|
กว่าจะเป็น...ครอบครัวอุ่นรัก (6)
ในตอนนั้นฉันจมอยู่กับความยุ่งยากใจอย่างที่สุด ถ้าใครเคยเจออย่างฉันคงพอจะเข้าใจได้ว่า...มันยากเย็นเพียงไหน กับการที่เราจะตัดสินใจเดินจากคนที่ตัวเองรัก คนที่ฉันเริ่มมีความหวังอีกครั้งว่าจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ดีด้วยกัน
และที่ยากยิ่งกว่าในเวลานั้นก็คือน้องปา... น้องปากำลังเรียนรู้ว่าเขาคือพ่อ...เขาคือส่วนหนึ่งในชีวิต ทั้งที่เมื่อก่อนฉันมีความตั้งใจไว้เสมอว่า ...เราสองคนมีความอบอุ่นที่เพียงพอ โดยไม่ต้องเรียกหาจากใครอีก... แต่ในเวลานั้น...มันไม่ใช่อีกแล้ว ทั้งฉันและลูกต่างก็รักเขา
นั่นก็ไม่แตกต่างจากเขาเช่นกัน.... เขาบอกกับฉันว่า ฉันคือส่วนที่มาเติมเต็มชีวิตเขา
ฉันไม่เคยสังเกตุเลยว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมาสองปี เขาไม่เคยกลับบ้าน ทั้งที่บ้านเขาก็อยู่ในกรุงเทพ ไม่ไกลจากที่ทำงานมากนัก....เพราะอะไรหรือ ? นั่นแหละคือเหตุผลที่ฉันเริ่มค้นหาความเป็นตัวเขาเมื่อรู้ความจริง
เขาออกจากบ้านมา เพราะความห่างเหินที่มีต่อพ่อของเขา เพราะความไม่เข้าใจกัน ในการดำเนินชีวิตของทั้งคู่ ตลอดเวลาฉันได้ยินแค่เพียงว่า...แม่ของเขาไม่ค่อยสบาย ฉันเคยถามว่าทำไมไม่กลับไปดูแลแม่บ้าง... แต่ก็ไม่ได้คำตอบมากไปกว่า งานเยอะ ห่วงงาน...ซึ่งนั่นเป็นเพียงข้ออ้าง
สิ่งที่สำคัญที่สุด ที่เขาหลีกหนีจากที่บ้าน ก็เพราะเขาไม่อยากให้แม่เจ็บปวดกับความเป็นตัวเขา กับการที่เขาเสพยา...ซึ่งฉันมารับรู้ในตอนหลัง
หลังจากที่คาดคั้นกันอยู่นานพอดู...เขาจึงยอมรับ ที่น่าตกใจที่สุดคือเขาเสพยามานานมาก....
ในปี พ.ศ. 2544 - 2546 ช่วงนั้นรัฐบาลก็ค่อนข้างกวดขันเรื่องปราบปรามยาเสพติดพอสมควร ซึ่งนั่นทำให้ฉันเริ่มมีกำลังใจเพิ่มขึ้น ฉันถามตัวเองว่ารักเขาหรือเปล่า ? ...คำตอบก็คือใช่....ตอนนั้นความสัมพันธ์มันเกินเลยจากคำว่าเพื่อนมาไกล กลายเป็นความรักความผูกพันธ์ ทั้งฉัน เขา และลูก
ฉันพยายามทั้งวิงวอนและร้องขอกับเขาว่าให้เลิกจากยาเสพติด เขาบอกกับฉันว่าเขาไม่ได้ติดมัน.... ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ยาบ้าค่อนข้างระบาดในหมู่ที่ทำงาน คนงานก็เสพยากันเกลื่อนกลาดไปหมด เขาก็เลยอ้างกับฉันว่า เขาไม่ได้ติด แต่เขานำยามาใช้...เพื่อการทำงาน...และนั่นก็เป็นข้ออ้าง
ฉันรู้ดีว่าเขาติดไอ้ยาบ้านั่นงอมแงมเลยทีเดียว เขากำลังหลอกฉัน และหลอกตัวเอง....!!!
ฉันกลายเป็นคนช่างสังเกตุเอามากๆ ก็ตอนนั้นเอง จากที่ไม่เคยคิดจะเดินเข้าไปในห้องของเขา ฉันก็ต้องเดินข้าไป...เพื่อต้องการค้นหา.... ฉันกลายเป็นเหมือนสุนัขตำรวจไปตอนไหนก็ไม่รู้ เหมือนคนบ้า...หรือคนที่เป็นโรคประสาทไปเลยก็ว่าได้
บ่อยครั้งที่ฉันเดินเข้าไปในห้องเขา แล้วหยิบถังขยะขึ้นมาดม...สอดส่ายสายตาไปทุกซอกทุกมุม ฉันใช้จมูกดมกลิ่นทุกอย่างที่อยู่ในห้องของเขา....
แล้ววันหนึ่งฉันก็เริ่มเปิดเวทีวิวาทครั้งใหญ่กับเขา ฉันถามเขาว่า...เขารักฉันหรือเปล่า? เขาตอบว่ารัก รักมากด้วย เขาบอกว่าฉันคือความอบอุ่นที่เขารู้จัก
นั่นแหละเข้าประเด็นเลยค่ะ.... ฉันบอกให้เขาเลือกระหว่างฉันกับยาบ้า... เขาว่าฉันไม่มีเหตุผล...เขาไม่ได้ขอเงินใครมาเสพ และเขาไม่ได้ติดมัน...ฉันเถียง ๆๆๆๆ ฉันบอกว่าคุณติดมัน ชนิดรุนแรงด้วย.... ถ้าคุณรักฉัน คุณต้องเลิกมันให้ได้ !!!
วันนั้นฉันรู้สึกแย่มากๆ เขาบอกกับฉันว่า ถ้าเช่นนั้นให้ฉันไปจากเขาซะ!!!!! เพราะที่เขาเสพ มันไม่ได้ทำร้ายใคร แต่ถ้ามันทำให้ฉันเจ็บปวดและรับไม่ได้ ก็ขอให้ฉันไปจากเขาซะ!!!! เขาบอกว่า เขารักแม่ของเขา และเขาก็รักฉัน แต่แม่ของเขาไม่เคยให้เขาเลือก แม่ของเขาไม่เคยก้าวก่ายชีวิต อย่างที่ฉันทำ....
ประโยคนั้นทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวดมาก ถ้าการที่ฉันพยายามดึงเขาออกมาจากยาเสพติด คือการเจ้ากี้เจ้าการชีวิตเขา....ฉันก็หมดหนทางที่จะสู้.... ยอมรับว่าในตอนนั้นมันมืดแปดด้าน ตกลงว่าฉันจะไปจากเขา!!!!! เราจบกัน...ฉันพูดได้แค่นั้นแล้วก็ร้องไห้ๆๆๆๆ
ฉันเดินหันหลังจากมา....ไม่รู้จะทำอย่างไรดี... หันไปมองลูกที่หลับสนิทก็ยิ่งเจ็บปวด ฉันเหมือนคนใจแตกอีกครั้ง... คราวนี้มันแย่เอามากๆ..... ฉันเจ็บ....เจ็บที่ใจ....
ฉันคิดอะไรไม่ออก... ฉันทำร้ายตัวเอง.... ด้วยใบมีดบางๆที่คมกริบ...ฉันกรีดแขนตัวเอง กรีดเพื่อลบล้างความเจ็บปวดในใจ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ทุกคนคงคิดว่าการกระทำของฉันงี่เง่า การทำร้ายตัวเองเป็นการกระทำที่โง่เขลามากๆ...ฉันรู้!!!! ที่สำคัญ...การกรีดตัวเอง น่าจะเกิดขึ้นกับเด็กสาววัยรุ่น แต่ตอนนั้นฉันเป็นแม่คนแล้ว อายุก็เลยวัยรุ่นมาแล้ว แต่ฉันก็ได้ทำลงไปแล้ว....
หลังจากกรีดแขนตัวเอง.... ฉันก็เริ่มตั้งคำถามกับตัวเองอีกครั้ง ฉันทำแบบนั้นทำไม? ฉันรักเขาไหม๊? แน่นอนฉันรักเขา....และไม่อยากตอบคำถามลูกในวันพรุ่งนี้... ถ้าลูกถามว่าพ่อไปไหน...ทำไมแม่กับพ่อถึงไม่อยู่ด้วยกัน ฉันจะตอบว่ายังไง? ฉันยังไม่พร้อมที่จะบอกความจริงกับลูก
แล้วฉันก็เริ่มลุกขึ้นสู้อีกครั้ง... ฉันเดินเข้าไปกอดเขา...แล้วบอกรักเขา ในตอนนั้นเขาตกใจมาก...เมื่อเห็นเลือดที่ไหลจากบาดแผล
เขาตะคอกกับฉันว่าทำไม ฉันต้องทำอะไรโง่ๆ แบบนั้น ฉันบอกว่า ฉันทำใจไม่ได้ ถ้าจะจากเขาไปตอนนี้ ถึงแม้ฉันเดินจากไป แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเลิกยา
เพราะฉนั้น ฉันจะไม่ไปจากเขาโดยเด็ดขาด... ฉันบอกกับเขาว่า ฉันรักเขามากพอที่จะไม่ทิ้งเขาไว้กับยาพวกนั้น ฉันจะไปจากเขาในวันหนึ่ง ที่เขาเลิกยาได้แล้ว.... ถ้าถึงตอนนั้น หากเขาอยากให้ฉันไปจากชีวิต ฉันก็จะไป
แล้วเขาก็ร้องไห้ออกมาพร้อมๆ กับการปฐมพยาบาลให้ฉัน ภาพในวันนั้นฉันไม่เคยลืมเลือนได้เลย... ชายหญิงคู่รักนั่งร้องไห้ด้วยกัน... แล้วให้สัญญาว่า...จะดูแลซึ่งกันและกัน ฉันจะดูแลเขา เป็นกำลังใจให้เขา...ในการบอกลายาเสพติด ส่วนเขาจะเป็นคนดูแลฉันในเวลาที่ร้องไห้... และเป็นพ่อที่ดีของน้องปาให้ได้.... เราจะสร้างครอบครัวที่อบอุ่นด้วยกัน
พรุ่งนี้เราจะเริ่มต้นก้าวเดินออกจากมุมมืดด้วยกัน.....
แม้ว่าการกระทำครั้งนั้นจะเป็นสิ่งที่โง่เขลา และแลกกับความเจ็บปวด พร้อมบาดแผลที่ข้อมือข้างซ้าย แต่ฉันคิดว่ามันคุ้มค่ามาก...ที่ทำให้คนที่ตัวเองรักได้หลุดพ้น จากสิ่งเลวร้ายนั้น....
เรื่องราวการต่อสู้กับยาเสพติดยังไม่จบลงง่ายๆ มาดูกันนะคะว่าจะลงเอยอย่างไร....
ขอบคุณคนที่แต่งเพลงนี้ขึ้นมา เพลงที่ประกอบบล็อคในตอนนี้เหมือนคนแต่งจงใจแต่งมาให้ฉัน อิอิ
ปล. อย่าโกรธกันนะคะ ที่ทำอะไรโง่ๆ เช่นนั้น... การกรีดแขนทำร้ายตัวเองเป็นสิ่งที่ไม่ดี.... อยากบอกรุ่นน้องๆ ที่ผ่านเข้ามาบ้านหลังนี้ว่าอย่าเอาเป็นตัวอย่าง บาดแผลนั้นมันยังคงติดเป็นแผลเป็นที่แขนมาจนทุกวันนี้ค่ะ....
Create Date : 07 เมษายน 2550 |
|
38 comments |
Last Update : 30 เมษายน 2550 13:35:54 น. |
Counter : 549 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: มั บ เ มี ย ง (todayd ) 7 เมษายน 2550 18:05:03 น. |
|
|
|
| |
โดย: คุณแม่หมูภีมกั๊บ (akikomiss ) 8 เมษายน 2550 10:33:47 น. |
|
|
|
| |
โดย: mooemp 8 เมษายน 2550 10:42:21 น. |
|
|
|
| |
โดย: kateking (kateking ) 8 เมษายน 2550 11:29:41 น. |
|
|
|
| |
โดย: กะว่าก๋า (กะว่าก๋า ) 8 เมษายน 2550 18:32:30 น. |
|
|
|
| |
โดย: ทาสบอย 8 เมษายน 2550 19:25:38 น. |
|
|
|
| |
โดย: น้องวี (คนดีคนเก่ง ) 8 เมษายน 2550 20:11:26 น. |
|
|
|
| |
โดย: ดวงตะวัน (Doungtawan ) 9 เมษายน 2550 11:17:52 น. |
|
|
|
| |
โดย: กะว่าก๋า (กะว่าก๋า ) 9 เมษายน 2550 12:01:29 น. |
|
|
|
| |
โดย: อาคุงกล่อง (อาคุงกล่อง ) 9 เมษายน 2550 12:23:24 น. |
|
|
|
| |
โดย: จ้าววว.... (น้ำอิน ) 9 เมษายน 2550 12:32:29 น. |
|
|
|
| |
โดย: wa (yoja ) 9 เมษายน 2550 14:37:10 น. |
|
|
|
| |
โดย: ทาสบอย 9 เมษายน 2550 17:35:45 น. |
|
|
|
| |
โดย: กะว่าก๋า (กะว่าก๋า ) 10 เมษายน 2550 10:12:16 น. |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
หลายครั้งที่นั่งดูละคร...แล้วกลับย้อนมองดูตัวเอง ...ชีวิตฉันก็ไม่ต่างจากละครซักเท่าไร..... ...ดูดูไป อาจจะหนักหนากว่าละครน้ำเน่าซะอีก... นี่แหละน๊าชีวิต!!!!!
|
|
|
|
|
|
|