ในวันที่เจ็บ

เล่าถึงวันที่ล้มรถ ย้อนกลับไป 4 วันก่อน

ก่อนหน้านั้นเปื่อยๆ แบบปวดท้องแปลกๆบอกไม่ถูกมาราวๆสัปดาห์นึง
นอนแบ็บ แต่ก็ฝืนไปทำงานทั้งสองงาน จนพ่อแม่บ่นๆ บังคับให้ไปหาหมอ แต่ดื้อไม่ไป เลยโดนบังคับให้กินยาตามอาการแทน

แล้ววันอังคารบ้านยายกับบ้านย่ามีเรื่อง ทั้งยายทั้งย่าล้มป่วยทั้งคู่ พ่อแม่เลยวิ่งวุ่นกันแต่เช้า เราเลยไม่ได้รบกวน นอนจนอาการปวดท้องทุเลาลง แล้วก็ขับรถไปธุระที่มหา'ลัย เรื่องเอกสารกิจกรรม
ขับไปได้ถึงครึ่งทาง เลยนึกขึ้นว่าตัวเองลืมเอกสารหรือเปล่า จะจอดรถดู
แล้วมอเตอร์ไซค์เจ้ากรรมกลับเกเร พอเหยียบเบรคล้อสะบัดจนควบคุมไม่ได้ ล้มในที่สุด เข่าก็ครูดไปกับก้อนหินเป็นแผล เท้าที่โดนทับอยู่ ไม่รู้โดนอะไรมารู้อีกทีก็ตอนยกรถมีเลือดซึมจากถุงเท้า
ตอนล้มนี่คิดอย่างเดียวคือ "ชิบหาย"
ไปล้มเอาตรงถนนเลี่ยงเมือง ไม่ค่อยมีบ้านคน เลยไม่มีใครออกมาดู
พอจังหวะที่ล้มหาสติได้รีบประคองรถขึ้น แล้วคิดถึงสิ่งแรกคือ
'ชิบ! กล้องตู' คือตอนล้มนั่นทับเป้ใส่กล้อง แขนและลำตัวท่อนบนเลยไม่เป็นไรมาก
ห่วงกล้องสุดๆ 555
พอสำรวจแล้วว่า เออ มันปกติดีไม่เป็นอะไร มาสำรวจรถ กระจกหัก เวร
พยายามต่อ ต่อไม่ได้ ช่างมัน แล้วขับรถไป มหา'ลัยต่อ
ไปถึงเจ้าหน้าที่ที่ต้องไปประสานงานด้วยขับรถออกไปพอดี
เราก็ใจเย็นรอ กระเผลกๆไปล้างแผลที่ห้องน้ำ ไม่กล้าไปตึกพยาบาล กลัวคลาดกัน
รอประมาณชั่วโมงนึงเขามา เราก็เข้าไปหาทั้งที่เจ็บแบบนั้น
บอกว่าเรามาติดต่อเรื่องกิจกรรม
มองหน้าเรา ในสภาพสุดโทรมนิดนึงก็บอกว่าวันนี้พี่ไม่ว่างค่อยมาวันหลัง
เราก็ตอบกลับไปอย่างสุภาพ...ว่าต้องทำงานนะ นัดเมื่อไหร่บอกได้ไหม
ก็ตอบกลับว่า ค่อยมาวันหลัง...
อารมณ์ตอนนั้น ขุ่นเคืองมาก แค้นใจตัวเองมาก
แบบ เออ กุจะทนเจ็บมาเพื่ออะไร ขับรถลากสังขารมาไกลเพื่ออะไร
เพื่อมาเจอคำตอบแบบนี้หรอ อารมณ์แบบ โกรธ เคือง น้อยใจตัวเอง ล้วก็ขับรถมา ร้องไห้มาตลอดทาง จนถึงออฟฟิศ พยายามปรับสีหน้า ยิ้มให้ตัวเอง ร้องเพลงต๊องๆให้ตัวเองอารมณ์ดีขึ้นก่อนลงจากรถ เปิดประตูแล้วพุ่งตรงไปห้องน้ำจัดการกับสภาพหน้าแย่ๆ
แผลตอนนั้นก็ช้ำเลือดช้ำหนอง หนังกำพร้าหลุดถลอกมีเลือดซึมตลอดเวลา โคตรรรแสบ แถมอาการปวดท้องก็กลับมา แต่ตอนนั้น เจ็บใจมากกว่าเจ็บตัว
พอถึงตอนเย็น ความเจ็บปวดก็ทวีคูณลงน้ำหนักเท้าไม่ได้เลย จะไปไหนก็ก็เก้าอี้ล้อลาก ไม่ก็กระโดดเหยงๆไป คือกลับบ้านเองไม่ได้แน่ๆ เลยโทรให้แม่มารับ
บอกไปว่า ...แม่มารับหน่อย ขับรถไม่ไหว
...เป็นอะไร ปวดท้องมากหรอ...แม่ถาม
ตอนนั้นเสียงเครือๆ พยายามพูดแบบขำๆ...เปล่า แต่เจ็บขาจนลืมปวดท้องแล้ว พอดีล้มรถมาเมื่อตอนเช้า
เสียงแม่ก็ตกใจถามโน่นนี่นั่น แล้ววางสายไป สักพักก็ขับรถมาพร้อมกับพ่อ
พอเห็นสภาพก็บ่นเป็นหมีกินผึ้งเลย
ประมาณว่า...ไม่ไหวทำไมไม่นอนพัก เจ็บมาทำไมไม่แวะบ้าน ยังตรงไปทำงานอีก ขาดงานเพราะป่วยเขาคงไม่ว่าหรอก...ตัดเงินก็ช่าง ไม่ตายค่อยหาใหม่ อย่างกให้มาก บลา บลา บลา...

กลับบ้านก็หายามาให้ พอพูดเรื่องล้างแผล เรางี้หน้าซีด
เกาะขอบเก้าอีแน่น ร้องเสียงหลงบอกว่า ไม่เอาทิงเจอร์นะ!!!!
พ่อเลยจัดเบตาดีนให้แทน ซึ่งแสบไม่แพ้กันเล้ยยยย -_-
หลังจากนั้นก็บ่นเปนหมีกินผึ้งต่อไป

แต่ก็รู้นะว่าบ่นไปก็เท่านั้น สุดท้ายก็ห้ามความดื้อของเราไม่ได้
เพราะเราได้นิสัยนี้มาจากทั้งพ่อและแม่ 555


ดื้อหมอ ดื้อยา เหมือนแม่

ความบ้างานนั้นได้เชื้อมาจากบิดา...
คือสำนึกในหน้าที่ หรืออีกอย่าง งกเงิน -_-///

Create Date : 09 พฤศจิกายน 2556		0 comments
Last Update : 9 พฤศจิกายน 2556 23:38:18 น.
Counter : 1396 Pageviews.
Share Tweet