ตอนที่ 2 หลังจากที่ดีแลนจัดการร่างบอบบางภายใต้อ้อมกอดเขาจนสะอาดหมดจดเช่นเดิมแล้วนั้นเอิร์ลหนุ่มอุ้มอายาโตะออกจากห้องอาบน้ำบัดนี้คนตัวเล็กนั้นถูกเขาจัดการสวมยูคาตะเพียงตัวเดียวแทนที่จะเป็นเสื้อผ้าที่เขาจัดไว้ให้ใบหน้าของคนร่างเล็กแดงซ่านยิ่งเมื่อนึกถึงว่าตนเองถูกคนร่างสูงอาบน้ำล้างคราบไคล้ที่ได้รับการปลดปล่อยออกมาในทุกซอกทุกมุมไม่เว้นแม้แต่จุดซ่อนเร้นต่างๆในร่างกายเขา อายาโตะเงยหน้าขึ้นมองคนร่างสูงก่อนจะหลบสายตาลงเมื่อเห็นดีแลนก้มหน้าลง ร่างสูงกระตุกยิ้มออกมาเมื่อเห็นอาการของคนรักหมาดๆที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาทั้งเนื้อทั้งตัวของเด็กหนุ่มหวานหอมไปหมดจนเขาเกือบจะล่วงล้ำอธิปไตยของอายาโตะเสียแล้วถ้าหากว่าเขาไม่มีความมั่นคงในจิตใจ มีอะไรหรือ.. เอ่อ.. ปะ... ปล่อยผมลงเถอะครับ ทำไมล่ะ ผมเดินเองได้แล้วครับ อย่าเลย ฉันกลัวเธอจะทรุดลงไปอีก ยังไม่ชินไม่ใช่เหรอดีแลนแกล้งแซวคนร่างเล็กอายาโตะหุบปากฉับเมื่อได้ยินดังนั้น ใบหน้าของเขาแดงก่ำจนน่ากลัวว่าจะสุก หรือฉันพูดอะไรผิด ไม่หรอกครับ ผม.. หรือจะบอกว่าชินแล้ว เปล่าครับ ไม่มีอะไรแล้วครับ อายาโตะซบหน้าลงกับอกกว้างของคนร่างสูงเขานึกประท้วงดีแลนอยู่ในใจที่แซวเขาอยู่นั้นและแล้วจะให้เขาชินกับเรื่องนี้ได้อย่างไรผู้ชายด้วยกันแท้ๆ แต่กลับถูกทำถึงขนาดนั้นคงจะยากที่จะชินกับเรื่องแบบนี้ที่สำคัญทำไมดีแลนถึงได้ทรีตเขาเก่งขนาดนี้ก็ไม่รู้ หรือเพราะเคยมีประสบการณ์อายาโตะรีบสลัดความคิดนั้นเสียสีหน้าที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาแบบเก็บความคิดไว้ไม่อยู่ทำให้ดีแลนเดาออกหมดว่าอายาโตะกำลังคิดอะไรอยู่ ฉันไม่เคยทำแบบนี้กับใครหรอกนะ เธอคนแรกดีแลนบอก อายาโตะเงยหน้าขึ้นทันที ทำไมรู้ล่ะว่าผมคิดอะไร หน้าเธอบอกหมดแล้วล่ะ ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ หน้าผมบอกถึงขนาดนั้นเลยเหรอครับอายาโตะถาม ดีแลนจุมพิตที่ขมับของร่างเล็กในอ้อมกอด ใช่ เธอคือคนแรกที่ฉันอยากเมคเลิฟด้วย อายาโตะหน้าแดงก่ำเมื่อได้ยินอย่างนั้นเขารีบก้มหน้าซบกับอกของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็วเสียงหัวเราะในลำคอของดีแลนทำเอาอายาโตะแทบไม่อยากจะเงยหน้าขึ้นมาอีกเลย ให้ตายเถอะเขาไม่เคยถูกใจใครเท่านี้มาก่อนเลยดีแลนคิด
ร่างสูงพาอายาโตะมายังห้องนอนที่เขาใช้เมื่อคืนนี้อายาโตะได้แต่นิ่งเงียบปล่อยให้คนร่างสูงทำตามใจชอบอย่างไม่โต้แย้งในใจกลับรู้สึกอุ่นซ่านไปทั่วทั้งร่าง ไม่เคยมีใครทำแบบนี้กับเขามาก่อนความอ่อนโยนที่เอิร์ลหนุ่มมอบให้มันทำให้หัวใจของเขาเต็มตื้นอายาโตะเงยหน้าขึ้นสบตาดีแลนอีกครั้ง ดวงตาทั้งสองประสานกันอย่างสื่อความหมายเอิร์ลหนุ่มแย้มยิ้มให้เขาพร้อมกับโน้มใบหน้าของตนเองประกบเข้ากับริมฝีปากอ่อนนุ่มของอีกฝ่ายความชื่นจากเรียวลิ้นที่สอดแทรกเข้ากับความหอมหวานในโพลงปากนั้นทำให้อายาโตะครางออกมาอย่างพอใจ หรือร่างกายของเขาจะแปลกไปแล้วจริงๆนะ อายาโตะได้แต่คิดในใจดวงตาปิดปรือราวกับจะสัมผัสถึงความเร่าร้อนที่คนร่างสูงมอบให้เขาดีแลนปล่อยร่างบางลงจากอ้อมแขนลงบนเตียงหนานุ่ม อายาโตะไม่รู้ตัวเลยว่าถูกพาตัวมายังห้องนอนของคนร่างสูงตั้งแต่เมื่อไหร่ร่างบางยังคงหลงวนเวียนไปกับรสจูบอันหอมหวานที่คนร่างสูงมอบให้ชุดยูคาตะที่ถูกถอดออกเมื่อไหร่ก็ไม่ทราบได้ถูกจับโยนลงไว้ข้างเตียงพร้อมกับร่างหนาที่ทาบทับลงเคล้าคลึงความอ่อนนุ่มนั้นอย่างหื่นกระหาย ฮื้อ... อ่ะ..อ่า... ยะ... อย่า... ครับ ทำไมล่ะ เราเพิ่งทำกันไม่ใช่เหรอครับอายาโตะพูดอย่างอายๆดีแลนเงยหน้าขึ้นพร้อมกับกระซิบที่ข้างหูของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา ทำแล้วก็ทำได้อีกสิ แต่... เธอหอมไปทั้งตัวเลยนะ อายาโตะ ปลายลิ้นจะเลียวนเวียนอยู่บนปลายยอดของอีกฝ่ายอายาโตะบิดซ่านไปทั้งตัวริมฝีปากแห้งผากนั้นหอบกระเส่าเมื่อเอิร์ลหนุ่มกุมความปรารถนาของเขาไว้ในอุ้มปากของตนเองมือข้างหนึ่งจิกลงบนเรือนผมสีเงินย่วงอย่างเร่าร้อนส่วนอีกข้างพยายามปิดกั้นเสียงครางอย่างสุดชีวิต เหมือนว่าเอิร์ลหนุ่มจะไม่ต้องการให้เป็นเช่นนั้นเขาเอื้อมมือของตนเองคว้าแขนของอีกฝ่ายออก ส่งเสียงสิ ฉันอยากได้ยินเสียงเธอ แต่... อ๊า... หื้อ... ดีมาก เสียงของเธอเพราะมาก มะ... ไม่... อ่ะ... ผม... ไม่ต้องอาย เธอคือคนรักของฉัน เสียงของเธอคือสิ่งที่ฉันต้องการ เอิร์ลหนุ่มยังคงวนเวียนกับก้อนความปรารถนาของคนร่างเล็กเขาขยับขึ้นลงอย่างเป็นจังหวะก่อนจะใช้มืออีกข้างสัมผัสจุดอ่อนนุ่มด้านหลังร่างของคนตัวเล็กอายาโตะสะดุ้งเฮือกความเปียกชื้นจากสัมผัสของคนร่างสูงทำให้คนตัวเล็กจำต้องจิกเล็บลงบนผ้าปูที่นอนขาวสะอาด ยะ.. ตรงนั้นมัน.. อ๊ะ.. มันทำไมเหรอ ดีแลนยังไม่หยุดแกล้ง นิ้วมือเวียนวนที่จุดเสียวของอีกฝ่ายอายาโตะรู้สึกเหมือนตัวเองจะหยุดหายใจไปพักหนึ่งร่างบางสะอื้นฮักด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ อ๊า... มะ... มันสกปรก... อย่าครับ... ทำไมล่ะ... ก็... มันสกปรกนะ... ครับ... ฮื้อ... อ่า... ไม่หรอก เธอสะอาดสำหรับฉันเสมอ แต่... ฮื้อ... อ่าห์... เรียกชื่อฉันสิ อายาโตะ ดีแลนกระซิบที่ข้างหูของอีกฝ่ายพร้อมกับขบเม้มเบาๆ ที่ซอกคอขาวอย่างกระหายในรักมือข้างนั้นยังคงเร้าอารมณ์ของคนตัวเล็กไม่หยุดหย่อนจากหนึ่งนิ้วแปรเปลี่ยนเป็นสองนิ้วและเพิ่มมากขึ้นไปอีกร่างของคนตัวเล็กบิดกระเส่าราวกับอยากปลดปล่อยความต้องการของตนเองออกมา เร็วสิ เรียกชื่อฉัน... ดี.. ดีแลน..อายาโตะเรียกชื่อดีแลน ดีมาก... เด็กน้อยดีแลนยิ้มให้พร้อมกับให้รางวัลอีกฝ่ายด้วยการกอบกุมส่วนอ่อนไหวไว้ในอุ้มปากของตนเอง ดีไหมอายาโตะที่รัก ปากที่กอบกุมนั้นกระซิบบอกเบาๆ อ๊า... ดี... ดี... แรงอีกหน่อยไหม ครับ... อ่ะ... จะออกแล้ว... ต้องทำยังไงหือ ที่รักของผม ได้โปรด.. ช่วย... ช่วยผมด้วย.. ดีแลนกระตุกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะจุมพิตที่ริมฝีปากบางพร้อมกับจะขยับมือเร่งเร้าอารมณ์ของตนตัวเล็กยิ่งขึ้นไปอีก น้ำสีขาวโพยพุ่งออกจากร่างพร้อมกับความสุขสมของคนร่างเล็กที่นอนหอบระทวยอยู่บนเตียงและเป็นอีกครั้งที่คนร่างสูงไม่ทำจนถึงขั้นสุดท้ายแต่ครั้งหน้าเขาจะไม่หยุดเพียงแค่นี้แน่ตอนนี้คงทำได้แค่เตรียมความพร้อมของอีกฝ่ายให้ต้องการและเปิดรับความแข็งแกร่งของเขามากขึ้นเรื่อยๆ ดีแลนยิ้มพรายโดยที่ทั้งคู่ไม่รู้เลยว่าการกระทำของตนเองนั้นอยู่ในสายตาของใครบางคนที่ยืนมองซ่อนตัวอยู่ในความมืดมือของเงามืดนั้นกำแน่น ดวงตาแข็งกร้าวมองมายังร่างของทั้งสองคนอย่างโกรธแค้นก่อนจะผันตัวเดินจากไปอย่างเงียบเชียบ
เห็นทีคงต้องทำความสะอาดเนื้อตัวเราใหม่เสียแล้วสิ ดีแลนเย้าคนตัวเล็กในอ้อมกอดบัดนี้คนร่างเล็กถูกเขาช้อนตัวขึ้นให้อยู่บนตักมือข้างหนึ่งบิดน้ำในถาดที่เพิ่งจะเดินไปนำมาเช็ดคราบความปรารถนาของอีกฝ่ายออกอย่างอ่อนโยนรอบนี้ชายหนุ่มเลือกที่จะไม่พาร่างบางไปอาบน้ำอีกเพราะดีแลนไม่รู้ว่าจะควบคุมความปรารถนาของตนเองที่จะไม่ทำให้อีกฝ่ายเป็นของเขาได้ถึงเมื่อไหร่ อายาโตะก้มหน้างุดๆอย่างเขินอาย ให้ตายเถอะนี้เขาไปตามแรงอารมณ์ของอีกฝ่ายอีกแล้วใช่ไหมเอิร์ลหนุ่มหัวเราะเบาๆ ก่อนจะจูบซับหน้าผากมนพร้อมกับกระซิบที่ข้างหูของอีกฝ่ายและคำนั้นเองทำให้หัวใจของอายาโตะเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูกเขาซบหน้าลงบนอกกว้างขวางของอีกฝ่ายทันทีไม่ต้องบอกดีแลนก็พอจะรู้ว่าอีกฝ่ายมีใบหน้าเช่นไร ครั้งหน้าฉันไม่ปล่อยให้จบแค่นี้แน่อายาโตะสุดที่รักของฉัน..
เพี้ย!!! เสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับใบหน้าที่หันไปตามแรงตบคนร่างเล็กจับหน้าที่โดนตบจนแดง เลือดของเขาไหลออกจากมุมปากในขณะที่ดวงตานั้นแดงก่ำไปด้วยอาการสะกดกลั้นเขารู้อยู่แล้วว่าถ้าทำพลาดจะเกิดอะไรขึ้น แต่ก็พยายามคิดว่าอย่างน้อยคนร่างสูงในเงามืดนั้นจะปราณีเขาบ้างแต่สงสัยเขาคงจะหวังมากเกินไป เป็นอะไร แค่นี้ร้องไห้เหรอ .... ทำไมเงียบไปล่ะ ฉันบอกให้ตอบ! เสียงตะคอกนั้นดังขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์คนร่างสูงเสยผมที่ละลงมาปรกหน้า เขาไม่คิดว่า แผน ที่เขาวางเอาไว้จะต้องมาพังทลายลงเพราะคนร่างเล็กไม่รู้จักระวังปล่อยให้ให้พวกลูกกระจ๊อกพรรค์ทำงานแล้วยังพลาดกลับมาให้เห็นยิ่งเห็นริมฝีปากที่ปิดเม้มราวกับสะกดกลั้นอารมณ์แล้วยิ่งทำให้เขาลุแก่โทสะมากขึ้นไปอีก ก็ไม่มีอะไรจะพูดนิ งั้นเหรอ ไม่มีอะไรจะพูดเหรอ ชักจะกวนมากไปแล้วนะ ก็แล้วจะให้ผมพูดอะไรอีกล่ะ! ไม่มีใช่ไหม ได้! นี่คงจะห่างไม้ห่างมือฉันไปนานสินะถึงได้กล้าต่อปากต่อคำ เปล่า.. โอ๊ย.." ร่างสูงกระแทกร่างบางเข้ากับฝาผนังก่อนจะพลิกกลับหลังไม่สนใจเสียงอีกฝ่ายที่ร้องประท้วง ใบหน้าของคนตัวเล็กกว่าเต็มไปด้วยความหวาดกลัวเขารู้ว่าสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นจากนี้คืออะไรและเขาก็ไม่ต้องการให้มันเกิดขึ้นถึงแม้ว่าจะเคย นอน ด้วยกันมาหลายต่อหลายครั้งแต่ไม่มีสักครั้งเลยที่จะได้รับความอ่อนโยนจากคนตรงหน้า เพราะสำหรับคนตรงหน้าแล้วเขาก็เป็นเพียงเครื่องระบายอารมณ์เท่านั้นเอง ดะ.. เดี๋ยว.. อย่า!! คิดเหรอว่าจะหนีรอดไปได้ ไม่.. ปล่อย!! แกผิดเองนะที่ทำพลาด ขอโทษ ปล่อยผมไปเถอะ คิดว่าขอโทษแล้วจะหายเหรอ คนร่างเล็กพยายามดิ้นรนขัดขืนเขาไม่อยากเป็นเครื่องระบายอารมณ์ในตอนนี้เพราะรู้ว่าคนร่างสูงนั้นไม่มีทางหรอกที่จะปราณีเขาความเจ็บปวดจากเซ็กซ์ที่รุนแรงเมื่อครั้งนั้น ยังทำให้ร่างกายของเขาไม่เข้าที่นักหากต้องโดนอีกฝ่ายกระทำอีก มีหวังต้องลงไปนอนหยอดน้ำข้าวต้มเป็นแน่ร่างเล็กรีบหันหลังเตรียมจะวิ่งหนี แต่ก็ถูกเหวี่ยงติดกับกำแพงเหมือนเดิมใบหน้าเศร้านั้นพยายามร้องขอความเมตตาจากอีกฝ่าย อะไร คิดเหรอว่าฉันจะปล่อยแกไป... ไม่มีทางซะหรอก ผมก็ไม่คิดว่าคุณจะปล่อยผมไปหรอก แต่ถ้ายังมีความเป็นคนอยู่บ้างน่าจะรู้นะว่าครั้งนั้นคุณทำผมไว้เจ็บขนาดไหน ร่างบางเอ่ยเสียงสั่นร่างสูงแสยะยิ้มอย่างถือดี มือข้างขวายกขึ้นบีบใบหน้าที่เต็มตื้นไปด้วยหยาดน้ำตายิ่งเห็นคนร้องให้เจ็บปวดเบื้องล่างของเขามันก็ยิ่งตื่นตัว ทำเป็นพูดดี แกก็ชอบไม่ใช่เหรอ กับการที่ฉันทำแบบนั้น หึ... เข้าข้างตัวเองไปหน่อยมั้งครับ เซ็กซ์ของคุณมันมีแต่ความเจ็บปวดอย่าคิดว่าคนอื่นจะชอบไปซะหมด ปากดีนักนะ แล้วใครล่ะครางเร่าๆ ใต้ร่างฉันน่ะ ร่างบางกัดริมฝีปากตนเองเขาพยายามดิ้นรนให้หลุดจากการกักกันของอีกฝ่ายแต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่สามารถทำให้ดิ้นหนีความแข็งแกร่งของคนร่างสูงไปได้มือหนานั้นจับใบหน้านวลก่อนบดจูบลงมาอย่างร้อนแรงราวกับตอกย้ำความคิดที่ว่าอีกฝ่ายต้องยอมสยบใต้ร่างเขา ฮื้อ... อุ๊ป... ลิ้นเรียวสอดแทรกเข้าภายในโพล่งปากอย่างถือดีก่อนกระหวัดรัดลิ้นของอีกฝ่าย มันไม่มีความอ่อนโยนอะไรในรสสัมผัสนั้นเลยมีแต่ความเจ็บปวดที่มอบให้ ร่างบางพยายามดันร่างสูงออกแต่ก็ไม่สามารถทำได้มือทั้งสองข้างถูกรวบขึ้นด้วยมือเพียงข้างเดียว จนเมื่อเขาจูบจนพอใจแล้วถึงได้ถอนจูบออกมาริมฝีปากที่แดงเจ่อของอีกฝ่ายทำให้อารมณ์ของเขาสุนทรีขึ้นเยอะ ไง แค่จูบก็เข่าอ่อนแล้วเหรอ จูบเน่าๆ ของคุณไม่ทำให้ผมรู้สึกดีหรอกนะ งั้นเหรอ สงสัยอยากโดนมากใช่ไหม ริมฝีปากที่แสยะยิ้มออกมาทำให้ร่างบางรู้ว่าตนเองต้องโดนอะไรบ้างแต่ก็ไม่สามารถห้ามได้ ด้วยกฎในโลกนี้ ปลาเล็กต้องโดนปลาใหญ่กินและเขาก็เป็นเพียงปลาเล็กที่ต้องทำตามปลาใหญ่ที่อยู่เบื้องหน้ามีเพียงต้องรับชะตากรรมอันเจ็บปวดนี้ให้ได้ร่างบางถูกดันให้หันหลังจนร่างติดชิดกำแพงเสื้อเชิ้ตสีเข้มถูกดึงทึ้งออกจนกระดุมหลุดออกหมดทั้งห้าเม็ดแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยรอยจูบปรากฏขึ้น ไม่ว่าจะเป็นรอยใหม่รอยเก่าไม่เคยจางหายไปเพราะมักจะต้องถูกคนร่างสูงทำขึ้นมาซ้ำๆ อยู่ทุกทีร่างบางกัดฟันรับชะตากรรมที่เกิดขึ้นเมื่อริมฝีปากนั้นกัดเข้าที่ต้นคอของตนเอง ฉันจะทำให้แกลืมความผิดที่ทำไว้ไม่ลงเลยล่ะ เสียงกัดฟันพูดดังขึ้นเมื่อริมฝีปากนั้นกระทบลงบนต้นคอของเขาหยาดน้ำตาร่วงหล่นด้วยความเจ็บปวดแต่ไม่คิดจะส่งเสียงใดๆออกมาให้อีกฝ่ายรู้สึกถึงชัยชนะ กางเกงสแล็คสีดำถูกถอดหล่นลงมากองอยู่กับพื้นห้องพร้อมกับมือหนึ่งที่เคล้าคลึงก้อนความปรารถนาของอีกฝ่ายจากด้านหลังราวกับจะเร่งเร้าอารมณ์ไม่มีการเตรียมพร้อมใดๆ ทั้งสิ้น เมื่อความร้อนของอีกฝ่ายจ่อช่องทางคับแคบ ไง อยากได้แบบรุนแรงหรือแบบอ่อนโยนอีกล่ะ คุณจะถามผมทำไม ทุกทีคุณถามผมผมก็ต้องโดนแบบเดิมๆ ทุกที โอ๊ะ งั้นเหรอ ฉันก็นึกว่าแกชอบแบบนั้นซะอีก อย่าพูดดีกว่า อยากทำอะไรก็ทำ ได้ อย่าโดนแบบนั้นก็ตามใจ ร่างสูงกระแทกความปรารถนาของตนเองเข้าที่ช่องทางคับแคบของอีกฝ่ายอยากแรงจนร่างบางสะดุ้งเฮือกริมฝีปากกัดข้อมือที่ถูกปล่อยเป็นอิสระจนเลือดออกเสียงหัวเราะในลำคอทำเอาสมองของร่างบางเดือดพล่าน ก็รู้หรอกนะว่าถึงพูดขอไปก็ไม่มีความปราณีให้แต่จะสงสารกันบ้างได้ไหมเสียงสะอื้นฮักดังขึ้นแผ่วเบาพร้อมกับแรงกระแทกจนสะโพกสั่นคลอน ไง ชอบใช่ไหม นายต้องชอบอยู่แล้ว ร่านจริงๆ เลยนะ เซ็กซ์เน่าๆ แบบนี้คิดว่าผมจะชอบเหรอ ปากดี... อ่า... ดี... รัดตอดฉันดีจริงๆ เคย ด้านหลังแกเนี่ย ไม่พูดเปล่าร่างสูงขยับวนจนโดนจุดเสียวของอีกฝ่าย ร่างบางสะดุ้งเฮือกก่อนจะหลุดครางออกมา อ๊ะ.. อ๊า... ไม่.. ยะ.. พูดว่าอย่าแต่ดูร่างกายนายจะไม่เป็นแบบนั้นเลยนะมือข้างที่ว่างกุมความปรารถนาของอีกฝ่ายไว้และขยับรูดขึ้นลงอย่ารุนแรง อ๊า... อ๊า.... อย่า... ไง จะออกแล้วล่ะสิ ไม่... ฮื้อ... อย่าดื้อน่า ใกล้ถึงแล้วใช่ไหม ไม่.. อ๊า.. แต่ฉันไม่ให้ออกหรอกนะ ร่างสูงพูดพร้อมกับบีบส่วนโคนของอีกฝ่ายร่างบางสะบัดหน้าไปมาอย่างทรมาน อย่า... ฮื้อ... ปล่อยผม... ถ้าฉันไม่ถึงก่อน อย่าคิดว่าแกจะถึงได้นะ ปล่อยเถอะ... โอ๊ย... ขอฉันสิ อ้อนวอนซะ ไม่.. ฮื้อ... งั้นก็ทนอยู่อย่างนี้และ อ่า... ก้นแกนี้ดีจริงๆ เสียงหยาบโลนดังขึ้นพร้อมกับเสียงร้องครวญครางของคนที่โดนจับกระแทกกับฝาผนังกลิ่นลิ่มเลือดลอยปะคละคลุ้ง ผมที่ถูกหวีจัดทรงอย่างดีบัดนี้ถูกมือข้างหนึ่งจับจนหน้าหงายใบหน้าที่เหยเกด้วยความเจ็บปวดของอีกฝ่ายเร้าอารมณ์ของคนเบื้องหลังเป็นยิ่งนักยิ่งเขาร้องมากเท่าไรแรงกระแทกที่ได้รับจากอีกฝ่ายก็ยิ่งมากเท่านั้น อ๊า... ยะ.. บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าทำพลาด... ขอ.. ทะ.. เจ็บ.. หรือว่าอยากโดนมากเลยทำแบบนี้ ปะ.. เปล่า.. คิดเหรอว่าฉันจะเชื่อ ไม่... อุ... โอ๊ย.. ร่างสูงกระแทกเข้ากับช่องทางคับแคบหลายต่อหลายครั้งเสียงแหบพร่าดังขึ้นงึมงำไม่ว่าคนร่างเล็กจะพยายามดิ้นรนหนีจากความเจ็บปวดมากเท่าไรคนร่างสูงก็ตามติดเขาไปทุกที่ กี่ครั้งแล้วนะที่เขาโดนคนตรงหน้าทำกับเขาราวกับไม่ใช่คนโดนข่มขืน โดนทำร้ายร่างกายให้เจ็บปวดไปหมดมือทั้งสองข้างจิกลงบนฝ่ามือราวกับระงับอาการน้อยใจที่เกิดขึ้นหยาดน้ำตารินไหลออกมาพร้อมกับร่างที่ถูกเขาปรนเปรออย่างสุขสมและเจ็บปวด พะ.. พอเถอะ.. อะไร แค่นี้ก็ไม่ไหวแล้วเหรอ มะ... ไม่ไหว.. แล้ว อึก.. ยังหรอก ฉันยังไม่ได้ทำให้สมกับที่แกทำงานพลาด ร่างเล็กถูกหันมาเผชิญหน้ากับร่างสูงทั้งที่เรือนกายของทั้งสองยังเชื่อมต่อกันความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นจากการกระทำที่ผิดท่าทำให้เขาแทบจะทนมันไม่ได้มือเล็กนั้นจิกลงบนบ่ากำยำราวกับจะระบายอาการเจ็บปวดของตนเองลง ริมฝีปากสวยสะกดกลั่นเสียงร้องเจ็บปวดเอาไว้ให้ตายก็จะไม่ยอมให้ คนๆ นั้น ได้ยินเสียงเป็นอันขาดร่างบางถูกยกขึ้นทั้งอย่างนั้นก่อนจะพาตัวไปยังเตียงนอนที่เชื่อมต่อกับประตูห้องเสียงร้องครางของเขาดังระงมไปทั่วและไม่มีวี่แววว่าจะสงบลงแม้ว่ารุ่งเช้าจะมาถึง
ร่างบางก้าวออกมาที่เรือนรับรองของคฤหาสน์โดยมีดีแลนคอยประคองอยู่ตลอดเวลาใบหน้าแดงระเรื่อของอายาโตะหลังจากถูกจับกดจนหมดแรงทำให้เขาไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงทันทีที่ก้าวมาถึงเรือนรับรอง สายตาของอายาโตะก็ปะทะเข้ากับร่างสูงบึกบึนราวร้อยเก้าสิบเซนติเมตรของหลงและร่างสูงโปร่งที่สูงน้อยกว่าราวยี่สิบเซนของอชิยืนอยู่ข้างๆ ชายสูงผอมผมสีทองสวมแว่นตาดูเคร่งขรึม หลง อชิ นายน้อยปลอดภัยนะครับ อื้อ คุณดีแลนช่วยผมไว้น่ะ คิ้วของเอียนเลขาส่วนตัวของดีแลนกระตุกขึ้นเล็กน้อยเขาปรายตาไปทางเจ้านายของตนที่ยืนขนาบข้างกายนายน้อยอายาโตะมือข้างหนึ่งของดีแลนโอบไหล่ของอายาโตะไม่ยอมปล่อยซึ่งถือว่าผิดปกติมากกับคนที่ไม่ชอบแตะต้องตัวคนที่ไม่คุ้นเคยแถมตามปกติแล้วเอิร์ลจะไม่ชอบให้ใครเรียกชื่อเล่นสักเท่าไรยิ่งสร้างความแปลกใจให้เอียนเป็นอย่างมากแต่ด้วยความที่เอียนทำงานกับดีแลนมานานจึงไม่ได้พูดอะไรออกมา อชิก้าวออกมาก่อนโค้งคำนับทำความรู้จักอีกฝ่ายที่ช่วยเหลือนายน้อยของเค้าอย่างรู้งาน ขอบคุณคุณดีแลนมากนะครับที่ติดต่อไปหาเรา ไม่เป็นไร ฉันเองต้องขอโทษด้วยที่ติดต่อไปช้าพอดีเรามีเรื่องต้องตกลงกันเล็กน้อยเลยทำให้ล่าช้าไป ดีแลนอมยิ้มที่มุมปากขณะที่ดวงตาไม่แม้แต่จะเหลียวมองคนที่สนทนาโต้ตอบกับเขาอย่างอชิใบหน้าของอายาโตะแดงระเรื่อเมื่อนึกถึงเรื่องที่ตกลงกับคนร่างสูงไว้หัวใจของชายหนุ่มเต้นระรัวอย่างหยุดไม่อยู่เพียงแค่พบกันแค่คืนเดียวทำให้เขาเป็นได้ถึงเพียงนี้เลยหรือ ตกลง? อชิหันไปมองร่างเล็กของนายน้อยด้วยความสงสัยความจริงแล้วเขาก็สงสัยมาตั้งแต่นายน้อยเดินออกมาจากเรือนด้านในจนถึงเรือนรับรองแห่งนี้แล้วเพราะตั้งแต่ออกมาร่างสูงยังไม่ยอมปล่อยแขนที่โอบไหล่ของนายน้อยเลยและอีกเรื่องก็คือ ดูจากสภาพแล้วนายน้อยของเขาไม่มีทางที่จะรู้จักบุคคลที่มีบรรดาศักดิ์เป็นถึงเอิร์ลเป็นแน่แต่เมื่อเห็นอาการที่อายาโตะแสดงออกมาทำให้เขาพอจะรู้เลาๆว่าอาจจะเป็นอย่างที่เขาคิด มุมปากของอชิกระตุกขึ้นเล็กน้อยอย่างชอบใจ เอ่อคือ... ตั้งแต่นี้ต่อไปผมจะอยู่ที่นี่ครับ ไม่ได้! สิ้นเสียงอายาโตะหลงที่ทำท่าราวกับจะจับคนกินได้ก็แผดเสียงขึ้นมาทันใดและนั้นทำให้อายาโตะถึงกับสะดุ้งสุดตัว ในบรรดา บอดี้การ์ดสองคนที่บิดาและมารดาของเขาหามาเพื่อปกป้องและดูแลเขานั้นมีเพียงหลงคนเดียวที่เขาไม่กล้าต่อกร ดีแลนเงยหน้าขึ้นมองบอดี้การ์ด ที่แผดเสียงขึ้นมาอย่างไม่ชอบใจ เขารับรู้ได้จากเสียงและแววตาว่าหลงจะต้องหลงรักคนรักหมาดๆของเขาที่กำลังสั่นเป็นเจ้าเข้าอยู่ในอ้อมแขนของเขาเอิร์ลหนุ่มกระชับร่างบางให้เข้าใกล้เขามากขึ้นดวงตาสีน้ำเงินจับจ้องหลงอย่างไม่ยอมแพ้ เรื่องอะไรเขาจะยอมให้มาขัดขวางความสุขที่จะได้อยู่ร่วมกับคนร่างเล็กไม่มีทางซะหรอก.. ฉันว่าให้อายาโตะอยู่ที่นี่ดีกว่านะพวกคุณก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าเมื่อคืนถ้าฉันไม่ไปเจออายาโตะ เรื่องมันจะเลวร้ายขนาดไหน? แต่ว่าเป็นคำสั่งนายหญิง นายน้อยจะต้องพักที่โรงแรมเทโตะเท่านั้น มันก็อะลุ่มอล่วยกันได้ไม่ใช่เหรอ ไม่ครับ ยังไงนายน้อยก็ต้องกลับไปที่โรงแรมเทโตะเท่านั้น หลงยังคงยืนยันคำเดิมอายาโตะกัดริมฝีปากแน่น ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากกลับไปที่โรงแรมแห่งนั้นแต่ถ้ากลับไปเขาก็ไม่รู้ว่าจะโดนลักพาตัวอีกเมื่อไหร่และยังไม่รู้อีกว่าข้างในนั้นมีเกลือเป็นหนอนอยู่อีกเท่าใด ถ้าอย่างนั้นฉันจะโทรหาคุณแม่ของอายาโตะดีไหม ให้เขาพักอยู่ที่นี่แทน อายาโตะเงยหน้าขึ้นมองคนร่างสูงที่ยังคงกอดกระชับร่างของตนอยู่อย่างตื่นตะลึงเขาไม่คิดว่าดีแลนจะพูดแบบนั้นออกมาถึงแม้เอิร์ลหนุ่มจะบอกว่าตกหลุมรักเขาก็ตามทีเถอะ แต่เพิ่งจะเจอกันแค่คืนเดียวดีแลนไม่จำเป็นที่จะเอาตัวเข้ามาเกี่ยวกับตระกูลเขาเลย ฉันไม่อยากห่างเธอไปไหน อยากกอด อยากจูบเธอไปตลอดทั้งคืน ดีแลนกระซิบที่ข้างหูของคนที่เขาเพิ่งบังคับให้เป็นคนรักหมาดๆจนใบหน้าของอายาโตะแดงระเรื่อเมื่อนึกถึงรสรักที่คนร่างสูงปรนเปรอให้ตลอดทั้งวันทั้งคืนถึงแม้ว่าจะไม่ได้ทำไปจนสุดทางแต่นั่นก็เป็นเรื่องที่อายาโตะไม่เคยพบพานมาก่อน ไม่... ยังไง.. หลงที่กำลังจะปฏิเสธเรื่องที่จะโทรหานายหญิงที่อยู่ประเทศไทยก็ถูกอชิพูดตัดบทด้วยน้ำเสียงเร่าเริงปนขี้เล่นขึ้นมาเสียก่อน เดี๋ยวผมจะต่อสายให้คุยกับคุณหญิงนะครับ หลงนายอยู่เฉยๆให้นายหญิงจัดการเองเถอะ อชิ... แก
ขอบคุณนะอชิ ไม่เป็นไรครับนายน้อยที่เหลือก็ต้องเป็นการตัดสินใจของนายหญิงแต่ถ้าคำตัดสินออกมา นายน้อยรบกวนทำตามด้วยนะครับ ครับ อายาโตะรับคำมันต้องเป็นอย่างนี้อยู่ตลอดสิน่ะ คำตัดสินของมารดาถือเป็นที่สุดทุกทีอายาโตะมีสีหน้าลำบากใจขณะที่เขาเดินทางมาเรียนต่อยังประเทศบ้านเกิดเมืองนอนบิดาแห่งนี้ก็ยังคงไม่พ้นอำนาจของมารดาที่มาไกลถึงประเทศญี่ปุ่น ไม่เป็นไรนะ ฉันจะพูดกับคุณแม่เธอให้ ครับ... ขอบคุณนะครับ ดวงตากลมโตมองไปยังเอิร์ลที่อยู่ข้างกายดวงตาแสนเศร้านั้นทำให้ดีแลนอดสงสารไม่ได้ดูเหมือนว่าคนร่างเล็กนี้จะถูกล้อมไปด้วยกรอบอยู่ตลอดเวลาเขาจะต้องเป็นคนตัดกรอบที่ล้อมอายาโตะออกให้ได้โทรศัพท์ถูกส่งมายังดีแลนที่ยืนอยู่ดูเหมือนว่าอชิจะต่อสายกับคุณหญิงมารดาของอายาโตะได้แล้วเขามองโทรศัพท์เคลื่อนที่เครื่องเล็กที่ถูกส่งให้พร้อมกับรับมันไว้ในมือ เห็นอชิบอกว่าคุณเป็นคนช่วยดิฉันรึค่ะ ครับ... สวัสดีครับ ผม เอิร์ล อเล็กซานเดอร์ ไวท์ ดีแลนเป็นคนที่ช่วยอายาโตะไว้ครับ สวัสดีค่ะท่าน ดิฉันคุณหญิงพิณภิกาล อัครเสนีห์ ค่ะขอบคุณนะคะที่ช่วยลูกชายของดิฉัน แต่เรื่องที่จะให้ไปอยู่ที่คฤหาสน์ของท่านเห็นทีคงจะไม่ได้ แต่ว่า... ผมคิดว่าท่านน่าจะทบทวนหน่อยนะครับเพื่อความปลอดภัยของอายาโตะ ทบทวน? ทบทวนอะไรหรือค่ะท่าน ครับ ผมอยากให้ทบทวนว่าถ้าวันนั้นที่ผมไม่ได้ออกมาเดินเล่นและเผลอไปเห็นอายาโตะกำลังถูกลักพาตัวเข้าผมก็ไม่รู้ว่าอายาโตะจะเป็นอย่างไงบ้าง ผมคิดว่าคงมีคนในเป็นสายผมไม่อยากให้อายาโตะพบอันตราย เลยเสนอให้มาพักที่คฤหาสน์ของผมตามประสาคนรู้จักกัน เอ๊ะ คนรู้จัก? ลูกดิฉันรู้จักคนระดับท่านด้วยหรือค่ะ คุณหญิงพิณภิกาลอดแปลกใจไม่ได้ถึงลูกชายเธอจะมีเพื่อนๆ เป็นคนใหญ่คนโตแต่ทั้งหมดทั้งมวลก็เป็นผู้หลักผู้ใหญ่ในประเทศไทยทั้งนั้นแต่คนที่มีบรรณาศักดิ์เป็นถึงเอิร์ลหล่อนไม่เคยได้ยินว่าลูกชายเธอรู้จักเป็นการส่วนตัว ครับผมกับอายาโตะรู้จักกันมาสักพักแล้ว ดีแลนยกยิ้มมุมปากพลางมองคนร่างเล็กและปดไปเนียนๆจะเรียกว่าปดก็คงไม่ได้เพราะเขารู้จักอายาโตะแล้วเพียงแต่แค่ไม่กี่วันที่ผ่านมามันก็เท่านั้นเพราะถ้าเขาบอกว่าเพิ่งพบกับอายาโตะที่ล็อบบี้โรงแรมที่นัดติดต่อธุรกิจเพียงแค่ครั้งเดียวกันล่ะความน่าเชื่อถือก็คงไม่มีให้ ทำไมดิฉันไม่เห็นได้รับรายงานจากหลงกับอชิเลยล่ะค่ะ นั่นเพราะว่าทั้งสองคนอาจไม่ทราบก็ได้ครับเอาเป็นว่าเพื่อความปลอดภัยของอายาโตะ ผมว่าควรให้เขาพักที่นี่เถอะนะครับเพราะอย่างน้อยก็มี บอดี้การ์ด ของผมอยู่เป็นโขยงและก็คงไม่มีไอ้หน้าไหนมันกล้าบุกเรือนพักรับรองของเอิร์ลอย่างผมเป็นแน่ ดีแลนเน้นเสียงในตำแหน่งของตนเพื่อเพิ่มความน่าเชื่อถือทันทีดูเหมือนปลายสายเองก็จะคล้อยตามความคิดนั้น มันก็จริงของท่านนะคะ เอาเป็นว่าดิฉันตกลงล่ะกันค่ะตอนแรกดิฉันไม่รู้ว่าท่านจะรู้จักลูกชายของดิฉัน ก็เลยกลัวว่าอายาโตะจะไปรบกวนท่านต้องขออภัยด้วยค่ะ คุณหญิงพิณภิกาลกล่าวออกมาอย่างนอบน้อมดีแลนพยักหน้าให้อายาโตะเป็นเชิงว่าสำเร็จแล้ว ไม่เป็นไรครับ ผมเอ็นดูอายาโตะมาก เขาดูบอบบางผมกลัวคนไม่ดีจะมาทำร้ายเขาน่ะครับ ค่ะ ถ้ายังไงขอคุยกับอชิต่อนะคะ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ และก็ขอรบกวนด้วยค่ะ ไม่เป็นไรหรอกครับ ถือว่าช่วยๆ กัน... ครับ... สวัสดีครับ ดีแลนส่งโทรศัพท์มือถือให้อชิรับสายต่อพร้อมกับหันมามองคนร่างเล็กที่ทำสีหน้าอึ้งๆกับคำโกหกกองโตที่บอกว่าเขาและคนร่างสูงรู้จักกันมาก่อนแต่ก็ต้องปิดปากเงียบไว้เพราะดีแลนกระซิบที่ข้างหูเขาว่า เงียบๆ ไว้ เดี๋ยวดีเอง ฉันโกหกก็เพื่อเธอ ครับ.. อายาโตะรับคำแผ่วเบามองอชิที่รับสายมารดาที่ดูเหมือนว่าจะสั่งให้เขามาพักที่เรือนรับรองของเอิร์ลหนุ่มเพื่อนกำมะลอของเขาคนนี้แทนที่จะเป็นโรงแรมเทโตะที่ถูกบังคับให้เป็นที่พักของเขาตลอดปีการศึกษานี้จนถึงเวลาที่เรียนจบ ตกลงตามนี้นะครับผมจะไปขนของของนายน้อยมาที่เรือนรับรองแห่งนี้ตามคำสั่งของนายหญิง อชิพูดออกมาโดยไม่หันไปมองหลงที่ทำหน้าเคร่งเครียดใครจะคิดว่าคุณหญิงพิณภิกาลจะยอมให้บุตรชายเพียงคนเดียวมาพักที่นี่แทนที่จะเป็นโรงแรมเทโตะที่เป็นโรงแรมในเครือของตระกูล เอิร์ลหนุ่มพยักหน้ารับอย่างพอใจร่างสูงส่งยิ้มให้อายาโตะที่มีสีหน้าแช่มชื่นขึ้นมาจากตอนก่อนถึงแม้ว่าอายาโตะจะรู้สึกเกรงใจหลงเป็นอย่างมากที่ทำแบบนี้แต่เขาก็รู้สึกดีกว่าการที่ต้องอยู่ในสายตาของคนในตระกูลที่ชอบนินทาว่าร้ายและจับผิดอยู่ร่ำไป นายน้อยจะไปที่โรงแรมพร้อมเราหรือไม่ครับ หลงหันมาถามอายาโตะด้วยสายตาหมายมาดเขาไม่ชอบให้นายน้อยของเขาอยู่ใกล้กับเอิร์ลหนุ่มร่างสูงคนนี้เลยยิ่งท่าทางที่แสดงออกมาราวกับจะสื่อให้เห็นอะไรบ้างอย่างนั้นยิ่งทำให้บอดี้การ์ดหนุ่มไม่ชอบเป็นอย่างมาก ยังไงแล้วตามความคิดของเขานายน้อยน่าจะคู่ควรกับหญิงสาวตระกูลดังมากกว่า อายาโตะทำสีหน้าลำบากใจตั้งแต่เกิดเรื่องมาเขาก็ไม่อยากจะเฉียดใกล้โรงแรมเทโตะอีกเลยด้วยกลัวว่าจะต้องไปรับฟังหรือได้ยินขี้ปากพนักงานที่วุ่นวายกับการตามหาตัวเขา ถึงแม้ว่าจะไม่นินทาให้ได้ยินจังๆแต่เขาก็พอจะรู้เลาๆ ว่าหลายๆคนไม่พอใจกับการมาของบุตรชายเจ้าของโรงแรมเป็นอย่างมากโดยเฉพาะผู้จัดการโรงแรมในเครือแห่งนี้ที่เขาสังเกตได้ว่าไม่ชอบใจเขาเป็นอย่างมากถึงแม้ต่อหน้าจะเป็นอย่างไร แต่ลับหลังแล้วไซร้เป็นอีกอย่างเสมอ หลง นายไม่ต้องให้นายน้อยลำบากถึงขนาดนั้นหรอกน่านายน้อยไม่ต้องไปก็ได้นะครับ เดี๋ยวผมนำสัมภาระจากโรงแรมมาให้ที่นี่เอง ขอบคุณนะอชิ ไม่เป็นไรครับ นายน้อยรอที่นี่ละกัน ผมไปแปปเดียวเท่านั้น ครับ ท่านเอิร์ล ผมฝากนายน้อยด้วยนะครับ ได้ ไม่มีปัญหา เดี๋ยวฉันจะให้เอียนไปด้วยละกัน ดีแลนพยักหน้าเรียกเอียนชายร่างสูงผอมที่ยืนรอรับคำสั่งอยู่ตรงนั้นเอียนโค้งศีรษะรับคำสั่งผู้เป็นนายก่อนจะเดินนำอชิที่ลากแขนหลงที่ทำท่าจะไม่ยอมไปให้ออกไปจากบริเวณเรือนรับรองให้เดินไปด้วยกัน
|
ไลแลต..
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] - นิยายที่ผ่านการตีพิมพ์ - Group Blog |
|||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
||||||||||||||
