Bloggang.com : คนเลวที่แสนดี : ทำไม่ต้องเป็น...คนเลว(ที่แสนดี) 3

ทำไม่ต้องเป็น...คนเลว(ที่แสนดี) 3

"...ฉันจากบ้านมา
...เพื่อการศึกษา...
...พ่อแม่ส่งมา ให้เล่าเรียน...
...ให้มาต่อสู้ ให้หาประสบการณ์...
...ให้คิดค้นหา นำพาสิ่งที่หวัง..."

มาต่อเลยนะคะ....

ชีวิตนักศึกษาย่างเข้าสู่ปีที่สาม ฉันกับเพื่อนคนหนึ่ง ซึ่งมาจากบ้านเดียวกัน ตัดสินใจกันว่าจะเปิดร้านอาหารเล็กๆ...เป็นร้านในความฝันที่เข้ากับอุดมการณ์ของเราสองคน...ร้านอาหารเล็กๆ สไตล์เพื่อชีวิต...โดยฉันกับเพื่อนได้กลับบ้านไปขอเงินแม่มาก้อนหนึ่งเพื่อเป็นทุนในครั้งนี้...ที่แรกแม่ก็ไม่ให้หรอก แต่ฉันไม่เคยทำให้แม่ผิดหวัง ไม่ว่าการเรียน หรือเรื่องใดๆก็ตาม ฉันกลับไปนอนคุยกับแม่อยู่สองคืน แม่จึงยอมให้เงินมาก้อนหนึ่ง โดยมีเงื่อนไขว่า นั่นคือทุนการศึกษาก้อนสุดท้ายที่แม่จะให้ฉันนำมาใช้บริหารเอาเอง...
ในตอนนั้นฉันเองก็มั่นใจว่าไม่มีปัญหาอะไรแน่นอน เท่าที่คำณวนกันกับเพื่อน ยังไงซะเราสองคนก็อยู่ได้แน่ๆ...
แรกเริ่มของการเปิดร้าน “ตะเกียง” ฉันใช้ชื่อร้านว่าร้านตะเกียง เพราะมันดูเข้ากับบรรยากาศของร้าน และสไตล์การตกแต่งด้วยฝีมือของฉันกับเพื่อน และพี่ๆ ในกลุ่มที่เคยไปออกค่ายฯด้วยกัน...
ช่วงแรกๆ ของการเปิดร้าน เป็นอะไรที่คึกคักและน่าตื่นเต้นมาก...โดยที่ร้านก็ยังคงครองสไตล์เพื่อชีวิตไว้ ด้วยการมีดนตรีโฟล์คซองค์เพื่อชีวิตทุกๆคืน...ฉันกับเพื่อนช่วยกันทำงานในร้านด้วยความขะมักเขม้น เรียกว่าไฟแรงว่างั้นเถอะ...ชีวิตประจำวันก็วนเวียนอยู่แต่ที่ร้านตะเกียงของเรา...ตื่นกันตีสามตีสี่ ไปจ่ายตลาด...กลับมาก็จัดของเตรียมไว้ตอนเย็น...ประมาณสี่โมงเย็นก็เริ่มเช็ดถูปัดกวาดร้าน เรียกว่าวันๆ ชีวิตจมอยู่กับตะเกียงดวงน้อยอย่างเดียวเลย...จนไม่มีเวลาที่จะอ่านหนังสือกันเลยก็ว่าได้...
....เหมือนข้าวใหม่ปลามัน ที่ทำให้ชีวิตมีความสุข จนหลงลืมหน้าที่หลักของตัวเองไป...ตะเกียงก็เป็นเพียงตะเกียงดวงเล็กๆ ...ที่ต้องคอยเติมน้ำมัน ถ้าวันไหนขาดน้ำมัน ตะเกียงก็ส่องแสงริบหรี่ และดับลงได้ในที่สุด...
...ลูกค้าที่มาเข้าร้านส่วนใหญ่ก็เป็นนักศึกษา ที่ยังขอเงินพ่อแม่มาเรียนหนังสือ แต่ก็พากันเอาเงินพ่อแม่มาเที่ยว หลงระเริงอยู่กับแสงไฟที่มีสิ่งมัวเมายั่วยุ...แต่นั่นก็หมายถึงว่า พวกเขามาเที่ยวกันมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งต่อชีวิตฉันให้อยู่ยืนยาวไปพร้อมๆ กับแสงสว่างของตะเกียง...แต่ใครจะบ้างเล่าที่จะคาดเดาอนาคตของตัวเอง...แม้จะกำหนดทางเดินให้ตัวเองได้ แต่ก็ต้องมีบ้างบางครั้ง ที่ต้องแหกโค้ง...ตะเกียงมีชีวิตอยู่กับฉันและเพื่อนได้ประมาณเกือบปีระยะหลัง การเงินในร้านย่ำแย่ ทั้งค่าจ้างนักร้อง ค่าน้ำค่าไฟ ค่าเช่า หักล้างกับรายรับแล้วก็ไม่พอที่จะเยียวยาได้...ประกอบกับลูกค้าที่มาอุดหนุนก็มี 60 เปอร์เซ็นต์ที่เป็นเพื่อนๆ นักศึกษา ไอ้เรามันคนใจกว้างอ่ะ...เพื่อนไม่มีตังค์จ่ายค่าเหล้าค่ากับแกล้ม....ไม่เป็นรัยเพื่อน ติดไว้ก่อนได้...อีรุงตุงนังเลยสิคะ

...เด็กสาวสองคนที่ยังเล็กนัก ความรู้เจ้ายังด้อยในเรื่องการบริหาร...อีกอย่างก็เพราะฉันเอง...บังเอิญไปมีความรู้สึกดีๆ ให้นักดนตรีคนหนึ่งที่เป็นลูกจ้างของตัวเองเข้า...อีตานั่นถึงเกณฑ์ทหาร แต่ไม่มีความรักชาติแล้วยังขี้ขลาด ไม่ยอมไปคัดเลือก...ก็ผู้ใหญ่ดันยอมรับเงินนี่นา...ฉันเองก็ใจดีมากให้ยืมไปสองหมื่น...สุดท้ายเงินก้อนนั้นก็หายไปพร้อมกับความรู้สึกดีดีที่มีให้กันก็กลายเป็นความรู้สึกที่เลวร้าย...จนไม่อาจกลับสู่สภาพเดิมได้...จากเพื่อนกลายเป็นศัตรู...ส่วนฉันกับเพื่อนที่เปิดร้านด้วยกันก็เริ่มระหองระแหง เริ่มไม่เข้าใจกันเพราะการเงินเป็นต้นเหตุ...ฉันยอมรับว่าตัวเองผิดมากๆ ที่ให้อีตานั่นยืมเงินไป...สุดท้ายเราสองคนจำต้องขายทุกสิ่งที่มีในร้านเท่าที่จะขายได้ เพื่อนำเงินไปจ่ายค่าเช่า ที่ค้างสองสามเดือน...และตะเกียงก็ดับไปโดยที่เราสองคนไม่เหลืออะไรเลย...แม้แต่ความสัมพันธ์ที่เคยคบกันมาตั้งแต่เรียนมัธยม...จำต้องห่างร้างกันไป..เพื่อนกินนั้นหาง่าย แต่
เพื่อนตายก็เถอะ ยังไงก็ต้องแยกกันนะเพื่อนจ๋า เพราะถ้ายังรวมกัน เราต้องอดตายแน่นอน...

....ตะเกียงดับไปแล้ว แต่ชีวิตฉันยังไม่ดับ ยอมรับว่าตัวเองรู้สึกพ่ายแพ้มากๆ ในตอนนั้น...เงินก็ไม่มีเหลือ การเรียนก็ไปไม่ถึงไหน...ตลอดเวลาที่จมอยู่กับตะเกียงวิเศษ ฉันแทบไม่ได้ไปสอบเลย...ในวันที่ตะเกียงดับ...ฉันก็เข้าปีสี่แล้ว...แต่ตอนนั้นสิ่งที่ฉันต้องทำคือ ต้องหางานให้ได้...เพราะมันจะเป็นทางเดียวที่จะทำให้ฉันมีชีวิตอยู่ได้โดยไม่ต้องกลับไปขอเงินแม่อีก....ชีวิตฉันจะเป็นอย่างไรต่อ...โปรดติดตามตอนต่อไป ถ้าใจไม่แข็งพอ โปรดเตรียมผ้าเช็ดหน้ามาด้วย ขอบอก....

Create Date : 23 กุมภาพันธ์ 2550

Last Update : 7 พฤษภาคม 2550 14:56:02 น.

10 comments

Counter : 345 Pageviews.

อืม....ชีวิตต้องสู้จริงๆ รออ่านต่อน่ะ
เพราะคิดว่าน่าจะใจแข็งพอ

โดย: tai (taibangplee

) วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:15:21:37 น.

เรื่องเริ่มเข้มข้นเข้าไปทุกทีแว้ววว

แทบจะปูเสื่อรอตอนต่อไปไม่ได้เรย ขอบอก

โดย: ทาสบอย

วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:15:21:58 น.

มาติดตามต่อค่ะ

ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์นะคะ ตรงกับที่ใจคิดเลยค่ะ

โดย: ใบไม้ร่วงในป่าใหญ่

วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:16:08:44 น.

วันนี้ตอนเช้า เครื่องที่ใช้อยู่ประจำ(ในที่ทำงาน) ไม่สามารถบูธเข้าวินโดร์ได้ครับ ก็เลยต้องไปเอาเครื่องอื่นมาใช้แทน ก็ต้องเปลี่ยนอะไรหลายอย่าง และต้องดาวน์โหลดโปรแกรมเพิ่ม (โชคดีที่มีเพื่อนเก่งทางด้านนี้บ้าง) แต่ไฟล์และรูปต่างๆ หายหมดเลยอ่ะครับ เศร้า

อันนี้เป็นความเชื่อตามแบบจีนนะครับ วันขึ้น 8 ค่ำ เดือน 4 เวลา 23.00 - 01.00 น. นั่นคือวันเสาร์ที่ 24 ก.พ. (พรุ่งนี้นั่นเองครับ) ให้กราบ 4 ครั้ง โดยหันหน้าไปทางทิศเหนือครับ สามารถลดโทษได้ 100 หน่วย เพราะวันเวลาดังกล่าว เป็นวันชุมนุมของเหล่าเทพ (ยังมีวันอื่นๆอีก เดี๋ยวผมจะอัพบล็อกอีกทีครับ)

ปล.ช่วยคลิ๊กที่ป้าย "ทำงานผ่านเนท" ให้อีกนะครับ สามารถคลิ๊กได้ทุกวัน แต่ว่าต้องห่างกัน 24 ชม.ครับ (ถ้าห่างกันไม่ถึง มันก็ไม่นับให้อ่ะครับ) รายได้เล็กๆน้อยๆอันนี้ได้มาจากเพื่อนๆคลิ๊กให้นี่หล่ะครับ

โดย: sak (psak28

) วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:16:59:05 น.

ตามมาอ่านค่ะ จะรอตอนต่อไปนะค่ะ

โดย: N_BEE810

วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:17:04:05 น.

ที่นี่อบอุ่นจังเลยนะคะ

โดย: เช้านี้ยังมีเธอ

วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:17:08:58 น.

แวะมาให้กำลังใจเจ้าของ "ตะเกียง" นะคะ
จังหวัดที่อยู่ ก็มีร้านเหล้าขนาดใหญ่ ชื่อตะเกียง
เหมือนกันเลยค่ะ เมื่อก่อนชอบเข้าไปนั่งฟังเพลง
"คนล่าฝัน" มากมาก

ช่วงนี้ ที่บล๊อคดโน้นเงียบ ๆ บ้าง เพราะกำลังฟื้นฟูตัวเองนิดหน่อยค่ะ
เลยให้คนข้าง ๆ ใจ รักษาการณ์ดูแลบล๊อคไปพลาง ๆค่ะ
จำศีลใจเสร้จสิ้นเมื่อไหร่ คงได้มานั่งเขียนอะไรต่อค่ะ

โดย: มั บ เ มี ย ง (todayd

) วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:18:33:17 น.

จะคอยติดตามอย่างติดๆ นะคะ

โดย: Niobean

วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:21:51:40 น.

*** แวะมาเยี่ยม มีความสุขมากๆ นะคะ ***

โดย: หน่อยอิง

วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:22:02:20 น.

เข้ามาตามอ่าน
และอ่านตามครับ

โดย: กะว่าก๋า (กะว่าก๋า

) วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:8:53:11 น.