ออกจาก Solvang มา รถวิ่งเลียบถนนริมทะเลได้ไม่นาน จากนั้นสองข้างทางก็เขียวชอุ่มด้วยไร่องุ่น มีป้ายเชิญชวนเข้าไปชิมไวน์ฟรี มีโรงไวน์เล็กๆ แบบครอบครัว สวนผักสวนผลไม้เป็นบางช่วง มี food stand อยู่ประปราย บางทีก็เป็นรถขายผลไม้จอดขายอยู่ข้างทาง พอนึกเปรี้ยวปากอยากกิน รถก็ขับเลยไปแล้วทุกที










ทุกคนเริ่มบนหิว ท้องร้องโกรกแต่ก็อดใจไว้เพราะคิดกันว่าจะไปหาที่นั่งกินข้าวเอาบรรยากาศแถวริมทะเล ขับเพลินมาหลายชั่วโมงจนถึงทางตัดที่จะไป 17 Mile Drive ดูแผนที่อีกทีกลายเป็นว่าขับมาผิดทางต้องขับรถย้อนลงไปที่สาย 1 อีก ถึงว่านั่งรถมาตั้งนานทำไมไม่เห็นมีทะเลเลย










วิ่งย้อนลงไปหาทางเข้า 17 Mile Drive อยู่พักหนึ่งชักไม่แน่ใจ ทางอยู่ที่ปากไม่ใช่ที่คันเร่ง ว่าแล้วคนขับก็เลยแวะไปถามทางในปั๊มน้ำมันดีกว่า คุณป้าใจดีท่าทางเป็นคนแถวกำลังเติมน้ำมันอยู่บอกว่าเลี้ยวไปแยกหน้าก็ถึงแล้ว....

ก่อนเข้า 17 Mile Drive ต้องเสียค่าผ่านทางก่อน
รถเก๋งเสียค่าผ่านทางคันละ $9.00










จ่ายเงินเสร็จได้ลายแทงมา 1 ชุด มี Points of Interest ทั้งหมด 21 จุด









ผ่านเข้าถนนไปก็เป็นถนนเล็กๆ แคบๆ ในลายแทงบอกว่าให้วิ่งตามเส้นเหลืองไปเรื่อยๆ.... แต่บางทีอยู่ๆ เส้นหายไปเฉยๆ ก็มี แต่ยังดีที่ระหว่างทางก็มีป้ายบอกอยู่บ้าง


จุดแวะแรกๆ มีแต่ป่าแต่เขา ถนนเล็กๆ แคบๆ มีหมู่บ้าน โรงแรม แล้วก็สนามกอล์ฟ ...อยากเห็นทะเล อยากไปนั่งกินข้าวริมทะเล...เลยไม่ได้แวะที่ไหน











วิ่งมาจนถึงจุดที่ 7 Point Joe เป็นจุดแรกที่เห็นทะเล เป็นที่โล่งๆ มีแต่หินโขดหินกับทะเล แดดร้อนเปรี้ยงๆ....ปิคนิคกินข้าวริมทะเล










Joe คือใคร
Joe เป็นชายหนุ่มชาวจีนที่อาศัยอยู่ในกระท่อมริมทะเลบริเวณนี้ตั้งแต่ประมาณปี 1900 เขาหาเลี้ยงชีพจากการขายหินสวยๆ งามๆ ให้กับนักท่องเที่ยว ไม่มีใครรู้ว่า จุดชมวิวนี้ตั้งขึ้นตามชื่อ Joe หรือชื่อ Joe เรียกตามจุดชมวิวนี้










ช่วงหน้าร้อนจะเห็นนกจำนวนมากพากันอพยพผ่านตรงจุดนี้ ในช่วงประมาณเดือนธันวา - มีนา จะมีฝูงปลาวาฬสีเทาอพยพจาก Alaska ไปยัง Baja California











ออกจาก Point Joe มาขับผ่าน Bird Rock เหม็นสุดๆ แถวนี้มี Picnic Area ริมทะเลด้วยนะ แต่ยังไงก็คงไม่เอาหรอกเพราะนกแยะมาก ขนาดอยู่ในรถปิดกระจกกลิ่นยังตามมารังควาญถึงในรถ เลยต้องหิ้วท้องไปอีกระยะ คนขับบอกว่าแถว Lone Cypress น่าจะมี Picnic Area น๊า..


ระหว่างทางก็มีผ่านสนามกอล์ฟหลายที่ บางทีได้เห็นกวางเดินเล่นอยู่ในสนามกอล์ฟด้วย



...ในนี้ไม่ค่อยมีชายหาดให้เห็น ที่เห็นทรายสีก็ออกคล้ำๆ เหมือนโคลน ไม่ค่อยน่าลงไปเดินเล่นเท่าไร













ถึง Lone Cypress แล้ว ที่นี่เป็นแค่จุดชมวิวไม่ใหญ่มาก มีจุดเด่นก็คืนต้น Cypress ต้นเดียวตรงแหลมที่ยื่นออกไป









ต้น Cypress ที่เห็นนี่ยืนโดดเดี่ยวต้านพายุต้านลมมาประมาณ 250 ปี
เป็นจุดชมวิว ถ่ายรูป ไม่มี Picnic Area อย่างที่หวัง....ก็ต้องหิ้วท้อง(ป่องๆ)รอต่อไป










แถวนี้มีกระรอกหลายตัว คอยมาขออาหารจากนักท่องเที่ยวด้วย เลยไปหยิบขนมปังในรถมาแจกจ่าย ก่อนหน้านี้เห็นใครส่งอะไรให้ก็มาหยิบกินไปหมด ขนมปังที่เอาออกมา 2 แผ่นก็กินกันซะเรียบ









เห็นพุงแล้วกลัวพวกมันจะพุงแตกตายเพราะตะกละจริงๆ











รถสวย 2 คันนี้ขับตามกันมากับรถเราตั้งแต่ทางเข้า
รถเปรี้ยวสวย(ราคาแพงงง)มาเป็นคู่ก็ขอแช๊ะไว้หน่อย










เจ้าของรถมากัน 2 คู่ อัธยาศัยน่ารักมาก










ขับเลย Loan Cypress มานิดเดียวก็จะเจอ Ghost Tree










ต้น Cypress ริมทะเลที่ถูกพายุถูกลมทะเลพัดมาเป็นเวลานาน กระทั่งต้นไม้มีสีซีดขาวและโกร๋นจนออกมาเป็นรูปร่างแปลกตา











แถวนี้ก็ยังไม่มีที่ให้นั่งกินข้าวอีกแน่ะ...











ตรงจุดนี้ติดกับจุดที่ 18 เรียกว่า Pescadero Point
แหม...มีป้ายปักไว้เสร็จสรรพเลยว่าห้ามปิคนิค สงสัยคงกลัวพวกกะเหรี่ยงอย่างเราจะมาปูเสื่อนั่งกินข้าวแน่เลย....











ดอกอะไรไม่รู้แต่หอมมากๆ เลย กลิ่นคล้ายๆ ดอกราตรีแต่หอมอ่อนๆ











พ้นจากจุดนี้ไป ก็จะผ่าน Lodge at Pebble Beach เป็นโรงแรมเก่าแก่สร้างตั้งแต่ปี 1919 ที่มีสนามกอล์ฟสวยงาม รวมไปถึงสนามกอล์ฟที่ใช้แข่งขัน US Open ปี 2000 ไม่ได้แวะลงจอดหรอกเพราะหิวตาลายแล้ว


แต่ตอนขับผ่านสนามกอล์ฟสวยมากมาก...แบบประมาณว่ายืนบนกรีนแล้วเหมือนตีลูกลงทะเลอย่างงั้นเลย
แต่ว่าไปแล้วเราชอบ Port Campbell ที่ Great Ocean Road, Melbourne มากกว่า แต่ยังไงทริปเส้นทางนี้ก็ได้เห็นสิ่งที่ธรรมชาติสร้างขึ้นไปอีกแบบหนึ่ง



ตอนนี้คนขับเริ่มหน้ามืด(เพราะหิวข้าวแล้ว) กว่าจะวนหาทางออกได้ก็เสียเวลาอยู่นาน วิ่งขึ้นฟรีเวย์ไปเรื่อยๆ หวังกันว่าเผื่อเจอ Rest Area เพราะตอนนั้นก็หกโมงกว่าแล้ว คนขับนอกจากหน้าเริ่มมืดแล้วก็เริ่มหน้าไม่ยิ้ม โชคดีที่พระอาทิตย์ตกช้า 6 โมงกว่า แดดยังเปรี้ยงเหมือนยังบ่ายอยู่เลย ขับไปสักพักคิดว่าคงไม่มี Rest Area แถวนี้แน่นอนก็เลยเล็งหาทางเข้าเมืองไปหาที่จอดพักแถว Mall แต่ก็ไม่ได้ทำเลดังใจ เลยตกลงใจเอาแถว Car Park หน้าร้าน Mc Donald แล้วกัน


จัดการปูหนังสือพิมพ์โจ้กันบนรถน่ะแหละ อาหารสั่งมาจากร้าน Oriental Grocery แถว Bellflower มีก๋วยเตี๋ยวผัดซีอิ๊ว กระเพราไก่สับ และก็ปลาดุกผัดเผ็ดที่อร่อยถูกใจ เพราะสั่งได้ให้เอาปลาดุกกรอบๆ แห้งๆ









อิ่มกันถ้วนหน้า คนขับรถค่อยยิ้มออกหลังจากหนังท้องตึง(ดีที่หนังตาไม่หย่อนด้วย) จากนั้นก็วิ่งตรงขึ้นไปซานฟราน ตอนนี้เริ่มจะมีสวนผลไม้ ไร่สตอเบอรี่ตามรายทาง สตอเบอรี่ออกลูกแดงๆ โตๆ เห็นแต่ไกล เห็น fruite stand ก็ขับผ่านไป(อีกแล้ว) พอตั้งใจจะหาจริงๆ ก็ดันไปอยู่ฝั่งซ้ายเสียนี่ ก็เลยอดแวะชิม



หลังจากผ่านพวกเรือกสวนไร่นามาไม่นาน ก็วิ่งตัดเข้าสาย 1 เลียบทะเล ทำเวลาได้ไม่มากนักเพราะถนนแคบแค่รถสวน ถึบตอนนี้ไม่ค่อยมีอารมณ์ชมทะเลแล้วเพราะเริ่มเหนื่อย











กว่าจะถึงซานฟรานก็เกือบ 3 ทุ่ม คนขับรถมีสาวที่ซานฟรานช่วยจองโรงแรมไว้ให้แถมอาสาพาเที่ยวด้วย... ทีแรกคิดกันว่าถ้ามาถึงเร็วก็จะขึ้นรถรางไปหาอะไรกินที่ Fisherman's Wharf แต่พอดึกขนาดนี้และก็อิ่มกันมาแล้ว อีกอย่างคนขับรถก็เหนื่อยเพราะขับมาทั้งวัน เลยตกลงกันว่าพักผ่อนเก็บแรงไว้เที่ยวต่อพรุ่งนี้เช้าดีกว่า

Create Date : 22 กันยายน 2550
Last Update : 29 กันยายน 2550 14:22:12 น.		9 comments
Counter : 3258 Pageviews.
Share Tweet