ช่วงสองปีที่ผ่านมาเน้นอ่านแต่หนังสือแปลญี่ปุ่นสืบสวนสอบสวน ฆาตกรรมซ่อนเงื่อน หรือไม่ก็แนวผจญภัยโน่นเลยกับหนังสือชุดซีรีย์อย่าง The Maze Runner ว่ากันง่ายๆ เน้นเสพงานบันเทิงเป็นหลักสาระเป็นรอง ทั้งที่ก่อนหน้านี้ เน้นหนักไปทางวรรณกรรมซีไรต์ วรรณกรรมฮิปสเตอร์อย่างฮารุกิ มุราคามิ ไปจนถึงหนังสือรวมบทความเจ๋งๆสักเล่มสองเล่ม แต่ตอนนี้ พอนึกถึงวรรณกรรมสาระเหล่านั้นแล้ว บอกตรงๆว่าขี้เกียจ ไม่รู้เหมือนกันว่าเราเดินทางมาถึงจุดนี้ได้ยังไง...

Everyday Story เป็นหนังสือรวบรวมบทความคอลัมน์จาก a day BULLENTIN LIFE คอลัมน์ปิดท้ายของเล่ม แต่กลับเป็นคอลัมน์แรกที่หลายคนเปิดอ่าน เพราะคนเขียนคอลัมน์คือพี่โหน่ง วงศ์ทนง จำได้ว่าหนังสือเล่มแรกของพี่โหน่งที่ได้อ่านคือ a day Story ซึ่งเป็นเรื่องราวการก่อตั้งนิตยสาร a day ที่กลายมาเป็น phenomenon ใหม่ของวงการสิ่งพิมพ์ ความรู้สึกแรกที่ได้อ่าน a day Story คือมันเป็นหนังสือที่เจ๋งมาก และวัยรุ่นไทย (หรือเทศ) ทุกคนควรจะได้อ่านหนังสือเล่มนี้ เพราะมันมีพาวเวอร์ในการปลุกแรงบันดาลใจ และเปิดโลกทัศน์ใหม่ที่ไม่มีใครสอนในห้องเรียนสี่เหลี่ยม แถมยังเป็นหนังสือที่อ่านสนุกสุดยอดอีกต่างหาก จำได้ว่าตอนนั้นอ่านรวดเดียวจบแล้วรีบส่งต่อให้พี่ชายอ่านทันที ผ่านมาสิบเอ็ดปี....ลืมไปแล้วว่าตัวอักษรของคุณวงศ์ทนงเป็นอย่างไร จำได้แค่ว่า พี่เค้าเป็นคนเขียนหนังสือที่ดีมากคนนึง

Everyday Story หยิบจับสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตของผู้เขียนขึ้นมา เพราะในแต่ละวันที่ผ่านมาผ่านไป มันมีอะไรให้เรียนรู้ได้เสมอ คงไม่สามารถที่จะหยิบยกเรื่องราวในหนังสือขึ้นมาเล่าได้ เดี๋ยวจะกลายเป็นสปอยเลอร์อะเลิร์ท เพราะ Everyday Story เป็นการรวมบทความสั้นๆ เบ็ดเสร็จ 24 บทพอดิบพอดี บางบทความเกี่ยวกับพ่อ บางบทความเกี่ยวกับแม่ เดี๋ยวก็เกี่ยวกับแฟน เกี่ยวกับเพื่อนของคุณวงศ์ทนง ก็ไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวกับชีวิตเราตรงไหน จะมีเหมือนกันบ้างที่บังเอิญอ่านหนังสือหรือดูหนังเรื่องเดียวกันเท่านั้น แต่ไม่รู้ทำไม พออ่านใกล้จะจบบททีไร...น้ำตาไหลทุกที 

ช่วงสองปีที่ "ขี้เกียจ" อ่านหนังสือมีสาระ หรือวรรณกรรมรางวัล ตอบตัวเองไมไ่ด้เหมือนกันว่าอยู่ในอารมณ์ไหน เพราะไม่ได้บันทึกชีวิตและความคิดไว้เหมือนคุณวงศ์ทนง รู้แต่เพียงว่า พออายุอานามมากขึ้น คนเราก็คงอยากจะใช้เวลากับสิ่งที่ตัวเองชอบ สิ่งที่ทำให้ตัวเองสบายใจมากที่สุดละมั้ง และไม่ว่าจะเลือกอะไร ก็คงเหมือนๆกัน ทั้งหนังสือ รวมไปถึงคน..."อยาก" อยู่กับใคร "อยาก" อ่านหนังสือเล่มไหน ก็แค่นั้น ส่วนใครจะว่ายังไงหรือมองแบบไหน มันคงเป็นเรื่องรองไปแล้ว...

แต่ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ใช่ว่าโลกนี้จะมี Stereotype ใดที่ถาวร อ่านหนังสือแบบเดิม ใช้ชีวิตด้านซ้ำๆ บางทีมันก็น่าเบื่อเกินไป ในเมื่อโลกนี้ไม่ได้สร้างมาให้มีแค่สีขาวหรือสีดำ