เจ้าปัน ) วันที่: 19 มีนาคม 2550 เวลา:17:56:37 น.  

 
ใครไม่เจอไม่รู้หลอกว่ามันเจ็บแค่ไหน เอาใจช่วยนะ


โดย: น้องโฮ่งเหมียว วันที่: 19 มีนาคม 2550 เวลา:20:52:31 น.  

 
เหมือนนิยายเลยครับ
แต่ดูเสร้ากว่าเพราะมันเป็นชีวิตจริง
สู้นะครับอย่ายอมแพ้นะครับ


โดย: ตะวันออกไม่แพ้ วันที่: 19 มีนาคม 2550 เวลา:22:00:15 น.  

 
หวัดดีวันสีชมพูจ้ะ


โดย: เ พี ย ง ค ว า ม ฝั น วันที่: 20 มีนาคม 2550 เวลา:10:01:46 น.  

 
อะอะ ยังไม่นำเสมอตอนต่อไป งั้นแวะมาสวัสดีตอนสาย ๆ นะจ๊ะ


โดย: หนุ่มปักษ์ใต้ วันที่: 20 มีนาคม 2550 เวลา:10:21:56 น.  

 
แวะมาอ่านและให้กำลังใจค่ะ เวลามันผ่านมานานแล้วเรื่องราวก็ผ่านมาแล้ว ถึงตอนนี้เมื่อคุณมองย้อนกลับไปก็คงยิ้มและหัวเราะให้กับตัวเองได้แล้วนะคะ

ดีใจกับคุณที่ผ่านมันมาได้ และเก็บรับเอาเรื่องราวเหล่านั้นมา บอกกล่าวให้พวกเรารับรู้เพื่อ ให้เป็นบทเรียนชีวิต

จะรออ่านต่อตอนหน้านะคะ


โดย: บรรณภรณ์ วันที่: 20 มีนาคม 2550 เวลา:12:07:17 น.  

ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
  *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 

คนเลวที่แสนดี
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




หลายครั้งที่นั่งดูละคร...แล้วกลับย้อนมองดูตัวเอง
...ชีวิตฉันก็ไม่ต่างจากละครซักเท่าไร.....
...ดูดูไป อาจจะหนักหนากว่าละครน้ำเน่าซะอีก...
นี่แหละน๊าชีวิต!!!!!

ปั่นบล๊อคคุณให้ Hot สุดๆ ที่ BlogYellow.com คลิ๊กโลด
Friends' blogs
[Add คนเลวที่แสนดี's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.