ช่วงนี้ก็เรื่อยๆ มาเรียงๆ ชีวิตไม่มีอะไรน่าตื่นเต้น....กับสิ่งหนึ่งที่ต้องทำให้สำเร็จลุล่วง....ถ้าจะพูดถึงคำว่า....."ชีวิต"การก้าวเดินแต่ละช่วงของเวลา ต้องผ่าน ต้องเจอทั้งเรื่องน่ายินดี ภิรมย์หมาย...เรื่องเศร้า ระทมทุกข์....วันนี้ออกแนว ปลงๆ ไงก็ม่ายรุ๊วันก่อนน้องที่เคยร่วมงานกัน ถามเราว่า...ถ้าเรียนจบแล้ว พี่จะกลับมาทำงานที่ กรุงเทพฯ อีกมั๊ย...อืมมม....นี่ก็เป็นอีกอย่างที่เราสับสน อยู่ว่าจะเอางัยกะเส้นทางชีวิตดีความฝัน บางครั้งเป็นเหตุให้เราต้องเดินทางไกลแต่เบื้องหลังของเรา .... ใครคือคนเริ่มต้นให้ และเป็นบันไดขั้นแรกเราแข็งแรงขึ้น แต่เค้าอ่อนแอลงทุกวันไม่ใช่ใครที่ไหน พ่อ กับ แม่ ของเรานั่นเอง....และบ่อยครั้ง ... บ้าน .... ซึ่งเป็นที่สงบ ที่พักใจยามอ่อนล้าวันนี้มีดอกไม้ออกดอกอีกแล้วเลยถ่ายรูป ไว้ซะหน่อยไม้ดอก........นี่ ก็ต้น และ ผลทุเรียน ... อิอิ ไม่ได้ปลูกเป็นสวนผลไม้ แต่ปลูกไว้ในบริเวณบ้านนั่นแหละไว้ให้ร่วมเงา (แต่ต้นนี้ไม่ค่อยมีร่มเงาให้เท่าไหร่ ฮ่าๆๆ )ปลูกไว้ ๓ ต้น เอง ที่ถ่ายรูปเก็บไว้ดูเล่น เพราะบางปี ให้ผล บ้าง ไม่ให้บ้าง ปล. โต๊ะที่อ่านหนังสือ โต๊ะหนึ่งตอนกลางวันก็อยู่แถวๆ นี้แหละ....ไม้แ_ก (ต้นไม้ที่ให้ผล รับประทานได้)ต้นขนุน ....ยังไม่โตเท่าไหร่เรื่องที่เล่าเกริ่น กับหัวข้อที่พักใจ กับ ไม้ดอก & ไม้แ_กเกี่ยวกันอย่างไรหนะหรือคือ คนเรามีฝัน บางครั้งความฝันนั้นอาจจะเป็นเหตุให้เราต้องเดินทางในการเดินทางนั้น เราต้องพบเจอสิ่งต่างๆมากมาย ระหว่างทางที่แห่งหนึ่ง ที่เราจะกลับมาพัก หรือชาร์ตแบท ให้กับตัวเองคือบ้าน.....โชคดีที่เราพอจะมีเนื้อที่บริเวณบ้านเหลืออยู่บ้างเลยได้ปลูกต้นไม้ได้เยอะหน่อย...แบบว่า เราเน้น บริโภค อิอิ...ก็กำลังนึกๆ อยู่ ว่าจะปลูกอะไรเพิ่มดี ในเนื้อที่อันแสนจำกัดนี้...ไว้เป็นที่พักยามอ่อนล้า และอิ่มสบายท้อง อิอิ
สู้ สู้ น่ะ กบ.. อยากจะบอกว่าสิ่งนี้แหละที่ทุกคนต้องเจอ.. ถึงให้สร้างเซรุ่มไว้แยอะๆไง..ถ้าไม่ใช่เราแล้วจะใครที่ต้องยอมเหนือย...พ่อ-แม่เหรอ 
แต่ไม่มีตัง๕ซื้อ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [