มาแล้วพี่น้อง....โทษด้วยนะฮะที่ปล่อยให้รอนาน
แค่สามเดือนเองไม่น๊านเลยอิอิ.... ถ้าเพลงไม่เล่นกดเล่นได้เลยนะคะ
ร้องโดย อาซา นางเอกคู่สามผู้รับบทนิกกิ อิอิ..
ไม่มีการตรวจคำผิดนะฮะ อ่านแล้วถ้าติดขัดก็ต้องทำใจนะอิอิ(ปกติก็ไม่ได้ตรวจ) อ่านกันเลย..

..........................


เช้าวันต่อมา...
เรโอน่าตื่นขึ้นมาด้วยความงุนเงีย พอเห็นเคนนี่นอนข้างๆ หัวใจเธอก็หลุ่นไปที่ตาตุ่ม ให้ตายเถอะเธอทำอะไรลงไปเนี๊ย หญิงสาวกุลีกุจอหากุญแจรถแล้วรีบเผ่นออกจากห้องของชายหนุ่มให้เร็วที่สุด ก่อนที่จะตื่นขึ้นมาแล้วช๊อคเหมือนๆกับเธอ

เรโอน่าเดินเข้าบ้านด้วยสภาพไม่ต่างอะไรจากศพเดินได้ ไรอันนั่งกินกาแฟอยู่ที่มุมนั่งเล่นของบ้าน พอเห็นสภาพน้องก็ตกใจแทบจะหาพระไม่ทัน (นึกว่าผีหลอก) ชายหนุ่มทำหน้าสงสัยปกติแล้วเรโอน่าไม่ใช่คนที่จะกลับบ้านตอนเช้า ไม่เหมือนเจ้าเรย์มอนด์รายนั้นไม่เช้าไม่กลับ

“ไปไหนมายัยเร” พี่ชายวางหนังสือพิมพ์ลงพร้อมกับคำถาม เรโอน่าสะดุ้งทำตัวมีพิรุธเหมือนทำผิดใหญ่หลวง

“ไปบ้านอาหนิงมาน่ะค่ะ เมื่อคืนก็ไปต่อกันน่ะค่ะ เรขับรถไม่ไหวเลยนอนบ้านอาหนิง” อาหนิงงั้นเหรอ พี่ชายขมวดคิ้ว

“ไหนว่าอาหนิงไปเมกาอาทิตย์ก่อน กลับมาแล้วเหรอ แย่จริงไม่เห็นมางานแต่งพี่เลย” ให้ตายเถอะ เธอลืมไปได้ยังไงกันนะ

“อ่อค่ะเพิ่งมา พี่ไรอันคะเรขอไปอาบน้ำก่อนนะคะ เหนื่อยมากเลย อยากจะนอน” เธอพูดแล้วทำเป็นยืดเส้นยืดสาย ไรอันไม่ได้ถามต่อ ไปนอนหน่อยก็ดี หน้าตาดูไม่ได้เลย

“คุณเรโอน่า สวัสดีค่ะ” อลิศเดินลงมาจากบันได เรโอน่าหัวใจเต้นตึกๆ เหมือนๆทำผิดต่ออลิศเลย เธอมันเหมือนแมวขโมย อลิศยกโทษให้ฉันด้วยเถอะ หญิงสาวคิดในใจ

“ดีค่ะอลิศ หลับสบายไหมคะ”

“ก็ดีค่ะ แล้วนี้เพิ่งกลับหรือคะ”

“ค่ะ พอดีไปต่อกับเพื่อนมา เรขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ”

“ค่ะๆเชิญ อ๋อ..คุณเรคะเมื่อคืนขอบคุณมากนะคะที่ไปส่งเคนนี่ให้” เรโอน่ายิ้มๆ นี้เธอแต่งงานแล้วกันอลิศจะมาถามถึงผู้ชายคนอื่นทำไม อย่าถามถึงเขาอีกจะได้ไหม เรโอน่าคิดอีกแล้ว แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

อลิศเดินลงมานั่งลงข้างๆไรอัน แต่สายตาของเธอก็ยังไม่ละจากเรโอน่า แปลกจริงวันนี้มาแปลก ไม่ยอมสบตาเหมือนถูกผีเข้า ปกติจะยิ้มแย้มแจ่มใสเสมอ แต่ก็ช่างเถอะคนเรามันก็ต้องมีวันที่ดีและวันที่ไม่ดี

“กินอะไรไหม” คนถามไม่ได้ยิ้มแย้ม ที่จริงก็ไม่ได้อยากจะถาม รู้ทันหรอก อลิศเม้มปาก

“ไม่ละค่ะขอบคุณ ฉันไปทำงานก่อนนะคะ” หญิงสาวลุกขึ้น ไรอันคว้ามืออีกคนไม่ให้ไป อลิศทำหน้างงๆ เป็นอะไรไปอีกล่ะ

“มีอะไรคะ” เธอถาม

“แต่งงานเมื่อวาน วันนี้ไปทำงานแล้ว จะบ้าเหรอ ฮันนิมูนอะไรเนี๊ยจะไม่ไปใช่ไหม” เขาบ่นๆ พระเจ้า เขาขี้บ่นเหมือนคนแก่เลย

“ก็งานนี้คุณ ฉันไม่ได้ลาไว้ไม่ได้คิดว่าจะแต่งงาน ยังไงก็ต้องไป ต้องปิดหนังสือปักษ์นี้ให้ได้ก่อน “ เธอเถียง

“ผมโทรไปลาให้แล้ว เขาหาคนใหม่มาทำแล้วล่ะ ไม่ต้องไปให้เสียเวลาหรอก” อะไรนะ โทรไปลาให้ จะบ้าหรือเปล่า งานนั้นมันเป็นของเธอคนอื่นจะมาทำแทนได้ยังไงกัน เป็นบอกอด้วยไม่ใช่คนทำความสะอาดสักหน่อย ถึงได้จะมีคนมาทำแทนได้ อีตาบ้าเผด็จการชอบทำอะไรไม่ถามคนอื่นก่อน

“คุณมีสิทธิ์อะไรมาลางานให้ฉัน ไม่รู้แหละฉันจะไปทำงาน”

“ทำบอกว่าไม่ให้ไปไง ผมเป็นสามีคุณนะ ทำไมจะลางานให้คุณไม่ได้หา ก็แค่บอกว่าเมื่อคืนหนักหน่อย ไปทำงานไม่ได้ก็แค่นั้น” ทุเรศน่าเกลียดที่สุดเลย หญิงสาวพูดพรางฟาดเอกสารงานใส่เขาสองสามที

“อะไรหนัก เท้าฉันเหรอหนัก เดี๋ยวจะโดนอีกรอบ ไม่เอาฉันจะไปทำงาน”

“ต่อต้านผมเหรอ เมื่อคืนน่ะผมแค่ไม่อยากจะเปลืองแรงสู้กับคุณเฉยๆ ถ้าผมสู้จริงๆคิดเหรอว่าจะรอด” เขาทำสายตาเชื่อม น่าขยะแขยงที่สุด นึกว่าหล่อตายแหละ อลิศหันหนีไปทางอื่น

“ว่าไงหนุ่มสาวคู่นี้ อลิศเมื่อคืนหลับสบายนะ แปลกที่แปลกทาง” ปู่เสินเดินเข้ามา พร้อมกับรอยยิ้ม

“ก็ดีค่ะปู่” เธอยิ้มตอบ

“นี้จะไปไหนกันรึ ปู่ให้อาชอยเขาจองตั๋วเครื่องบินให้เราสองคนแล้วนะ” จองตั๋วเครื่องบินทำไม

“จองให้เราทำไมเหรอคะปู่”

“ก็ไปปลั้มเหลน โอ๊ะไม่ใช่ไปฮันนิมูน ดื่มน้ำผึ้งกันไง แต่งงานกันแล้วไปหน่อยก็ดีนะ ไรอันมันก็ทำงานหนักมานานแล้ว หนูก็ทำงานหนักพอกัน ไปเถอะนะ” ปู่เสินบอก ไรอันยิ้มๆ

“ปู่คะไม่ได้หรอกค่ะ อลิศยังต้องทำงานนะคะปู่”

“ก็ไหนเจ้าไรอันบอกว่าโทรไปลาให้แล้วไง” ปู่ถามคืน

“ไม่ค่ะหนูทิ้งงานไม่ได้ ไว้ไปกันตอนไหนก็ได้นิคะ เหลนน่ะทำที่ไหนก็ได้” คนพูดพูดอย่างอายๆ ปู่เสินหัวเราะชอบใจ พูดได้ถูกใจคนแก่จริ๊งจริงเลย

“เอาอาชอยยกน้ำโสมมาทางนี้” ปู่ควักมือเรียกสาวสวยหน้าตาจิ้มลิ้ม อลิศจำได้ว่าเห็นเธอในงานเมื่อคืน แต่ไม่รู้ว่าเธอทำงานที่ในบ้านสเปนเซอร์ด้วย

“อลิศนี้อาชอยนะ มีอะไรก็บอกเธอได้ เธอเป็นแม่บ้านที่นี้” แม่บ้านเหรอ ให้ตายเถอะทำไมสาวสวยอย่างนี้

“สวัสดีค่ะคุณอลิศ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ มีอะไรก็เรียกใช้ได้ค่ะ เซอร์วิสทุกอย่างในบ้าน อาชอยจะจัดการให้หมดค่ะ” เธอเคารพสะใภ้คนใหม่ของบ้าน รอยยิ้มอันเย็นชาบวกกับท่าทางที่หยิ่งๆ ทำให้อลิศรู้สึกอึดอัดแปลกๆ
“ขอบคุณค่ะ” เธอยิ้มตอบ

“นี้กินโสมบำรุงซะนะ ทั้งสองคนเลย คนใช้แรงมากๆต้องดื่มเยอะๆ” เอ่อ..คุณปู่คิดไปถึงไหนแล้ว ไรอันมองหน้าอลิศแล้วก็อดขำไม่ได้ อยากจะบอกปู่เหลือเกินว่าที่ร้องเสียงดังนั้นน่ะ ไม่ใช่เพราะว่ามีความสุขอะไร แต่เป็นเพราะว่าเจ้าสาวกินเยอะไปหน่อย ซิบเลยรูดไม่ลง

“ปู่ก็” หลานชายยิ้มๆ

“จะมาอายอะไรวะ แกน่ะมีเมียกี่คนแล้ว” ปู่มองหน้าหลานชาย ปู่หลานคู่นี้พูดอะไรกันอย่างนี้เลยเหรอ อลิศหน้าแดงจี๋รู้สึกอายจังเลย

“ถึงผมจะมีเมียมาแล้ว แต่ผมยังไม่มีลูกนะครับปู่ ขืนบำรุงกันอย่างนี้ เกิดได้เหลนแฝดห้าขึ้นมา ปู่จะเลี้ยงไหวหรือเปล่า” เขาพูดปนขำ แต่หญิงสาวทำหน้าบึ้ง ไม่ขำด้วยเลยนะ พูดอะไรกันก็ไม่ได้รู้ (รับไม่ได้....)

“แฝดสิบฉันก็จะเลี้ยง เอ้าดื่มๆเร็วๆมันกำลังร้อนๆ กำลังอร่อยนะ”

“โอเค.....” ไรอันดื่มน้ำโสมเข้าไป ไม่ถึงสามวิมันก็หมดถ้วย แค่กลิ่นอลิศก็อยากจะอ๊วก ปู่เสินทำหน้าลุ้นๆ เธอกลั้นหายใจแล้วดื่มน้ำโสมให้หมดภายในพริบตา คนแก่หัวเราะชอบใจ ให้มันได้อย่างนี้หลานสะใภ้ที่รัก

“งั้นหนูขอไปทำงานก่อนนะคุณปู่ เย็นนี้เจอกัน” อลิศรีบลุกขึ้น ก่อนที่ไรอัน

จะไหวตัวรั้งไม่ให้เธอไปอีก ชายหนุ่มทำหน้ามุ่ย เดินล้วงกระเป๋าตามไปด้วย
“คุณตามฉันมาทำไม ไปพักผ่อนสิ” หญิงสาวเบนหน้าถาม มือหนึ่งก็คลำลูบๆหากุญแจรถ

“รถนั่นน่ะให้นิกกิใช้เถอะนะ เอารถผมไปให้แล้วกัน” เขาบอก

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่อยากโดนครหาว่าเกาะสามีกิน รถนั่นน่ะถึงมันจะไม่ได้แพงเท่ารถของคุณ แต่มันก็มาจากน้ำพักน้ำแรงฉัน” ก็ไม่ได้บอกให้เอาไปทิ้งสักกะหน่อย


“หาไม่เจอหรอกกุญแจรถคุณน่ะ ผมให้นิกกิไปแล้ว”

“คุณชอบทำอะไรไม่ปรึกษาฉันเลยนะ อย่าลืมสิว่าฉันน่ะเข้ามาอยู่ฐานะอะไร ไม่ใช่คนใช้คุณนะ คุณถึงจะได้มานั่งเปลี่ยนอะไรในชีวิตฉันอย่างตามใจ” พูดแค่นี้ก็ทำเป็นขุ่น นึกว่าสวยตาแหละ

“บอกให้เอาไปก็เอาเส่ เล่นตัวอยู่นั่นแหละ”

“อาเล้ยไปเอารถคุณผู้หญิงมาเร็วๆ” คนรถที่ยืนหน้าสะลอนอยู่นานสองนานพยักหน้า แล้ววิ่งไปเอารถมาให้ พอรถเล่นมาอลิศถึงกับจะยืนไม่อยู่

บอกได้ไหมว่าคันสีดำคันนั้นมันเป็นรถที่เขาจะให้เธอขับ พระเจ้าช่วย
“นั่นมันเฟอรารี่นี้คุณ” เธออุทาน

“ใช่เฟอรารี่ ทำไมไม่ชอบเหรอ ขับคันนี้ค่อยเหมาะสมเป็นสะใภ้ตระกูลสเปนเซอร์”Oh my god my lord..

“ชอบน่ะชอบ แต่มันแพงมากเลยนะ เกิดมาฉันยังไม่คิดจะหามาขับเลย เพราะมันแพงไป” ไรอันหัวเราะ

“ผมชอบผมก็ซื้อ ของผมน่ะสีแดง ไว้วันหลังเราก็ขับแข่งกัน” ยังมีหน้ามาพูดเล่นอีก เกิดรถเป็นอะไรมา เสียหายหลายแสนเชียวนะ

“ไม่ได้น่ะคุณ ฉันไม่กล้าขับ เกิดไปชนเข้าแย่เลยนะ”

“พูดมากน่า เอาขับ” เขายื่นกุญแจให้

“แล้วคุณจะไปไหน” เธอย้อนถามเขา

“ก็ไปกับคุณไง”

“ไปทำไม”

“ก็ผมลาให้คุณแล้ว คุณก็จะไป พอดีผมอยากไปซื้อของน่ะ ให้ผมนั่งรอคุณเคลียร์งานเสร็จแล้วก็ไปด้วยกัน โอเค๊" เรื่องอะไรเธอต้องไปกับเขาด้วย

“งานมันเยอะ”

“จะเยอะเท่าไหร่กัน อยู่กองหนังสือคุณอยู่ทั้งวันก็อยู่ได้ สาวๆสวยๆทั้งนั้นเลย” เขายิ้มเจ้าเล่ห์ยิ่งนัก

“คุ...” อลิศกำลังจะเอ่ยปากห้ามเขา แต่ก็ถูกไรอันหยุดคำพูดไว้ด้วยริมฝีปากของเขา ให้ตายเถอะนี้มันหน้าบ้านนะ ไม่ใช่ในห้องนอนหน้าไม่อาย กล้าทำได้ไง

“อ๊ะๆอย่านะ” อลิศผลักเขาออกแล้วกำลังจะตบสั่งสอน ชายหนุ่มเอียงมาอีกข้างแล้วกระดิกนิ้วชี้

“คุณ....อึ๋ย” จะทำอะไรก็ไม่ได้อึดอัด

“ถ้าคุณตบผม ผมจะอุ้มคุณขึ้นไปในห้องเดี๋ยวนี้แหละ วันนี้แหละได้แฝดห้าแน่ๆ” ทำเป็นมาขู่ นึกเหรอว่าไม่กลัว กลัวก็เป็นนะยะ หญิงสาวกุมมือไว้แน่น ขณะเดียวกันไรอันก็เอียงแก้มท้าทาย อลิศสูดหายใจเข้าลึกๆ

“ไปกันรึยัง” เธอบอกเขา

“ไปกันเลย...” เขาบอกแล้วจับมืออีกคนเดินไปที่รถ

“คุณไรอันคะ” สองคนหยุดแล้วหันหลังกลับไปมอง

“มีอะไรเหรออาชอย”

“วันนี้จะกลับกี่โมงคะ ต้องให้ตั้งโต๊ะรอหรือเปล่า” แม่บ้านสาวเดินออกมาถาม แค่อาหารเย็นต้องออกมาถามกันอย่างนี้เลยนะ ไม่มีเหตุผลอื่นที่มันดีกว่านี้หรอกเหรอเนี๊ย อลิศทำเป็นมองนกมองไม้ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น

“อ่อ ไม่ล่ะ ไม่ต้องรอนะจะชวนอลิศไปกินข้าวข้างนอก อืมไปก่อนนะ ดูแลบ้านดีๆล่ะ” หญิงสาวยิ้มรับ ชายหนุ่มไม่สนอะไรต่อเดินจูงมือภรรยาขึ้นรถ ใครจะรู้ว่าท่าทีที่หวานๆเนี๊ยมันก็แค่เกมส์ที่ยั่วโมโหอีกฝ่ายเท่านั้น

รถคันงามแล่นออกจากบ้านสเปนเซอร์ช้าๆ อลิศเงียบสายตาดูแต่คอมพิวเตอร์ตัวจิ๋วที่พกมาด้วย ตอนทำหน้าเครียดๆจริงจังกับงานก็สวยใช้ได้ ชายหนุ่มแอบมองเป็นระยะๆ ถึงจะปากร้ายแต่จากคำบอกเล่าจากลูกน้องและลูกค้าของอลิศเมื่อคืน เขาไม่แปลกใจเลยว่าทำไมผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้ถึงได้มีคนมาชอบและชื่นชมขนาดนี้

“คุณถึงที่ทำงานแล้วก็ค่อยทำสิ อ่านหนังสือบนรถมันไม่ดีไม่รู้เหรอ” ไรอันพูดเสียงเรียบๆ

“ก็ฉันกลัวมันไม่เสร็จนี้คะ ว่าแต่แม่บ้านเขาถามคุณอย่างนี้ทุกวันเลยรึเปล่า” แม่บ้าน เอ๋...ชายหนุ่มทำหน้าครุ่นคิด

“อาชอยน่ะเหรอ อืมเขาก็ถามแบบนี้ทุกวันนั้นแหละ จ้างเขามาแพงเขาก็ต้องทำให้ดีที่สุด นี้อย่าบอกนะว่าคุณหึงผม” เขายิ้ม

“บ้า ฉันจะหึงคุณทำไม คนเจ้าชู้อย่างคุณถ้าอยากได้จริง แค่แม่บ้านคนเดียวมันก็ไม่ใช่เรื่องยากเลยใช่ไหม ใครๆเขาก็กรี๊ดคุณไรอันกันทั้งนั้นเลย” คำพูดเชิงประชด ถึงจะฟังดูถากๆแต่เขาก็ชอบที่จะฟัง

“มันก็แน่นอน บ้าสิคุณ ผมไม่หน้ามืดกินไก่วัดหรอกนะ” ให้มันจริงเถอะย่ะ

“เมื่อคืนฉันแกะของขวัญดู มีห่อหนึ่งส่งมาจากภรรยาเก่าคุณด้วยนะ”

“แล้วไง” เขาทำเสียงเซ็งๆเมื่อได้ยินคำว่าภรรยาเก่า อะไรกันหนักหนานะ ยิ่งอยากจะหนียิ่งได้เจอ

“ก็ไม่แล้วไงฉันก็บอกคุณไง ก็โทรไปขอบคุณเขาหน่อยก็ดีนะ ยังไงเขาก็ส่งมาให้” หญิงสาวเม้มปาก

“โทรไปทำไมเปลืองน่า...” เขาปัด

“เขาเรียกว่ามารยาทย่ะ ตามใจเถอะนะ ยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องของฉัน”

“รู้ก็ดีแล้ว ไม่ต้องยุ่งเรื่องของผมให้มันมากก็ได้ ยุ่งแค่เรื่องของเราก็พอ” หมายความว่ายังไงไม่ทราบ

“คุณพูดอะไรฉันไม่เข้าใจเลยนะ พูดภาษาคนหน่อยสิคะ ฉันน่ะไม่ได้มาจากดาวอังคารนะ พูดธรรมดาก็ได้” อลิศใช้หางตามองเขา

“ก็ ก็ ก็ นึก นึก นึก ว่า ว่า ว่า คุณ คุณ คุณ มา มา มา จาก จาก จาก ดาว ดาว ดาว อังคาร อังคาร เหมือน เหมือน กัน กัน” ชายหนุ่มทำเสียงให้เหมือนพวกมนุษย์ต่างดาวในหนัง หญิงสาวถอนหายใจ ให้ตายเถอะ พลัดจะบ้าก็บ้ารั่วได้ใจจริงๆเลย เดี๋ยวเถอะจะแอบอัดวิดีโอแล้วไปลงยูทูป รับรองสาวๆหายหมดแน่ๆเลย


แค่ก้าวแรกที่อลิศเดินเข้าไปที่บริษัท เธอก็ตกเป็นเป้าสายตาของทุกคนทันที เธอเองก็ไม่ได้สวยขึ้นหรือว่าอึ๋มขึ้น เพียงแต่สารถีที่มาด้วยทำเอาสาวๆในออฟฟิคกรี๊ดกันเหมือนเห็นแบรด พีท มายิ้มให้ตอนเช้าๆยังไงยังงั้น
ใบหน้าแห้งๆบวกความอายของหญิงสาว มันทำให้คนที่เดินข้างๆอดขำไม่ได้ บ.ก. สุดเชิดเขาทำหน้าแห้งๆเป็นด้วยเหรอ

“มองอะไรยะแม่คุณ งานน่ะไม่มีทำเหรอไง” ฮืม...ไรอันยิ้มๆกับคำทักทายของบ.ก.นิตยสารเซกซี่ของเกาะฮ่องกง เขาทักทายลูกน้องกันอย่างนี้เอง มิน่าหนังสือออกมาถึงได้ขายดิบขายดี

“เปล่าค่ะบ.ก. ว่าแต่เพิ่งแต่งงาน วันนี้มาลุยงานเลย มันจะไม่หักโหมไปหรือคะ” พนักงานสาวน้อยพูดขึ้น พวกข้างหลังหัวเราะคิกคักกันใหญ่ เมื่อคืนเมาหัวราน้ำ มันนี้ยังต้องตื่นมาทำงานอีก บ.ก.อลิศนี้เคี่ยวได้ใจที่สุด

“ไม่ต้องห่วงฉันหรอกนะยะ วันนี้จะปิดได้ไหมหนังสือปักษ์นี้ เมื่อคืนฉันเห็นนะดื่มกันไม่ยั้งสักคน ถ้าวันนี้ปิดไม่ได้ละก็น่าดูเชียว” โอโห้ขู่ได้ใจที่สุดเลย
“แหม...บ.ก.คะ หยวนๆให้หน่อยไม่ได้หรือคะ”

“ไม่ได้วันนี้วันศุกร์แล้วนะ รีบๆทำเข้า วันเสาร์จะได้นอนตีพุงสบายไง เข้าใจไหม” ลูกพี่สั่งเสียงโหด ลูกน้องมีรึจะไม่ทำตาม ทุกคนก้มหน้าก้มตาไม่กล้าต่อปากต่อคำกับอีกคน เธอเหมือนนางพญาก็ไม่ปาน คำพูดที่พูดมาฟังชัดเลยว่าไม่ได้พูดเล่น นี้คงไปกินรังแตนจากที่ไหนมาแน่ๆ

อลิศเดินนำหน้าอย่างไม่สนใจไรอัน ชายหนุ่มเองก็ไม่ได้อะไร เข้าใจว่าเป็นเวลาทำงาน เขาไม่ได้อยากจะกวนอะไร

“คุณกลับไปได้แล้วสิ” อลิศบอกเมื่อสองคนอยู่ในห้องทำงานของเธอตามลำพัง

“อะไรคุณ ผมเพิ่งก้าวเท้าเข้ามาในห้อง คุณก็ไล่ผมแล้วเหรอ นี้เราเพิ่งแต่งงานกันนะ” แต่งงานแล้วไงไม่ทราบคะคุณไรอัน หญิงสาวกอดอกมองหน้าเขาอย่างไม่พอใจ

“ไหนคุณบอกจะไปซื้อของไง”

“ก็ผมก็รอคุณไปด้วยไง” เขายิ้ม

“ฉันเลิกงานห้าโมง วันนี้เป็นวันปิดหนังสือปักษ์นี้ ไม่แน่อาจจะถึงสองทุ่มเลย คุณไม่ต้องรอหรอกนะ ฉันกลับเองได้ไม่ต้องห่วง"”

“ผมไม่ได้ห่วงอย่างคุณน่ะ คงไม่ได้ใครกล้าทำอะไรหรอก เพียงแต่ว่าผมเหงาน่ะไม่มีเพื่อนไปด้วย อยากจะหาเพื่อนไปด้วย เอาน่านานแค่ไหนผมก็รอได้ ว่าแต่บอกเลขาคุณชงกาแฟให้หน่อยสิ” แหนะไล่แล้วยังไม่ไปอีก จะเอายังไงกันแน่ยะ

“คุณ ฉันบอกให้ไปก็ไปสิ” เธอย้ำอีกรอบ

“ไม่ไปจะทำไม” เขานั่งลงพร้อมกับเอาเท้าพาดที่โต๊ะ

“นี้คุณ” อลิศหมดคำที่จะพูด อยากจะนั่งก็นั่งไปเถอะ คนอะไรบอกไม่เคยจะฟังกันเลย แย่จริงๆ คอยดูเถอะจะเอาคืนให้เข็ดเลย

..........................................................................

เรโอน่าหลังจากกลับมาจากคอนโดของเคนนี่ก็นอนยาว เธอตื่นขึ้นมาอย่างมึนๆ หัวมันปวดตึ๊บๆอย่างบอกไม่ถูก หญิงสาวกลั้นใจลุกขึ้นพร้อมกับไปอาบน้ำแต่งตัว เผื่อว่ามันจะช่วยให้อาการปวดหัวเนี๊ยหายไปได้บ้าง

พอแต่งตัวเสร็จเรโอน่าก็ลงมาข้างล่าง ให้ตายเถอะวันนี้เธอขาดงานจนได้ หญิงสาวเดินลงมาเห็นน้องชายนั่งหน้างุ่นอยู่หน้าแล๊ปท๊อปตัวโปรด

“ตื่นแล้วหรือฮะ” เรย์มอนด์ถามด้วยรอยยิ้ม

“อืม นอนไม่ไหวแล้ว”

“ผมนึกว่าพี่จะตื่นพรุ่งนี้เลย” หมายความว่ายังไงตื่นพรุ่งนี้ พี่สาวทำหน้างงๆ

“กี่โมงแล้วนี้”

“ห้าโมงเย็นแล้วครับพี่สาว เมื่อคืนหักโหมไปเหรอ นอนยาวเลย” คนฟังอยากจะเอาหมอนอุดปากน้องชายตัวดีสักที พูดอะไรสองแง่สองง่าม ใครได้ยินเขามันจะไม่ดี ตาบ้านี้ไม่รู้เรื่องเลย

“เออ ดื่มหนักน่ะสิ จะมีอะไรล่ะ”

“ดื่มตอนไหน ที่ไปต่อน่ะเหรอ พี่น่ะเป็นผู้หญิงนะไปดื่มหนักๆเมาอ้วกแตกกลับบ้านแบบนี้ มันน่าดูซะที่ไหนเล่า ดีไม่ดีปู่อาจจะได้หลานเขยแบบไม่รู้ตัว ระวังๆหน่อย”

“แกเป็นพ่อหรือเป็นน้องฉันเนี๊ย เทศอยู่ได้”

“เป็นห่วงหรอกถึงได้บอก ดูสินี้ผมต้องทำคดีฆ่าข่มขืนไม่เว้นแต่ละวัน ถ้าพี่เมาแล้วเป็นแบบในข่าวนี้ ผมคงบ้าแน่ๆเลย สมัยนี้อ่ะนะเงินห้าหกร้อยมันก็ฆ่ากันเลย ยิ่งเป็นลูกหลานแห่งสเปนเซอร์ พวกโจรน่ะมันชอบเลยแหละ” นึกยังไงมาพูดเรื่องนี้ให้ฟัง ปกติเธอจะเมาแหลกแค่ไหนไม่เคยเห็นจะว่าอะไรเลย

“ไข้ขึ้นหรือเปล่ายะ”

“เปล่าผมก็บอกให้ฟังไง ผมน่ะโตแล้วนะ พี่ก็น่าจะฟังผมบ้างสิ” ถึงจะโตเป็นควายยังไง เธอก็ยังเห็นเขาเป็นน้องชายอยู่วันยังค่ำนั่นแหละ

“อ้าวนิกกิ มานั่งก่อนเร็ว” เรโอน่าเห็นนิกกิเดินเข้ามา จึงรีบเปลี่ยนเรื่องไม่รู้ว่าตาเรย์มอนด์ไปกินยาอะไรมา ถึงได้เทศสั่งสอนอย่างนี้

“ไปทำงานมาเหรอจ๊ะ วันนี้เป็นไงบ้าง ฉันไม่ได้เข้าบริษัท ไม่รู้ว่าเป็นไงบ้าง” ยังไงซะเธอก็เป็นหัวหน้าคนหลายคนอยู่

“ก็ไม่มีอะไรมากนะคะ บางคนยังเมาค้างจากเมื่อคืนอยู่เลย วันนี้คุณไรอันก็ไม่ไปค่ะ”

“งั้นเหรอ แล้วพี่เขาออกไปไหนแต่เช้านะ อย่างว่าละนะเขาเพิ่งแต่งงาน จะให้ไปทำงานเลยก็แปลกๆอยู่” เรโอน่ายิ้ม

“แต่พี่อลิศไปนะคะ คนนี้เขาบ้างานมากๆเลย” ได้ทีนินทราพี่สาวตัวเองแล้ว

“คนเขาขยันก็น่าจะเอาไปตัวอย่างนะ” เรย์มอนด์แทรกขึ้นมา เขายังทำท่ากวนๆเหมือนเคย นิกกิถอนหายใจ เหมือนไม่อยากจะเสวนากับเขาสักเท่าไหร่ แต่รอยจี้จุดจากรองเท้าของเธอมันก็ซะใจขึ้นมาแปลกๆ

“งั้นนิกกิขอตัวก่อนนะคุณเร เดี๋ยวจะเผลอไปเหยียบหางใครเข้า จะเป็นเรื่อง” ฮืม...เรโอน่ายิ้มแห้งๆ ถ้าเรย์มอนด์มีหางงั้นเธอที่เป็นพี่สาวก็ต้องมีหางด้วยน่ะสิ แต่ก็นะตามอนด์ก็ปากหาเรื่องจริงๆ เขาเรียกว่าแกว่งเท้าหาเสี้ยนแท้ๆ

“นี้ๆ เธอว่าใคร” ชายหนุ่มละตาจากคอมพิวเตอร์แล้วเดินมานั่งข้างๆพี่สาว

“ฉันไม่ได้ว่าอะไรใครนิคะ ใครอยากรับก็รับไปสิ” หน้าเชิดๆของคนพูดทำให้เรย์มอนด์หัวเสียใช่น้อย

“ปากอย่างนี้เดี๋ยวจะโดนดี”

“ปากอย่างคุณเดี๋ยวก็จะโดนส้นเข็ม” อย่านึกนะว่าจะยอม หนอยคิดว่าเป็นเจ้าของบ้านแล้วจะไม่กล้าเถียงเหร๋อ เชอะ...ดูถูกนิกกิคนนี้ไปซะแล้ว

“เอาล่ะๆ อย่าทะเลาะกันเลยนะ นิกกิจ๊ะเดี๋ยวไปอาบน้ำอาบท่านะ แล้วลงมากินข้าวเย็นกัน วันนี้ฉันว่าพี่ไรอันกับอลิศคงไม่มากินกับเราแล้วล่ะ ส่วนคุณปู่ท่านก็ชอบรับข้าวเย็นในห้องน่ะ” เรโอน่าบอกตารางเวลา นิกกิพยักหน้ารับ แล้วเดินขึ้นไปบนบ้าน เรย์มอนด์เบ้ปากตามหลังคนที่เดินไป

“โอ๊ย พี่ตีผมทำไม”

“ทำไมทำหน้าแบบนั้น ทุเรศเป็นตำรวจประสาอะไร” พี่สาวดุ

“ตำรวจก็คนนี้หน่า ทำไมจะทำไม่ได้ล่ะ ก็ยัยนิกกิเขาชอบพูดจายียวนผมนี้ ช่วยไม่ได้ ผมไม่ชอบหล่อน ไม่รู้ทำไม”

“ก็เพราะนายไปชอบพี่เขาแล้วเขาไม่สนับสนุนใช่มะ นี้ฉันจะเตือนอะไรนะ อลิศน่ะเขาแต่งงานกับพี่ไรอันแล้ว เลิกสนใจได้แล้ว”

“แต่งได้ก็เลิกได้”

“ถึงเลิกกันแล้ว คิดเหรอว่าเขาจะแลนายหา หย่ากับพี่มาแต่งกับน้องไม่มีใครเขาทำหรอก”

“แต่ถ้าเป็นเคนนี่ก็อีกเรื่องใช่มะ” เรย์มอนด์ยิ้มแหย่ พี่สาวเปลี่ยนสีหน้าทันที มันจุกที่คอไม่รู้จะพูดคำไหนดี

“เดี๋ยวจะโดนส้นตึก”

“ผมกลัวแล้ว ไปดีกว่า” น้องชายรีบวิ่งหนี ให้ตายเถอะทำไมถึงได้จี้จุดใจดำอย่างนี้นะ เธอจะทำยังไงต่อไปดีนะ ถ้าเจอหน้าเคนนี่เธอคงต้องบ้าแน่ๆเลย เรื่องนี้มันจะจบที่ตรงไหน ใครก็ได้ช่วยบอกทีเถิด คิดไม่ออกจริงๆ
..........................................................................

นิกกิเดินออกมาจากห้องน้ำ วันนี้ทำไมฮ่องกงมันร้อนอย่างนี้นะ งานก็เริ่มยุ่งแล้ว ยินดีต้อนรับสู่ชีวิตสาวออฟฟิคจริงๆจังๆสักที ว่าแต่วันนี้คุณไรอันไปไหนทั้งวันนะ หรือว่าจะไปกับพี่อลิศ ทำไมเธอไม่เกิดเป็นพี่อลิศบ้างนะ ใครๆก็รุมรักเจ๊เกลือทั้งนั้น หญิงสาวคิด

“นิกกิบ้าๆ คิดอะไรบ้าๆ ห้ามคิดๆ” เธอสั่นหัวเบาๆ

“รู้ด้วยเหรอว่าบ้า” พอสิ้นเสียง นิกกิก็รู้สึกว่าถูกโอบจากข้างหลัง หญิงสาวพยายามจะดิ้น แต่ก็ไม่มีผลอะไรทั้งนั้น

“ตาบ้า...นายเรย์มอนด์นายกล้ามากเลยนะ อยากตายเหรอไง”

“ฮ่าฮ่าเพิ่งรู้เหรอว่าบ้า เธอนี้มันต้องเจอของจริง จะได้รู้ว่าฉันบ้าจริงหรือเปล่า”

“ชะช่วย..อื้อ...” หญิงสาวจะร้องขอความช่วยเหลือ แต่ก็ถูกชายหนุ่มเอามือปิดปากไว้ นี้ถ้าเช็ดตัวมันหลุดจะทำยังไง

“ฟังไว้นะ ฉันน่ะก็แค่จะเข้ามาเตือนเธอเท่านั้น ทีหลังพูดจาให้มันดีๆหน่อย เข้าจาย...” เขาพูดพรางปล่อยมือ นิกกิได้ทีกระทืบเท้าเขาอย่างแรวง ชายหนุ่มร้องโอ๊ยแต่มือก็ไม่ได้ปล่อยอีกคน

“อย่างโดนแบบเมื่อคืนหรือไง” เรย์มอนด์ลากอีกคนมาที่เตียง

“ตาบ้า คิดจะทำอะไรน่ะ”

“ก็คิดเหมือนที่เธอคิดนั่นแหละ” เขายิ้มๆ หญิงสาวสลัดมือเขาออกแล้วกอดตัวเองแน่น

“นี้ผ้าเช็ดตัวมันก็มีผืนเดียว ถ้ามันหลุดขึ้นมาเธอจะทำไง”

“ออกไปเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นฉันจะกรี๊ดจริงๆด้วย” นิกกิทำสีหน้าจริงจัง ให้ตายเถอะถ้ารู้แบบนี้จะแต่งยีนส์ออกมา จะเตะให้กระเจิงไปเลย นี้จะเตะจะต่อยอะไรก็ทำไม่ได้

“ถ้าทำได้ก็ลองสิ” เรย์มอนด์เหวี่ยงอีกคนลงเตียง นิกกิยังไม่ทันหายใจ ชายหนุ่มก็ทับลงไปอย่างไม่ทิ้งช่วง

“ปล่อยนะ”

“ขอโทษฉันสิ แล้วฉันจะไปปล่อย” อย่างนี้ก็มีด้วย เธอไม่ผิดแล้วทำไมต้องไปขอโทษเขาด้วย

“ให้ตายฉันก็ไม่ขอโทษคนทุเรศอย่างนาย คนชั่ว ไม่สมควรจะเป็นตำรวจเลยนะ”

“อ๋อนี้ยังกล้าปากดีนะ ไหนๆฉันก็ไม่ได้พี่เธอแล้ว ระหว่างรอให้อลิศกับพี่ไรอันเลิกกัน ฉันก็ซ้อมกินของตระกูลหลี่ไม่ดีกว่าเหรอ” ปากคอไร้ยางอายที่สุดเลย นิกกิมองหน้าเขาเหมือนจะกินเลือดเขาให้ได้ ชายหนุ่มได้แต่ยิ้มอย่างพอใจ

“ทุเรศ” สิ้นคำ เรย์มอนด์บีบมืออีกคนอย่างแรงทั้งสองข้าง พร้อมกับจู่โจมเธอด้วยปากร้อนๆของเขา นิกกิไม่เวลาแม้แต่จะหายใจ เธอพยายามดิ้นไปมาแต่ก็ไม่รู้ว่าเรย์มอนด์กินอะไรมา ดิ้นยังไงก็ไม่หลุด

“ขอโทษฉันซะ” เขากระซิบลงหูอีกรอบ

“ไม่มีทาง” นิกกิเบี่ยงหน้าไปอีกทาง เรย์มอนด์เล่นไม่เลิก เขาซุกหน้าลงซอกคองามๆของหญิงสาว

“อ๊าย นี้อย่าทำอะไรบ้าๆนะ ฉันหายใจไม่ออก”

“หายใจไม่ออกแหละดี ขอโทษฉัน” เขาหยุด

“มะ.... ก็ได้ๆ ฉันขอโทษ พอใจหรือยัง ปล่อยฉันได้หรือยัง” ศักดิ์ศรีมีไปก็เท่านั้น สู้เก็บแรงไว้แก้แค้นเขาครั้งหน้ายังได้ ยังไงวันนี้ก็ต้องเอาตัวรอดไปก่อน

“ก็แค่นี้ ไม่เห็นต้องทำให้มีอารมณ์เลย” เรย์มอนด์ลุกขึ้นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นิกกิรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาด้วยความกลัว

“ออกไปเลยนะ” นิกกิตวาด

“ไม่บอกก็ออกอยู่แล้ว เอ..หรือว่าอยากให้ฉันอยู่ต่อ” เขาหันลงไปปล่อยสายตาพิฆาตอีกที

“อย่าทำอะไรบ้าๆอีกนะ ออกไปไงเล่า” ของลอยไปพร้อมคำพูด นิกกิขว้างหมอนและตุ๊กตาต่างๆที่อยู่บนเตียงเธอใส่เขา

“จำไว้” เขาชี้หน้าพร้อมกับเดินล้วงกระเป๋าออกไป

นิกกิโกรธตัวสั่น น้ำหูน้ำตาก็พาลไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ทั้งโกรธทั้งกลัว เขาเป็นผู้ชายที่ร้ายกาจมากๆจริงๆ ไม่ได้การต่อไปเธอจะต้องระวังตัวมากกว่านี้ ขนาดล๊อคห้องแล้วเขายังเข้ามาได้ เรื่องนี้จะบอกอลิศดีไหม ถ้าบอกต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆเลย จะทำยังไงดี....
...............................................................

มีต่อตอนที่ 12 ค่ะ